Μπενίν: Στη χώρα του βουντού
Μόλις μπήκαμε στο Μπενίν, επισκεφτήκαμε το Grand Popo, ένα ήσυχο χωριό δίπλα στη θάλασσα, που έχει ένα ευχάριστο κλίμα. Δυστυχώς, δε μπορούσαμε να κολυμπήσουμε, αφού σ’ αυτές τις περιοχές τα θαλάσσια ρεύματα είναι ιδιαίτερα ισχυρά κι επικίνδυνα. Την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς το γραφικό χωριό Possotomé, που βρίσκεται στην όχθη της Λίμνης Ahémé. Οι Μπενινέζοι πιστεύουν πως αυτή η περιοχή έχει μια μοναδική ενέργεια…
Το Μπενίν είναι η χώρα του βουντού, μια αρχαία θρησκεία της περιοχής αυτής, που οι σκλάβοι μετέφεραν μαζί τους στην Αϊτή και την Κούβα. Εκεί αναμίχθηκε με τον καθολικό χριστιανισμό κι αυτό το μίγμα έφεραν πίσω στο Μπενίν και το Τόγκο οι απόγονοι των σκλάβων που επέστρεψαν στην Αφρική. Μέχρι σήμερα η δαιμονοποιημένη αυτή θρησκεία είναι ευρέως διαδεδομένη στην περιοχή αυτή. Ακόμη κι οι χριστιανοί κι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στο βουντού και το εφαρμόζουν.
Η λέξη “βουντού” σημαίνει “μυστήριο” και πράγματι είναι μια πολύ μυστήρια θρησκεία. Ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος της θρησκείας, αλλά κανείς δεν επιτρέπεται ν’ αποκαλύψει τα μυστικά της. Οι ιεροτελεστίες γίνονται σε ιδιόμορφους ναούς, πολλές φορές υπό το δυνατό ήχο των κρουστών, που βοηθά τους πιστούς να εκστασιαστούν και να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα. Οι πιστοί επικαλούνται τα πνεύματα για να τους προστατεύσουν, να τους φέρουν καλή τύχη, αλλά μερικές φορές και για μοχθηρούς σκοπούς. Βέβαια, όπως συνηθίζεται σε κάθε συνδιαλλαγή σ’ αυτή την ήπειρο, είτε γίνεται ανάμεσα σ’ ανθρώπους είτε ανάμεσα σε θεούς κι ανθρώπους, πρέπει να δοθεί κάποιου είδους αμοιβή για τις υπηρεσίες των πνευμάτων. Ο ενδιαφερόμενος παίρνει μια συνταγή απ’ τον ιερέα και πηγαίνει στο παζάρι να βρει τ’ απαραίτητα υλικά για την τελετή, που μπορεί να είναι δέρμα κροκόδειλου, νύχια αετού, κεφάλι πιθήκου, αποξηραμένες σαύρες κι ένα σωρό άλλα που ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς…

Κεφάλια πιθήκων κι άλλων ζώων, φτερά πτηνών, δέρματα και γούνες, αποξηραμένες σαύρες κι ένα σωρό άλλα πωλούνται ως υλικά για τελετές βουντού!
Επισκεφτήκαμε την πόλη της Ouidah, απ’ όπου χιλιάδες σκλάβοι μεταφέρθηκαν στον Νέο Κόσμο, για να δουλέψουν στις καλλιέργειες των γαιοκτημόνων. Από μια όμορφη, εκτός δρόμου διαδρομή δίπλα στα τεράστια κύματα του ωκεανού, φτάσαμε στο χαοτικό Cotonou, όπου η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτικά επικίνδυνη!
Εκεί μας φιλοξένησε η υπέροχη οικογένεια του Omer, του νεαρού που μας είχε φιλοξενήσει στο Grand Popo. Είναι μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια, που λειτουργεί ένα εστιατόριο και μένουν όλοι μαζί στις εγκαταστάσεις πίσω απ’ αυτό. Ήταν ενδιαφέρον να ζήσουμε για λίγο στα παρασκήνια ενός αφρικανικού εστιατορίου παρακολουθώντας πώς ετοιμάζονται τα γεύματα σε μικρές εστίες με κάρβουνα, που γέμιζαν την αυλή κάθε απόγευμα. Τα βράδια καθόμασταν στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου και χαζεύαμε την κίνηση καθώς τα λέγαμε στο σκοτάδι που επέβαλλαν οι συνηθισμένες διακοπές ρεύματος.
Η πρωτεύουσα της χώρας είναι το Porto Novo, μια ήσυχη πόλη που ονομάστηκε έτσι από τους Πορτογάλους, όταν το 16ο αιώνα την καθιέρωσαν ως δουλεμπορικό σταθμό. Εκεί μας φιλοξένησαν ο Jo κι ο Check, δυο νεαροί που ζουν με βάση τη φιλοσοφία των ρασταφάρι. Μας συνόδευσαν σ’ αρκετά ενδιαφέροντα μέρη, όπως το Centre Songhai, έναν οργανισμό που ιδρύθηκε το 1985 από κάποιο Νιγηριανό καλόγερο κι από τότε προωθεί την αειφόρο ανάπτυξη, τις βιολογικές καλλιέργειες, την ανακύκλωση και πολλές άλλες πρωτοποριακές ιδέες, που τότε ήταν σχεδόν άγνωστες ακόμη και στη Δύση!

Αυτή η εκκλησία του Porto Novo είναι φανερά επηρεασμένη από τη βραζιλιάνικη αρχιτεκτονική που έφεραν στο Μπενίν οι απόγονοι των σκλάβων που επέστρεψαν στην Αφρική. Τώρα πια έχει μετατραπεί σε τζαμί.
Τελευταίος μας σταθμός στο Μπενίν ήταν το Abomey, που άλλοτε αποτελούσε την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Δαχομέης. Οι φυλές της περιοχής αυτής φημίζονταν για το πόσο πολεμοχαρείς κι αιμοβόρες ήταν. Έκαναν ανθρωποθυσίες κι εμπορεύονταν τους αιχμάλωτους πολέμου ως σκλάβους. Για να φτιάξουν τον κυκλικό τοίχο ενός συγκεκριμένου ναού που έχτιζαν σε κάθε παλάτι, χρησιμοποιούσαν λάσπη, αίμα από σαράντα ένα ανθρώπους που σκότωναν, αλκοόλ, μπαρούτι, χρυσόσκονη, όστρακα, νερό απ’ τη θάλασσα και νερό από εφτά ποταμούς.

Ακόμη κι οι ξυλόγλυπτες παραστάσεις στις πόρτες των παλατιών του Abomey φανερώνουν το πόσο αιμοδιψείς ήταν οι φυλές που κυριαρχούσαν σ’ αυτή την περιοχή…
Είδαμε και το θρόνο ενός βασιλιά που στηριζόταν σε τέσσερις νεκροκεφαλές! Ναι, είναι πραγματικές νεκροκεφαλές ανθρώπων… Τουλάχιστον είχαν και κάποια λεπτά αισθήματα αυτοί οι άνθρωποι. Ο εκτελεστής του βασιλείου έπρεπε ν’ αποκεφαλίζει τους εγκληματίες χρησιμοποιώντας το σπαθί του με μια κίνηση μόνο, έτσι ώστε να μην υποφέρει ο μελλοθάνατος. Αν δεν κατάφερνε να τον αποκεφαλίσει με μια κίνηση, τότε κάποιος άλλος αποκεφάλιζε αυτόν!
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο απ’ το ταξίδι μας στο Μπενίν:
Soundtracks (μουσική απ’ το Μπενίν):
Παραδοσιακή μουσική βουντού
Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou – Minkou E So Non Moin
Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou – Se Ba Ho