Ξεκινώντας από το Tan Tan έπρεπε να διασχίσουμε τη Δυτική Σαχάρα, μια άδεια περιοχή 1.190 χιλιομέτρων μέχρι τα σύνορα με τη Μαυριτανία. Το 1975, όταν η Δυτική Σαχάρα έπαψε να είναι ισπανική αποικία, το Μαρόκο κι η Μαυριτανία έσπευσαν ν’ αρπάξουν την περιοχή. Η Μαυριτανία σύντομα παραιτήθηκε από το παιχνίδι, ενώ το Μαρόκο έστειλε χιλιάδες στρατιώτες στην περιοχή, που μέχρι σήμερα είναι κατεχόμενη. Οι ιθαγενείς, φυσικά, ήθελαν την αυτονομία τους, οπότε ξέσπασε πόλεμος. Το 1991 τα Ηνωμένα Έθνη μεσολάβησαν και συμφωνήθηκε ανακωχή με την προϋπόθεση να γίνει δημοψήφισμα έτσι, ώστε οι κάτοικοι της Δυτικής Σαχάρας να επιλέξουν αν θέλουν να είναι αυτόνομοι ή ν’ ανήκουν στο Μαρόκο. Το δημοψήφισμα, όμως, δεν έγινε ποτέ και το Μαρόκο, με πολυπληθή στρατό στην περιοχή, έχει το πάνω χέρι.

Μέχρι και καμήλες μεταφέρουν στα Land Cruiser!

   Κινούμασταν για τρεις μέρες δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η έρημος, συνήθως, ήταν αδιάφορη· ένα μονότονο επίπεδο με χώμα, πέτρες, λίγους θάμνους και σε μερικά σημεία άμμο. Αυτό είναι που οι ιθαγενείς αποκαλούν “hammada”. Εκεί που η έρημος συναντά τον ωκεανό, το τοπίο είναι μεγαλοπρεπές! Τα τεράστια κύματα του Ατλαντικού έσκαγαν με ορμή στις απόκρημνες ακτές της Σαχάρας. Με τον αέρα που ερχόταν από τον ωκεανό, είχε λίγο κρύο και φορούσαμε τα εσωτερικά μπουφάν μας κάτω από τα μοτοσυκλετιστικά μας jackets. Γι’ αυτό επιλέξαμε να μπούμε στην αφρικανική ήπειρο τέτοια εποχή… Ο καιρός είναι ιδανικός!

Εκεί που η έρημος συναντά τον ωκεανό…

   Στην Tarfaya ο Σκωτσέζος έμπορος Donald Mackenzie είχε δημιουργήσει έναν οικισμό το 19^ο αιώνα, που αργότερα έγινε γνωστός λόγω του συγγραφέα Antoine de Saint-Exupéry. Όταν ο Γάλλος πιλότος μετέφερε την αλληλογραφία από τη Γαλλία στη Σενεγάλη, η Tarfaya ήταν μια από τις στάσεις για το μικρό του Bréguet 14. Το 1927 διορίστηκε προϊστάμενος του σταθμού της Tarfaya κι έζησε εκεί για δυο χρόνια. Τότε ήταν που εμπνεύστηκε τη διάσημη ιστορία του “Μικρού Πρίγκιπα”.

Το Casa Mar είναι το κτίριο που είχε χτιστεί όταν ο Σκωτσέζος έμπορος Donald Mackenzie είχε δημιουργήσει τον οικισμό της Tarfaya, το 19^ο αιώνα.

   Η Χριστίνα εκείνη τη μέρα διένυσε τα περισσότερα χιλιόμετρα που ‘χει διανύσει σε μια μέρα με τη μοτοσυκλέτα της: 536! Ήταν πρωτοχρονιά σύμφωνα με το ισλαμικό ημερολόγιο κι ο Μωχάμετ μας φιλοξένησε στο Boujdour. Το βράδυ μας πήγε στην πλατεία, όπου είχε μαζευτεί όλη η πόλη κι είχε ζωντανή, βερβέρικη μουσική και χορούς σε μια τεράστια σκηνή με γιγαντο-οθόνες γύρω-γύρω.

Η Χριστίνα τις έχει λατρέψει τις καμήλες!

   Την επόμενη μέρα είχε μαραθώνιο στην πόλη. Πήγα σε μια καφετέρια, γιατί έπρεπε να συνδεθώ για λίγο στο διαδίκτυο, ενώ η Χριστίνα πρόσεχε τις μοτοσυκλέτες και τα πράγματά μας. Της πήγα ένα ποτήρι καφέ, έβαλα το κινητό μου στη βάση της μοτοσυκλέτας κι ετοιμάστηκα για να φύγουμε. Πήγα να επιστρέψω το ποτήρι στην καφετέρια και μέχρι να γυρίσω, κάποιο παιδί πρόλαβε ν’ αρπάξει το κινητό μου από τη μοτοσυκλέτα. Η Χριστίνα ήταν ακριβώς εκεί μπροστά, αλλά δεν είδε τίποτα!

   Λόγω του μαραθώνιου όλος ο υπέρογκος στρατός κι η αστυνομία της πόλης ήταν στους δρόμους. Είπα αμέσως σε κάποιους στρατιωτικούς, που ήταν εκεί μπροστά, τι έγινε και ρωτούσαν τα παιδιά που είδαν το συμβάν. Άρχισαν να κινητοποιούνται διάφοροι και σε πέντε λεπτά κάποιος άντρας, που ίσως να ήταν ασφαλίτης, μου έφερε το κινητό ακολουθούμενος από ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, που μπορεί να ήταν αυτοί που του είπαν ποιος το πήρε. Πάντως, τον κλέφτη δεν τον είδα κι ούτε το επιδίωξα, γιατί ξέρω πως εδώ η τιμωρία του μπορεί να είναι πολύ σκληρή. Τέλος καλό, όλα καλά… Όλοι το ‘χουν βάλει στο μάτι αυτό το απολύτως χρήσιμο δώρο που μου ‘καναν ο Αχιλλέας κι η Χρύσα από τη Λάρισα. Φαίνεται, όμως, πως δεν είναι γραφτό να μ’ αποχωριστεί (ακόμα…)!

Ένα από τα θετικά της ερήμου είναι πως έχει άπλετο χώρο για κατασκήνωση!

   Συνεχίσαμε το μακρύ δρόμο προς τα νότια. Φυσικά, εδώ έχουμε πάψει να συναντούμε τουρίστες. Οι λίγοι ξένοι που περνούν από τη Δυτική Σαχάρα είναι ταξιδιώτες οι οποίοι είτε κάνουν το γύρο της Αφρικής είτε επισκέπτονται ένα μεγάλο κομμάτι της ηπείρου. Είδαμε camper vans, θηριώδη τετρακίνητα φορτηγά, τζιπάκια, μοτοσυκλέτες, μέχρι και ποδηλάτες!

Αυτό έχει γίνει το αγαπημένο μας πρωινό: ψωμί με μέλι, μπανάνα και σταφίδες! Γιαμ γιαμ!

   Μετά από 45 καταπληκτικές μέρες και 6.037 αξέχαστα χιλιόμετρα στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα, περάσαμε χωρίς πρόβλημα τα σύνορα και μπήκαμε στη δεύτερη αφρικανική χώρα που επισκεπτόμαστε, τη Μαυριτανία!

Εδώ μπορείτε να δείτε το τρίτο και τελευταίο βίντεο του ταξιδιού μας στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα:

Soundtracks:
The Master Musicians of Jajouka – El Medahey (Παραδοσιακή βερβέρικη μουσική)
The Master Musicians of Jajouka – The Middle Of The Night (Παραδοσιακή βερβέρικη μουσική)
Μουσική των Amazigh του Άτλαντα