mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Το αεροπλάνο από την Ελλάδα μας πήγε στο Buenos Aires της Αργεντινής, οπού μείναμε μια βδομάδα, για να εγκλιματιστούμε και να πάρουμε μια πρώτη γεύση Λατινικής Αμερικής! Την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023 περάσαμε με το καράβι στην απέναντι όχθη του Río de la Plata κι έτσι μπήκαμε στην Ουρουγουάη. Το ποτάμι σ’ αυτό το σημείο των εκβολών του είναι τόσο φαρδύ, που ακόμα και το γρήγορο καταμαράν έκανε μία ώρα να φτάσει από τη μια όχθη στην άλλη. Η απέναντι όχθη ούτε καν φαίνεται! Το πλοίο καταπλέει στην Colonia del Sacramento, η οποία είναι και η παλαιότερη πόλη της χώρας, με πρώτους αποίκους τους Πορτογάλους. Ένα πολυτελέστατο, διώροφο λεωφορείο μας περίμενε για να μας μεταφέρει στην πρωτεύουσα της χώρας, το Montevideo. Εκεί τις επόμενες μέρες θα παραλαμβάναμε τα οχήματά μας: το βανάκι, τον Δον Ρούφο και τη μοτοσυκλέτα, τον Κακτάκη.

Φτάνοντας στο Montevideo, μας καλωσόρισε η πρώτη πανσέληνος που είδαμε στην αμερικανική ήπειρο!

Ο λόγος που επιλέξαμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Ουρουγουάη ήταν η μεταφορά των οχημάτων. Μετά από ενδελεχή έρευνα, που διήρκησε αρκετό καιρό, καταλήξαμε στην καλύτερη προσφορά μεταφοράς από την εταιρία Wave Logistics. Όπως θα θυμάστε, τον Αύγουστο είχαμε παραδώσει τα οχήματά μας στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η διαδικασία ήταν απλούστατη, δώσαμε τα κλειδιά σε μια αποθήκη και οι συνεργαζόμενες εταιρίες ανέλαβαν τα πάντα από εκείνο το σημείο και μετά. Ενάμιση μήνα αργότερα, όπως μας είχαν πει, βρισκόμασταν στα γραφεία της εταιρίας στο Montevideo. Υπογράψαμε δύο χαρτιά στην υπηρεσία αλλοδαπών κι άλλα τόσα στο τελωνείο και παραλάβαμε τα οχήματά μας, τα οποία μεταφέρθηκαν σε κοντέινερ κι έφτασαν στον προορισμό τους και στα χέρια μας σε άριστη κατάσταση, χωρίς να λείπει τίποτα.

Ήμασταν κατενθουσιασμένοι, όταν διαπιστώσαμε ότι τα οχήματά μας έφτασαν σε άριστη κατάσταση και χωρίς να λείπει τίποτα!

Στη μια βδομάδα που μεσολάβησε από την άφιξή μας στο Montevideo μέχρι τη παραλαβή των οχημάτων, είχαμε χρόνο να γνωρίσουμε την πόλη και την κουλτούρα της. Μας φιλοξένησε μια υπέροχη κυρία, η Sandra, την οποία γνωρίσαμε μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ανταλλαγής φιλοξενίας BeWelcome. Η Sandra μιλά εξαιρετικά αγγλικά, κάτι ασυνήθιστο στη Λατινική Αμερική. Εργάζεται στην Προεδρία της Ουρουγουάης ως επιμελήτρια κειμένων. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός πληροφοριών και χάρη σε αυτή μάθαμε πάρα πολλά πράγματα για τη χώρα, την ιστορία και την κουλτούρα της. Όταν δεν εργαζόταν, βόλταρε μαζί μας. Μια και μοιράζεται την αγάπη μου για το φαγητό και το κρασί, τα τιμήσαμε δεόντως! Η Sandra μου σύστησε και τα chivitos, τα οποία βρίσκουμε σε διάφορες μορφές. Τα βασικά υλικά του chivitos al plato που δοκιμάσαμε είναι μοσχαρίσια μπριζόλα, μοτσαρέλλα, μπέικον, ζαμπόν, τηγανητό αυγό, τηγανιτές πατάτες και ρώσικη σαλάτα!

Τα chivitos είναι ένα από τα αγαπημένα πιάτα των κατοίκων, καθώς και των επισκεπτών της Ουρουγουάης.

Το Montevideo είναι μια πόλη με πληθυσμό ενάμισι εκατομμύριο περίπου, με άπλα, όμορφες γωνιές και αρχιτεκτονικές εναλλαγές με αρκετές ενδιαφέρουσες πινελιές. Πολλές προσόψεις κτιρίων είναι διακοσμημένες με τοιχογραφίες κι έντονα χρώματα, κάτι το οποίο προσωπικά μου αρέσει πολύ και μου λείπει στην Ευρώπη. Το Πάρκο Rodó, μια τεράστια έκταση με λίμνες, πουλιά, γρασίδι και πολλούς χώρους αναψυχής, αποτελεί το στολίδι της πόλης και πόλο έλξης για μικρούς και μεγάλους. Καθώς η πόλη είναι χτισμένη στην όχθη του Río de la Plata, έχει παντού παραλίες κι ένα μακρύ και πλατύ πεζόδρομο δίπλα στην παραλιακή λεωφόρο (Rambla), στον οποίο μπορεί να περπατήσει κανείς από τη μια άκρη του Montevideo στην άλλη. Έτσι περνούσαμε κι εμείς τα απογεύματά μας στην πόλη. Ο εν λόγω πεζόδρομος χρησιμοποιείται για πολλές δραστηριότητες από τους κατοίκους της πόλης.

Το πανέμορφο Πάρκο Rodó, στο Montevideo!

Οι κάτοικοι είναι ως επί το πλείστον απόγονοι των αποικιοκρατών, αφού όλοι οι ιθαγενείς σφαγιάστηκαν λίγους αιώνες πριν. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο δημοφιλές είναι το mate, ένα πικρό αφέψημα, που παρασκευάζεται με τ’ αποξηραμένα φύλλα του φυτού yerba mate. Στατιστικά, περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους που θα δει κανείς στον δρόμο, κρατά στο ένα χέρι την κούπα με το mate και κάτω από το μπράτσο του ένα μεγάλο παγούρι με ζεστό νερό, για να γεμίζει την κούπα. Προσωπικά, λατρεύω το mate και πίνω με κάθε ευκαιρία. Βρήκα, όμως, κάπως άβολο να αχρηστεύει κανείς, ουσιαστικά, το ένα από τα δυο του χέρια προκειμένου να το κουβαλά παντού. Ρώτησα τη Sandra γι’ αυτό και μου είπε ότι συνηθίζεται εύκολα και δεν αποτελεί πρόβλημα. Ίσως πρέπει να το δοκιμάσω μια μέρα…

Το Montevideo, αν και αποτελεί τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, είναι αρκετά μικρό και συμπαθητικό, με ατελείωτες παραλίες, όπου ο κόσμος απολαμβάνει τ’ απογεύματά του.

Η Ουρουγουάη, όπως διαπιστώσαμε, είναι αρκετά ακριβή. Οι τιμές είναι στα επίπεδα της Ελλάδας, όπως και οι μισθοί. Αποκαλείται η «Ελβετία της Λατινικής Αμερικής» και όχι άδικα, αν κρίνουμε από το κόστος ζωής (με εξαίρεση το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλα πάγια). Γεωγραφικά, πάντως, δε θυμίζει καθόλου την Ελβετία, καθώς η χώρα είναι τελείως επίπεδη! Έξω από τις πόλεις (οι οποίες δεν είναι και πολλές), η Ουρουγουάη αποτελείται ως επί το πλείστον από αχανείς φάρμες με αγελάδες, πρόβατα και άλογα. Λόγω της τοποθεσίας της, ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας βρέχεται από τον Río de la Plata και τον Ατλαντικό Ωκεανό, οπότε έχει μεγάλη ακτογραμμή κι εκεί συγκεντρώνεται ο περισσότερος πληθυσμός της, που είναι μόλις τριάμισι εκατομμύρια. Για μια χώρα λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα αραιοκατοικημένη κι αυτό μας άρεσε πολύ.

Ο φίλος μας ο Στέφανος, καρντάσης απ’ τη Θεσσαλονίκη, μας κυκλοφόρησε στα νυχτερινά μαγαζιά της πρωτεύουσας!

Εκτός από το Montevideo, επισκεφτήκαμε την Colonia del Sacramento, που ήταν η αγαπημένη και των δυο μας. Η πόλη χτίστηκε από τους Πορτογάλους, οι οποίοι έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους, οπότε αρχιτεκτονικά δε μοιάζει τόσο με την υπόλοιπη Ουρουγουάη. Είναι κι αυτή χτισμένη στις όχθες του Río de la Plata, με πολύ όμορφη φύση, λιμανάκια και γρασίδι, όπου ο κόσμος λιάζεται. Τη μέρα που την επισκεφτήκαμε, πετύχαμε ένα χορευτικό αντάμωμα, με ανθρώπους από κάθε γωνιά της Ουρουγουάης, οι οποίοι φορούσαν παραδοσιακές στολές και χόρευαν τους χορούς του τόπου τους. Είχα μια μικρή ελπίδα να εντοπίσω πορτογαλικά γλυκάκια, όμως δεν τα κατάφερα. Θα χρειαστεί να περιμένω μέχρι τη Βραζιλία. Αγόρασα, όμως, νήμα από πρόβατο μερίνο κι έπλεξα ένα πολύ ζεστό κασκόλ, το οποίο μου χρησίμευσε πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα.

Στην Colonia del Sacramento πετύχαμε φεστιβάλ παραδοσιακών χορών!

Την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου, αποχαιρετήσαμε τη Sandra και το Montevideo και κατευθυνθήκαμε ανατολικά με τον Δον Ρούφο και τον Κακτάκη, για να εξερευνήσουμε και την υπόλοιπη χώρα. Κινηθήκαμε παραλιακά, φτάσαμε μια ανάσα πριν τα σύνορα της Βραζιλίας και ύστερα μπήκαμε στο εσωτερικό της χώρας. Σταματήσαμε σε αρκετά σημεία, κατασκηνώσαμε σε πολλές λίμνες κι αντιμετωπίσαμε πολύ κρύο και αέρα. Περάσαμε από την Punta del Este, το πιο κοσμοπολίτικο μέρος της Ουρουγουάης, το οποίο ωστόσο δεν ήταν του γούστου μας. Χτίζονται παντού πανύψηλες πολυκατοικίες με εξοχικά διαμερίσματα και δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ ποιος θα τα αγοράσει όλα αυτά. Οι αμμουδιές ήταν αρκετά ωραίες, αλλά η θάλασσα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα νερά της Μεσογείου.

Για τον Ηλία, το αποκορύφωμα ήταν η διαδρομή από την Παραλία La Sirena μέχρι το Punta del Diablo: 30 χλμ. παραλίας και αμμολόφων!

Μια από τις κορυφαίες στιγμές για ’μένα, ήταν η επίσκεψη στο Cabo Polonio. Εκεί βρίσκεται μια παραθαλάσσια, κάπως χίπικη κοινότητα, σε προστατευόμενο πάρκο, όπου απαγορεύεται να πάει κανείς με αυτοκίνητο. Η μετακίνηση προς την κοινότητα γίνεται με ειδικά τροποποιημένα τετρακίνητα φορτηγά και η διαδρομή στην άμμο είναι αρκετά διασκεδαστική! Μέχρι πρόσφατα, δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα στην κοινότητα, τα σπίτια είναι χειροποίητα, χτισμένα με πληθώρα διαφορετικών υλικών και πολλά χρώματα, ενώ στα βράχια της ακτής συναντά κανείς τη δεύτερη μεγαλύτερη αποικία θαλάσσιων λεόντων της Ουρουγουάης! Στην αρχή δεν τους βρίσκαμε, όμως συναντήσαμε δυο – τρεις νεκρούς. Τελικά εντοπίσαμε και τους ζωντανούς και ο Ηλίας πέρασε αρκετή ώρα φωτογραφίζοντάς τους με τον εξαιρετικό εξοπλισμό που μας χορήγησε η Photoagora! Ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Κάποια άλλη φορά, θα μείνω περισσότερο.

Στο Cabo Polonio συναντήσαμε τη δεύτερη μεγαλύτερη αποικία θαλάσσιων λεόντων της Ουρουγουάης!

Επόμενος σταθμός, που ξεχώρισε, ήταν το Εθνικό Πάρκο Santa Teresa. Εκεί έπαθα παροξυσμό, καθότι ξαναείδα τα αγαπημένα μου καπιμπάρα και τα πρώτα λάμα του ταξιδιού μας! Πέρασα αρκετή ώρα μαζί τους και το βράδυ κατασκηνώσαμε μέσα στο πάρκο. Την επόμενη μέρα, επισκεφτήκαμε ένα φρούριο, το οποίο βρίσκεται μέσα στο πάρκο, ξαναπήγαμε στα καπιμπάρα και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς την ενδοχώρα. Ακριβώς στη μέση της Ουρουγουάης, πάνω στην τεχνητή λίμνη Lago de Rincon del Bonete, η οποία τροφοδοτεί με νερό όλη τη χώρα, βρίσκεται η μικρή πόλη San Gregorio de Polanco. Η πόλη αυτή είναι διάσημη για τα έργα τέχνης κατά μήκος της παραλίας, αλλά ακόμη περισσότερο για τις τοιχογραφίες της σε διάφορα κτίρια και σπίτια, οι οποίες είναι όντως υπέροχες. Ήταν Σάββατο και το βράδυ η μικρή – και νεκρή κατά τα άλλα – πόλη, ζωντάνεψε με ζωντανή μουσική στην ταβέρνα όπου φάγαμε και ξέφρενο ντίσκο πάρτι σ’ ένα φούρνο (εκεί δεν πήγαμε).

Σ’ αυτήν τη χερσόνησο κατασκηνώναμε όσο μέναμε στο San Gregorio de Polanco.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια, για την πόλη Tacuarembó, η οποία θεωρείται η πρωτεύουσα των gauchos, των καουμπόηδων της Λατινικής Αμερικής. Επισκεφτήκαμε τέσσερα διαφορετικά μουσεία και κατασκηνώσαμε (ξανά) δίπλα σε μια λίμνη, μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Σειρά είχε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας στην Ουρουγουάη, στα σύνορα με την Αργεντινή, αφού αυτή θα ήταν η επόμενη χώρα που θα επισκεπτόμασταν. Το φυσικό σύνορο μεταξύ των δύο χωρών είναι ο Ποταμός Ουρουγουάη, στον οποίο είναι χτισμένο κι ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο με δεκατέσσερις γεννήτριες! Το εργοστάσιο αυτό μοιράζονται οι δυο χώρες και καλύπτει πάνω από το 50% των ενεργειακών αναγκών της Ουρουγουάης. Μάλιστα, άλλη τόση ενέργεια διοχετεύεται στην Αργεντινή. Αφού επισκεφτήκαμε το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, περάσαμε τα σύνορα προς την Αργεντινή. Η διαδικασία διήρκησε αρκετές ώρες, αφού η ουρά ήταν τεράστια και υπήρχε κι ένα πρόβλημα στον Η/Υ. Τα καταφέραμε, όμως, και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουμε λέξη στ’ αγγλικά! Λίγο πριν αφήσουμε για τα καλά πίσω μας την Ουρουγουάη, είδαμε κι ένα αποχαιρετιστήριο καπιμπάρα!

Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Ουρουγουάη: