Author Archive

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Μόλις μπήκαμε στη Χιλή, κάναμε την πρώτη μας στάση στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike. Το εν λόγω πάρκο έχει πολλά ανενεργά ηφαίστεια κι εντυπωσιακούς σχηματισμούς με ευφάνταστες ονομασίες, όπως «Το Σπίτι του Διαβόλου». Έχει και σπηλιές με αρκετές πληροφορίες για την καθημερινότητά των ιθαγενών, που ζούσαν εκεί τα παλιά τα χρόνια. Εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή τους έπαιζαν τα αγαπημένα μου γκουανάκο! Μείναμε ένα βράδυ στο Pali Aike κι ύστερα συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Punta Arenas, ώστε να βρούμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν επειγόντως για το βανάκι!

Τα γκουανάκο, που μας υποδέχτηκαν στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike!

Οδηγώντας δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, λίγο πριν την Punta Arenas, σταματήσαμε στην εγκαταλειμμένη Φάρμα San Gregorio. Η συγκεκριμένη φάρμα ιδρύθηκε το 1876 κι έχει ιστορική σημασία, καθώς ήταν η πρώτη τέτοια φάρμα στην περιοχή. Εκεί εξέτρεφαν δεκάδες χιλιάδες πρόβατα, λόγω της αυξημένης ζήτησης για μαλλί την εποχή εκείνη. Η εικόνα της Punta Arenas μας θύμισε ότι είχαμε μήνες να συναντήσουμε μεγάλη πόλη˙ είναι εξάλλου η μεγαλύτερη στα Στενά του Μαγγελάνου. Μετά από πολύ ψάξιμο στην τεράστια αφορολόγητη ζώνη της πόλης, εντοπίσαμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν, οπότε «ντύσαμε» τον Δον Ρούφο όπως του αρμόζει. Επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία, όπου μάθαμε πολλές κι ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους ιθαγενείς της περιοχής πριν και μετά την άφιξη των Ευρωπαίων. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ικανότητα διαβίωσής τους σε τόσο αφιλόξενο περιβάλλον. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι, όταν βρισκόμασταν εκεί, έκανε πολύ κρύο και είχε τρομερό αέρα! Όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, τον χειμώνα χιονίζει, αλλά ο αέρας κόβει.

Η εγκαταλειμμένη φάρμα San Gregorio, την εποχή που η ζήτηση για μαλλί ήταν τεράστια, εξέτρεφε έως και 122.000 πρόβατα!

Μετά από τρεις μέρες στην Punta Arenas, αποφασίσαμε να εκδράμουμε έως το νοτιότερο σημείο που φτάνει ο δρόμος στην ηπειρωτική Αμερική! Οδηγώντας πάλι δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, περάσαμε από νεκροταφείο σκύλων και άλλα ενδιαφέροντα σημεία μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Παρκάραμε στο τέλος του δρόμου και ξεκινήσαμε μια σύντομη πεζοπορία μέχρι τον Φάρο San Isidro, που είναι ο νοτιότερος μεγάλος φάρος της ηπειρωτικής Αμερικής. Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός, αλλά σε τέτοια γεωγραφικά πλάτη δεν μπορούσαμε να έχουμε και μεγάλες απαιτήσεις. Το τοπίο, ωστόσο, μας αποζημίωσε πλήρως! Κατασκηνώσαμε πάνω στα Στενά του Μαγγελάνου και το επόμενο πρωί αντικρίσαμε σε κοντινή απόσταση μια μεγάπτερη φάλαινα! Επικρατούσε τέτοια ησυχία, που μπορούσαμε ακόμα και να την ακούσουμε!

Κατασκηνώνοντας στα Στενά του Μαγγελάνου, στον νοτιότερο δρόμο της ηπειρωτικής Αμερικής!

Αφού επισκεφτήκαμε και το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Αμερικής, σειρά είχε η νησιωτική Αμερική… Φορτώσαμε τα οχήματα και τους εαυτούς μας σε καράβι (ναυπηγημένο στην Ελλάδα!) από την Punta Arenas και δύο ώρες αργότερα κατεβαίναμε στο αδιάφορο Porvenir, στη Γη του Πυρός. Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν ιδιαίτερη και πραγματικά αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου! Τη Γη του Πυρός μοιράζονται η Χιλή και η Αργεντινή και είχαμε μόλις ξεκινήσει την εξερεύνηση του κομματιού της Χιλής.

Εξερευνώντας τη Γη του Πυρός!

Πρώτη μας στάση ήταν η Laguna de los Cisnes, για να δούμε τους στρωματόλιθους, οι οποίοι δημιουργούνται από μικροοργανισμούς, κυρίως κυανοβακτήρια, που πιθανολογείται ότι είναι οι πρώτοι οργανισμοί που εμφανίστηκαν στη Γη! Στρωματόλιθους συναντά κανείς μόνο σε δεκατέσσερα μέρη παγκοσμίως, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δούμε. Σειρά είχε μια αποικία βασιλικών πιγκουίνων, τους οποίους όμως δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε όσο τους μαγγελανικούς, που είχαμε επισκεφτεί λίγο καιρό νωρίτερα. Ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που τους βλέπαμε και μάθαμε πολλά για τη ζωή τους˙ ο Ηλίας τους τράβηξε και πολύ ωραίες φωτογραφίες!

Οι βασιλικοί πιγκουίνοι είναι σπάνιο θέαμα, αλλά τους συναντήσαμε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της Γης του Πυρός!

Την επόμενη μέρα, περάσαμε τα σύνορα από το ξεχασμένο Paso Bellavista, ίσως τα πιο εύκολα σύνορα που περάσαμε μέχρι τώρα! Έτσι ξαναμπήκαμε στην Αργεντινή. Μέχρι τώρα όλα ήταν τελείως έρημα. Το αργεντίνικο κομμάτι της Γης του Πυρός, όμως, είχε περισσότερη ζωή. Περάσαμε δύο βράδια στη Λίμνη Yehuin, η οποία μας εντυπωσίασε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού δεν είχε αέρα, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία! Οι άνεμοι στη Γη του Πυρός είναι τόσο θυελλώδεις, που τα δέντρα σε πολλά σημεία είναι μονίμως γερμένα!

Η Λίμνη Yehuin μας μάγεψε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού επικρατούσε νηνεμία, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία!

Βρισκόμασταν, πλέον, στην τελική ευθεία για τον βασικό προορισμό μας στη Γη του Πυρός, την Ushuaia, η οποία είναι ένα σημαντικό ορόσημο για τους ταξιδιώτες, αφού αποτελεί τη νοτιότερη πόλη του κόσμου! Στην Ushuaia είχαμε ραντεβού με την οικογένεια Τεμπερίδη της αποστολής “The World Offroad 2”, με τους οποίους ο Ηλίας είχε πρωτογνωριστεί στην Ασία πριν πολλά χρόνια. Ο Άκης και η Βούλα ταξίδευαν μ’ ένα φορτηγό Iveco, μαζί με την κόρη τους, Αναστασία, τα τελευταία έξι χρόνια. Όταν τους συναντήσαμε, ήταν αρκετά κοντά στην ολοκλήρωση του μεγάλου οδοιπορικού τους. Περάσαμε μια βδομάδα μαζί, κατά τη διάρκεια της οποία κάναμε όμορφες δραστηριότητες κι επισκεφτήκαμε αρκετά μέρη στο νότιο κομμάτι της Γης του Πυρός.

Η μεγάλη συνάντηση με την ομάδα της αποστολής “The World Offroad 2”!

Η Ushuaia έχει αρκετό ενδιαφέρον σαν πόλη. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, αν και κάπως τουριστικό, ενώ θυμίζει ευρωπαϊκό, χειμερινό θέρετρο. Από την Ushuaia φεύγουν και τα πλοία, που πηγαίνουν τουρίστες στην Ανταρκτική, οπότε το λιμάνι της είχε αρκετή κίνηση. Σημαντικό κομμάτι της πόλης είναι και η παλιά της φυλακή, η οποία είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και πλέον έχει μετατραπεί σε μουσείο. Στο παρελθόν, η Αργεντινή έστελνε κατάδικους και αντιφρονούντες στην Ushuaia, όπως έκανε η Μεγάλη Βρετανία στην Αυστραλία. Αφού εξερευνήσαμε την πόλη όλοι μαζί, κατευθυνθήκαμε προς ένα όμορφο σημείο με ποταμάκι και άλογα, 20 χιλιόμετρα έξω από την Ushuaia, για κατασκήνωση. Μείναμε εκεί δυο μέρες κι εξερευνούσαμε τη γύρω περιοχή. Εγώ πήγα για πεζοπορία με μια αγέλη από σκυλιά χάσκυ, που τον χειμώνα τραβούν έλκηθρα και πέρασα υπέροχα! Ο Ηλίας με τον Άκη πεζοπόρησαν μέχρι τη Λίμνη Esmeralda, που τους άρεσε πολύ!

