Η Ινδία είναι μία χώρα χαώδης, που έχει τη δική της, μοναδική ατμόσφαιρα. Είναι τόσο μεγάλη και ποικιλόμορφη, που μπορεί να παρουσιαστεί στον ταξιδιώτη με διάφορα πρόσωπα. Ο βορράς αποτελείται από καταπληκτικά ορεινά τοπία στην οροσειρά των Ιμαλαΐων, στολισμένα με μεγαλοπρεπή βουδιστικά μοναστήρια. Η ζωή εκεί είναι ιδιαίτερα επηρεασμένη από το Θιβέτ. Επειδή αυτά τα μέρη είναι λιγότερο τουριστικά από το σημερινό Θιβέτ, μπορεί κανείς να γνωρίσει τα μαγευτικά ήθη κι έθιμα του Θιβέτ πολύ καλύτερα εκεί, παρά στο ίδιο το Θιβέτ. Οι περιοχές αυτές προσφέρονται για ορεινές πεζοπορίες και αφιέρωσα λίγες μέρες σε αυτές.

Η διαδρομή μου στη Βόρεια Ινδία και τα κυριότερα μέρη που επισκέφτηκα.

   Οι ατέλειωτες πεδιάδες είναι πλημμυρισμένες από άκρως εντυπωσιακούς ινδουιστικούς ναούς και μνημεία. Ποιος δε σαστίζει μπροστά στην όψη του Taj Mahal, των ναών του Khajuraho ή το ναό του Ήλιου στο Konark; Όλα αυτά γίνονται πολύ πιο γοητευτικά όταν ο ταξιδιώτης προσπαθεί να ανακαλύψει το μοναδικό και μυστηριώδη ινδικό πολιτισμό, που κάνει εμφανή την παρουσία του παντού και πάντα.

   Οι πόλεις της Ινδίας έχουν το δικό τους εξωφρενικό χαρακτήρα. Λόγω του υπερπληθυσμού, η μόλυνση, η κίνηση και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά των πόλεων, εκεί βρίσκονται σε αφάνταστα μεγάλο βαθμό. Στις πόλεις περιηγούμουν μόνο στα ενδιαφέροντα μνημεία και αν χρειαζόταν, έκανα ό,τι εργασίες είχα χωρίς να σπαταλώ πολλές μέρες εκεί.

Η διαδρομή μου στην Κεντρική Ινδία και τα κυριότερα μέρη που επισκέφτηκα.

   Δυστυχώς, μετά την άριστη εικόνα που σχημάτισα για τους ανθρώπους των μουσουλμανικών χωρών που ταξίδεψα πριν, οι Ινδοί με απογοήτευσαν. Οχτώ μήνες στην Ινδία δεν ήρθε ποτέ κανείς να με προσκαλέσει για φαγητό ή για να κοιμηθώ στο σπίτι του. Αυτό, βέβαια, είναι δικαίωμά τους και δε με ενοχλεί. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως πολλές φορές όταν με ανακάλυπταν να έχω κατασκηνώσει κάπου, παρόλο που δεν κατασκήνωνα σε χωράφια ή άλλα ιδιωτικά μέρη, έρχονταν να με διώξουν! Τρεις φορές με έδιωξαν επιτυχώς και μάλιστα τη μια κάλεσαν την αστυνομία! Για φιλοξενία ούτε λόγος. Δε με ήθελαν καν στην περιοχή τους.

   Οι μόνοι Ινδοί που συνάντησα και αποτελούσαν εξαίρεση ήταν φίλοι που έκανα μέσω των ιστοσελίδων http://www.couchsurfing.org και http://www.hospitalityclub.org Αυτοί ήταν πολύ φιλικοί, με έβαλαν στα σπίτια τους, με βοήθησαν, δημιουργήσαμε φιλίες και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

   Η εκμετάλλευση των ξένων, που γίνεται σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνεται ιδιαίτερα έντονα στην Ινδία (λιγότερο στο νότο). Το ίδιο το κράτος ορίζει για τους Ινδούς 0,33 ευρώ εισιτήριο για το Taj Mahal, ενώ για κάθε άλλον 12,50 ευρώ! Όπως καταλαβαίνετε, όταν το ίδιο το κράτος ακολουθεί αυτή τη λογική, οι ιδιώτες δε βρίσκουν λόγο να μην τη χρησιμοποιήσουν. Έτσι, από τους πλανόδιους που πουλούν φαγητό μέχρι τα ψιλικατζίδικα ζητούν από τους ξένους 2 έως 10 φορές υψηλότερες τιμές. Πρέπει να παζαρεύουμε μέχρι και για το φαγητό μας. Πολλές φορές η τιμή ξεπερνά παράλογα ακόμη και τις τιμές της Ευρώπης. Επινοούν επίσης και πολλές, καλά σχεδιασμένες απάτες για να αποσπάσουν χρήματα. Υπόψη ότι το κλέψιμο μετά βίας και γενικότερα η βία σπανίζει στην Ινδία.

   Όσο το χρήμα ρέει, οι Ινδοί γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Βέβαια, το χρήμα που ρέει είναι μικροποσά για τα δεδομένα της Ευρώπης. Όταν το χρήμα δε ρέει, σπάνια βοηθούν κάποιον. Ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα που έζησα συνέβη όταν κάηκε ο ανορθωτής / σταθεροποιητής της μοτοσικλέτας μου. Ως συνήθως, μαζεύτηκαν γύρω μου περίπου 50 άτομα. Ψυχαγωγούνταν βλέποντάς με να ψάχνω να λύσω το πρόβλημά μου. Κάποιος μάλιστα με βιντεοσκοπούσε με την κάμερά του και σα να μην έφτανε αυτό, με φώναξε να κοιτάζω στο φακό, γιατί ήμουν σκυμμένος πάνω από τη μοτοσικλέτα κι έψαχνα να βρω μια άκρη! Όταν άρχισα να σπρώχνω για να βάλω μπρος τη μοτοσικλέτα, με ακολουθούσαν όλοι μαζί από πίσω, αλλά κανείς δεν έβαλε ένα χεράκι!!!

   Δυστυχώς, αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά το αποκορύφωμα ανάμεσα σε πολλά που συνέβησαν. Άλλη φορά τους ζητούσα να συνδέσω τη μπαταρία της μοτοσικλέτας μου στη μπαταρία του δικού τους οχήματος για να βάλω μπρος τον κινητήρα και άλλος μου έλεγε ότι δεν έχει μπαταρία στο όχημά του (ψέμα!) και άλλος ότι δεν έχει χρόνο. Παρόλ’ αυτά σταματούσαν για να χαζέψουν… Μόλις τους ζητούσα βοήθεια, έφευγαν!

   Ωστόσο, μην προκαταβάλλεστε. Ενεργοποιήστε την άμυνά σας, αλλά προσπαθήστε να χαμογελάτε σε κάθε νέο άτομο που γνωρίζετε. Αξίζει! Ίσως αυτός να είναι η εξαίρεση…

   Στην Ινδία η προσωρινή εισαγωγή του οχήματός σας δεν επιτρέπεται για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών. Ακόμη κι αν το εξάγεται στο Νεπάλ ή σε κάποια άλλη χώρα, όταν το ξαναεισάγετε στην Ινδία θα μετρά και το διάστημα που το όχημα ήταν σε άλλη χώρα, σαν το όχημα να ήταν στην Ινδία, εκτός κι αν το διάστημα που το όχημα βρισκόταν εκτός της Ινδίας είναι μεγαλύτερο από έξι μήνες. Προτού μπω στην Ινδία είχα ρωτήσει στα τελωνεία και σε πρεσβείες, αλλά όλοι με διαβεβαίωναν πως αυτό δεν ισχύει. Ωστόσο, όταν έβγαινα από την Ινδία, η δήλωση που υπέγραψα έγραφε ξεκάθαρα :

“In case the vehicle has been exported out of India after the first import and re-imported within 6 months retention after such re-import shall be added to the period of its retention in India after the first importation.”

   Το πώς τελικά τη γλίτωσα όντας στην Ινδία για 8 μήνες και στο Νεπάλ για άλλους 2 ήταν καθαρά θέμα τύχης! Σε περίπτωση που σας χαρακτηρίσουν παράνομους, απαιτείται ειδική άδεια για να εξάγετε το όχημά σας, η οποία προφανώς σημαίνει πρόστιμα ή και φιλοδωρήματα.

   Ταξίδεψα στη χώρα από το βορρά μέχρι το νότο και από τη δύση μέχρι την ανατολή, καλύπτοντας όλη τη χώρα σε 8 μήνες σχεδόν (231 μέρες) και διανύοντας 26.291 χλμ.

Η διαδρομή μου στη Νότια Ινδία και τα κυριότερα μέρη που επισκέφτηκα.