Εδώ και καιρό κανονίζαμε να βρεθούμε με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του και το Liam, τον Άγγλο που συνταξιδεύει με το Στέργιο μ’ ένα παλιό παπάκι 90 κυβικών εκατοστών. Κάναμε μια παράκαμψη έτσι, ώστε να πάμε πιο κοντά προς αυτούς και τελικά, κοντά στα σύνορα με τη Γκάνα, είδα δυο ογκώδη μηχανάκια να ‘ρχονται, οπότε κατάλαβα πως είναι αυτοί! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου κι αρχίσαμε τις χαιρετούρες… Ήταν απίστευτο που τελικά συναντηθήκαμε! Βρήκαμε ένα ήσυχο μέρος να κατασκηνώσουμε κι αράξαμε εκεί δυο μέρες συζητώντας ατελείωτα για τις εμπειρίες μας στην Αφρική μέχρι στιγμής, αλλά και για τη συνέχεια του ταξιδιού. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε…

Συνάντηση κορυφής με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του!

   Αφού αποχαιρετίσαμε το Στέργιο και το Liam, μη γνωρίζοντας αν θα ξανασυναντηθούμε στην Αφρική, κατευθυνθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά της Μπουρκίνα Φάσο, ενώ τα παιδιά μπήκαν στη Γκάνα, από την οποία εμείς μόλις είχαμε βγει. Μέρα με τη μέρα διαπιστώναμε πως κοπάζει ο βοριάς που φυσά απ’ τη Σαχάρα και ρίχνει κάπως τις θερμοκρασίες. Η θερμή περίοδος ήταν προ των πυλών κι όσο περνούσαν οι μέρες του Μαρτίου, τόσο περισσότερο τη νιώθαμε να μας εξουθενώνει.

Οι αλλόκοτοι πέτρινοι σχηματισμοί του Sindou

   Στα νοτιοδυτικά της χώρας επισκεφτήκαμε δυο μέρη, το Sindou και το Dômes de Fabedougou, που διαθέτουν κάποιους αλλόκοτους πέτρινους σχηματισμούς. Ωραίοι ήταν, αλλά σαν τα Μετέωρα δεν ήταν! Πολύ περισσότερο μας εντυπωσίασε ένας παλιός, εγκαταλειμμένος οικισμός, που δεν είναι καθόλου γνωστός, αν κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, κατά τη γνώμη μας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Niansogoni, εκεί που συναντώνται τα σύνορα της Μπουρκίνα Φάσο, της Ακτής Ελεφαντοστού και του Μάλι. Σκαρφαλώνοντας σ’ ένα λόφο, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε μια κρυμμένη πρόσοψη ενός βράχου, η οποία είχε κοιλότητες γεμάτες καλύβες φτιαγμένες από λάσπη! Εκεί ζούσαν οι ιθαγενείς για να προστατευθούν από τους εχθρούς τους, αλλά κι από τα στοιχεία της φύσης. Ο ήλιος δεν τους έβλεπε μέσα στις κοιλότητες αυτές, ενώ προφυλάσσονταν κι απ’ τη βροχή. Κάποιες από τις καλύβες χρησιμοποιούνταν για στέγαση, ενώ σ’ άλλες μαγείρευαν ή παρασκεύαζαν το τοπικό είδος μπύρας που φτιάχνεται από κεχρί. Τα τρόφιμα τα διατηρούσαν μέσα σε τεράστια πιθάρια, ενώ μερικές καλύβες είχαν κρύπτες στο έδαφος, όπου φυλούσαν τα πολύτιμα αντικείμενα της οικογένειας.

Ο εγκαταλειμμένος αυτός οικισμός είναι χτισμένος από λάσπη στην πρόσοψη ενός βράχου, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.

   Καθώς προχωρούσαμε προς τα βόρεια, μας φιλοξενούσαν διάφοροι φιλικοί ντόπιοι, που γνωρίζαμε μέσω του CouchSurfing. Ο Μωχάμετ ήταν ένας απ’ αυτούς, ένας φοιτητής που διψά για μάθηση κι ονειρεύεται να ταξιδέψει όλο τον κόσμο σπουδάζοντας. Περιττό να πούμε πως, δυστυχώς, τέτοια όνειρα σ’ αυτές τις χώρες παραμένουν απλώς όνειρα… Οι οικογένειες στη Δυτική Αφρική ζουν, συνήθως, σε συγκροτήματα που αποτελούνται από διάφορες καλύβες ή δωμάτια, χτισμένα γύρω από μια κοινόχρηστη αυλή. Βέβαια, τρεις γενιές συγκατοικούν σ’ αυτούς τους χώρους, οπότε οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από δέκα έως είκοσι άτομα. Υπάρχει, πάντως, ένα όμορφο κλίμα συνεργασίας κι αλληλεγγύης, αν κι οι καβγάδες δε λείπουν από την καθημερινότητα.

Κάπως έτσι είναι συνήθως ένα σύμπλεγμα από καλύβες στην επαρχία, στο οποίο μένει μια μεγάλη οικογένεια μαζί με τα ζώα της.

   Κάπου εκεί έγινε κάτι απίστευτο… Σκίστηκε το πέλμα του πισινού ελαστικού της μοτοσυκλέτας μου! Αυτή ήταν η αιτία να τρυπήσει η σαμπρέλα. Εκεί που ήμασταν, ήταν αδύνατον να βρω καινούριο ελαστικό. Αναγκαστικά, άλλαξα μόνο τη σαμπρέλα, ενώ κάτω απ’ το σκίσιμο του ελαστικού έβαλα ένα διπλό κομμάτι παλιάς σαμπρέλας, για να προφυλάξει την καινούρια μου σαμπρέλα. Σα να μην έφτανε αυτό, σε λιγότερο από 100 χιλιόμετρα, πάτησα ένα τεράστιο μπουλόνι και ξανατρύπησε η σαμπρέλα! Ευτυχώς που κουβαλάμε δύο εφεδρικές σαμπρέλες πάντα.

Μέσα σ’ εκατό χιλιόμετρα άλλαξα σαμπρέλα δυο φορές!

   Δυστυχώς, αργότερα το σκίσιμο του ελαστικού έγινε τόσο μεγάλο, που η σαμπρέλα έκανε καρούμπαλο κι έβγαινε έξω! Ήμασταν στη μέση του δρόμου, οπότε δεν είχα πολλές επιλογές… Ξεφούσκωσα κάπως τη σαμπρέλα, για να μην προεξέχει απ’ το λάστιχο κι έδεσα ένα σκοινί σ’ εκείνο το κομμάτι, για να μην πατά η σαμπρέλα στην άσφαλτο. Έτσι καλύψαμε ογδόντα χιλιόμετρα, ώσπου φτάσαμε στην πόλη του Bobo-Dioulasso, τη δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας. Εκεί, μετά από αρκετή αναζήτηση, κατάφερα να βρω ελαστικό στις κατάλληλες διαστάσεις.

Φτάσαμε στην πρωτεύουσα με το πιο “αφρικανικό” όνομα!

   Όταν τελικά φτάσαμε στην Ouagadougou, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε κάποιους φίλους του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover! Έτσι βρεθήκαμε φιλοξενούμενοι του Georges και της Connie, ενός ζευγαριού που ταξίδευε για δυο χρόνια στην Αμερική και την Αφρική μ’ ένα Land Rover. Ήταν όμορφα να καθόμαστε τα βράδια και ν’ ανταλλάσουμε ιστορίες απ’ τα ταξίδια μας, ενώ οργανώναμε και προβολές με τα βίντεό μας από τις αφρικανικές χώρες που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής.

Το αυτοκόλλητο του Άκη και της Βούλας φιγουράρει ακόμη στο αυτοκίνητο του Georges και της Connie!

   Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρισκόμασταν στην Ouagadougou. Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια από τις χώρες που γιορτάζουν πιο έντονα αυτή την ημέρα. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο, αυτή τη μέρα οι άντρες πηγαίνουν στο παζάρι και διαπιστώνουν πόσο δύσκολο είναι να ψωνίσουν με τα ελάχιστα χρήματα που, συνήθως, δίνουν στη γυναίκα τους γι’ αυτό το σκοπό.

   Είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις του οργανισμού A.M.P.O., όπου η Connie εργάζεται εθελοντικά. Βρίσκονταν ένα σωρό γυναίκες εκεί, που ο δραστήριος αυτός οργανισμός έσωσε από τη φτώχια. Πολλές απ’ αυτές έμειναν ορφανές όταν ήταν νεαρές, άλλες έμειναν έγκυες χωρίς να ‘ναι παντρεμένες, οπότε διώχτηκαν από την οικογένειά τους, άλλες εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους, ενώ αρκετές έχουν AIDS ή άλλες ασθένειες. Ο οργανισμός, που ιδρύθηκε από την Katrin, μια Γερμανίδα που ζει στη Μπουρκίνα Φάσο τα τελευταία 23 χρόνια, χρησιμοποιεί τις δωρεές του κόσμου, όχι για να μοιράζει χρήματα στους ντόπιους, αλλά για να τους εκπαιδεύει και να τους βοηθά να βελτιώσουν τη ζωή τους στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις.

Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στον οργανισμό A.M.P.O.

   Εκεί είχαμε και μια έκπληξη: γνωρίσαμε έναν Έλληνα γιατρό που ζει στη Γερμανία, αλλά μέσω του ιατρικού τους συλλόγου επισκέπτεται διάφορες αναπτυσσόμενες χώρες και προσφέρεται να χειρουργήσει όσους έχουν ανάγκη. Τώρα πια είναι συνταξιούχος, αλλά ήταν διευθυντής σε διάφορα νοσοκομεία της Γερμανίας. Η ελληνική πρεσβεία τον είχε καλέσει κάποτε να εργαστεί στην Ελλάδα κι είχε πάει στο Α.Χ.Ε.Π.Α.. Δεκατέσσερις μέρες άντεξε! Όταν διαπίστωσε πως όποιος πληρώνει φακελάκι εξυπηρετείται, ενώ οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται αν θα ζήσουν οι υπόλοιποι, έκανε διάβημα στους αρμόδιους δηλώνοντας πως αυτός δε θέλει να εργαστεί με τέτοιον ανήθικο τρόπο κι έτσι επέστρεψε στη Γερμανία. Συνηθισμένη ιστορία… Όσοι είναι τίμιοι και δε θέλουν να υποκύψουν στη διαφθορά, αναγκάζονται να αυτοεξοριστούν. Ποιοι μένουν στην Ελλάδα, λοιπόν; Οι διεφθαρμένοι κι αυτοί οι λίγοι ρομαντικοί αγωνιστές, που αφιερώνουν τη ζωή τους σε μια ηρωική πάλη για να βελτιώσουν την κατάσταση.

Οι παραδοσιακές καλύβες του χωριού Tangassogo φημίζονται για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους.

   Όταν τελικά είχαμε όλες τις απαραίτητες βίζες στα διαβατήριά μας, με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Georges και την Connie και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια της χώρας. Θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τα χωριά της φυλής Gourounsi, που φημίζονται για την αρχιτεκτονική που χρησιμοποιούν στις καλύβες τους. Δεν έχουν παράθυρα έτσι, ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, ενώ εξωτερικά είναι διακοσμημένες με διάφορα σύμβολα. Οι πόρτες είναι χαμηλές κι η είσοδος εμποδίζεται από ένα μικρό τοίχο. Έτσι όταν κάποιος εχθρός προσπαθούσε να μπει στην καλύβα, μόλις έσκυβε κι έβαζε το κεφάλι του μέσα, τον αποκεφάλιζαν προτού η όραση του προλάβει να προσαρμοστεί στο σκοτάδι της καλύβας.

Κάπως έτσι είναι μια συνηθισμένη καλύβα της φυλής Gourounsi: χωρίς παράθυρα, με χαμηλή πόρτα και με σύμβολα να τη διακοσμούν εξωτερικά.

   Μετά από έναν ολόκληρο μήνα στη Μπουρκίνα Φάσο, ακολουθήσαμε τους χωματόδρομους που οδηγούσαν στο Τόγκο. Έτσι αφήσαμε πίσω μας άλλη μια χώρα έχοντας αποκτήσει ευχάριστες εμπειρίες κι έχοντας γνωρίσει ενδιαφέροντες ανθρώπους…

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο απ’ το ταξίδι μας στη Μπουρκίνα Φάσο:

Soundtracks (μουσική απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο):
Farafina – Bi Mousso
Farafina – Lanaya
Farafina – Hereyo Mibi
Victor Démé – Sabu