Η πανέμορφη Λίμνη Esmeralda, στην οποία πεζοπόρησαν ο Άκης με τον Ηλία!

Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο! Οδηγώντας δίπλα στο Κανάλι Beagle αυτήν τη φορά, κατευθυνόμασταν προς τ’ ανατολικά. Είχε λιακάδα και τα τοπία ήταν πανέμορφα! Το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εμφανισιακά. Ήταν, όμως, ένα σημαντικό ορόσημο για όλους μας, που μας γέμισε με ένα αίσθημα εκπλήρωσης. Στη συνέχεια, περάσαμε δύο βραδιές κατασκηνώνοντας δίπλα σε όμορφα ποταμάκια, μαγειρεύοντας, παίζοντας επιτραπέζια και συζητώντας για ώρες για όλα εκείνα που ρυθμίζουν την παράξενη ζωή μας… Επιστρέφοντας, είδαμε μια νεκρή φάλαινα ξεβρασμένη στην ακτή. Επισκεφτήκαμε τη Φάρμα Harberton, η οποία ήταν η πρώτη φάρμα στη Γη του Πυρός. Την είχε ιδρύσει μια οικογένεια Άγγλων. Αν και περάσαμε αξέχαστες στιγμές, είχε έρθει η ώρα ν’ αποχαιρετήσουμε την παρέα μας. Αυτή είναι η μοίρα των οδοιπόρων… Καθένας παίρνει τον δρόμο του. Ο Άκης με τη Βούλα και την Αναστασία θα περνούσαν λίγες μέρες ακόμα στην Ushuaia, ενώ εμείς έπρεπε να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς τα βόρεια.

Εξερευνώντας όλοι μαζί τον νοτιότερο δρόμο του κόσμου!

Αφότου μπήκαμε ξανά στο χιλιανό κομμάτι της Γης του Πυρός, περάσαμε ένα βράδυ στο δημοτικό κάμπινγκ της μικρής (και περίεργης) πόλης Cerro Sombrero, για το οποίο μας είχαν μιλήσει ο Άκης και η Βούλα. Το κάμπινγκ είχε ολοκαίνουργιες εγκαταστάσεις υψηλών προδιαγραφών και, παραδόξως, ήταν τελείως δωρεάν! Την επόμενη μέρα κι εν μέσω θυελλωδών ανέμων, επιβιβαστήκαμε σε καράβι στην Bahía Azul, για να διασχίσουμε τα Στενά του Μαγγελάνου και να βρεθούμε ξανά στην ηπειρωτική Αμερική. Οι ναυτικοί σε αυτά τα μέρη είναι πραγματικοί ήρωες και παρά τις εξαιρετικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, μας πέρασαν απέναντι με ασφάλεια. Τους βγάζουμε το sombrero μας!

Τέτοια ονειρικά μέρη μας προσέφερε απλόχερα η Γη του Πυρός, για να κατασκηνώνουμε!

Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Γη του Πυρός:

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Επιστρέφοντας στην Αργεντινή από τη Χιλή, βάλαμε πλώρη προς τέρμα ανατολικά. Λίγες ώρες πριν βρισκόμασταν στον Ειρηνικό Ωκεανό και δύο μέρες μετά, στον Ατλαντικό! Διανύσαμε πάνω από 1.000 χιλιόμετρα προκειμένου να επισκεφτούμε τη Χερσόνησο Valdés, που φιλοξενεί πολλά θαλάσσια ζωάκια! Στον δρόμο μας ήταν και δύο ουαλικές αποικίες, οπότε σταματήσαμε να τις δούμε. Το Dolavon και το Gaiman, όντως, έχουν αρκετά ουαλικά στοιχεία, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος που έχει πάει στην Ουαλία.

Η ουαλική αποικία του Gaiman, με τον κόκκινο δράκο, που αποτελεί το έμβλημα της Ουαλίας.

Στη συνέχεια, περάσαμε ένα βράδυ στο απομονωμένο Punta Ninfas. Μπορεί να μην είχε ανθρώπους, είχε όμως αμέτρητες θαλάσσιες ελεφαντίνες (οι άντρες τους απουσιάζουν αυτήν την περίοδο). Καταφέραμε να φτάσουμε αρκετά κοντά τους και τις παρατηρούσαμε για ώρα! Πριν μπούμε στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, σταματήσαμε στο Puerto Madryn, μια αρκετά τουριστική πόλη, πάνω στην παραλία. Ήταν περίοδος διακοπών, οπότε είχε πάρα πολύ κόσμο και η παραλία κατακλυζόταν από λουόμενους. Η πόλη δεν είχε κάτι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο ούτε και η παραλία. Είχε, όμως, αρκετά κοντά το Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, το οποίο μας καλούσε!

Παρατηρούσαμε για ώρα τις θαλάσσιες ελεφαντίνες, που συναντήσαμε στο απομονωμένο Punta Ninfas.

Η Χερσόνησος Valdés είναι τεράστια και περιστοιχίζεται από αχανείς εκτάσεις με ιδιωτικές φάρμες. Την εξερευνήσαμε με τη μοτοσυκλέτα, αφού άσφαλτος δεν υπάρχει πουθενά, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρήσουμε το βανάκι. Σταματήσαμε σε τρία διαφορετικά σημεία. Πρώτα είδαμε τους πιγκουίνους, μετά τα θαλάσσια λιοντάρια και τους θαλάσσιους ελέφαντες και τέλος το χωριό Puerto Pirámides. Στους πιγκουίνους μπορούσε να πάει κανείς αρκετά κοντά κι έτσι περάσαμε αρκετή ώρα παρατηρώντας τους. Είναι πάρα πολύ διασκεδαστικοί! Στο επόμενο σημείο, είδαμε θαλάσσιες ελεφαντίνες με τα μωρά τους και θαλάσσια λιοντάρια με όλο το χαρέμι τους. Παρόλο που ήμασταν σε μεγάλη απόσταση από τα τεκταινόμενα στην παραλία, ενθουσιαστήκαμε με το θέαμα! Ευτυχώς, αργότερα στο ταξίδι είδαμε θαλάσσια λιοντάρια από πολύ κοντά. Τέλος, επισκεφτήκαμε το γραφικό χωριό Puerto Pirámides, που αποτελεί τουριστικό θέρετρο και είναι αρκετά όμορφο. Μου θύμισε λιγάκι το Cabo Polonio στην Ουρουγουάη. Σε όλη τη διαδρομή είδαμε, επίσης, πολλά γκουανάκο!

Θαλάσσιο λιοντάρι με το χαρέμι του, στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés.

Κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τις Άνδεις, με προορισμό το Los Antiguos, που φημίζεται για τα οπωροκηπευτικά του. Κάποτε, αποτελούσε την τελευταία κατοικία για τους ηλικιωμένους της φυλής Tehuelche. Τα κεράσια που αγοράσαμε (θεωρείται η πρωτεύουσα των κερασιών), ήταν, μάλλον, τα νοστιμότερα που έχω φάει ποτέ! Σειρά είχε η επίσκεψη στις λίμνες Lago Posadas και Lago Pueyrredón, οι οποίες συνορεύουν, αλλά έχουν διαφορετικά χρώματα! Τα τοπία ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρχε ψυχή… Υπήρχε, όμως, ανελέητος αέρας!

Παρόλους τους θυελλώδεις ανέμους, ο Ηλίας προτίμησε να φτάσει στη Lago Posada με τη μοτοσυκλέτα του, μέσω μιας εκτός δρόμου διαδρομής (την RP 41), που τον εντυπωσίασε!

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα νότια και προς τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Αργεντινής, οδηγώντας μέσα από αχανείς στέπες. Λίγο πριν φτάσουμε στην κωμόπολη El Chaltén, αντικρίσαμε το εμβληματικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), με τις αιχμηρές του κορυφές να μας καλωσορίζουν. Ήταν ένα μαγευτικό θέαμα, καθώς το είχαμε δει πολλάκις σε φωτογραφίες και βίντεο, όμως από κοντά είχε σίγουρα άλλη χάρη. Αφιερώσαμε αρκετές μέρες στο El Chaltén, καθώς η περιοχή αυτή αποτελεί έναν πεζοπορικό παράδεισο! Εμείς επιλέξαμε μια τριήμερη πεζοπορία, κατά τη διάρκεια της οποίας επισκεφτήκαμε το Όρος Fitz Roy φυσικά, τον Παγετώνα Glaciar Grande, αρκετές λίμνες, μία εκ των οποίων είχε και παγόβουνα μέσα (!), έναν καταρράκτη, αλλά και το Όρος Torre (3.133 μ.). Οι πεζοπορικές διαδρομές ήταν καλά οργανωμένες, με δωρεάν σημεία κατασκήνωσης. Είχε, όμως, πάρα πολύ κόσμο. Όταν επιστρέψαμε στην πόλη μετά από μια τέτοια πεζοπορία, φάγαμε συγκλονιστικά κρέατα… Την μπριζόλα λαιμού, συγκεκριμένα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Αντικρίζοντας από κοντά το θρυλικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), κατά τη διάρκεια της τριήμερης πεζοπορίας μας!

Μερικές ώρες οδήγησης προς τα νότια βρίσκεται ο άλλος δημοφιλής, τουριστικός προορισμός της αργεντίνικης Παταγονίας, το El Calafate. Η πόλη αυτή είναι διάσημη για τον Παγετώνα Perito Moreno, που ίσως να έχετε δει σε φωτογραφίες. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, έχει ζωή, έχει μαγαζιά και πολύ νόστιμα παγωτά! Περάσαμε τα γενέθλια του Ηλία εκεί και πήγαμε σ’ ένα υπαίθριο φεστιβάλ, που ήταν πολύ ευχάριστο! Γύρω στα 80 χιλιόμετρα μακριά, βρίσκεται το εθνικό πάρκο που φιλοξενεί τον παγετώνα. Περάσαμε μια υπέροχη νύχτα στη Λίμνη Roca, στο εν λόγω πάρκο, προκειμένου να πάμε στον παγετώνα νωρίς την επόμενη μέρα. Υπήρχε κι ένα ακόμη 4×4 εκεί, για τον ίδιο λόγο, και η κοπέλα από εκείνο το 4×4 είδε πούμα! Είναι κάτι πολύ σπάνιο και ζήλεψα αρκετά!

Στην όχθη της Λίμνης Roca περάσαμε μια υπέροχη βραδιά κι εμφανίστηκε πούμα! Δυστυχώς, όμως, εμείς δεν το είδαμε.

Ο Παγετώνας Perito Moreno είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα, που δε χορταίνεις να το κοιτάς! Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο και περάσαμε ώρες να τον θαυμάζουμε. Όπως μάθαμε, έχει το μέγεθος της πόλης του Μπουένος Άιρες, οπότε είναι πραγματικά τεράστιος! Είχαμε την τύχη να δούμε αρκετά παγόβουνα να αποκολλούνται από τον παγετώνα και να πέφτουν με εκκωφαντικό θόρυβο στη λίμνη. Το θέαμα είναι σα να παίζει σε αργή κίνηση! Αφού περάσαμε ώρες θαυμάζοντάς τον, επιστρέψαμε στο El Calafate, όπου είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με μια παρέα Ελλήνων, που έκανε φωτογραφικό ταξίδι στην Αργεντινή και τη Χιλή. Ήταν μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα!

Ο εντυπωσιακός Παγετώνας Perito Moreno, σε αντίθεση με άλλους, όχι απλά δε συρρικνώνεται, αλλά προχωρά κιόλας έως δύο μέτρα κάθε μέρα!

Αφιερώσαμε λίγες μέρες σε αυτήν την περιοχή και συνεχίζοντας νότια, φτάναμε όλο και πιο κοντά στη Γη του Πυρός! Μια ανάσα πιο πριν, βρίσκεται η Παραλία Loyola, όπου το 1911 προσάραξε ένα πλοίο, το Marjory Glen, έπειτα από φωτιά στο αμπάρι του. Το κουφάρι του πλοίου είναι επισκέψιμο και είχε χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικές ασκήσεις από την πολεμική αεροπορία της Αργεντινής, οπότε είναι γεμάτο τρύπες! Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και συνάμα απόκοσμο, όπως και το τοπίο τριγύρω του.

Οι θάλασσες της Παταγονίας είναι γεμάτες ναυάγια, αφού οι θυελλώδεις άνεμοι αποτελούν συχνό φαινόμενο στις περιοχές αυτές. Ένα από τα πάμπολλα ναυάγια είναι και το Marjory Glen, που προσάραξε σ’ αυτήν την παραλία του Νότιου Ατλαντικού το 1911.

Λίγες ώρες δρόμο από το ναυάγιο Marjory Glen βρίσκεται το Cabo Virgenes, που φιλοξενεί μια τεράστια αποικία μαγγελανικών πιγκουίνων! Για να φτάσουμε εκεί, περάσαμε μέσα από πετρελαιοπηγές και φάρμες, ενώ από εκεί ξεκινά και ο εμβληματικός δρόμος Ruta 40, τον οποίο είχαμε οργώσει τους προηγούμενους μήνες. Η αποικία πιγκουίνων είχε πολύ ενδιαφέρον και δράση, ενώ μάθαμε και πολλά πράγματα για το πώς ζουν. Εγώ είχα ντυθεί πιγκουίνος, με την ελπίδα να κάνω φιλίες μαζί τους, αλλά δεν κατάφερα να τους ξεγελάσω…

Η τεράστια αποικία των μαγγελανικών πιγκουίνων, ακριβώς απέναντι από τη Γη του Πυρός, είχε μεγάλο ενδιαφέρον!

Επειδή όλα είχαν πάει πολύ καλά γι’ αρκετό καιρό, στην επιστροφή από το Cabo Virgenes, σκίστηκε από τις πέτρες το ένα λάστιχο του βαν, οπότε η ανάγκη αγοράς καινούριων ελαστικών ήταν, πλέον, επιτακτική! Μπήκαμε ξανά στη Χιλή, για να βρούμε λύση, αλλά και για να εξερευνήσουμε εκείνο το κομμάτι που είχε πολύ ενδιαφέρον, πριν μπούμε στη Γη του Πυρός, το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μας! Αγναντεύαμε για ώρα τα Στενά του Μαγγελάνου και τη Γη του Πυρός απέναντι, με μια αίσθηση επιτυχίας που είχαμε καταφέρει να φτάσουμε σε αυτές τις εσχατιές της γης…

Αυτό είναι το έκτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Με τον καιρό να περνά, φτάναμε σιγά-σιγά στο τέλος των τριών μηνών που δικαιούμασταν να μείνουμε στην Αργεντινή. Είχε έρθει, λοιπόν, η ώρα να μπούμε στη Χιλή για λίγες μέρες, προκειμένου να ανανεώσουμε τον χρόνο παραμονής μας στην Αργεντινή. Θεωρητικά θα μπορούσαμε να ξαναμπούμε στην Αργεντινή την ίδια μέρα, ωστόσο προτιμήσαμε να μείνουμε για λίγο στη Χιλή και να εξερευνήσουμε ένα κομμάτι της και ιδιαίτερα τα ποτάμια της.

Από το πρώτο μας βήμα στη Χιλή, στην κωμόπολη Futaleufú, νιώθαμε σα να μπήκαμε στην Ελβετία της Λατινικής Αμερικής!

Μπήκαμε στη Χιλή από το Paso Futaleufú. Παρόλο που οι δύο χώρες μοιράζονται αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα σύνορα, οι διαφορές μεταξύ τους ήταν εμφανείς από την αρχή. Η Αργεντινή μαστίζεται από οικονομική κρίση που μετρά δεκαετίες, ενώ η Χιλή έχει ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στη Λατινική Αμερική. Μάρτυρες αυτού ήταν τα πρώτα σπίτια που βλέπαμε μόλις περάσαμε τα σύνορα. Η αρχιτεκτονική ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή της Αργεντινής, με βασικό υλικό το ξύλο και μια ασυνήθιστη τεχνοτροπία, σαν ξύλινα λέπια να καλύπτουν τους τοίχους. Αργότερα μάθαμε ότι η συγκεκριμένη τεχνοτροπία προέρχεται από το Νησί Chiloé, το οποίο επισκεφτήκαμε λίγους μήνες μετά. Η πρώτη κωμόπολη μετά τα σύνορα ονομάζεται, επίσης, Futaleufú και είναι διάσημη για το ομώνυμο ποτάμι της, που αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις του καγιάκ και του ράφτινγκ. Το εν λόγω ποτάμι είναι Κλάσης V, οπότε απλά το θαυμάσαμε και πήγαμε παραπέρα, στον Río Yelcho, που ήταν πιο κοντά στα μέτρα μας.

Ο Río Futaleufú, αν και πανέμορφος, είναι Κλάσης V, οπότε απλά τον θαυμάσαμε και ψάξαμε ένα πιο ήρεμο ποτάμι για το καγιάκ μας.

Μια άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ Χιλής και Αργεντινής είναι ο καιρός. Καθώς η Χιλή βρίσκεται στη προσήνεμη μεριά των Άνδεων, εκεί που η υγρασία του ωκεανού εκτονώνεται, το κλίμα είναι πολύ πιο βροχερό. Ξεκινήσαμε για μια διήμερη διαδρομή, περίπου πενήντα χιλιομέτρων με το καγιάκ μας στον Río Yelcho. Στη διαδρομή μας είδαμε παγετώνες, καταρράκτες, ζωάκια, φάρμες, εξοχικά σπίτια και κωπηλατούσαμε παρέα με τα ενοχλητικά tábanos (κακές, μεγάλες αλογόμυγες, που τσιμπάν δυνατά)!

Μετά από δυο μέρες με το καγιάκ μας στον Río Yelcho, βγήκαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό και για τον Ηλία ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσε!

Τη δεύτερη μέρα, δυστυχώς, έβρεχε, όμως φτάσαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό για πρώτη φορά στο ταξίδι μας! Είδαμε και πιγκουίνους δίπλα στο καγιάκ μας! Η διαδρομή μας τερμάτισε στην κωμόπολη Chaitén και από εκεί κατευθυνθήκαμε πάλι προς τα ανατολικά, προκειμένου να κάνει ο Ηλίας μια μακρύτερη διαδρομή με το καγιάκ. Τα τοπία ήταν μαγευτικά, με πάρα πολύ πράσινο και τα εντυπωσιακά, γιγάντια φύλλα των φυτών giant rhubarb!

Τα φύλλα των φυτών giant rhubarb είναι μακράν τα μεγαλύτερα φύλλα που έχουμε αντικρίσει ποτέ!

Η διαδρομή που θα έκανε ο Ηλίας, ξεκινούσε από την κωμόπολη Palena και θα έφτανε μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, καλύπτοντας 200 χιλιόμετρα αυτήν τη φορά! Εγώ θα ξεκουραζόμουν και θα κατασκήνωνα σε διάφορα μέρη στη διαδρομή του, η οποία υπολόγιζε να πάρει πέντε μέρες. Του μαγείρεψα διάφορα φαγητά για να έχει μαζί του και αποχωριστήκαμε. Είχαμε δώσει ραντεβού την τρίτη μέρα σε μια γέφυρα, για να τον κινηματογραφήσω, όμως δυστυχώς δεν ήρθε ούτε και κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί του μέσω του ασυρμάτου.

Τον Río Palena, ο Ηλίας τον κατέβηκε μόνος του, αφού η διαδρομή θα έπαιρνε κάμποσες μέρες και το ποτάμι αυτό έχει πολλά ορμητικά νερά.

Πήγα στη La Junta, την πιο κοντινή κωμόπολη, για να πάρω χιλιανή κάρτα SIM για το κινητό μου κι έτσι με τα πολλά, καταφέραμε να επικοινωνήσουμε! Ο άνεμος είχε δυναμώσει πολύ κι έτσι δεν μπορούσε να συνεχίσει την πορεία του. Μετά από αρκετές περιπέτειες, συναντηθήκαμε και τον μάζεψα με το βανάκι. Περάσαμε ένα ακόμα βράδυ στη Χιλή και την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με την Αργεντινή. Μας άρεσε, πάντως, η Χιλή και ανυπομονούσαμε να την εξερευνήσουμε περισσότερο!

Κατασκήνωση στην όχθη του Río Palena, σ’ ένα τυπικό τοπίο Παταγονίας!

Αυτό είναι το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή: