Στις 14 Απριλίου του 2007 ξεκίνησα μονάχος από τη Θεσσαλονίκη με μια μικρή μοτοσικλέτα (Honda XR 250S), για να ταξιδέψω σε δέκα μήνες τέσσερις χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία. Τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές στην πορεία και κατέληξα να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας καλύψει 73.000 χλμ., αφού ταξίδεψα σε δεκατέσσερις ασιατικές χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργιζστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ! Αυτό είναι το ταξίδι που ονομάστηκε “greece2india”.

   Μια από τις ιδιαιτερότητες των ταξιδιών μου είναι η επαφή μου με τους ιθαγενείς της κάθε περιοχής. Θέλω να ελπίζω πως δεν ταξιδεύω όπως ένας τουρίστας. Δεν παραλείπω να δω τα σπουδαία μνημεία του κάθε τόπου, αλλά δεν εστιάζω σε αυτά. Για ‘μένα τα πιο μεγαλοπρεπή αξιοθέατα είναι οι άνθρωποι του κάθε τόπου. Θέλω να τους γνωρίσω, να μπω για λίγο στη ζωή τους, να μάθω κάτι από τη νοοτροπία τους, να τους κατανοήσω. Έτσι νιώθω πως έχω μια πιο σφαιρική εικόνα για τον κόσμο στον οποίο ζω. Παίρνοντας όποιο κομμάτι μου αρέσει από κάθε εικόνα, δημιουργώ το παζλ της δικής μου ψυχής, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου.

Μπαλώνοντας τη σαμπρέλα από τη μοτοσικλέτα Πακιστανών που είχαν μείνει στη μέση της ορεινής ερήμου.

   Βέβαια, ένα τέτοιο ταξίδι γίνεται όχι μόνο για να εξερευνήσει κανείς τον κόσμο γύρω του, αλλά πρώτα απ’ όλα για να εξερευνήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ειδικά σ’ ένα μοναχικό ταξίδι, όταν είναι κανείς αποκομμένος από τις επιρροές των φίλων του και όσων αναγκαστικά τον περιβάλλουν, βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό του. Πολλές φορές αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι που γνώριζα καθημερινά καθρέφτιζαν την ψυχή μου και μέσα από αυτούς έβλεπα μια πιο καθαρή εικόνα του ίδιου μου του εαυτού.

   Μια ακόμη ιδιαιτερότητα των ταξιδιών μου είναι ο τρόπος με τον οποίο ζω όταν είμαι στο δρόμο. Όλα ξεκινούν από την τεράστια αγάπη μου για τη φύση. Αυτό είναι το σημαντικότερο κομμάτι του ταξιδιού μου. Δεν εστιάζω στις πόλεις, αν και δεν τις αποφεύγω όταν πρόκειται για ενδιαφέρουσες πόλεις. Προτιμώ, όμως, χίλιες φορές να περνώ τη ζωή μου στη φύση είτε μόνος είτε ανάμεσα σε λιγοστούς ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί ξένο και είναι αγνοί, ανεπηρέαστοι από τον τουρισμό. Έτσι στην πλειονότητα των χωρών που ταξίδεψα, όπου οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές, περνούσα τις περισσότερες νύχτες κατασκηνώνοντας σε κάποιο όμορφο μέρος. Δεν υπάρχει κανένα ξενοδοχείο που να μπορεί να μου προσφέρει τέτοια χαρά… μια νύχτα στα 4.200 μέτρα υψόμετρο, στα Ιμαλάια, ανάμεσα σε πανύψηλες, αιώνια χιονισμένες βουνοκορφές, με το αντίσκηνό μου δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο, ήσυχο ρυάκι που διασχίζει την πράσινη κοιλάδα, να βουτώ το ποτήρι μου στο ρυάκι, να το σηκώνω και να πίνω και το βράδυ ν’ ακούω το νερό να κυλάει απαλά καθώς βλέπω την πανσέληνο να ξεπροβάλλει πίσω από τις σιλουέτες των βουνών.

Κατασκήνωση στα ινδικά Ιμαλάια, στα 4.200 μ.. Ένα από τα πιο όμορφα μέρη όπου έχω διανυκτερεύσει!

   Κάτι άλλο σχετικά με αυτό το ταξίδι που παραξενεύει τους περισσότερους είναι η απόσταση που διένυσα και ο χρόνος που αφιέρωσα. 73.000 χλμ. για 14 ασιατικές χώρες είναι σίγουρα ένας υπερβολικός αριθμός. Σκεφτείτε ότι η περιφέρεια της γης στον ισημερινό είναι 40.075 χλμ. Σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι ταξιδιώτες κάνουν το γύρο του κόσμου οδηγώντας για 30.000 – 60.000 χλμ. Επίσης, πολλοί κάνουν το γύρο του κόσμου σε λίγους μήνες ή σε ένα χρόνο. Εύλογο είναι, λοιπόν, να αναρωτιούνται πολλοί γιατί εμένα μου πήρε 2 χρόνια και 2,5 μήνες και 73.000 χλμ. για 14 χώρες όλο κι όλο. Ο λόγος είναι ότι δε διέσχιζα απλώς τις χώρες. Έκανα κύκλους χιλιάδων χιλιομέτρων σε κάθε χώρα, όπως μπορείτε να δείτε στο χάρτη, για να επισκεφθώ απομακρυσμένα σημεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Αφιέρωνα χρόνο όχι μόνο για να δω το τοπίο μπροστά μου, αλλά και για να γνωρίσω τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Η μαύρη γραμμή δείχνει τη διαδρομή μου προς την Ασία, ενώ η γκρίζα δείχνει τη διαδρομή της επιστροφής.

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε κάποια εισαγωγικά βίντεο σχετικά με το οδοιπορικό μου αυτό: