mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Μετά την εκδρομή του Ηλία στο εγκαταλειμμένο χρυσωρυχείο, μείναμε για λίγες μέρες σ’ έναν ξενώνα για παραπεντίστες στη Famatina. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο Ηλίας έκανε πτήσεις μαζί τους στη γύρω περιοχή, ενώ τα βράδια όλοι μαζί καταβροχθίζαμε ψητά κρέατα καθώς η παρέα έπαιζε μουσική! Περάσαμε πολύ ευχάριστα εκείνες τις μέρες και γνωρίσαμε αρκετούς ντόπιους, που εμπλούτισαν τις γνώσεις μας γύρω από την Αργεντινή και την κουλτούρα του λαού της.

Οι εντυπωσιακοί σχηματισμοί στο Εθνικό Πάρκο Talampaya συνθέτουν μια απόκοσμη εικόνα!

Σειρά είχαν οι πρώτες επισκέψεις μας σε εθνικά πάρκα της Αργεντινής. Μπήκαμε στα γειτονικά Talampaya και Ischigualasto και τα γυρίσαμε αρκετά. Θαυμάσαμε τους παράξενους σχηματισμούς πετρωμάτων, τις αρχαίες βραχογραφίες, τα ιδιαίτερα χρώματα και ταξιδέψαμε πίσω στον χρόνο, στην εποχή των δεινοσαύρων! Γύρω και μέσα στα εθνικά πάρκα αυτά είδαμε και τα πρώτα μας γκουανάκο, που είναι καμηλοειδή και συγγενείς των λάμα! Δεν είναι εξημερωμένα, ωστόσο, κι έτσι δε μας επέτρεψαν να τα γνωρίσουμε από πολύ κοντά. Εγώ τα λάτρεψα κι ευτυχώς οι δρόμοι μας διασταυρώνονται πολύ συχνά!

Αυτά είναι τα λατρεμένα μας γκουανάκο!

Επόμενος σταθμός μας ήταν η συμπαθητική κωμόπολη Barreal, την οποία χρησιμοποιήσαμε σαν ορμητήριο για διάφορες δραστηριότητες και έτσι μείναμε μέρες. Επισκεφτήκαμε ένα αστεροσκοπείο και θαυμάσαμε ένα υπό (κινέζικη) κατασκευή ραδιοτηλεσκόπιο, το οποίο θα αποτελεί το μεγαλύτερο της Λατινικής Αμερικής μόλις ολοκληρωθεί. Ο Ηλίας δοκίμασε για πρώτη φορά στεριανή ιστιοπλοΐα στην Pampa del Leoncito, που γίνεται στο εν λόγω μέρος χάρη στους ισχυρούς ανέμους που επικρατούν εκεί και σε σηκώνουν ολόκληρο! Του άρεσε πολύ του Ηλία η στεριανή ιστιοπλοΐα και πιστεύω θα ξανακάνει με την πρώτη ευκαιρία!

Όταν έμαθε ο Ηλίας ότι μπορεί να κάνει στεριανή ιστιοπλοΐα στην Pampa del Leoncito, το εκμεταλλεύτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη!

Στα γύρω βουνά υπάρχει κι ένα πολύ ιδιαίτερο ρυάκι, που έχει χρώμα τιρκουάζ, λόγω του οξειδωμένου χαλκού που βρίσκεται στην κοίτη του! Προκειμένου να το δούμε, έπρεπε να οδηγήσουμε γύρω στα 60 χιλιόμετρα σε δύσβατο χωματόδρομο, ο οποίος ανήκει σε ιδιωτική εξορυκτική εταιρία. Αφού εξασφαλίσαμε την κατάλληλη άδεια, διανυκτερεύσαμε στη Laguna Blanca, σε υψόμετρο 3.100 μέτρων. Την επόμενη μέρα, κάναμε μια ολοήμερη πεζοπορία μέχρι τα 4.100 μέτρα. Περπατήσαμε μέσα από τα πρώτα μας χιόνια και μας συνόδεψαν από απόσταση αρκετά γκουανάκο. Το θέαμα όταν φτάσαμε στο ρυάκι ήταν εντυπωσιακό και σίγουρα άξιζε την ανάβαση και την κατά λάθος βουτιά μου στο δίπλα ρυάκι, το λασπωμένο!

Η πεζοπορία μέχρι το Arroyo Turquesa, μας οδήγησε σ’ ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία που έχουμε αντικρίσει!

Ως βάση μας χρησιμοποιήσαμε και την κωμόπολη Uspallata λίγο αργότερα, απ’ όπου εξορμήσαμε προς το Εθνικό Πάρκο Aconcagua, που φιλοξενεί το υψηλότερο βουνό της αμερικανικής ηπείρου, με υψόμετρο 6.961 μέτρα. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό! Λίγο πριν φτάσουμε στο θρυλικό βουνό, επισκεφτήκαμε ένα νεκροταφείο στον δρόμο προς τα εκεί, το λεγόμενο Cementerio del Andinista, με μια ενδιαφέρουσα ιστορία… Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, θάβονταν εκεί οι εργάτες που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Στην πορεία, θάφτηκε εκεί και ένας άτυχος Βρετανός ορειβάτης, που σκοτώθηκε κατά την προσπάθειά του να κατακτήσει τη κορυφή του Aconcagua. Έτσι ξεκίνησε μια παράδοση ταφής ορειβατών στο εν λόγω νεκροταφείο. Τα τελευταία χρόνια, αρκετός κόσμος ζητά να ταφεί εκεί, ώστε η τελευταία του κατοικία να έχει θέα τα βουνά. Πριν αποχαιρετήσουμε την Uspallata, επισκεφτήκαμε και το Cerro Tunduqueral, με τις ενδιαφέρουσες βραχογραφίες, μια εκ των οποίων αναπαριστά το μανιτάρι του αρχαίου Super Mario!

Αξιωθήκαμε να θαυμάσουμε την ψηλότερη κορυφή ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου, στο Όρος Aconcagua (6.961 μ.)!

Επόμενος σταθμός μας ήταν η Mendoza, αρκετά μεγάλη πόλη και διάσημη για τους αμέτρητους αμπελώνες της. Παρότι μου αρέσει πολύ το κρασί, πάντα σνόμπαρα τα κρασιά του Νέου Κόσμου, ώσπου δοκίμασα το Malbec στο Buenos Aires κι ενθουσιάστηκα! Ενώ προσπάθησα να επισκεφτώ κάποιον αμπελώνα, αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο και ακριβό, οπότε το άφησα για κάποια άλλη φορά. Αφιερώσαμε περίπου μια εβδομάδα στη Mendoza, ο Ηλίας έκανε μερικές πτήσεις με το αλεξίπτωτο πλαγιάς του, εφοδιαστήκαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας κι επισκευάσαμε τον Δον Ρούφο, που είχε κάποια προβλήματα. Επίσης φάγαμε πολλά παγωτά και empanadas, τα διάσημα πιτάκια με λογής λογής γεμίσματα. Κάθε μέρα τρώγαμε παγωτό στο ίδιο μέρος και κάθε μέρα η τιμή του παγωτού άλλαζε, προς τα πάνω βέβαια! Δυστυχώς, έτσι είναι η οικονομία της Αργεντινής… Στη Mendoza, λοιπόν, ολοκληρώθηκε το πρώτο κομμάτι του οδοιπορικού μας στην Αργεντινή, αφού είχαμε φτάσει πλέον στις Άνδεις, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία μας προς τη θρυλική Παταγονία, με τελικό προορισμό τη Γη του Πυρός!

Ο Ηλίας πέταξε με το αλεξίπτωτό του πάνω από τη Mendoza!

Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή: