Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, στα τέλη Ιουνίου του 2016, είδα τους δικούς μου για δυο ‘βδομάδες κι έφυγα κατευθείαν για εργασία, αφού βρισκόμουν καταμεσής της τουριστικής περιόδου. Ασχολήθηκα και πάλι με την ιστιοπλοΐα και πέρασα υπέροχα! Μου είχε λείψει πολύ η ιστιοπλοΐα όσο ταξίδευα με τη μοτοσυκλέτα μου. Έτσι, λοιπόν, ως skipper (καπετάνιος) έπαιρνα τουρίστες σε ιστιοφόρα για να τους δείξω τις ομορφιές στα μικρά εκείνα νησάκια και τους κρυμμένους θησαυρούς του Ιονίου. Συνέχιζα, δηλαδή, να μετακινούμαι από μέρος σε μέρος καθημερινά, οπότε ένιωθα ότι ακόμη ταξίδευα. Αυτό ήταν σίγουρα ένα καταπληκτικό καλοκαίρι!

Εξερευνώντας το Μεγανήσι του Ιονίου μ’ ένα ιστιοφόρο 52 ποδιών!

   Μόλις τελείωσε η τουριστική περίοδος, ήταν ώρα για το επόμενο σχέδιο μας… Η Στέλλα είναι νηπιαγωγός και ήταν διορισμένη στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, αυτή η πόλη θα ήταν το τελευταίο μέρος της Ελλάδας που θα διάλεγα για να ζήσω. Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά! Η Στέλλα είχε ήδη αγανακτήσει με τη ζωή στην πόλη, ενώ για ‘μένα το να ζω στα βουνά ήταν όνειρο από την εφηβική μου ηλικία.

Εξερευνώντας τα δάση της Ευρυτανίας!

   Η Στέλλα ζήτησε να μετατεθεί στον νομό Ευρυτανίας, που θεωρείται η κατάρα των εκπαιδευτικών, αφού όλη η περιοχή είναι γεμάτη απομακρυσμένα, ορεινά χωριά. Μόνο ένα χωριό σ’ ολόκληρο τον νομό δε θεωρείται δυσπρόσιτο. Εκείνο ούτε που το κοιτάξαμε. Η Στέλλα ήταν η μόνη νηπιαγωγός στην Ελλάδα που ζήτησε οικειοθελώς να μετατεθεί στην Ευρυτανία! Υπήρχαν είκοσι μία θέσεις για νηπιαγωγούς στον νομό και μαντέψτε… ήταν όλες κενές. Αυτό ήταν σπουδαίο πλεονέκτημα για τη Στέλλα, αφού μπορούσε να επιλέξει όποιο μέρος ήθελε!

   Έτσι, λοιπόν, το καλοκαίρι, στον δρόμο προς το Ιόνιο, αφιερώσαμε τρεις μέρες για να εξερευνήσουμε την υπέροχη Ευρυτανία με τις μοτοσυκλέτες μας. Είχα ήδη εξερευνήσει παλιότερα ένα μεγάλο μέρος της περιοχής, που είχε γίνει μια από τις αγαπημένες μου! Αφού επισκεφτήκαμε κάθε δυσπρόσιτο χωριό με νηπιαγωγείο, αποφασίσαμε να μείνουμε στην όμορφη Φουρνά! Περιβαλλόμασταν από το δεύτερο μεγαλύτερο ελατοδάσος της Ελλάδας και η περιοχή θύμιζε Άλπεις! Φυσικά, υπήρχαν αμέτρητοι χωματόδρομοι και μονοπάτια που χώνονταν στα δάση. Για να πω την αλήθεια, υπήρχαν περισσότεροι χωματόδρομοι παρά ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι! Εκτός αυτού, η Ευρυτανία είναι μια από τις πιο ανεξερεύνητες περιοχές της Ελλάδας, αν όχι η πιο ανεξερεύνητη.

Η πανέμορφη Φουρνά περιβάλλεται από το δεύτερο μεγαλύτερο ελατοδάσος της Ελλάδας!

   Αυτό ήταν το ιδανικότερο περιβάλλον για ‘μας! Τα Σαββατοκύριακα φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες μας κι εκδράμαμε! Υπήρχαν τόσες όμορφες διαδρομές και πεζοπορικά μονοπάτια γύρω μας… Περνούσαμε τη νύχτα στο αντίσκηνό μας, βαθιά μέσα στο δάσος κι όταν επιστρέφαμε στο σπίτι μας, ήταν σα να επισκεπτόμασταν κανένα σαλέ στις Άλπεις. Νοικιάζαμε ένα ζεστό, συμπαθητικό σπιτάκι μ’ έναν ωραίο κήπο και πανέμορφη θέα στα βουνά. Και για τους δυο μας εκείνη ήταν η καλύτερη περίοδος που είχαμε περάσει στην Ελλάδα! Ζούσαμε απλοϊκά, μ’ έναν ικανοποιητικό βαθμό ανεξαρτησίας. Δεν υπήρχαν φούρνοι ή μανάβικα στο χωριό μας, οπότε έπρεπε πάντα να διατηρούμε αποθέματα στο σπίτι μας. Ψήναμε ψωμί μόνοι μας, μαθαίναμε πώς να μαζεύουμε και να χρησιμοποιούμε χόρτα και καρπούς του δάσους, φτιάχναμε τις δικές μας μαρμελάδες και τελικά νιώθαμε ότι ποτέ δεν είχαμε περισσότερα!

Τα Σαββατοκύριακα φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες μας κι εξερευνούσαμε την πανέμορφη περιοχή μας!

   Αυτό αποτελούσε το ιδανικό περιβάλλον για να γράψω… Κάθε μέρα, ειδικά κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα, επικεντρωνόμουν στο τρίτο μου βιβλίο, που αφορά —σε τι άλλο;— στις περιπέτειές μου στην Αφρική! Προσπαθώ να μοιραστώ το ταξίδι και να μεταφέρω την εικόνα που σχημάτισα από αυτή την τόσο πολύπλοκη και τόσο παρεξηγημένη ήπειρο. Γράφοντας ατελείωτες ώρες καθημερινά, κατάφερα να ολοκληρώσω τη συγγραφή πριν ξεκινήσει η καλοκαιρινή περίοδος του 2017.

Αυτή ήταν η θέα που απολάμβανα από το παράθυρο καθώς έγραφα το τρίτο μου βιβλίο…

Αφού πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι εργαζόμενος πάλι ως skipper σε ιστιοφόρα, το 2017 έφτανε στο τέλος του, όταν εγώ ταξίδευα με τον Μπαομπάμπη μου προς την κατάλευκη Ελβετία… Μπήκα στη χώρα μέσω του περάσματος Simplon (2.005 μ.), όπου το θερμόμετρο έδειχνε -7 βαθμούς Κελσίου, ενώ όλα, εκτός από τον δρόμο, ήταν καλυμμένα από το χιόνι. Στη Γενεύη, λοιπόν, ξεχειμωνιάσαμε με την Αγγελική, η οποία εργαζόταν εκεί για μερικούς μήνες. Η Γενεύη είναι αρκετά μικρή πόλη (λίγο μεγαλύτερη από την Πάτρα), οπότε σε συνδυασμό με τη γαλήνη και το πράσινο που έχουν οι βορειοευρωπαϊκές πόλεις, ήταν ένας τόπος που άξιζε να εξερευνήσω για λίγο… Η τοποθεσία της είναι ιδιαίτερα γραφική, στην όχθη της λίμνης Λεμάν, ενώ οι χιονισμένες Άλπεις διακρίνονταν στο βάθος και μας καλούσαν στις πλαγιές τους!

Εξερευνώντας το παραμυθένιο Colmar της Γαλλίας με την Αγγελική!

Όταν είχαμε μερικές ελεύθερες μέρες, εξορμούσαμε με τη μοτοσυκλέτα, ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο, για να εξερευνήσουμε την Ελβετία, τις γειτονικές περιοχές της Γαλλίας, αλλά και λίγο από τη Γερμανία. Αυτό ήταν το ιδανικό μέρος για ν’ ασχοληθώ με κάτι που επί χρόνια ονειρευόμουν: το ορειβατικό σκι! Βρήκα τον μεταχειρισμένο εξοπλισμό που χρειαζόμουν κι έζησα άλλο ένα όνειρό μου εξερευνώντας τις χιονισμένες Άλπεις μακριά από τις πολύβουες χιονοδρομικές πίστες. Χωνόμουν στα δάση, ανάμεσα στα φορτωμένα με χιόνι έλατα, ανακάλυπτα κρυστάλλινα ρυάκια, ανέβαινα τις πλαγιές, κατέβαινα τις πλαγιές και χανόμουν μέσα στα ατελείωτα, κατάλευκα τοπία, ακριβώς έτσι όπως ονειρευόμουν!

Απολαμβάνοντας τις θερμές πηγές του ελβετικού Leukerbad ανάμεσα στις χιονισμένες Άλπεις!

Αφού πέρασα άλλο ένα ολόκληρο καλοκαίρι με ιστιοπλοΐα στην Ελλάδα, ήταν ώρα να πάρουμε τα βουνά. Η Ελβετία είναι όμορφη, αλλά, όπως αρκετοί γνωρίζετε, αυτές οι κοινωνίες με τους αυστηρούς νόμους δεν είναι του γούστου μου. Είναι αλήθεια πως όλα εκεί λειτουργούν άψογα, αλλά το τίμημα που πρέπει κανείς να πληρώσει γι’ αυτό, είναι ένα μέρος της ελευθερίας του, όπως είχε γράψει και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Όπως πιθανόν να έχετε καταλάβει, ελάχιστα είναι τα προνόμια που εκτιμώ περισσότερο από την ελευθερία μου…

Ο Μπαομπάμπης έφτασε μέχρι τη στάνη του Σμόλικα, στα 1.900 μ. υψόμετρο. Στο βάθος διακρίνεται η κορυφή του βουνού στα 2.637 μ.

Έτσι, λοιπόν, αυτός ο χειμώνας (2018 – 2019) με βρίσκει με την Αγγελική σ’ ένα πανέμορφο, απομονωμένο χωριουδάκι της Ηπείρου, τους Πάδες. Είναι χτισμένο στις πλαγιές του Σμόλικα (2.637 μ.), του δεύτερου ψηλότερου βουνού της Ελλάδας. Ζούμε στα 1.150 μέτρα υψόμετρο, σ’ ένα χωριουδάκι είκοσι ανθρώπων. Νοικιάζουμε ένα υπέροχο σπιτάκι, φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, με θέα πανοραμική, γεμάτη βουνά. Το πευκόδασος γύρω μας είναι μαγευτικό! Η περιοχή αυτή είναι ιδανική για να απολαμβάνουμε τις αγαπημένες μας ασχολίες στη φύση: εκτός δρόμου διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα, πεζοπορίες, ορειβατικό σκι, καγιάκ στα ποτάμια και… κάτι άλλο που μόλις μαθαίνω. Αν διαβάσατε το κεφάλαιο από το «27 πανσέληνοι στην Ανατολή» σχετικά με το Νεπάλ, ίσως να θυμάστε ότι είχα ερωτευτεί το αλεξίπτωτο πλαγιάς. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να μάθω να πετώ! Μόλις ολοκλήρωσα τη βασική εκπαίδευση και απολαμβάνω τις πρώτες μου μοναχικές πτήσεις στην περιοχή. Λατρεύω την αίσθηση που μου προσφέρει η εξερεύνηση της γης από κει ψηλά!

Η χαρά του σκιέρ: να ξεκινά το σκι από την πόρτα του σπιτιού του!

Ένα βίντεο με τα νέα μας από τους Πάδες:

Αυτή είναι η θέα μας από τη σοφίτα!