ή αλλιώς «Εφιάλτης στο Δρόμο με τους Κώνους!» 😉

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Πινέζα που ήθελε να γυρίσει την Αφρική με μια μηχανή… Έτσι, αποφάσισε να μάθει να οδηγεί! Στο δύσκολο ρόλο του δασκάλου… τα τα τα τααααν… ο Ηλίας Βροχίδης!

Βήμα 1^ο: Scooter

Ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου με το πιο απλό – όπως οι περισσότεροι πιστεύουν (εγώ ακόμα νομίζω ότι είναι το πιο σατανικό από όλα τα δίτροχα…!) – ένα αυτόματο σκουτεράκι, κόκκινο ήταν… φρένο, γκάζι, σου λέει, τι μπορεί να πάει στραβά;

Αρχικά ανακάλυψα ότι το πιο βασικό για να οδηγήσω μηχανή είναι… να μην κρεμάω τα πόδια μου στο πλάι! Mε την παρότρυνση του κοινού μου – αμέ, είχα και fan club, έναν κυριούλη που έμενε στο θρυλικό parking όπου έκανα τα πρώτα μου μαθήματα – κατάφερα να ξεπεράσω το πρώτο (χμ!) εμπόδιο.

Αφού, λοιπόν, ξεψάρωσα, ήρθε η ώρα να γνωριστώ… με το φρένο – και η τεράστια ανακάλυψη του τι συμβαίνει αν πατήσω τέρμα τη μανέτα με εκτόξευσε… κυριολεκτικά! Η πρώτη μου επαφή με την άσφαλτο ήταν γεγονός! Πού να φανταζόταν ο καημένος ο Ηλίας πως πρέπει να μου εξηγήσει ότι τη μανέτα του φρένου δεν την πατάμε τέρμα όπως αυτή του συμπλέκτη…

Τα κατορθώματά μου με το μισητό σκουτεράκι δεν είχαν τελειωμό. Κατάφερα κι αυτό που δεν κατάφεραν Ινδοί και Πακιστανοί – να τραυματίσω τον Ηλία, όταν σε μια πτώση (ναι, κι άλλη…!) εγώ επέμενα να κρατάω το γκάζι τέρμα ανοιχτό, με την πίσω ρόδα να γυρνά σαν τρελή και να καίει το πόδι του Ηλία! Περιττό να πω ότι σε όλα τα επόμενα μαθήματα ο δάσκαλός μου ερχόταν με πλήρη εξάρτηση, λες και πήγαινε για εντουράδα!!

Κάπου εκεί, ο Ηλίας κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσω από ακόμη πιο βασικές γνώσεις. Μου έδωσε ένα ποδήλατο, για να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά μου μ’ αυτό και να εξοικειωθώ με την κίνηση στους δρόμους της πόλης.

Βήμα 2^ο: Παπάκι

Με όλα αυτά, λοιπόν, η επιθυμία μου να γνωριστώ επιτέλους με τις ταχύτητες (μην τρομάζετε, αυτές του σασμάν εννοώ!) ήταν απεριόριστη… ένα παπάκι ήταν το επόμενο βήμα. Η εκπαίδευσή μου σ’ αυτό ήταν τόσο πετυχημένη που δεν κράτησε πολύ – αλλάξαμε και parking δοκιμών, έτσι για να μη ρουτινιάζουμε!

Βήμα 3^ο: Πραγματική μοτοσικλέτα!!!

Επιτέλους, έφτασε η ώρα να καβαλήσω πραγματική μηχανή – με ταχύτητες, με συμπλέκτη, με όλα τα κομφόρ! Βασική προϋπόθεση, βέβαια, ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα, και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν!) να φτάνω να πατήσω κάτω, γεγονός που αυτόματα περιορίζει κατά πολύ τις επιλογές μας στον τομέα της μοτοσικλέτας (στο σημείο αυτό θα ήθελα να καταγγείλω τη ρατσιστική αντιμετώπιση των κατασκευαστών προς τους μικρόσωμους, θα έλεγα, αναβάτες… εμείς, δηλαδή, ψυχή δεν έχουμε;;!). Έτσι, ούτε λόγος να οδηγήσω το XRάκι του Ηλία, αφού έβλεπα το έδαφος μόνο με κιάλια! Ευτυχώς, είχαμε στη διάθεσή μας ένα Ηοnda Dominator 250 (ευχαριστώ Παναγιώτη!), ιδανικό για μένα. Από την πρώτη στιγμή η σχέση μας ήταν μοιραία – αγαπηθήκαμε παράφορα!

Με το Dominator ήρθε και η γνωριμία μου με το χώμα – περισσότερες από μια φορές, και από πολύ κοντά θα έλεγα… ανυπέρβλητη εμπειρία…!! Κι αυτό δεν τράβηξε λίγα στα χέρια μου… αποκορύφωμα, να σπάσω τη μανέτα του φρένου (εμ, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται… με το φρένο δεν τα πάω καλά γενικώς!)!

Από τα πρώτα μαθήματα με το Dominator...

Την περίοδο εκείνη ξεκίνησα και τα επίσημα μαθήματα για δίπλωμα μοτοσικλέτας απεριόριστων κ.εκ. (ε, τι, για μικρό θα πήγαινα; Ή παίρνουμε δίπλωμα ή δεν παίρνουμε!). Αρχικά οδήγησα ένα Honda CBF 125 – όλα καλά και όλα ωραία. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα να οδηγήσω τη μηχανή με την οποία θα έδινα εξετάσεις – ένα Suzuki GSR 600 – ξαφνικά, η κατάσταση… βάρυνε! Στους ελέγχους για τα φρένα δεν μπορούσα να κουνήσω καν τη μηχανή – για να μη θυμηθώ το σπρώξιμό της με νεκρά από τη μια γραμμή στην άλλη… Όταν, μάλιστα, έβαλα μπρος και ξεκίνησα τα οχτάρια στους κώνους, οι στιγμές που όλοι ζήσαμε ήταν τουλάχιστον μυθικές… το πόσους πήρα παραμάζωμα, ούτε που θυμάμαι! Εξαιτίας της ανύπαρκτης εμπειρίας μου στις μηχανές, αυτή η 600άρα έγινε ο εφιάλτης μου… μαύρη αυτή, μαύρες και οι ώρες που περνούσα πάνω της (κι αυτή το ίδιο θα έλεγε, αν είχε φωνή, πάω στοίχημα!).

Τα μαθήματα, λοιπόν, διακόπηκαν μέχρι να αποκτήσω την απαιτούμενη εμπειρία, να της πάρω τον αέρα βρε αδερφέ! Έτσι, το Dominator ξανάγινε η εκπαιδευτική μου μηχανούλα, τον αέρα τον πήρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά!), ξανάρχισα τα μαθήματα με το GSR, κι έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε… να δώσω επιτέλους εξετάσεις για να πάρω το δίπλωμα!

Βήμα 4^ο: Οι εξετάσεις…

Τη μοιραία μέρα είχα αγχωθεί σε τέτοιο βαθμό, που πήγα να ξεκινήσω με τρίτη και στο δρόμο μου έσβησε τρεις φορές απανωτά! Θρήνος και οδυρμός – έπεσα σε κατάθλιψη!

Όταν ήρθε η ώρα της εξέτασης ίδρωνα και ξεΐδρωνα μέχρι να ακούσω το όνομά μου. Παρόλ’ αυτά, κατάφερα να κάνω όλες τις απαιτούμενες δοκιμασίες στην πίστα – και κώνους και αργή λωρίδα και γρήγορη και φλας… ανεπανάληπτες στιγμές θριάμβου!!

Δεύτερη δοκιμασία – η πορεία! Έτρεμα για το Καλοχώρι (μπα τρομάρα μου, η Αφρική με μάρανε…!). Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, η κωλοφαρδία μου εκείνη την ημέρα δεν είχε όρια. Δε φτάνει που είχε λιακάδα, χαρά θεού, και δε φυσούσε καθόλου, γλιτώσαμε και το Καλοχώρι.

Μόλις τέλειωσα την πορεία και άκουσα ότι πέρασα (όχι με κόκκινο βρε, τις εξετάσεις…!) χοροπήδησα απ’ τη χαρά μου – μαζί και ο δάσκαλός μου, ο Γιώργος, ο καλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών! Ο άνθρωπος τράβηξε τα πάνδεινα – εκείνο το βράδυ μάλλον θα άνοιγε σαμπάνιες που γλίτωσε από μένα…!

Έτσι, η Πινέζα πήρε αισίως το δίπλωμα και μάλιστα με την πρώτη (ο Ηλίας μου είπε πως τώρα θα μου μάθει να βάζω και δευτέρα και τρίτη 😉 )! Τώρα είμαι πια έτοιμη να αλωνίσω τους δρόμους και τα κορφοβούνια…!

Υ.Γ. 1: Πάντως ο Ηλίας είναι ακόμα απαρηγόρητος που δεν είχε μαζί του φωτογραφική μηχανή, για να με αποθανατίσει με το φωσφοριζέ γιλεκάκι και την ενδοσυνεννόηση στ’ αυτί… έμοιαζα, λέει, με μύγα πάνω στο GSR… υπερβολές!

Υ.Γ. 2: Δε μπορώ να μη χιλιοευχαριστήσω τη σχολή οδηγών Νουσόπουλος, για την απεριόριστη συμπαράσταση και τον υπέρτατο δάσκαλό μου, το Γιώργο, που με άντεξε και με υποστήριξε (κατά βάθος, πάντως, πιστεύω ότι θα του λείψω… χιχιχι!)

Άντε, με τόσες ευχαριστίες, έτοιμη για τα Όσκαρ είμαι!! 😉