Οι περισσότεροι που μαθαίνουν για το ταξίδι μου, εύχονται να είχαν κι αυτοί χρόνο και χρήμα. Νομίζουν ότι εγώ έχω το χρόνο και το χρήμα κατά κάποιο μαγικό τρόπο. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι εφοπλιστής ούτε και μου ‘λαχε κληρονομιά. Η οικονομική μου κατάσταση είναι φτωχότερη από αυτή του μέσου Έλληνα.

   Πρώτα απ’ όλα, πιστεύω ότι για να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να μοχθήσει ο ίδιος. Έτσι όταν απολαμβάνει τις χαρές αυτού του ταξιδιού, ξέρει ότι κόπιασε γι’ αυτό και οι χαρές αυτές είναι η ανταμοιβή. Δε θα το εκτιμούσα το ίδιο, αν τα έβρισκα όλα έτοιμα. Αυτή τη φορά, στο δεύτερο μεγάλο μου ταξίδι, υπήρξαν αρκετές εταιρείες που με στήριξαν. Πρέπει να ξεκαθαριστεί, ωστόσο, πως η στήριξη αυτή δεν ήταν οικονομική. Οι εταιρείες σχεδόν ποτέ δεν προσφέρουν χρήματα. Προσφέρουν τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που παρέχουν, είτε δωρεάν είτε με μια μεγάλη έκπτωση. Αυτό, βέβαια, ήταν ήδη ένα μεγάλο βοήθημα για εμάς, αφού μειώσαμε δραστικά τα έξοδα που καλούμασταν να κάνουμε, κυρίως κατά την προετοιμασία της αποστολής μας. Ευχαριστούμε, λοιπόν, ιδιαίτερα τις εταιρείες που πίστεψαν σ’ εμάς και μας υποστήριξαν.

Τα έξοδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.

Σύνολο εξόδων : 13.292 € (408 € το μήνα)

   Όλα τα χρήματα που χρειαστήκαμε σ’ αυτό το ταξίδι, τα συγκεντρώσαμε δουλεύοντας σκληρά επί χρόνια. Ασκήσαμε διάφορα επαγγέλματα, όπως περιγράφεται στα προφίλ μας, ενώ εργάστηκα και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, για δυόμισι μήνες ως σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.  Για να μένουν, όμως, τόσα χρήματα στην άκρη κάθε μήνα, σημαίνει ότι δε ζούσα όπως ο μέσος Έλληνας. Δεν έμενα ποτέ μόνος μου. Έμενα είτε με τους γονείς μου, όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη, είτε με την κοπέλα μου, όταν ήμουν αλλού. Πολύ σπάνια έβγαινα σε κλαμπ, καφετέριες ή εστιατόρια• όχι επειδή ήθελα να εξοικονομήσω χρήματα, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο.

   Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είχα πάντα στο μυαλό μου ότι το πορτοφόλι μου δε γεννά λεφτά. Όταν δεν κοιμόμουν στο αντίσκηνό μου ή δε φιλοξενούμουν, κοιμόμουν σε ξενώνες που κόστιζαν 3,50 ευρώ κατά μέσο όρο. Μερικοί από αυτούς, βέβαια, ήταν τόσο βρώμικοι, που οι περισσότεροι δε θα ‘θελαν ούτε να τους δουν. Για τη διατροφή μου έκανα κάτι ανάλογο. Δεν έτρωγα ποτέ στα πολυτελή, τουριστικά εστιατόρια. Όταν δε μαγείρευα, πήγαινα στα απλοϊκά εστιατόρια ή στους πλανόδιους όπου έτρωγαν και οι ντόπιοι. Ο μέσος όρος των χρημάτων που σπαταλούσα μια ολόκληρη ημέρα για τη διατροφή μου ήταν 2,90 ευρώ. Έπινα νερό από βρύσες, πηγές ή ποτάμια, αφού ρωτούσα τους ντόπιους αν το νερό ήταν πόσιμο. Αν το έπιναν εκείνοι, το έπινα κι εγώ. Για νερό που δεν ήταν πόσιμο, είχαμε μαζί μας ένα φίλτρο, το οποίο ελάχιστες φορές χρησιμοποιήσαμε. Μετρημένα ήταν τα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που αγοράσαμε. Αυτό το κάνουμε, όχι μόνο για να εξοικονομήσουμε χρήματα, αλλά και για να μη συμβάλλουμε στην υπερβολική ρύπανση του πλανήτη μας από τα πλαστικά.

   Τα συνολικά έξοδα που έκανα εκείνα τα τρία χρόνια που ταξίδευα ήταν 13.292 ευρώ. Αυτό σημαίνει 408 ευρώ τον μήνα, έχοντας αφαιρέσει το διάστημα που εργαζόμουν στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, αφού εκεί τα έξοδά μου ήταν καλυμμένα. Αυτό το ποσό, βέβαια, περιλαμβάνει όλα τα έξοδα που έκανα εκείνα τα τρία χρόνια της ζωής μου. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι ξόδεψα λιγότερα απ’ όσα δαπανούν οι περισσότεροι Έλληνες στο σπίτι τους!

   Τα έξοδά μου στην Ελλάδα για την προετοιμασία της αποστολής μας μειώθηκαν περίπου στο μισό, σε σχέση με εκείνα που έκανα προτού ταξιδέψω στην Ασία. Ο λόγος ήταν οι προσφορές εξοπλισμού και υπηρεσιών απ’ όλες αυτές τις εταιρείες που υποστήριξαν αυτό μας το εγχείρημα. Για ένα ρεαλιστικό νούμερο, λοιπόν, για κάποιον που ξεκινά απ’ το μηδέν, θα πρότεινα να δείτε τα έξοδα που έκανα για την Ασία.

   Τα χρήματα λαμβάνονταν από τις πόλεις μέσω μηχανημάτων ανάληψης χρημάτων (ATMs) και φυλάσσονταν ένα επαρκές ποσό μετρητών σε δολάρια και ευρώ για ώρα ανάγκης. Σε κάποιες χώρες, όπως το Σουδάν, τα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων δε συνεργάζονταν με τις τράπεζες του εξωτερικού, οπότε δεν μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω. Αναγκαστικά, όσα χρήματα χρειάστηκα, τα πήρα από μηχάνημα της προηγούμενης χώρας, λίγο πριν μπω στο Σουδάν και τα είχα μαζί μου σε μετρητά.

   Σίγουρα, λοιπόν, κάνω ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά όλα έχουν και το αντίτιμό τους. Αλλιώς, θα ζούσαν όλοι τη ζωή που ζω. Οι περισσότεροι, όμως, θεωρούν κατάντια να κοιμούνται στο πάτωμα σε βρώμικα ξενοδοχεία και να τριγυρνούν δίπλα τους ποντίκια και σαύρες, να τρώνε με τα χέρια δίπλα σε ιθαγενείς που βρωμούν και να βγάζουν και κανένα έντομο από το φαγητό. Εγώ ζω τη ζωή που ζω επειδή όλα αυτά απλά δε με ενδιαφέρουν. Δε με ενοχλούν καθόλου και δε μου προκάλεσαν ποτέ κανένα υπολογίσιμο πρόβλημα υγείας.

   Είμαι ευτυχισμένος όταν υποδουλώνω την ψυχή μου (δουλεύω, όπως συνηθίζουμε να λέμε) για όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Συνήθως δουλεύω τόσο σκληρά, που οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Αυτό δε με πειράζει. Αυτό που θέλω είναι να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες από τη ζωή μου στη δουλειά (ή δουλεία). Υπάρχουν, βέβαια, και οι εργασίες (όχι δουλείες) που κάνει κάποιος για να ζήσει χωρίς να πουλά απλώς τον χρόνο του και την ψυχή του, απολαμβάνοντας την εργασία που κάνει. Ευτυχώς, τώρα πια μπορώ να πω ότι έχω καταφέρει να ζω κυρίως από τέτοιες εργασίες.