Author Archive

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στην Έρημο Ατακάμα με μια επίσκεψη στο European Southern Observatory (ESO), στο Όρος Paranal. Το εν λόγω αστεροσκοπείο χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά κονδύλια, κάτι που ενόχλησε ιδιαίτερα ένα Γερμανό κατά την ξενάγησή μας, ο οποίος γκρίνιαζε συνέχεια για τους φόρους του! Εντυπωσιαστήκαμε από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (Very Large Telescope), το οποίο αποτελείται από τέσσερα επί μέρους τηλεσκόπια. Ενημερωθήκαμε για τη λειτουργία του, μπήκαμε μέσα στις εγκαταστάσεις, ενώ επισκεφτήκαμε και το ιδιαίτερο κτίριο, όπου στεγάζονται οι επιστήμονες και μηχανικοί, καθώς και άλλοι εργαζόμενοι στο αστεροσκοπείο. Είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κτίριο, από αρχιτεκτονική σκοπιά και όχι μόνο, στο οποίο μάλιστα είχαν γίνει τα γυρίσματα της ταινίας “Quantum of Solace” του James Bond! Στον απέναντι λόφο, στο Cerro Amazones, χτίζεται ένα Extremely Large Telescope (ELT), το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2029.

Αυτό είναι το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του European Southern Observatory στο Όρος Paranal, σ’ ένα σημείο της Ερήμου Ατακάμα με ιδανικές συνθήκες για την παρατήρηση του διαστήματος.

Φεύγοντας από το αστεροσκοπείο, κάναμε μια στάση στο διάσημο γλυπτό, το «Χέρι της Ερήμου», που συμβολίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, που καταπατήθηκαν σφοδρά κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ. Η Έρημος Ατακάμα αποτέλεσε μέρος μυστικής ταφής για χιλιάδες δολοφονημένους και αγνοούμενους αντιφρονούντες εκείνη την εποχή και μάλιστα συγγενείς των αγνοούμενων αυτών μέχρι και σήμερα ψάχνουν για λείψανα των αγαπημένων τους μέσα στην αχανή έρημο.

Το περίφημο «Χέρι της Ερήμου» συμβολίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, που καταπατήθηκαν σφοδρά κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ.

Επόμενή μας στάση ήταν η παραλιακή πόλη Antofagasta, η οποία είναι διάσημη για το χυτήριο Huanchaca, όπου επεξεργάζονταν τα ορυκτά από τα ορυχεία της περιοχής. Δε λειτούργησε για παραπάνω από μια δεκαετία, απασχολούσε όμως περίπου το 10% του πληθυσμού της πόλης! Η Antofagasta ήταν, επίσης, σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός, που συνδεόταν με τη La Paz της Βολιβίας. Οι, εγκαταλειμμένες πλέον, σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις της είναι αρκετά γραφικές, ενώ οι γραμμές του τρένου φτάνουν μέχρι και το λιμάνι. Συναντηθήκαμε ξανά με τα αγαπημένα μου θαλάσσια λιοντάρια, που αράζουν στην ξύλινη εξέδρα, αλλά κάνουν και βόλτες στο παραλιακό πεζοδρόμιο! Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε και το, επίσης παραθαλάσσιο, Iquique, όπου ο Ηλίας πέταξε και πάλι με το παραπέντε του και προσγειώθηκε δίπλα στους ουρανοξύστες της πόλης!

Κατασκήνωση κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ερήμου Ατακάμα!

Ξαναμπαίνοντας βαθιά μέσα στην Έρημο Ατακάμα, σταματήσαμε για να επισκεφτούμε τον οικισμό La Palma, ο οποίος στέγαζε τους εργάτες των ορυχείων και των διυλιστηρίων Humberstone και Santa Laura, όπου εξορυσσόταν νιτρικό νάτριο. Η ουσία αυτή ήταν εξαιρετικά σημαντική παλαιότερα, καθώς χρησιμοποιούταν για λιπάσματα κι εκρηκτικές ύλες, ενώ αποτελούσε το σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν της Χιλής! Όλα άλλαξαν, ωστόσο, το 1960, όταν οι Γερμανοί βρήκαν τρόπο να παράγουν εργαστηριακά νιτρικό νάτριο. Ο οικισμός La Palma λειτουργεί, πλέον, ως υπαίθριο μουσείο και είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένος. Υπήρχε σχολείο, θέατρο, σινεμά, πισίνα, γήπεδα τένις, μεγάλη αγορά και τόσα άλλα, που μας έδωσαν την εντύπωση ότι ακόμα και μέσα στην έρημο, η ζωή των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, δεν είχε να ζηλέψει κάτι από τη ζωή στα αστικά κέντρα. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα όμως, καθώς υπήρξαν και περιστατικά αιματηρών καταστολών εργατικών εξεγέρσεων, κάτι συνηθισμένο την εποχή εκείνη, δυστυχώς.

Το 1872, όταν ακόμα αυτές οι περιοχές ανήκαν στο Περού, στο Humberstone εξορυσσόταν ένα από τα σημαντικότερα προϊόντα της εποχής εκείνης, το νιτρικό νάτριο.

Σειρά στην εξερεύνησή μας είχαν τα υψίπεδα των Άνδεων, το λεγόμενο “altiplano”. Ο Ηλίας, ως λάτρης του υψομέτρου, ανυπομονούσε, ενώ εγώ ανησυχούσα για τον κινητήρα του βαν και τους κακοτράχαλους χωματόδρομους, που θα έπρεπε να διασχίσω. Περάσαμε μέσα από τα Εθνικά Πάρκα Isluga και Lauca. Τα τοπία ήταν πραγματικά πανέμορφα κι εξωπραγματικά, αλλά η οδήγηση υπερβολικά απαιτητική και οι δρόμοι δεν ήταν καν δρόμοι, με αποτέλεσμα να πέσει το πίσω μέρος του βαν σε μια χαράδρα! Ευτυχώς που έχουμε τετρακίνηση και αργό διαφορικό! Σε αυτήν τη διαδρομή είδαμε τα πρώτα λάμα και αλπάκα, με τα οποία θα είμαι ερωτευμένη για πάντα! Συναντήσαμε, επίσης, εγκαταλειμμένους οικισμούς με όμορφες εκκλησίες. Γενικά, ήταν παντού εμφανές το στοιχείο της εγκατάλειψης στην περιοχή, αλλά με τόσο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, είναι κατανοητό. Στο τέλος της διαδρομής, μας υποδέχτηκε μια ορεινή λίμνη με θερμές πηγές, ατμούς, άργιλο κι εκπληκτική θέα στα γύρω, χιονισμένα βουνά και ηφαίστεια, που σίγουρα μας αποζημίωσε για τη δύσβατη διαδρομή!

Με τα λάμα και τα αλπάκα ερωτεύτηκα από την πρώτη ματιά!

Περάσαμε τις επόμενες μέρες περιπλανώμενοι στα υψίπεδα των Άνδεων, που ήταν η χαρά του Ηλία! Απόλαυσε πολλές διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα του ξεπερνώντας τα 5.000 μέτρα υψόμετρο κι έζησε εμπειρίες, που θα θυμάται για μια ζωή! Εγώ το πήγα πιο συντηρητικά, για να μην ταλαιπωρηθεί το βανάκι. Παρά το συντηρητισμό μου, ωστόσο, είχαμε μια άσχημη περιπέτεια στο χωριό Putre, κεφαλοχώρι των ιθαγενών της περιοχής, των Aymara. Εκεί μας έβαλαν, κατά λάθος, βενζίνη αντί για πετρέλαιο κι ο κινητήρας σταμάτησε να λειτουργεί! Ευτυχώς, ο Ηλίας έκανε άμεσα τις απαραίτητες ενέργειες κι έτσι σώθηκε ο Δον Ρούφος χωρίς ζημιές.

Με τον Κακτάκη, ο Ηλίας σκαρφάλωσε μέχρι τα 5.000 μέτρα υψόμετρο, στην περιοχή Suriplaza, κοντά στο τριεθνές Χιλή – Βολιβία – Περού!

Έχοντας εξερευνήσει ένα σημαντικό μέρος των υψιπέδων των Άνδεων, στραφήκαμε πάλι προς τη δύση και τον Ειρηνικό Ωκεανό, με προορισμό την πόλη Arica, τη βορειότερη της Χιλής. Περάσαμε δίπλα από την κοιλάδα Lluta, η οποία μοιάζει με όαση. Σταματήσαμε λίγο πριν την Arica, προκειμένου να επισκεφτούμε ένα μουσείο με μούμιες των Chinchorro, οι οποίες χρονολογούνται από το 5000 π.Χ., δύο χιλιάδες χρόνια πριν τις παλαιότερες αιγυπτιακές μούμιες που έχουν ανακαλυφθεί! Το θαύμα είναι πως βρέθηκαν τόσο καλοδιατηρημένες, που αρκετές έχουν ακόμα και τα μαλλιά τους! Η Arica αποτελεί σημαντικό λιμάνι της περιοχής, το οποίο μάλιστα, εξυπηρετεί και τη Βολιβία, αφότου έχασε την πρόσβαση στη θάλασσα με τον Πόλεμο του Ειρηνικού. Ο καθεδρικός ναός της, καθώς και το κτίριο όπου στεγάζονταν παλαιότερα τα τελωνεία της πόλης, σχεδιάστηκαν από τον γνωστό σε όλους μας Άιφελ.

Οι μούμιες των Chinchorro χρονολογούνται από το 5000 π.Χ., δύο χιλιάδες χρόνια πριν τις παλαιότερες αιγυπτιακές μούμιες που έχουν ανακαλυφθεί!

Επόμενος σταθμός μας ήταν το χωριό Pisagua, το οποίο επίσης βρίσκεται στα παράλια του Ειρηνικού Ωκεανού, στη μέση της ερήμου και αρκετά μακριά απ’ οτιδήποτε άλλο. Η Pisagua στο παρελθόν αποτελούσε σημαντικό λιμάνι και άκμασε στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς από εκεί γινόταν η εξαγωγή του νιτρικού νατρίου. Αφού η βιομηχανία αυτή κατέρρευσε, η Pisagua βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ (1973 – 1990), καθώς χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους αντιφρονούντες. Επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο έξω από το χωριό, όπου είχαν κρυφά θαφτεί αρκετά θύματα της χούντας. Το μέρος αυτό ήταν απόκοσμο… Στη Χιλή δεν είναι ασυνήθιστα τα νεκροταφεία στην άμμο. Είδαμε αρκετά στο ταξίδι μας. Για έναν Έλληνα, όμως, είναι κάπως παράξενο το θέαμα.

Στην Pisagua θάφτηκαν κρυφά αρκετά θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ (1973 – 1990).

Μετά τη μικρή μας περιήγηση στις ακτές της Βόρειας Χιλής, κατευθυνθήκαμε γι’ ακόμα μια φορά στην ενδοχώρα, με τελικό προορισμό μας την τουριστική κωμόπολη San Pedro de Atacama. Στον δρόμο κάναμε μια στάση στο ορυχείο Chuquicamata, κοντά στην πόλη Calama, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού επιφανειακής εκμετάλλευσης στον κόσμο! Χάρη σε αυτό, αλλά και σε άλλα ορυχεία, τα οποία είναι κρατικοποιημένα από το 1971, η Χιλή είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή χαλκού παγκοσμίως. Στη συνέχεια, ξανανεβήκαμε στα υψίπεδα των Άνδεων, είδαμε θερμοπίδακες και κολυμπήσαμε σε θερμά ποτάμια! Περάσαμε μερικά ακόμα παγωμένα βράδια στα υψίπεδα, πριν την τελική ευθεία για το San Pedro de Atacama.

Πώς ν’ αντισταθώ σ’ ένα ποτάμι με καυτό νερό στα 4.300 μέτρα υψόμετρο, στις ηφαιστειακές περιοχές των υψιπέδων των Άνδεων;

Η κατάβαση προς το San Pedro de Atacama ήταν αρκετά ανακουφιστική για ’μένα, καθώς είχα κουραστεί από το ανελέητο κρύο και τους ισχυρούς ανέμους των υψιπέδων. Η κωμόπολη, εκ πρώτης όψεως, ήταν άσχημη και κάπως μίζερη. Ωστόσο, με το που μπήκαμε στο κέντρο, άλλαξαν όλα! Το San Pedro de Atacama είναι εξαιρετικά γραφικό, με όμορφα χρώματα και χαμηλά κτίρια, που δένουν τέλεια με την έρημο τριγύρω. Όλο το κέντρο της πόλης μοιάζει με καρτ ποστάλ! Αποτελεί, επίσης, ορμητήριο για περιηγήσεις στην Έρημο Ατακάμα, παρατήρηση άστρων κι εκδρομές στη γειτονική Βολιβία. Έτσι έχει αρκετούς τουρίστες και μια χίπικη, θα έλεγε κανείς, ατμόσφαιρα. Από το Valparaíso είχαμε να δούμε όμορφη πόλη, που χαιρόσουν να την περπατήσεις. Μείναμε δυο μέρες στην κωμόπολη και κατόπιν κατευθυνθήκαμε ξανά προς την έρημο, για να θαυμάσουμε τα εντυπωσιακά της τοπία και να περάσουμε ένα βράδυ στο διάσημο Magic Bus, ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο στη μέση του πουθενά! Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας στη Χιλή και ξεκινήσαμε για τα σύνορα με την Αργεντινή, προκειμένου να εξερευνήσουμε το βορειοδυτικό κομμάτι της, που έλειπε από τη συλλογή μας.

Το κέντρο του San Pedro de Atacama είναι εξαιρετικά γραφικό, με όμορφα χρώματα και χαμηλά κτίρια, που δένουν τέλεια με την έρημο τριγύρω!

Αυτό είναι το τέταρτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή:

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Στην επόμενη στάση μας μετά το Αρχιπέλαγος Chiloé, με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη… Η Valdivia είναι μια πόλη χτισμένη πάνω σε συμβολή ποταμών, όπου βρέχει συνέχεια! Επειδή, όμως, βρίσκεται και πολύ κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, έχει μόνιμες επισκέψεις από τ’ αγαπητά μου θαλάσσια λιοντάρια! Το στέκι τους είναι, φυσικά, η ψαραγορά της πόλης. Ανεβαίνουν πάνω και προσπαθούν να κλέψουν ψάρια! Ως αποτέλεσμα, οι καβγάδες μεταξύ τους, αλλά και με τους ιχθυοπώλες, είναι καθημερινό φαινόμενο κι εξαιρετικά κωμικοί! Πέρασα αρκετή ώρα να χαζεύω τα καμώματά τους, αλλά δεν τόλμησα να τα χαϊδέψω…

Τα θαλάσσια λιοντάρια είναι οι πιο τακτικοί πελάτες της ψαραγοράς στη Valdivia και μάλιστα, τρώνε δωρεάν!

Στον δρόμο προς τον βορρά, επισκεφτήκαμε αρκετές λίμνες. Η αγαπημένη μου ήταν η Λίμνη Corazón (καρδιά), λόγω του σχήματός της. Η Χιλή, χάρη στην τοποθεσία της, δέχεται πάρα πολλή βροχή, οπότε είναι καταπράσινη με άπειρα νερά παντού! Ως λάτρης των θερμών πηγών, είχα ήδη εντοπίσει κάποιες, που μ’ ενδιέφερε πολύ να γνωρίσω. Οι Termas Geométricas βρίσκονται στο Panguipulli και είναι οργανωμένες. Το εισιτήριο δεν είναι φθηνό (στα 48 ευρώ), αλλά για ένα λάτρη, σίγουρα αξίζει! Οι υπαίθριες εγκαταστάσεις είναι στενές και ανηφορικές, με κυρίαρχα υλικά το ξύλο και την πέτρα και χρώμα το κόκκινο, πνιγμένες στις γιγάντιες φτέρες. Υπάρχουν πάνω από δέκα πισίνες, με θερμοκρασίες που φτάνουν μέχρι τους 45 βαθμούς Κελσίου! Κάπως έτσι ανακάλυψα πως η ιδανική θερμοκρασία νερού για ’μένα είναι οι 43 βαθμοί. Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα βουτώντας σε διαφορετικές πισίνες, μέσα στη βροχή. Μουλιασμένη και χαρούμενη, γύρισα στο βανάκι, όπου με περίμενε ο Ηλίας, για να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Οι Termas Geométricas είναι ακριβές, αλλά για τους λάτρεις των θερμών πηγών, αξίζουν!

Τις επόμενες μέρες θα χωριζόμασταν για λίγο, καθώς ο Ηλίας ήθελε να κάνει μια πολύ απαιτητική πεζοπορία στο Ηφαίστειο Quetrupillán. Ο καιρός ήταν ζόρικος, οπότε προτίμησα να μην τον ακολουθήσω και να πάω για διακοπές στο κοσμοπολίτικο θέρετρο Pucón, το οποίο είχε εντυπωσιακή θέα στο Ηφαίστειο Villarrica, που έβγαζε καπνούς και το βράδυ γινόταν κόκκινο! Η πόλη ήταν αρκετά όμορφη, όμως δεν πρόλαβα να την απολαύσω, αφού ο Ηλίας με κάλεσε την επόμενη μέρα το πρωί για βοήθεια… Είχε πέσει σε τρομερή ανεμοθύελλα και δεν μπορούσε να συνεχίσει! Έτσι επέστρεψε στην αφετηρία της πεζοπορίας, απ’ όπου τον περισυνέλεξα. Η διάσωσή του στέφθηκε μ’ επιτυχία κι επιστρέψαμε μαζί στο Pucón, όπου και γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου με πολύ φαγητό, φυσικά!

Ο Ηλίας πήγε για πεζοπορία στην περιοχή του ενεργού Ηφαιστείου Villarrica, αλλά γύρισε άρον άρον!

Μετά από μερικές μέρες στον δρόμο, φτάσαμε στο Santiago, την πρωτεύουσα της Χιλής. Είχαμε αρκετές δουλειές να κάνουμε και αρκετά μέρη να δούμε. Αν και τεράστιο, εκ πρώτης όψεως, το Santiago μου άρεσε αρκετά. Μέχρι να φτάσουμε στο μέρος όπου θα διανυκτερεύαμε τα επόμενα βράδια, περάσαμε από διάφορα σημεία της πόλης. Είδαμε όμορφους λόφους, παλιά κτίρια με graffiti, πλατείες, πάρκα και πολύ κόσμο. Σταθμεύσαμε το βανάκι κάτω από ένα λόφο, σε μια ήσυχη, μεγαλοαστική γειτονιά. Από το ορμητήριό μας αυτό, οργώναμε την πόλη με τον Κακτάκη, αλλά και με τα πόδια. Ο Ηλίας επιδόθηκε στο κυνήγι ανταλλακτικών και συνεργείων, ενώ εγώ τριγυρνούσα στην πόλη, για να τη γνωρίσω καλύτερα. Στο Santiago μένει και μια γνωστή μου, η Valentina, που είχα γνωρίσει παλαιότερα στην Ελλάδα μέσω του Couchsurfing. Κανονίσαμε να συναντηθούμε, να φάμε, να μιλήσουμε και να μας δείξει την πόλη της. Συναντηθήκαμε και με τον Βασίλη, έναν Έλληνα, ο οποίος ζει εκεί και τον είχαμε πρωτογνωρίσει στην Παταγονία!

Το Santiago, αν και μεγάλη πόλη, είναι χτισμένο σ’ εντυπωσιακή τοποθεσία, μπροστά στις Άνδεις!

Το Santiago είναι γεμάτο μουσεία, αξιοθέατα, νόστιμα φαγητά και τις Άνδεις να δεσπόζουν στο τοπίο, όταν σηκώνει κανείς το βλέμμα του! Ξεχωρίσαμε το Μουσείο για τη Μνήμη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Museo de la Memoria y los Derechos Humanos), το οποίο πραγματεύεται τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Τα εκθέματα και οι πληροφορίες ήταν πραγματικά σοκαριστικά και εξιστορημένα με εξαιρετικό και συνάμα ανατριχιαστικό τρόπο. Καθώς είχα εργαστεί για χρόνια στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό το μουσείο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ’μένα και μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο του είδους του, που έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Μια επίσκεψη που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε σύντομα, ήταν και στην οικία La Chascona. Την είχε χτίσει ο νομπελίστας, Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda, σαν ερωτική φωλιά, για να στεγάσει τον δεσμό του με την Matilde Urrutia. Η La Chascona είναι χτισμένη με αρκετά αντισυμβατική αρχιτεκτονική και διακοσμημένη με μια πληθώρα αντικειμένων από τα πολλά ταξίδια του Neruda. Παρότι φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους, όλα μαζί φτιάχνουν μια πολύ όμορφη εικόνα και ατμόσφαιρα. Αν ζούσε ακόμα ο Neruda, θα του ζητούσα να διακοσμήσει το σπίτι μου!

Υπολογίζεται ότι σχεδόν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι απήχθησαν, βασανίστηκαν φρικτά, εκτελέστηκαν κι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.

Καθώς το Santiago είναι μια αρκετά πλούσια και πολυεθνική, για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής, μητρόπολη, βρήκα τα αγαπημένα μου και πεντανόστιμα, νεπαλέζικα momos, ενώ πετύχαμε και φεστιβάλ κρασιού. Τυχαία ανακάλυψα τα café con piernas, καφετέριες με ημίγυμνες κοπέλες, που λειτουργούν τα πρωινά και μπορεί να πάει κανείς να πιει τον καφέ του και να πει τον πόνο του στις συμπονετικές αυτές κοπέλες! Μείναμε, περίπου, μια βδομάδα στο Santiago, κάναμε τις επισκευές που έπρεπε και βρήκαμε τ’ ανταλλακτικά που χρειαζόμασταν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε προς τον βορρά.

Η οικία La Chascona του νομπελίστα, Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda ήταν ιδιαίτερα εκκεντρική, αλλά καλαίσθητη.

Ένας Γάλλος, φίλος του Ηλία, ο Noel, με τον οποίο είχε πρωτογνωριστεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αφρική, έτυχε να βρίσκεται στη Χιλή εκείνη την περίοδο, οπότε κανονίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για δυο μέρες. Πρώτα, όμως, κάναμε μια στάση στην κωμόπολη Santa Maria, όπου είχα εντοπίσει ένα εκτροφείο σκυλιών Malamute Αλάσκας. Έχω πάθος με τη συγκεκριμένη ράτσα και η επίσκεψη στο εκτροφείο ήταν ονειρική! Έλαβα τόση αγάπη από τα λατρεμένα μου σκυλιά, που με συντρόφευε για καιρό! Την επόμενη μέρα, φτάσαμε στο Valparaíso, οπού συναντηθήκαμε με τον Noel και οργώσαμε την πόλη με τα πόδια.

Έλαβα τόση αγάπη από τα λατρεμένα μου Malamute Αλάσκας, που με συντρόφευε για καιρό!

Το Valparaíso είναι μια πολύ ιδιαίτερη κι ενδιαφέρουσα πόλη. Καταρχάς είναι χτισμένη σε απότομους λόφους, οπότε είναι γεμάτη τελεφερίκ, που εξυπηρετούν τον κόσμο. Τα περισσότερα από αυτά είναι πολύ παλιά, κάτι που δίνει έναν αέρα Belle Époque στην πόλη. Η μορφολογία του Valparaíso προσφέρει στον επισκέπτη μαγευτικές, πανοραμικές εικόνες, με λόφους και ωκεανό. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα αμέτρητα graffiti, που σκεπάζουν ολόκληρα κτίρια. Τα σχέδια και τα χρώματα είναι πανέμορφα και μπορεί κανείς να περάσει μέρες θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντάς τα. Επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο της πόλης, το οποίο είναι, επίσης, πολύ όμορφο, καθώς και την οικία La Sebastiana του Neruda. Η εν λόγω οικία είναι αρκετά διαφορετική από τη La Chascona στο Santiago, καθώς απαρτίζεται από ένα μόνο κτίριο, το οποίο χτίστηκε έτσι, ώστε να θυμίζει καράβι, αφού ο Neruda λάτρευε τη θάλασσα. Η εσωτερική διακόσμηση, επίσης, έχει ξεκάθαρα τη σφραγίδα του Neruda.

Τα παλιά αυτά τελεφερίκ, που ανεβοκατεβάζουν τον κόσμο στους λόφους του Valparaíso, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Την επόμενη μέρα κινηθήκαμε παραλιακά, για να εξερευνήσουμε μερικά παραθαλάσσια χωριά και θέρετρα, που είχαμε ακούσει ότι είναι όμορφα. Η πρώτη μας στάση ήταν στη Viña del Mar, η οποία είναι διάσημη για το surfing. Εκεί, αλλά και στις γειτονικές κωμοπόλεις, υπάρχουν αμέτρητες πολυκατοικίες, όπου διατηρούν τα εξοχικά τους διαμερίσματα οι πρωτευουσιάνοι. Δε μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, για να είμαστε ειλικρινείς. Το γραφικό Horcón, ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία, μας άρεσε πολύ περισσότερο! Εκεί αποχαιρετιστήκαμε με τον Noel, αφού φάγαμε εμπανάδας και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Το Horcón είναι ένα γραφικό, παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία!

Υπήρχαν αρκετά αξιοθέατα στην πορεία μας, οπότε σταματήσαμε στη Valle del Encanto, η οποία είναι πνιγμένη στους κάκτους! Εκεί θαυμάσαμε τις ενδιαφέρουσες βραχογραφίες, που χάρασσαν οι ιθαγενείς επί πολλούς αιώνες. Οι ιθαγενείς είχαν, επίσης, διάφορες μεθόδους να παρατηρούν τ’ αστέρια, με βάση τα οποία γίνονταν οι τελετές τους. Ο δρόμος, μετά από μερικές μέρες, μας έβγαλε στην Έρημο Ατακάμα, σημαντικό ορόσημο του ταξιδιού μας και πεδίο βαθιάς εξερεύνησης…

Στη Valle del Encanto, το τοπίο άλλαξε για ’μας και γέμισε κάκτους!

Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή:

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Ξαναμπαίνοντας για πολλοστή φορά στη Χιλή, από τη Γη του Πυρός τώρα πια, είχαμε δυο αποστολές. Η πρώτη ήταν να κλείσουμε θέση σ’ ένα πλοίο, που μεταφέρει οχήματα κι επιβάτες από το Puerto Natales προς το Puerto Yungay. Με αυτό το πλοίο θα γλιτώναμε τουλάχιστον 1.000 χιλιόμετρα κακοτράχαλων δρόμων (μέσω Αργεντινής, αφού σ’ εκείνο το κομμάτι της Χιλής δεν υπάρχουν δρόμοι)! Οι θέσεις σ’ αυτό το πλοίο, όμως, είναι περιορισμένες και στο διαδίκτυο φαίνονταν όλες κατειλημμένες. Κοντά στο Puerto Natales βρίσκεται το διάσημο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, το δημοφιλέστερο, ίσως, όλης της Νότιας Αμερικής. Και γι’ αυτό είχαμε προσπαθήσει να κλείσουμε εισιτήρια μέσω διαδικτύου (δύο μήνες νωρίτερα), το οποίο ήταν επίσης αδύνατο. Έτσι σκεφτήκαμε να πάμε και να δούμε από κοντά μήπως μπορούσαμε να επισκεφτούμε το πάρκο για μια μέρα.

Όταν βρεθήκαμε στο διάσημο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούσαν, ενώ τα εισιτήρια είναι πανάκριβα και δύο μήνες πριν ήταν ήδη εξαντλημένα!

Η δεύτερη αποστολή απέτυχε, καθώς όταν επιχειρήσαμε να μπούμε στο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, έβρεχε καταρρακτωδώς και τα εισιτήρια ήταν πανάκριβα ακόμα και για μία μέρα. Η πρώτη αποστολή, ωστόσο, ήταν ένας θρίαμβος, αφού καταφέραμε να κλείσουμε θέσεις στο πλοίο για το Puerto Yungay. Ήταν μέσα Μαρτίου πια. Η θερμοκρασία είχε ήδη πέσει αισθητά και η βροχή μας συνόδευε διαρκώς. Εμένα, εν τω μεταξύ, με ταλαιπωρούσε ένα άσχημο κρυολόγημα, που με παίδευε από τη Γη του Πυρός. Έτσι το να περάσουμε τις τρεις επόμενες μέρες μέσα στο πλοίο, μένοντας στο βανάκι μας με το αερόθερμο αναμμένο, όμορφα τοπία γύρω μας και τρία γεύματα την ημέρα μαγειρεμένα από άλλους, ήταν διακοπές στον παράδεισο!

Η εξερεύνηση των αμέτρητων φιόρδ της Νότιας Παταγονίας με καράβι ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, που δε θα την ξεχάσουμε εύκολα!

Η διαδρομή από το Puerto Natales μέχρι το Puerto Yungay περνούσε μέσα από τα φιόρδ της Νότιας Παταγονίας, τα οποία είναι πραγματικά μαγευτικά! Ο μόνος τρόπος να τα δει κανείς είναι δια θαλάσσης, αφού αυτά τα μέρη είναι σχεδόν απροσπέλαστα, οπότε δε μετανιώσαμε καθόλου για την επιλογή μας. Ο Ηλίας ήταν εντυπωσιασμένος με τις ναυτικές δεξιότητες του πληρώματος, καθώς οι συνθήκες ήταν πραγματικά ζόρικες, καμιά σχέση με τη Μεσόγειο, που είχαμε συνηθίσει εμείς. Το πλοίο έκανε μια ενδιάμεση στάση στο Puerto Edén, σ’ ένα κατοικημένο νησάκι, που συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο μέσω αυτής της γραμμής. Ο Ηλίας το επισκέφθηκε και του άρεσε πολύ. Οι συνθήκες διαβίωσης, ωστόσο, είναι αρκετά δύσκολες.

Το Puerto Edén είναι ένας οικισμός στη μέση των φιόρδ της Νότιας Παταγονίας, όπου αισθάνεται κανείς αποκομμένος από τον κόσμο!

Φτάνοντας στο Puerto Yungay, μείναμε για λίγες μέρες στην περιοχή προκειμένου να την εξερευνήσουμε. Λίγο έξω από την κωμόπολη Villa O’Higgins βρίσκεται το νότιο άκρο του διάσημου δρόμου Carretera Austral, σημαντικό ορόσημο για τους ταξιδιώτες. Πιο πολύ μας εντυπωσίασε το χωριουδάκι Caleta Tortel. Γύρω από ένα φιόρδ, πάνω από το νερό της θάλασσας, εκτείνεται ένας πεζόδρομος, ο οποίος είναι κατασκευασμένος από ξύλα της περιοχής, που είναι αρκετά πλούσια λόγω της υλοτομίας. Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, καθώς έβρεχε διαρκώς. Το τοπίο, όμως, ήταν πανέμορφο και καταπράσινο!

Το πανέμορφο χωριουδάκι Caleta Tortel, με τον ξύλινο πεζόδρομο πάνω από το νερό της θάλασσας, μας μάγεψε!

Κατευθυνόμενοι πλέον προς τα βόρεια, κάναμε μια στάση προκειμένου να δούμε τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς βράχων Cavernas de Mármol, που αποτελούν όνειρο για πολλούς φωτογράφους και είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της χιλιανής Παταγονίας. Πρόκειται για σχηματισμούς από μάρμαρο μέσα στη Λίμνη General Carrera, οι οποίοι χρονολογούνται πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Καθότι ήμουν ακόμα άρρωστη, προτίμησα να πάω με οργανωμένο γκρουπ πάνω σε βάρκα, ενώ ο Ηλίας πήγε με το καγιάκ του. Οι σχηματισμοί ήταν μαγικοί, όπως μαγικός ήταν και ο τρόπος που το φως του ήλιου αντανακλάτο στο νερό και στα μάρμαρα. Μέχρι και γάμος έχει τελεστεί μέσα σε έναν από τους σχηματισμούς αυτούς, με τους καλεσμένους να παρακολουθούν το μυστήριο από βαρκάκια!

Ο Ηλίας είχε καημό να εξερευνήσει τα περίφημα Μαρμάρινα Σπήλαια της Παταγονίας με το καγιάκ του κι ευτυχώς, ο καιρός του έκανε τη χάρη!

Συνεχίζοντας την πορεία μας προς τα βόρεια, σταματήσαμε στο Εθνικό Πάρκο Queulat, όπου κάναμε μια πολύ όμορφη πεζοπορία μέχρι τους εντυπωσιακούς καταρράκτες του πάρκου, οι οποίοι σχηματίζονται κάτω από έναν παγετώνα! Την επόμενη μέρα φτάσαμε και πάλι στο Chaitén, που είχαμε πρωτοδεί με το καγιάκ μας λίγους μήνες νωρίτερα. Από εκεί πήραμε το καράβι για το Αρχιπέλαγος Chiloé και συγκεκριμένα την πόλη Castro, η οποία βρίσκεται στο μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους. Φτάσαμε στο Castro το απόγευμα, οπότε δεν είδαμε την κίνηση της αγοράς και της καθημερινότητας. Ήταν, όμως, μια πανέμορφη πόλη με λόφους, γουστόζικα, πολύχρωμα σπίτια, έναν από τους αγαπημένους μου ναούς στο ταξίδι μέχρι στιγμής και μια ολόκληρη γειτονιά χτισμένη πάνω σε πασσάλους! Μου άρεσε πάρα πολύ το Castro και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που είπα ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί.

Το Αρχιπέλαγος Chiloé είναι σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια της Παταγονίας, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και πολιτισμικά.

Τις επόμενες μέρες τριγυρνούσαμε στο Αρχιπέλαγος Chiloé με το βανάκι, αλλά και με τα καραβάκια, που διανύουν τις μικρές αποστάσεις μεταξύ των νησιών. Παρόλο που ήταν Πάσχα, δε συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο στο νησί, όπως θα περίμενε κανείς. Κατασκηνώσαμε σε πολλά όμορφα μέρη, διαβάσαμε τοπικούς μύθους και αγόρασα ένα φανταστικό νήμα από τρίχωμα τοπικών προβάτων. Το Αρχιπέλαγος Chiloé είναι διάσημο για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των ναών του, οι οποίοι είναι χτισμένοι από ξύλο και χρησιμοποιείται ιδιαίτερη τεχνοτροπία. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς έχουν κηρυχτεί ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco! Σίγουρα αξίζει να τους επισκεφτεί κανείς. Η τελευταία μας μέρα στο Chiloé ήταν επεισοδιακή, αφού είχε ξεσπάσει θύελλα, έβρεχε καταρρακτωδώς, είχαν κλείσει δρόμοι στο νησί, ενώ είχαν πέσει και αρκετά δέντρα. Δοκιμάσαμε την τοπική σπεσιαλιτέ κουράντο, με βάση τα οστρακοειδή, αλλά και κρέας, λουκάνικα, πατάτες, ρύζι και άλλα, τα οποία μαγειρεύονται παραδοσιακά θαμμένα στη γη. Είναι ενδιαφέρον πιάτο, αλλά αρκετά περίεργο για τα γούστα μας!

Το Αρχιπέλαγος Chiloé φημίζεται για τους περίτεχνους, ξύλινους ναούς του και μάλιστα, αρκετοί από αυτούς έχουν κηρυχτεί ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco!

Αυτό είναι το δεύτερο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή: