Όταν εγώ από τη Σλοβενία έμπαινα οδικώς στην Ιταλία, η Χριστίνα ήταν στο καράβι της ΑΝΕΚ και ταξίδευε από την Πάτρα στην Ανκόνα. Έτσι, μετά από ενάμιση μήνα, περίπου, ξαναβρεθήκαμε στην Ιταλία! Απλά η Χριστίνα έφτασε εκεί με τη βοήθεια της ΑΝΕΚ, ενώ εγώ έφτασα οδικώς μετά από ένα υπέροχο ταξίδι στα Βαλκάνια!

   Βρέθηκα στη νέα γειτονιά του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover. Είχαμε ξεκινήσει τον ίδιο καιρό από την Ελλάδα, όταν κατευθυνόμουν προς την Ασία. Τότε, όμως, δεν είχαμε γνωριστεί… Έμελλε να γνωριστούμε τελείως τυχαία σ’ ένα ξενοδοχείο της Ινδίας! Μέσα σε μια χώρα με περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό, τρεις Θεσσαλονικείς overlanders συναντηθήκαμε τυχαία! Πόσο απίστευτο μας φαινόταν…

Άλλη μια συνάντηση κορυφής, αυτή τη φορά στην Ιταλία, με τον Άκη Τεμπερίδη, τη Βούλα Νέτου και το ιστορικό Land Rover που έκανε το γύρο του κόσμου!

    Τώρα ξαναβρισκόμασταν σε μια άλλη γωνιά του κόσμου με τα ίδια οχήματα (μόνο που το δικό μου είχε κάποιες διαφορές αυτή τη φορά). Ο Άκης κι η Βούλα, μαζί με τη μικρή τους Αναστασία, μένουν το τελευταίο διάστημα σ’ ένα χωριό της Βόρειας Ιταλίας. Με φιλοξένησαν εκεί και δε σταματούσαμε ν’ ανταλλάζουμε ιστορίες από τα ταξίδια μας! Εκείνες τις δυο μέρες μόνο σωματικά, νομίζω, βρισκόμασταν στην Ιταλία. Νοητικά ταξιδεύαμε σ’ άλλες ηπείρους… Μου έδωσαν αρκετές συμβουλές για την Αφρική, αφού είχαν κάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή που θα κάνουμε κι εμείς και μάλιστα έζησαν στην Τανζανία για ενάμιση χρόνο, αφού εργάζονταν σ’ ένα ξενοδοχείο μέσα στη ζούγκλα!

Ανεβαίνοντας στο Πέρασμα Cerreto, στα 1.200 μ. υψόμετρο, από το δρόμο που μου πρότεινε ο Άκης!

   Ξανασμίξαμε, επιτέλους, με τη Χριστίνα κι από ‘δω και πέρα θα ταξιδεύουμε μαζί, για όσο μπορέσουμε… Για τη Χριστίνα, βέβαια, ξεκινά μια καινούρια ζωή. Δεν έχει ξανακάνει μεγάλο ταξίδι ούτε με μοτοσυκλέτα ούτε με άλλο μέσο. Είναι, όμως, αποφασισμένη να ζήσει τη νομαδική ζωή (σε μια πιο σύγχρονη μορφή, σίγουρα) και τα πηγαίνει πολύ καλά. Μπορεί να μην έχει την εμπειρία, αλλά έχει τη θέληση κι αυτό είναι το σημαντικότερο!

Τα χωριά Cinque Terre είναι τόσο γραφικά και ιστορικά, που προστατεύονται από την Unesco!

   Στο Livorno μας φιλοξένησε η Ναταλία και μας έκανε να νιώθουμε σα στο σπίτι μας! Πήγαμε να ψωνίσουμε κι η Χριστίνα μαγείρεψε για να έχουμε έτοιμο φαγητό στο καράβι προς το Μαρόκο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να πάμε οδικώς μέχρι το Γιβραλτάρ. Αφού, όμως, καθυστερήσαμε μήνες να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, ήταν προτιμότερο να πάρουμε το καράβι και να φτάσουμε στο Μαρόκο στην ώρα μας, για να έχουμε τον καλύτερο δυνατό καιρό ταξιδεύοντας στην αφρικανική ήπειρο.

Πηγαίνοντας προς το Livorno, επιλέξαμε, φυσικά, τους μικρούς, επαρχιακούς δρόμους. Περνούσαμε από όμορφα παραθαλάσσια μέρη, όπως αυτό…

   Φτάνοντας τα μεσάνυχτα στο λιμάνι του Livorno, μείναμε έκπληκτοι όταν διαπιστώσαμε πως θα πλεύσουμε με ελληνικό καράβι, όπου δουλεύουν αρκετοί Έλληνες! Πλάκα έχουν τα κόλπα του εμπορίου… Πού να περιμέναμε πως θα φτάναμε στο Μαρόκο με το πλοίο και το πλήρωμα που μας πήγαινε στα νησιά του Αιγαίου! Δυόμισι μέρες (60 ώρες) έκανε το πλοίο να φτάσει στην Ταγγέρη, με μια ενδιάμεση στάση στη Βαρκελώνη. Ο καιρός ήταν καλός κι ήταν όμορφα να πλέουμε ατελείωτα βλέποντας έστω κι από μακριά τις ακτές της Γαλλίας και της Ισπανίας. Συναντήσαμε και μερικά ιστιοφόρα, που ταξίδευαν στη Μεσόγειο. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπει η ιστιοπλοΐα. Σας έχει τύχει ποτέ να σας λείπει το επάγγελμά σας; Από τότε που ασχολήθηκα με την ιστιοπλοΐα, το νιώθω συνεχώς αυτό!

Μαγειρεύοντας στο κατάστρωμα… Σε λίγα λεπτά η ομελέτα θα είναι έτοιμη! Καλή μας όρεξη!

   Οι ώρες στο πλοίο περνούσαν ευχάριστα. Έφτιαξα το πρώτο βίντεο από το ταξίδι μου στην Αλβανία, διαβάζαμε για το Μαρόκο και τα λέγαμε με τους Έλληνες ναυτικούς, που οι καημένοι είχαν μήνες να δουν Έλληνα. Μας τακτοποίησαν στην καλύτερη γωνιά του καταστρώματος, όπου κοιμόμασταν ήσυχα κι είχαμε όλες τις ανέσεις.