Οι περισσότεροι που μαθαίνουν για το ταξίδι μου, εύχονται να είχαν κι αυτοί χρόνο και χρήμα. Νομίζουν ότι εγώ έχω το χρόνο και το χρήμα κατά κάποιο μαγικό τρόπο. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι εφοπλιστής ούτε και μου ‘λαχε κληρονομιά. Η οικονομική μου κατάσταση είναι πολύ φτωχότερη από αυτή του μέσου Έλληνα.

   Πρώτα απ’ όλα, πιστεύω ότι για να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να μοχθήσει ο ίδιος. Έτσι, όταν απολαμβάνει τις χαρές αυτού του ταξιδιού, ξέρει ότι κόπιασε γι’ αυτό και οι χαρές αυτές είναι η ανταμοιβή. Δε θα το εκτιμούσα το ίδιο, αν τα έβρισκα όλα έτοιμα. Χορηγούς δεν είχα στο ταξίδι μου, γιατί προτού ξεκινήσω κανείς δε μ’ έπαιρνε στα σοβαρά. Σκεφτείτε ότι τηλεφωνούσα σε εταιρίες και έλεγα ότι είμαι κάποιος εικοσιτριάχρονος που θέλει να ταξιδέψει ολομόναχος μέχρι την Ινδία με μια μικρή μοτοσικλέτα ανωμάλου δρόμου 250 κυβικών εκατοστών και χωρίς να έχω ξαναταξιδέψει με μοτοσικλέτα ούτε στη γειτονική χώρα. Πώς θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ένα εικοσιτριάχρονο παιδί με τέτοια σχέδια;

   Ήταν πολύ ευχάριστο ότι βρέθηκαν τουλάχιστον λίγοι άνθρωποι σε κάποιες εταιρίες που με πήραν στα σοβαρά, με πίστεψαν, με σεβάστηκαν και στάθηκαν δίπλα μου. Ωστόσο, το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας δεν ήταν καθοριστικό για το ταξίδι μου. Μου έκαναν απλώς μια έκπτωση σε ό,τι χρειάστηκα να αγοράσω για να προετοιμάσω τη μοτοσικλέτα μου. Τους ευχαριστώ περισσότερο για την ηθική παρά για την οικονομική τους υποστήριξη. Το Moto Market, η Honda Δαβανόπουλος, η eXTra Products Tasoulis, η Makan και το περιοδικό moto ήταν όλοι υποστηρικτές σ’ αυτό μου το όνειρο. Επίσης, αμέτρητοι φίλοι μοτοσικλετιστές της διαδικτυακής κοινότητας moto.gr και του συλλόγου Aprilia Bikers, μετά από μια συγκινητική κινητοποίηση, μου έστειλαν ανταλλακτικά στο Ουζμπεκιστάν και στο Κυργιζστάν, των οποίων το κόστος δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο.

Τα έξοδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.

Σύνολο εξόδων : 9.514 € (354 € το μήνα)

   Όλα τα χρήματα που χρειάστηκα σ’ αυτό το ταξίδι τα συγκέντρωσα δουλεύοντας σκληρά επί χρόνια. Άσκησα διάφορα επαγγέλματα, αλλά τα περισσότερα χρήματα τα συγκέντρωσα ως σερβιτόρος σε διάφορα εστιατόρια τρέχοντας, κυριολεκτικά, από δέκα έως δεκαέξι ώρες κάθε μέρα με φορτωμένους δίσκους. Για να μένουν, όμως, τόσα χρήματα στην άκρη κάθε μήνα σημαίνει ότι δε ζούσα όπως ο μέσος Έλληνας. Δεν έμενα ποτέ μόνος μου. Έμενα είτε με τους γονείς μου όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη είτε με συγκάτοικο όταν ήμουν αλλού. Πολύ σπάνια έβγαινα σε κλαμπ, καφετέριες ή εστιατόρια• όχι επειδή ήθελα να εξοικονομήσω χρήματα, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο.

   Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, παρόλο που αυτές οι χώρες είναι φθηνές, είχα πάντα στο μυαλό μου ότι το πορτοφόλι μου δε γεννά λεφτά. Όταν δεν κοιμόμουν στο αντίσκηνό μου, κοιμόμουν σε ξενώνες που κόστιζαν από 0,50 έως 3 ευρώ. Υψηλότερες τιμές ήταν δραματική εξαίρεση. Μερικά από αυτά τα ξενοδοχεία, ωστόσο, ήταν τόσο βρώμικα, που οι περισσότεροι δε θα ‘θελαν ούτε να τα δουν.

   Για τη διατροφή μου έκανα κάτι ανάλογο. Δεν έτρωγα ποτέ στα πολυτελή, τουριστικά εστιατόρια. Όταν δε μαγείρευα, πήγαινα στα απλοϊκά εστιατόρια ή τους πλανόδιους όπου έτρωγαν και οι ντόπιοι, ακόμη και στην Ινδία. Πλήρωνα από 0,30 έως 1,50 ευρώ για ένα πλήρες γεύμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου ο μέσος όρος των χρημάτων που σπαταλούσα μια ολόκληρη ημέρα για τη διατροφή μου ήταν 2,32 ευρώ. Έπινα νερό από οποιαδήποτε βρύση, πηγή ή ποτάμι. Μετρημένα στα δάχτυλα ήταν τα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που αγόρασα. Αυτό το κάνω, όχι μόνο για να εξοικονομήσω χρήματα, αλλά και για να μη συμβάλλω στην υπερβολική ρύπανση του πλανήτη μας από τα πλαστικά.

   Το μεγαλύτερο έξοδο ήταν τα αναλώσιμα και τα ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, τα οποία δεν υπάρχουν στις χώρες που ταξίδεψα. Κάποια τα έβρισκα σε εταιρίες που τα εισάγουν και έχουν το μονοπώλιο, οπότε μερικές φορές τα πουλάνε ακόμη πιο ακριβά απ’ όσο τα πουλάνε στην Ελλάδα. Όταν δεν τα έβρισκα καθόλου, αναγκαστικά μου τα έστελναν απ’ την Ελλάδα με μεταφορική εταιρία, πράγμα που συνέβη τέσσερις φορές συνολικά. Ευτυχώς, η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα είναι απίστευτα αξιόπιστη και δε χρειάζεται πολλά.

Βενζίνη (Κατανάλωση 3,52 λίτρα / 100 χλμ.)

Λάδι μηχανής

Φαγητό

Διανυκτερεύσεις σε ξενώνες

   Τα παραπάνω έξοδα, συνολικά, είναι 1.917,35 + 386,83 + 1.867,53 + 597,65 = 4.769,36 ευρώ. Επίσης, ξόδεψα 602,29 ευρώ για επικοινωνία (internet και τηλεφωνήματα), 465,24 ευρώ για αξιοθέατα και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και 1.661,88 ευρώ για αναλώσιμα και ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, ένα μεγάλο μέρος των οποίων ήταν για το αμορτισέρ, που χάλασε στην αρχή του ταξιδιού μου και γύρισα στην Ελλάδα για να το αντικαταστήσω. Ξόδεψα άλλα 2.014,90 ευρώ σε λοιπά έξοδα, οπότε στα 2 χρόνια και 2,5 μήνες ταξιδιού ξόδεψα συνολικά 9.513,67 ευρώ. Αυτό σημαίνει 354 ευρώ το μήνα, λιγότερα δηλαδή απ’ όσα ξοδεύουν οι περισσότεροι Έλληνες στο σπίτι τους!

   Για την προετοιμασία του ταξιδιού στην Ελλάδα χρειάστηκαν περισσότερα χρήματα απ’ όσα ξόδεψα όλο αυτό το διάστημα που ταξίδευα. Πλήρωσα 12.187 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από τη μοτοσικλέτα, την επισκευή και τα αξεσουάρ της μέχρι τα ρούχα που φορούσα. Συμπεριλαμβάνεται ακόμη και η εγγύηση των 1.500 ευρώ για το πολύπτυχο της ΕΛΠΑ, χρήματα που μου επιστράφηκαν όταν γύρισα. Σκεφτείτε πως με 12.187 ευρώ δεν αγοράζει κανείς ούτε σκέτη μια από αυτές τις τεράστιες μοτοσικλέτες που θεωρούνται must για ένα μεγάλο ταξίδι. Εγώ με αυτά τα χρήματα αγόρασα και τη μοτοσικλέτα και όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόμουν. Έδωσα 1.800 ευρώ για να αγοράσω τη μοτοσικλέτα, ηλικίας δέκα ετών τότε, και άλλα 3.200 ευρώ για να την επισκευάσω και να την εξοπλίσω. Με 5.000 ευρώ, δηλαδή, είχα έτοιμο το όχημα των ονείρων μου, για να γυρίσω όλο τον κόσμο (τα χλμ. που διένυσα ήταν τελικά σχεδόν 2 φορές η περιφέρεια της γης στον ισημερινό). Η παραπάνω τιμή είναι μετά τις εκπτώσεις που μου έκαναν οι εταιρίες που με υποστήριξαν (υπολογίζονται γύρω στα 1.000 ευρώ συνολικά).

   Τα χρήματα λαμβάνονταν από τις πόλεις μέσω μηχανημάτων ανάληψης χρημάτων (ATMs) και φυλάσσονταν ένα επαρκές ποσό μετρητών σε δολάρια και ευρώ για ώρα ανάγκης. Στο Ιράν και το Τουρκμενιστάν τα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων δε συνεργάζονταν με τις τράπεζες του εξωτερικού, οπότε δε μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω. Αναγκαστικά, όσα χρήματα χρειάστηκα, τα πήρα από μηχανήματα των προηγούμενων χωρών, λίγο πριν μπω στο Ιράν ή το Τουρκμενιστάν και τα είχα μαζί μου σε μετρητά.

   Σίγουρα, λοιπόν, κάνω ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά όλα έχουν και το αντίτιμό τους. Αλλιώς, θα ζούσαν όλοι τη ζωή που ζω. Οι περισσότεροι, όμως, θεωρούν κατάντια να κοιμούνται στο πάτωμα σε βρώμικα ξενοδοχεία και να τριγυρνούν δίπλα τους ποντίκια και σαύρες, να τρώνε με τα χέρια δίπλα σε Ινδούς που βρωμούν και να βγάζουν και κανένα έντομο από το φαγητό. Εγώ ζω τη ζωή που ζω επειδή όλα αυτά απλά δε με ενδιαφέρουν. Δε με ενοχλούν καθόλου και δε μου προκάλεσαν ποτέ κανένα υπολογίσιμο πρόβλημα υγείας.

   Είμαι ευτυχισμένος όταν υποδουλώνω την ψυχή μου (δουλεύω, όπως συνηθίζουμε να λέμε) για όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Συνήθως δουλεύω τόσο σκληρά που οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Αυτό δε με πειράζει. Αυτό που θέλω είναι να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες από τη ζωή μου στη δουλειά (ή δουλεία). Υπάρχουν, βέβαια, και οι εργασίες (όχι δουλείες) που κάνει κάποιος για να ζήσει χωρίς να πουλά απλώς το χρόνο του και την ψυχή του, απολαμβάνοντας την εργασία που κάνει. Κάνω τέτοιες εργασίες κατά διαστήματα και τώρα τελευταία μπορώ να πω ότι έχω πλησιάσει αρκετά το σημείο όπου μπορώ να ζω κυρίως από αυτές.