Welcome to mad nomad’s adventurous website! This site is about travelling the way I’ve been dreaming of as a child! When I took the decision to make my dream come true, it seemed remote and totally unfamiliar to me. Finally, after two years of profound research and intense preparation, I hit the road!

   On the 14^th of April 2007, I set off solo from Thessaloniki, Greece by my small motorcycle (Honda XR 250S), on a journey to four countries, for ten months’ time: Turkey, Iran, Pakistan and India. During my trip, however, there were many changes in my schedule, and, finally, I ended up returning to Greece after two years and two and a half months, having covered 73,000 km. (45,361 miles), after travelling to 14 Asian countries: Turkey, Iran, Pakistan, India, Nepal, Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Kazakhstan, Azerbaijan, Georgia, Armenia and Nagorno-Karabakh! That was my journey known as “greece2india“. You will find my trip reports from that time at moto.gr forum

The black line indicates my route to Asia, while the grey one shows the way back.

   On July 18^th, 2013, we hit the road for an even longer journey! Africa and Middle East were calling us and we were eager to explore those lands! Why do I use the plural form? This time, Christina Pefani, the she-mad nomad, was travelling with me for 10 months. Therefore, we were riding two motorcycles of the same type (Honda XR 250), travelling according to my usual recipe: innumerous detours, in order to visit everything interesting, years on the road, to catch the scent of the local societies we visit, always guided by the love for People and Nature. Since August 2014, I kept traveling solo, as Christina decided to fly from Zambia back to Greece because of personal reasons. I finally completed this three-year adventure on June 29th, 2016 having covered 96,000 km (59,653 miles) in 39 countries. That was the expedition called “mad about Africa“! You can check out our route on LiveTrips and you can enjoy our reports at the Trip diary section.

My route around Africa and the Middle East (short reports at: livetrips.gr)

   On July the 23^rd, 2023, we set off on a different expedition… During the “mad about Americas“, we shall explore the entire American continent, from Patagonia, all the way to Alaska! The composition however will differ this time round. I shall be traveling, as per usual, on my favourite motorbike, the Honda XR 250S that we named Cactakis. Angeliki Doucas though will be traveling in a van, which we reconstructed over a period of three years and turned it into a campervan. This van, Don Rufos, as we call it, will be our home for the following years. We equipped it with all the creature comforts, so we can sleep, cook, bathe, have endless energy and carry all our equipment for the activities that we wanted to include in our journey, in order to implement what we named “Action Traveling”. The activities in question are: enduro motorcycling (off-roading), kayaking in lakes and rivers, sailing (which is my profession), paragliding, horse-riding and trekking in areas that are inaccessible for all other means of transport! Don’t ask us how long this will last… We hope that it will last as long as possible and certainly longer than my previous expedition, more than three years that is! You can follow our journey on LiveTrips and you can enjoy our reports at the Trip diary section.

Check out our reports at: livetrips.gr

   Καλώς ήρθατε στην ταξιδιάρικη ιστοσελίδα του mad nomad! Η σελίδα αυτή είναι αφιερωμένη σε ταξίδια όπως αυτά που ονειρεύομαι από μικρός! Όταν πήρα απόφαση για πρώτη φορά να πραγματοποιήσω ένα τέτοιο μου όνειρο, μου φαινόταν κάτι άπιαστο, τελείως άγνωστο σε ‘μένα. Μετά από δύο χρόνια βαθιάς έρευνας και σκληρής προετοιμασίας βγήκα στο δρόμο!

   Στις 14 Απριλίου του 2007 ξεκίνησα μονάχος από τη Θεσσαλονίκη με μια μικρή μοτοσυκλέτα (Honda XR 250S), για να ταξιδέψω σε δέκα μήνες τέσσερις χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία. Τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές στην πορεία και κατέληξα να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας καλύψει 73.000 χλμ., αφού ταξίδεψα σε δεκατέσσερις ασιατικές χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργιζστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ! Αυτή ήταν η αποστολή που ονομάστηκε “greece2india“. Τις ανταποκρίσεις που έστελνα τότε, θα τις βρείτε στο forum moto.gr

Η μαύρη γραμμή δείχνει τη διαδρομή μου προς την Ασία, ενώ η γκρίζα δείχνει τη διαδρομή της επιστροφής.

   Στις 18 Ιουλίου 2013 ξεκινήσαμε για ένα ακόμη μεγαλύτερο ταξίδι! Η Αφρική και η Μέση Ανατολή μας καλούσαν κι εμείς διψούσαμε να εξερευνήσουμε τους τόπους εκείνους! Γιατί μιλώ στον πληθυντικό; Αυτή τη φορά ταξίδευα για δέκα μήνες μαζί με τη Χριστίνα Πεφάνη, τη mad nomad-isa. Χρησιμοποιούσαμε, λοιπόν, δύο μοτοσυκλέτες ίδιου τύπου (Honda XR 250) και η συνταγή παρέμεινε ίδια: αμέτρητοι κύκλοι για να δούμε όλα όσα αξίζουν, χρόνια στο δρόμο για να μπούμε κάτω από την επιδερμίδα των κοινωνιών που επισκεπτόμαστε και πάντα με κινητήριο δύναμη την αγάπη μας για τον Άνθρωπο και τη Φύση. Από τον Αύγουστο του 2014 συνέχισα το ταξίδι μόνος, αφού η Χριστίνα αποφάσισε από τη Ζάμπια να επιστρέψει στην Ελλάδα αεροπορικώς για προσωπικούς της λόγους. Τελικά ολοκλήρωσα τις περιπέτειές μου αυτές μετά από τρία χρόνια στις 29 Ιουνίου 2016, έχοντας καλύψει 96.000 χιλιόμετρα σε 39 χώρες. Αυτή ήταν η αποστολή που ονομάσαμε “mad about Africa“! Τη διαδρομή μας μπορείτε να τη δείτε στο LiveTrips και τις ανταποκρίσεις μας στο Ημερολόγιο ταξιδίου.

Η διαδρομή μου στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή (σύντομες ανταποκρίσεις στο: livetrips.gr)

   Στις 23 Ιουλίου 2023 ξεκινήσαμε για μια διαφορετική αποστολή… Κατά τη διάρκεια του “mad about Americas” θα εξερευνήσουμε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, από την Παταγονία μέχρι την Αλάσκα! Η σύνθεση, όμως, αλλάζει αυτήν τη φορά. Εγώ ταξιδεύω, ως συνήθως, με την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα, τη Honda XR 250S, τον επονομαζόμενο Κακτάκη. Ωστόσο, η Αγγελική Δούκα ταξιδεύει μ’ ένα βανάκι, το οποίο μετά από μια δύσκολη ανακατασκευή που διήρκησε τρία χρόνια, το μετατρέψαμε σε αυτοκινούμενο. Αυτό το βανάκι, λοιπόν, ο Δον Ρούφος, όπως τον ονομάσαμε, θα είναι το σπίτι μας όλα αυτά τα χρόνια. Τον εξοπλίσαμε με όλες τις ανέσεις, για να κοιμόμαστε σε αυτόν, να μαγειρεύουμε, να λουζόμαστε, να έχουμε άπλετη ενέργεια και να μεταφέρουμε όλο τον εξοπλισμό για τις δραστηριότητες που θέλαμε να συμπεριλάβουμε στο ταξίδι μας ώστε να υλοποιήσουμε αυτό που ονομάσαμε “Action Traveling”. Οι δραστηριότητες αυτές είναι: μοτοσυκλέτα enduro (ανωμάλου δρόμου), καγιάκ σε ποτάμια και λίμνες, ιστιοπλοΐα (που είναι το επάγγελμα μου), αλεξίπτωτο πλαγιάς (παραπέντε), ιππασία και πεζοπορίες σε τόπους άβατους για κάθε μέσο μεταφοράς! Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό μη μας ρωτάτε… Θέλουμε να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο και σίγουρα παραπάνω από την προηγούμενή μου αποστολή, δηλαδή πάνω από τρία χρόνια! Την πορεία μας μπορείτε να την παρακολουθείτε στο LiveTrips και τις ανταποκρίσεις μας στο Ημερολόγιο ταξιδίου.

Δείτε τις ανταποκρίσεις μας στο: livetrips.gr

The last part of Argentina left for us to explore was the highlands of the Andes in the northwestern corner of the country. We wanted to make a large loop along the dirt roads of the mountain range, reaching some remote and unique places… The dirt road journey began from the small town of San Antonio de los Cobres. I reduced the tire pressure of the van from 55 psi (3.8 bar) to 45 (3.1 bar), so that the vehicle wouldn’t rattle as much on the endless corrugated dirt roads of Argentina. My motorcycle, on the other hand, had no such need.

The famous Tren a las Nubes, the so-called “Train to the Clouds,” once connected the highlands of Argentina to the ports of Chile via this bridge at an altitude of 4,220 meters (13,845 ft)!

A few kilometers outside the town, we visited a gorge to admire the famous Tren a las Nubes, the so-called “Train to the Clouds,” which crosses from one side of the gorge to the other at an altitude of 4,220 meters (13,845 ft)! This train once linked the highlands of Argentina with the ports of Chile. After crossing some salt flats, we entered the Desierto del Diablo, the Devil’s Desert. When I first saw this otherworldly landscape with its reddish soil and bizarre formations, I immediately understood why it was named that way! We spent the night in this lunar landscape, sleeping in the van with the diesel heater running all night, as at such an altitude, the temperature dropped to -6^o Celsius (21^o F).

We spent the night in the Desierto del Diablo, in this lunar landscape, where the temperature at night dropped to -6^o Celsius (21^o F).

The next morning, it wasn’t until eleven o’clock that the water pipes inside the van thawed! In the highlands of the Andes, we had gotten used to emptying the pipes every night before sleeping to prevent them from bursting. I dressed warmly because, even during the day, the cold on the motorcycle was unbearable… This was the first time in my travels that I hadn’t installed heated grips on my motorcycle, so I was forced to periodically take one hand off the handlebars and place it on the motorbike’s gearbox to warm it up a little.

Tolar Grande makes the Wild West seem cosmopolitan!

We passed through Tolar Grande, a village that made the Wild West seem cosmopolitan! In these remote areas, most villages exist to serve the numerous mines in the region. Asking around, we found a grocery store next to the abandoned railway tracks that sold fuel in jerry cans. We bought twenty liters of diesel to ensure we wouldn’t run out, as both the van’s fuel consumption at this altitude and the necessary diesel heater’s usage were increased.

The Ojos de Mar (Eyes of the Sea) are small pools in the middle of the mountainous desert, with crystal-clear, turquoise water!

The surrounding landscape was stunning! “Ojos de Mar” means “Eyes of the Sea”. The locals gave this name to some small pools in the middle of the mountainous desert, filled with crystal-clear, turquoise water! A few kilometers further, we came across the majestic Cono de Arita, a natural hill with a perfect cone shape, rising from the Salar de Arizaro salt flats. Meanwhile, the wind had picked up again, and in some places, it lifted the sand, which I could hear hitting my helmet. Fortunately, I usually had the wind at my back. Otherwise, the sand would get inside the helmet, and the only solution to keep my eyes open while riding would be to wear my enduro goggles, which I always carry for such situations.

Cono de Arita is a natural hill with a perfect cone shape in the Salar de Arizaro salt flats.

In the following days, we used the town of Antofagasta de la Sierra as our base. Angeliki stayed there in the van to rest from the hardships of the highlands, while I wanted to attempt a route that I knew would be challenging even for my motorcycle… At Campo Las Tobas, I stumbled upon some ancient petroglyphs on the ground! Further ahead, I entered the Real Grande Gorge, riding between massive rocks. The passage was quite narrow and incredibly impressive!

At Campo Las Tobas, I stumbled upon some ancient petroglyphs on the ground!

I gradually ascended at an altitude of 5,000 meters (16,404 ft), reaching the outskirts of the Galán Volcano. Along the way, I encountered several frozen rivers. At the first one, where the ice was thin and would collapse, I found a narrow spot and crossed with some momentum so that the wheels wouldn’t have time to sink into the void. Further on, I crossed two more, much wider, frozen rivers, but there the ice held firm. I passed slowly, maintaining steady throttle control, with my feet on the ground, ready to react if the bike started to slip.

The only living creatures I encountered in these remote places were a few vicuñas and a fearless fox (zorro gris).

The final slope before reaching Laguna Diamante was quite steep, and I knew that at this altitude, if the terrain was loose, my motorcycle wouldn’t make it up and I’d have to push. From afar, I could see two climbs. One was terrifyingly steep. I attempted the other one, and luckily, the ground was firm, so I made it up! However, I then had to descend an equally steep slope to finally enter the world’s largest volcanic crater! The descent was shockingly steep, with enormous potholes where my entire front wheel would sink! I tried to descend slowly in first gear with the brake applied, but in one of the massive holes I had no choice but to drop into, the front wheel twisted, and I face-planted down the slope!

At an altitude of 5,000 meters (16,404 ft), the route to the Galán Volcano may have been difficult, but it remains etched in my memory!

That was my first crash on dirt during the “mad about Americas” journey, and it was quite painful… The motorcycle fell downhill, and even though it wasn’t loaded, lifting it was extremely difficult. The slope was so steep that fuel was dripping—not from the carburetor overflow, but from the tank cap, as it was lower than the carburetor! Unfortunately, the crash broke my left mirror and its corresponding handguard, which was already half-damaged. At an altitude of 5,000 meters (16,404 ft), it took me three attempts, gasping for breath, before I could finally lift my motorcycle! When I finally laid eyes on Laguna Diamante on the horizon, it seemed to sparkle like a diamond in the sunlight! The next lake I approached, the frozen and pure white Laguna Grande, looked just as shining.

At last, I saw Laguna Diamante within the world’s largest volcanic crater and managed to ride my motorcycle there!

In the afternoon, when I finally reached the main road, the wind was of gale-force! I wondered whether it was wise to visit Campo de Piedra Pómez or if I should forget about it… It was only 25 km (15 miles) away, but I had read that some people took two hours to get there in their 4x4s due to deep sand. I thought there was no way my motorcycle would take that long for such a short distance. So, I decided to go for it… I settled into a nice, fast-flowing rhythm, and without rushing, I arrived in 40 minutes! I thoroughly enjoyed the ride, and the lunar landscape I encountered was the perfect way to conclude a tough but incredible day! Campo de Piedra Pómez resembles a sea of massive, white pumice stones stretching as far as the eye can see!

Campo de Piedra Pómez resembles a sea of massive, white pumice stones stretching as far as the eye can see!

After passing a few more volcanoes that looked like blackened, conical hills, I finally returned to our base just before sunset. It was time to celebrate with Angeliki, so we dined at a simple eatery where we ended up chatting for hours with the friendly owner. The only dish they had cooked that day was a local soup called cazuela de frangollo, a thick stew made with ground white corn, potatoes, carrots, pumpkin, cilantro, and llama meat. It was so delicious, that I had two servings!

It’s incredible how close I got to the hardened lava of the countless volcanoes in the highlands of the Andes!

Satisfied and fulfilled, it was finally time to take the road back and leave Argentina behind. We followed a different, yet still dirt-road route, passing by the abandoned gold mine of Incahuasi (The House of the Incas) and the Salar Del Hombre Muerto (Salt Flats of the Dead Man), which were apparently named after the many mummified human remains found there! When we reached the border at Paso de Jama, at an altitude of 4,200 meters (13,780 ft), the wind was so strong that truck crossings had been prohibited! We decided to sleep there at the pass and finally enter Chile the next day. Having traveled for more than five months in Argentina, I already felt a sense of nostalgia leaving behind such a diverse and breathtaking country, while Angeliki felt relieved that we would be descending—if only for a very short while—from the high plateaus of the Andes, which had been wearing her down for months.

Even the rivers freeze in the highlands of the Andes!

This is the eighth and last episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

Το τελευταίο κομμάτι της Αργεντινής, που έμενε να εξερευνήσουμε, ήταν τα υψίπεδα των Άνδεων στη Βορειοδυτική γωνιά της χώρας. Θέλαμε να κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο στους χωματόδρομους της οροσειράς προσεγγίζοντας κάποια απομακρυσμένα και ιδιαίτερα μέρη… Η χωμάτινη διαδρομή ξεκίνησε από την κωμόπολη San Antonio de los Cobres. Μείωσα την πίεση των ελαστικών του βαν από τα 55 psi στα 45, ώστε να μην κοπανιέται το αυτοκίνητο στα ατελείωτα κυματάκια των χωματόδρομων της Αργεντινής. Η μοτοσυκλέτα μου, από την άλλη, δεν είχε καμιά ανάγκη.

Το περίφημο Tren a las Nubes, το επονομαζόμενο «Τρένο στα Σύννεφα», κάποτε ένωνε τα υψίπεδα της Αργεντινής με τα λιμάνια της Χιλής μέσω αυτής της γέφυρας στα 4.220 μέτρα υψόμετρο!

Μερικά χιλιόμετρα έξω από την κωμόπολη, επισκεφτήκαμε μια χαράδρα, για να θαυμάσουμε το περίφημο Tren a las Nubes, το επονομαζόμενο «Τρένο στα Σύννεφα», που περνά από τη μια άκρη της χαράδρας στην άλλη, στα 4.220 μέτρα υψόμετρο! Αυτό το τρένο κάποτε ένωνε τα υψίπεδα της Αργεντινής με τα λιμάνια της Χιλής. Αφού διασχίσαμε κάποιες αλυκές, μπήκαμε στην Desierto del Diablo, την Έρημο του Διαβόλου. Όταν αντίκρισα αυτό το απόκοσμο τοπίο με τα κοκκινωπά χώματα και τους αλλόκοτους σχηματισμούς, κατάλαβα γιατί το ονόμασαν έτσι! Διανυκτερεύσαμε στο σεληνιακό αυτό τοπίο και κοιμηθήκαμε στο βανάκι με το αερόθερμο πετρελαίου αναμμένο όλη νύχτα, αφού σε τέτοιο υψόμετρο, η θερμοκρασία έπεσε στους μείον έξι βαθμούς Κελσίου.

Σ’ αυτό το σεληνιακό τοπίο διανυκτερεύσαμε, στην Desierto del Diablo, όπου η θερμοκρασία το βράδυ έπεσε στους μείον έξι βαθμούς Κελσίου.

Το επόμενο πρωί, πήγε έντεκα η ώρα μέχρι να ξεπαγώσουν οι σωλήνες νερού μέσα στο βανάκι! Στα υψίπεδα των Άνδεων, εδώ και μήνες, είχαμε συνηθίσει ν’ αδειάζουμε τις σωλήνες κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, για να μη σκιστούν. Ντύθηκα καλά, γιατί ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας, το κρύο πάνω στη μοτοσυκλέτα είναι οδυνηρό… Σ’ αυτό μου το ταξίδι, πρώτη φορά, δεν εγκατέστησα θερμαινόμενα χερούλια στη μοτοσυκλέτα μου κι έτσι αναγκαζόμουν κάθε λίγο ν’ αφήνω το ένα χέρι από το τιμόνι και να το βάζω στο σασμάν της μοτοσυκλέτας, για να ζεσταθεί λιγάκι.

Το Tolar Grande κάνει την Άγρια Δύση να φαντάζει κοσμοπολίτικη!

Περάσαμε από το Tolar Grande, ένα χωριό που έκανε την Άγρια Δύση να φαντάζει κοσμοπολίτικη! Στα απομακρυσμένα αυτά μέρη, τα περισσότερα χωριά εξυπηρετούν τα πάμπολλα ορυχεία της περιοχής. Ρωτώντας, βρήκαμε ένα παντοπωλείο δίπλα στις εγκαταλειμμένες σιδηροδρομικές γραμμές, το οποίο πουλούσε καύσιμα σε μπιτόνια. Αγοράσαμε είκοσι λίτρα πετρέλαιο, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα ξεμείνουμε, μια και η κατανάλωση του βαν σε τέτοιο υψόμετρο, όσο και του απαραίτητου αερόθερμου, ήταν αυξημένη.

Τα Ojos de Mar (Τα Μάτια της Θάλασσας) είναι κάποιες μικρές βάθρες στη μέση της ορεινής ερήμου, που έχουν κρυστάλλινο, τιρκουάζ νερό!

Το τοπίο τριγύρω ήταν εντυπωσιακό! “Ojos de Mar” σημαίνει «τα μάτια της θάλασσας». Οι ντόπιοι έδωσαν την ονομασία αυτή σε κάποιες μικρές βάθρες στη μέση της ορεινής ερήμου, που έχουν κρυστάλλινο, τιρκουάζ νερό! Μερικά χιλιόμετρα παραπέρα αντικρίσαμε τον μεγαλοπρεπή Cono de Arita, ένα φυσικό λόφο σε σχήμα τέλειου κώνου στις αλυκές Salar de Arizaro. Εν τω μεταξύ, ο άνεμος είχε δυναμώσει πάλι και σε κάποια κομμάτια, σήκωνε την άμμο και την άκουγα να χτυπά στο κράνος μου. Ευτυχώς, είχα τον άνεμο ούριο, συνήθως. Διαφορετικά, η άμμος μπαίνει μέσα στο κράνος και η μόνη λύση για να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά καθώς οδηγώ, είναι η χρήση μάσκας enduro, που πάντα έχω μαζί μου για τέτοιες περιστάσεις.

Ο Cono de Arita είναι ένας φυσικός λόφος σε σχήμα τέλειου κώνου στις αλυκές Salar de Arizaro.

Τις επόμενες μέρες, χρησιμοποιήσαμε ως βάση μας το κεφαλοχώρι Antofagasta de la Sierra. Η Αγγελική έμεινε εκεί με το βανάκι, για να ξεκουραστεί από τις κακουχίες των υψιπέδων, ενώ εγώ ήθελα να επιχειρήσω μια διαδρομή, που ήξερα πως θα είναι δύσβατη ακόμα και για τη μοτοσυκλέτα μου… Στο Campo Las Tobas συνάντησα τυχαία κάποιες αρχαίες βραχογραφίες στο έδαφος! Παραπέρα, μπήκα στη Χαράδρα Real Grande κι οδηγούσα ανάμεσα στα βράχια. Ήταν αρκετά στενά και πολύ εντυπωσιακά!

Στο Campo Las Tobas συνάντησα τυχαία κάποιες αρχαίες βραχογραφίες στο έδαφος!

Ανέβηκα σταδιακά μέχρι τα 5.000 μέτρα υψόμετρο, στην περιφέρεια του Ηφαιστείου Galán. Σε αρκετά σημεία συνάντησα παγωμένα ποτάμια. Στο πρώτο, όπου ο πάγος δεν ήταν παχύς και θα κατέρρεε, βρήκα ένα στενό σημείο και πέρασα με λίγη φόρα, για να μην προλάβουν οι τροχοί να πέσουν στο κενό. Παραπέρα διέσχισα άλλα δυο, αρκετά φαρδιά, παγωμένα ποτάμια, αλλά εκεί ο πάγος δεν κατέρρευσε. Πέρασα αργά με σταθερό γκάζι και τα πόδια μου στο έδαφος, έτοιμα να προλάβουν το γλίστρημα.

Τα μόνα έμψυχα όντα που συνάντησα σ’ αυτά τα απομακρυσμένα μέρη, ήταν μερικά vicuñas και μια ατρόμητη αλεπού (zorro gris).

Η τελευταία πλαγιά πριν βγω στη Laguna Diamante, ήταν αρκετά απότομη και ήξερα ότι σε αυτό το υψόμετρο, αν το έδαφος ήταν σαθρό, δε θα κατάφερνε ν’ ανέβει η μοτοσυκλέτα μου και θα χρειαζόταν σπρώξιμο. Έβλεπα από μακριά δύο ανηφόρες. Η μια ήταν τρομακτικά απότομη. Δοκίμασα την άλλη κι ευτυχώς, δεν είχε σαθρό έδαφος, οπότε τα κατάφερα κι ανέβηκα! Ύστερα, όμως, έπρεπε να κατέβω μια εξίσου απότομη πλαγιά, για να βρεθώ τελικά μέσα στον μεγαλύτερο ηφαιστειακό κρατήρα του κόσμου! Η κατηφόρα ήταν σοκαριστικά απότομη και είχε τεράστιους λάκκους, όπου έμπαινε μέσα ολόκληρη η ρόδα! Προσπαθούσα να κατέβω αργά με πρώτη ταχύτητα και φρένο, αλλά σ’ έναν από τους τεράστιους λάκκους όπου χωνόμουν αναγκαστικά, η μπροστινή ρόδα γύρισε κι έπεσα με τα μούτρα στην κατηφόρα!

Στα 5.000 μέτρα υψόμετρο μπορεί να είχε κάποια δύσβατα κομμάτια, αλλά έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου η διαδρομή προς το Ηφαίστειο Galán!

Εκείνη ήταν η πρώτη μου πτώση στο χώμα κατά τη διάρκεια του “mad about Americas” και ήταν αρκετά επώδυνη… Η μοτοσυκλέτα έπεσε προς την κατηφόρα και παρόλο που δεν ήταν φορτωμένη, ήταν πολύ δύσκολο να τη σηκώσω. Η κλίση ήταν τέτοια, που η βενζίνη έσταζε, όχι από την υπερχείλιση του καρμπιρατέρ, αλλά από την τάπα του ντεπόζιτου, αφού αυτή ήταν πιο χαμηλά από το καρμπιρατέρ! Δυστυχώς, στην πτώση έσπασε ο αριστερός καθρέφτης και η αντίστοιχη χούφτα, η οποία ήταν ήδη μισοδιαλυμένη. Στα 5.000 μέτρα υψόμετρο, μου πήρε τρεις προσπάθειες, μέχρι να καταφέρω λαχανιασμένος, με κομμένη την ανάσα, κυριολεκτικά, να σηκώσω τη μοτοσυκλέτα μου! Όταν αξιώθηκα, τελικά, ν’ αντικρίσω τη Laguna Diamante στον ορίζοντα, μου φάνηκε ν’ αστράφτει σα διαμάντι στον ήλιο! Έτσι φαινόταν και η επόμενη λίμνη που προσέγγισα, η παγωμένη και κατάλευκη Laguna Grande.

Επιτέλους, έβλεπα τη Laguna Diamante μέσα στον μεγαλύτερο ηφαιστειακό κρατήρα του κόσμου και κατάφερα να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα μου εκεί!

Όταν το μεσημέρι κατάφερα να βγω στον κεντρικό δρόμο, ο άνεμος είχε γίνει θυελλώδης! Σκεφτόμουν αν ήταν σώφρον, τελικά, να επισκεφτώ το Campo de Piedra Pómez ή αν έπρεπε να το ξεχάσω… Απείχε μόλις 25 χιλιόμετρα, αλλά είχα διαβάσει πως κάποιοι έκαναν δυο ώρες μόνο να παν με το τετρακίνητο αυτοκίνητό τους, γιατί το έδαφος είναι γεμάτο βαθιά άμμο. Σκέφτηκα ότι με τη μοτοσυκλέτα μου αποκλείεται να κάνω τόσες ώρες για μια τόσο μικρή απόσταση. Αποφάσισα, λοιπόν, να το επιχειρήσω… Έπιασα έναν ωραίο, γρήγορο ρυθμό και χωρίς να βιάζομαι, έφτασα σε 40 λεπτά! Την απόλαυσα πολύ την οδήγηση και το σεληνιακό τοπίο που αντίκρισα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ολοκληρωθεί μια τέλεια, αν και δύσκολη, μέρα! Το Campo de Piedra Pómez μοιάζει με μια θάλασσα από τεράστιες, άσπρες ελαφρόπετρες, που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!

Το Campo de Piedra Pómez μοιάζει με μια θάλασσα από τεράστιες, άσπρες ελαφρόπετρες, που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!

Περνώντας από μερικά ακόμα ηφαίστεια, που φαίνονταν σα μαυρισμένοι, κωνικοί λόφοι, κατάφερα τελικά να επιστρέψω στη βάση μας λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Ήταν ώρα να το γιορτάσουμε με την Αγγελική κι έτσι δειπνήσαμε σ’ ένα απλοϊκό μαγειρείο, όπου πιάσαμε την κουβέντα με τον φιλικό εστιάτορα και τα λέγαμε με τις ώρες. Το μόνο πιάτο που είχαν μαγειρέψει εκείνη τη μέρα ήταν μια τοπική σούπα, η οποία ονομάζεται cazuela de frangollo. Πρόκειται για μια πηχτή σούπα με αλεσμένο, άσπρο καλαμπόκι, πατάτες, καρότα, κολοκύθα, κόλιαντρο και κρέας από λάμα. Ήταν πολύ νόστιμη κι έφαγα δυο πιάτα!

Είναι απίστευτο πόσο κοντά κατάφερα να βρεθώ στην ξεραμένη λάβα των πάμπολλων ηφαιστείων στα υψίπεδα των Άνδεων!

Πλήρεις και ικανοποιημένοι, ήταν ώρα να πάρουμε πια τον δρόμο της επιστροφής, για να βγούμε από την Αργεντινή. Ακολουθήσαμε μια διαφορετική, αλλά πάντα χωμάτινη, διαδρομή περνώντας από το εγκαταλειμμένο χρυσωρυχείο Incahuasi (Το Σπίτι των Ίνκας) και τη Salar Del Hombre Muerto (Αλυκές του Νεκρού Άντρα), που φαίνεται πως ονομάστηκαν έτσι λόγω των πολλών μουμιοποιημένων ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί! Όταν φτάσαμε στα σύνορα στο Paso de Jama, στα 4.200 μέτρα υψόμετρο, ο άνεμος ήταν τόσο ισχυρός, που είχε απαγορευτεί η διέλευση των φορτηγών! Αποφασίσαμε να κοιμηθούμε εκεί, στο πέρασμα και να μπούμε τελικά στη Χιλή την επόμενη μέρα. Έχοντας ταξιδέψει συνολικά για περισσότερους από πέντε μήνες στην Αργεντινή, εγώ ένιωθα ήδη μια νοσταλγία αφήνοντας πίσω μου μια τόσο ποικιλόμορφη κι εντυπωσιακή χώρα, ενώ η Αγγελική ένιωθε μια ανακούφιση, που θα κατεβαίναμε για λίγο (για πολύ λίγο, στην πραγματικότητα) από τα υψίπεδα των Άνδεων, που την ταλαιπωρούσαν εδώ και μήνες.

Ακόμα και τα ποτάμια παγώνουν στα υψίπεδα των Άνδεων!

Αυτό είναι το όγδοο και τελευταίο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

After driving our vehicles up to an elevation of 4,850 metres (15,912 ft), we crossed back into Argentina via the Paso de Jama, high in the Andes, to explore the northern part of the country, which we had saved for last. We had now entered the province of Jujuy, a region strikingly different from the rest of Argentina we had visited. Our first stop was the picturesque village of Susques, perched at 3,600 metres (11,811 ft) above sea level, built with traditional materials and techniques. The village square featured a beautiful church, and the landscapes and settlements here bore a strong resemblance to those of neighbouring Chile, which we had explored earlier.

This is the church of the Andean village of Susques, at 3,600 metres (11,811 ft) above sea level.

On the way to Purmamarca, we passed through the vast Salinas Grandes salt flats, where the salt in some areas exceeds half a metre (1.6 ft) in thickness! These were the largest salt flats we had ever seen. The surrounding area was utterly desolate, with no trace of human presence for hundreds of kilometres. However, there were plenty of llamas and alpacas, much to my delight! After a long drive, cacti began to appear, bringing joy to Cactakis and me, as it meant we had left the extreme altitudes behind… for a while at least!

The expansive Salinas Grandes salt flats feature salt deposits up to half a metre (1.6 ft) deep!

The landscapes near Purmamarca, our next destination, were magical! The surrounding mountains were multicolored, and the vegetation had started to thicken. As we arrived in Purmamarca, our eyes were drawn to the Cerro de los Siete Colores (Hill of Seven Colours), which loomed over the town. We would encounter many such mountains later in our journey. Purmamarca, though quite touristy, is a stunning town in an incredible location, surrounded by colorful hills and mountains. The town’s colours harmonise beautifully with nature, and its architecture is a lovely blend of indigenous and colonial influences. The most fascinating attraction in Purmamarca is undoubtedly the large open-air craft market, filled with colourful textiles, countless items woven from llama and alpaca wool, herbs, wood carvings, food, and more! It was the perfect opportunity to buy a traditional indigenous textile.

This is the mountain town of Purmamarca, with the Hill of Seven Colours towering above it.

Next, we headed to the Humahuaca Gorge. Before reaching the town of Humahuaca, we made a stop in Tilcara, where I made a significant discovery… While wandering around to find the starting point of a hike through the gorge, I spotted a sign that read: “Caravana de Llamas”! Naturally, I had to learn more… I discovered a small farm with llamas, alpacas, and hybrids of the two, where visitors could meet, feed, and take walks with them! My excitement skyrocketed, and I immediately arranged to visit the next day for a meet-and-greet and a walk with the llamas! One llama in particular caught my attention—Misky, who was exceptionally well-fed and fluffy! Tilcara also has a historic fortress, built in the 11^th century AD, predating the Inca era. It seemed interesting, but my mind was elsewhere…

Exploring the waterfalls in the Garganta del Diablo (Devil’s Throat) Gorge!

The next day, I woke up early, brimming with excitement, and arrived at the farm just before our scheduled time. The guide first told us about the llamas, their origins, their migratory history, their significance to pre-Columbian cultures, and their characteristics and personalities. For the walk, he asked us to choose the llama we wanted to accompany us. Naturally, I chose Misky, whom I had singled out the day before! The guide told me his name means “tasty” in the local Quechua language. He’s a mix of llama and alpaca and is very well-behaved! I fell head over heels for Misky and still think about him daily! During the walk, he wasn’t the most ideal companion, as he was constantly distracted by food, so I had to keep pulling him away from what he was munching on to keep moving. It was a magical experience—I petted him constantly, and I think he liked me a little too, even though I probably annoyed him! When we returned to the farm, the guide gave us corn to feed the llamas, and it turned into a grand feast! Since then, I always carry corn with me to feed the llamas we encounter on our journey.

In Tilcara, I met the adorable Misky, a llama with whom I hiked through the surrounding mountains!

Before leaving Tilcara and Misky behind, we stopped by the town’s market for supplies. It was probably the first purely indigenous food market we had visited so far. It had all kinds of foodstuff, many of which we had never seen before! Our next stop was the charming little village of Uquía, where we admired the beautiful traditional church with its clay roof and cactus wood beams.

This is the traditional church of Uquía, with its clay roof and cactus wood beams.

Humahuaca welcomed us with vibrant colours and lively energy! As the most important and largest town in the namesake gorge, it has a fair amount of tourism, but a relaxed atmosphere. We wandered through its narrow streets, visited the Monument of Independence, sampled local specialties, and listened to live traditional music. We used Humahuaca as a base to explore other parts of the gorge, such as the remote village of Iruya and the Serranía de Hornocal, the multicoloured mountain with fourteen hues! Where we camped, just outside Humahuaca, one afternoon a car approached us carrying four plain-clothed police officers. They were looking for information about a missing sheep! It seems even in Argentina, sheep are in high demand!

The picturesque town of Humahuaca enchanted us with its cobblestone streets and lively square.

It was time to escape the Andean highlands… for a while at least. To reach the lowlands, we chose a 200-kilometre (124 miles) route along narrow, steep dirt roads, reaching elevations of up to 4,700 metres (15,420 ft)! I drove most of the route in first gear, and to this day, it remains one of the most challenging drives of my life! Elias, on the other hand, thoroughly enjoyed the same route on his motorcycle. As we reached the tropics, we were relentlessly attacked by tiny insects called jejenes. They literally drank our blood! We were covered in bites and swollen everywhere! Even though we wore long clothing, they bit us wherever our skin was exposed, even on our necks! The worst part is that in these areas, these insects can carry dengue fever, but thankfully, we didn’t catch it.

Elias embarked on a two-day kayaking trip down his first subtropical river, the Río Lavayén!

Over the next two days, Elias kayaked down his first subtropical river, the Río Lavayén. Once he returned, we set off for Salta, the capital of the namesake province. The city center is particularly picturesque, with exceptional colonial architecture and a strong cultural and gastronomic identity. Salta is famous for its peñas, entertainment venues with live traditional music, dancing, and food. We spent two days in the city and then departed for Cafayate.

Salta is an exceptionally picturesque city, with stunning colonial architecture and a vibrant cultural and gastronomic identity.

The drive from Salta to Cafayate was one of the most magical we had experienced on our journey so far! Surreal red rock formations dominated the landscape. The region is volcanic and also home to many vineyards. We visited one of them, where we enjoyed a wine and cheese tasting. In Cafayate, we witnessed the celebrations honouring the national hero General Martín Miguel de Güemes, who fought for Argentina’s independence, particularly in the Northwest. The festivities included decorated horses, traditional dances, chacarera music, parades, speeches, and a very joyful atmosphere. This marked the end of our exploration of the lowlands, and we set off once again for… where else? The Andean highlands!

Our favorite local music, the chacarera, is considered the music of the rural provinces of Northern Argentina.

This is the seventh episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Αφού ανεβήκαμε με τα οχήματά μας μέχρι τα 4.850 μέτρα υψόμετρο, περάσαμε ξανά στην Αργεντινή μέσω του Paso de Jama, που βρίσκεται ψηλά στις Άνδεις, προκειμένου να εξερευνήσουμε το βόρειο κομμάτι της Αργεντινής, το οποίο είχαμε αφήσει για το τέλος. Είχαμε μπει πλέον στην επαρχία Jujuy, η οποία διαφέρει πολύ από την υπόλοιπη Αργεντινή που είχαμε επισκεφτεί. Πρώτη μας στάση ήταν το γραφικό χωριό Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων, χτισμένο με παραδοσιακά υλικά και τεχνοτροπίες. Είχε και μια πολύ όμορφη εκκλησία στην πλατεία. Τα τοπία και οι οικισμοί εδώ έμοιαζαν πολύ με αυτά της γειτονικής Χιλής, που είχαμε επισκεφτεί νωρίτερα.

Αυτός είναι ο ναός του ορεινού χωριού των Άνδεων, Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων.

Στον δρόμο προς την Purmamarca, περάσαμε από τις αχανείς αλυκές Salinas Grandes, όπου το αλάτι σε ορισμένα σημεία ξεπερνά το μισό μέτρο πάχος! Μέχρι στιγμής, ήταν οι πιο μεγάλες αλυκές που είχαμε δει ποτέ! Η περιοχή τριγύρω ήταν τελείως ερημική και για εκατοντάδες χιλιόμετρα δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Υπήρχαν, όμως, αρκετά λάμα και αλπάκα, προς μεγάλη μου ικανοποίηση! Μετά από αρκετό δρόμο, έκαναν την εμφάνιση τους και οι κάκτοι, προς μεγάλη χαρά του Κακτάκη, αλλά και δική μου, καθώς αυτό σήμαινε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας τα πολύ μεγάλα υψόμετρα… για λίγο!

Οι αχανείς αλυκές Salinas Grandes, έχουν στο έδαφός τους αλάτι, που φτάνει μέχρι και το μισό μέτρο βάθος!

Τα τοπία κοντά στην Purmamarca, τον επόμενο προορισμό μας, ήταν μαγικά! Τα βουνά τριγύρω ήταν πολύχρωμα και η βλάστηση είχε πλέον αρχίσει να πυκνώνει. Φτάνοντας στην Purmamarca, τη ματιά μας τράβηξε το Cerro de los Siete Colores, το «Βουνό των Εφτά Χρωμάτων», δηλαδή, που δέσποζε πάνω από την κωμόπολη! Θα συναντούσαμε πολλά τέτοια βουνά στη μετέπειτα πορεία μας. Η Purmamarca, αν και αρκετά τουριστική, είναι πανέμορφη κωμόπολη και σε εκπληκτική τοποθεσία, περιτριγυρισμένη από χρωματιστούς λόφους και βουνά. Τα χρώματα της κωμόπολης δένουν αρμονικά με αυτά της φύσης, ενώ η αρχιτεκτονική είναι ένα όμορφο μείγμα με στοιχεία από τους ιθαγενείς κυρίως, αλλά και από τους αποικιοκράτες. Το πιο ενδιαφέρον αξιοθέατο της Purmamarca είναι αναμφισβήτητα η μεγάλη, υπαίθρια αγορά με χειροτεχνίες. Ήταν γεμάτη πολύχρωμα υφάσματα, αμέτρητα πλεκτά από μαλλί λάμα και αλπάκα, βότανα, ξυλόγλυπτα, φαγητά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Ήταν ευκαιρία ν’ αγοράσω ένα παραδοσιακό ριχτάρι των ιθαγενών.

Αυτή είναι η ορεινή Purmamarca, με το Βουνό των Εφτά Χρωμάτων να δεσπόζει πάνω από την κωμόπολη!

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το Φαράγγι της Humahuaca. Πριν φτάσουμε, όμως, στην ομώνυμη κωμόπολη, κάναμε μια στάση στην Tilcara, όπου έκανα μια πολύ σημαντική ανακάλυψη… Καθώς περιπλανιόμασταν, για να βρούμε το σημείο απ’ όπου ξεκινά μια πεζοπορία στο φαράγγι, εντόπισα μια πινακίδα με την επιγραφή: “Caravana de Llamas”! Φυσικά, έπρεπε να μάθω περισσότερα… Έτσι ανακάλυψα ότι υπήρχε μια μικρή φάρμα με λάμα, αλπάκα και μίξεις των δύο, όπου μπορεί κανείς να τα γνωρίσει, να τα ταΐσει και να κάνει βόλτες μαζί τους! Ο ενθουσιασμός μου χτύπησε κόκκινο και κανόνισα επιτόπου να πάω την επόμενη μέρα για γνωριμία και βόλτα μαζί τους! Ένα συγκεκριμένο λάμα μου τράβηξε την προσοχή, ο Μίσκη, καθώς ήταν ιδιαίτερα καλοθρεμμένος και γούνινος! Η Tilcara έχει, επίσης, ένα ιστορικό φρούριο, το οποίο χτίστηκε τον 11^ο αιώνα μ.Χ., πριν την εποχή των Ίνκας, δηλαδή. Ενδιαφέρον φαινόταν, όμως το μυαλό μου βρισκόταν αλλού…

Εξερευνώντας τους καταρράκτες στο Φαράγγι Garganta del Diablo!

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα πολύ νωρίς από τον ενθουσιασμό μου και φτάσαμε στη φάρμα λίγο πριν την ώρα μας. Ο ξεναγός αρχικά μας μίλησε για τα λάμα, την καταγωγή τους, τη μεταναστευτική τους ιστορία, τη σημασία τους για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς, τα χαρακτηριστικά και τον χαρακτήρα τους. Για τη βόλτα, μας είπε να επιλέξουμε το λάμα που θέλαμε να μας συνοδεύσει. Εγώ, φυσικά, διάλεξα τον Μίσκη, που είχα ξεχωρίσει την προηγούμενη μέρα! Ο ξεναγός μου είπε πως τ’ όνομά του σημαίνει «νόστιμος» στην τοπική γλώσσα quechua των ιθαγενών. Είναι μια μίξη λάμα με αλπάκα και είναι πολύ καλό παιδί! Τον Μίσκη τον ερωτεύτηκα παράφορα και τον σκέφτομαι ακόμα καθημερινά! Στη βόλτα δεν ήταν ο πιο ιδανικός σύντροφος, καθώς είχε συνέχεια το μυαλό του στο φαγητό κι έτσι έπρεπε να τον τραβώ από αυτά που μασουλούσε, προκειμένου να προχωρήσουμε. Ήταν μια μαγευτική εμπειρία, τον χάιδευα συνέχεια και νομίζω ότι με συμπάθησε κι αυτός λιγάκι, αν και τον κάτσιασα, μάλλον! Μόλις επιστρέψαμε στη φάρμα, ο ξεναγός μας έδωσε καλαμπόκι, για να ταΐσουμε τα λάμα κι εκεί έγινε γλέντι μεγάλο! Έκτοτε πάντα κουβαλώ μαζί μου καλαμπόκι, για τα λάμα που συναντάμε στον δρόμο μας.

Στην Tilcara γνώρισα τον αξιολάτρευτο Μίσκη, ένα λάμα με το οποίο έκανα βόλτα στα γύρω βουνά!

Πριν αφήσουμε πίσω μας την Tilcara και τον Μίσκη, περάσαμε από την αγορά της κωμόπολης, για προμήθειες. Ήταν, μάλλον, η πρώτη αμιγώς ιθαγενική αγορά τροφίμων, που είχαμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Είχε όλων των ειδών τα τρόφιμα, πολλά από τα οποία δεν τα είχαμε ξαναδεί! Η επόμενή μας στάση ήταν στο γραφικό χωριουδάκι Uquía, όπου θαυμάσαμε τον όμορφο, παραδοσιακό ναό με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων.

Αυτός είναι ο παραδοσιακός ναός της Uquía με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων!

Η Humahuaca μας υποδέχτηκε πολύχρωμη και ζωντανή! Ως η σημαντικότερη και μεγαλύτερη κωμόπολη του ομώνυμου φαραγγιού, έχει αρκετό τουρισμό, αλλά χαλαρή ατμόσφαιρα. Περιπλανηθήκαμε στα στενά της, επισκεφτήκαμε το Μνημείο της Ανεξαρτησίας, δοκιμάσαμε τοπικές σπεσιαλιτέ και ακούσαμε ζωντανή, παραδοσιακή μουσική. Χρησιμοποιήσαμε την Humahuaca ως ορμητήριο, απ’ όπου εκδράμαμε σε άλλα μέρη του φαραγγιού, όπως το απομακρυσμένο χωριό Iruya και το Serranía de Hornocal, το πολύχρωμο βουνό με τα δεκατέσσερα χρώματα! Εκεί που κατασκηνώναμε, λίγο έξω από την Humahuaca, ένα απόγευμα μας πλησίασε ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν τέσσερεις αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Αναζητούσαν πληροφορίες για μια εξαφανισμένη προβατίνα! Φαίνεται πως είναι και στην Αργεντινή περιζήτητες οι προβατίνες!

Η γραφική κωμόπολη της Humahuaca, μας μάγεψε με τα καλντερίμια της και τη συμπαθητική πλατεία της, που σφύζει από ζωή.

Ήταν ώρα να ξεφύγουμε, για λίγο, από τα υψίπεδα των Άνδεων… Για να φτάσουμε στα πεδινά, επιλέξαμε μια διαδρομή διακοσίων χιλιομέτρων σε στενούς, απότομους χωματόδρομους και υψόμετρο που έφτανε τα 4.700 μέτρα! Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής το οδήγησα με πρώτη ταχύτητα και μέχρι σήμερα παραμένει μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές που έχω οδηγήσει στη ζωή μου! Ο Ηλίας, αντιθέτως, απόλαυσε πολύ την ίδια διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα του. Φτάνοντας στα τροπικά, μας έκαναν ανελέητη επίθεση κάποια μικροσκοπικά έντομα, που εδώ τα λεν χεχένες. Μας ήπιαν το αίμα, κυριολεκτικά! Γεμίσαμε πληγές και ήμασταν παντού πρησμένοι! Αν και φορούσαμε μακριά ρούχα, μας τσίμπησαν όπου είχαμε ακάλυπτο δέρμα, ακόμα και στον λαιμό! Το χειρότερο είναι πως σ’ αυτές τις περιοχές τα έντομα αυτά μεταφέρουν τον δάγκειο πυρετό, αλλά ευτυχώς δεν κολλήσαμε.

Ο Ηλίας έκανε μια διήμερη διαδρομή με το καγιάκ του στον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén!

Τις επόμενες δυο μέρες, ο Ηλίας κατέβηκε με το καγιάκ του τον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén. Μόλις επέστρεψε, ξεκινήσαμε για τη Salta, την πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Το κέντρο της πόλης είναι ιδιαίτερα γραφικό, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα. Η Salta είναι διάσημη για τις peñas της, κέντρα διασκέδασης με ζωντανή, παραδοσιακή μουσική, χορούς και φαγητό. Περάσαμε δυο μέρες στην πόλη κι έπειτα αναχωρήσαμε για το Cafayate.

Η Salta είναι μια πόλη ιδιαίτερα γραφική, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα.

Η διαδρομή από τη Salta έως το Cafayate ήταν από τις πιο μαγικές που είχαμε κάνει στο ταξίδι μέχρι στιγμής! Κοκκινωπά πετρώματα σε σουρεαλιστικούς σχηματισμούς κυριαρχούσαν στο τοπίο. Η περιοχή είναι ηφαιστειογενής, ενώ διαθέτει και πολλούς αμπελώνες. Επισκεφτήκαμε έναν από αυτούς, όπου κάναμε γευσιγνωσία κρασιών και τυριών. Στο Cafayate παρακολουθήσαμε τους εορτασμούς στη μνήμη του εθνικού ήρωα General Martín Miguel de Güemes, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της χώρας, και ειδικά της Βορειοδυτικής Αργεντινής, από τους Ισπανούς. Η γιορτή περιλάμβανε στολισμένα άλογα, παραδοσιακούς χορούς, τοπική μουσική chacarera, παρελάσεις, ομιλίες και μια πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η περιπλάνησή μας στα πεδινά και κινήσαμε ξανά για… τι άλλο; Τα υψίπεδα των Άνδεων και πάλι!

Η αγαπητή μας μουσική chacarera θεωρείται η μουσική των αγροτικών επαρχιών της Βόρειας Αργεντινής.

Αυτό είναι το έβδομο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

We began our journey in the Atacama Desert with a visit to the European Southern Observatory (ESO) on Mount Paranal. This observatory is funded by European contributions, something that particularly annoyed a German during our tour, who kept complaining about his taxes! We were impressed by the Very Large Telescope (VLT), which consists of four individual telescopes. We learned about its operation, entered the facilities, and even visited the unique building housing the scientists, engineers, and other staff working at the observatory. The building itself is fascinating, both architecturally and otherwise. Ιt was even used as a filming location for the James Bond movie “Quantum of Solace”! On the opposite hill, Cerro Amazones, an Extremely Large Telescope (ELT) is under construction and is expected to be completed by 2029.

This is the Very Large Telescope of the European Southern Observatory on Mount Paranal, located in a part of the Atacama Desert with ideal conditions for space observation.

After leaving the observatory, we stopped at the famous sculpture “The Hand of the Desert,” which symbolises human rights that were severely violated during Pinochet’s dictatorship. The Atacama Desert was used as a secret burial site for thousands of murdered and missing dissidents during that era, and even today, relatives of the disappeared continue searching for the remains of their loved ones in the vast desert.

The famous “Hand of the Desert” symbolises human rights that were severely violated during Pinochet’s dictatorship.

Our next stop was the coastal city of Antofagasta, known for the Huanchaca smelter, where minerals from nearby mines were processed. It operated only for a decade, but employed around 10% of the city’s population! Antofagasta was also an important railway hub connected to La Paz, Bolivia. The now-abandoned railway facilities are picturesque and the tracks still reach the port. We were thrilled to encounter sea lions again that were lounging on a wooden pier and even strolling along the waterfront promenade! We then visited the seaside city of Iquique, where Elias once again flew on his paraglider and landed right next to the city’s skyscrapers!

Camping under the starry sky of the Atacama Desert!

Diving back into the depths of the Atacama Desert, we stopped to visit the La Palma settlement, which once housed workers from the Humberstone and Santa Laura mines and refineries, where sodium nitrate was extracted. This substance was highly significant in the past, as it was used in fertilizers and explosives and was Chile’s main export product! Everything changed in 1960, however, when Germans found a way to produce synthetic nitrates. The La Palma settlement now operates as an open-air museum and is extremely well-preserved. There was a school, theater, cinema, swimming pool, tennis courts, a large market, and so much more, giving us the impression that even in the desert, the residents’ lives didn’t lack much compared to those of people living in urban centers. However, not everything was rosy, as there were also incidents of bloody suppression of workers’ uprisings, something that was unfortunately common at the time.

In 1872, when these areas still belonged to Peru, sodium nitrate, one of the most important products of that era, was mined in Humberstone.

Next on our exploration were the highlands of the Andes, known as the altiplano. Elias, a fan of high altitudes, was thrilled, while I was worried about the van’s engine and the rugged dirt roads we had to cross. We passed through the Isluga and Lauca National Parks. The landscapes were breathtakingly beautiful and surreal, but the driving was extremely challenging, and the roads weren’t even proper roads, causing the van’s rear to fall into a ravine! Thankfully, our van is equipped with four-wheel drive and low gears! Along this route, we saw our first llamas and alpacas that I instantly fell in love with! We also came across abandoned villages with beautiful churches. The sense of abandonment was evident throughout the region, but considering the harsh living conditions that was understandable. At the end of the route, we reached a mountain lake with hot springs, steam, clay, and stunning views of the surrounding snow-capped mountains and volcanoes, which definitely made up for the challenging journey!

I fell in love at first sight with llamas and alpacas!

We spent the next few days wandering around the Andean highlands, much to Elias’ delight! He enjoyed several motorcycle rides, reaching altitudes above 5,000 metres (16,404 ft) and creating memories that will last a lifetime! I was more conservative, in order to spare the van. However, despite my cautious approach, we had a mishap in the village of Putre, the main settlement of the indigenous Aymara people. There, we were mistakenly given gasoline instead of diesel, and the engine stopped working! Luckily, Elias acted quickly, and Don Rufos was saved without damage.

On his motorcycle, Elias ascended to an altitude of 5,000 metres (16,404 ft) in the Suriplaza area, near the Chile-Bolivia-Peru tri-border!

Having explored a significant part of the Andean highlands, we turned westward toward the Pacific Ocean, heading for Arica, Chile’s northernmost city. We passed by the Lluta Valley, which resembled an oasis. We stopped just before Arica to visit a museum with Chinchorro mummies dating back from 5,000 BC; two thousand years older than the oldest Egyptian mummies that have been discovered! Amazingly, these mummies were so well-preserved that many still had hair! Arica is a major port in the region, serving Bolivia as well, as it lost access to the sea during the War of the Pacific. The city’s cathedral and the former customs building were both designed by the renowned Eiffel.

The Chinchorro mummies date back to 5000 BC, two thousand years older than the oldest Egyptian mummies that have been discovered!

Our next stop was the village of Pisagua, also located on the Pacific coast, in the middle of the desert and far from everything else. Pisagua was once a significant port and flourished in the late 19th and early 20th centuries, as a hub for the exportation of sodium nitrate. After this industry collapsed, Pisagua became infamous during Pinochet’s dictatorship (1973–1990), as a concentration camp for dissidents. We visited the cemetery outside the village, where many victims of the regime were secretly buried. The place was eerie… Cemeteries in the sand are not uncommon in Chile, and we saw several during our trip. For a Greek, however, it is a fairly strange sight.

In Pisagua, many victims of Pinochet’s dictatorship (1973–1990) were secretly buried.

After our brief tour of Northern Chile’s coast, we headed inland again, our final destination being the tourist town of San Pedro de Atacama. Along the way, we stopped at the Chuquicamata mine near Calama, one of the largest open-pit copper mines in the world! Thanks to this and other mines, which have been nationalised since 1971, Chile is the world’s largest copper producer. We then returned to the Andean highlands, saw geysers, and swam in hot rivers! We spent a few more freezing nights in the highlands before heading to San Pedro de Atacama.

How could I resist a hot river at 4,300 metres (14,108 ft) in the volcanic regions of the Andean highlands?

The descent to San Pedro de Atacama was a relief for me, as I had grown tired of the relentless cold and strong winds of the highlands. At first glance, the town seemed unattractive and somewhat miserable. However, as soon as we reached the centre, everything changed! San Pedro de Atacama is extremely picturesque, with beautiful colors and low buildings that blend perfectly with the surrounding desert. The town’s centre looks like a postcard! It also serves as a base for desert tours, stargazing, and excursions to neighbouring Bolivia. It has many tourists and a somewhat hippie vibe. The last time we saw such a charming town was in Valparaíso. We stayed in San Pedro for two days before heading back into the desert to admire its stunning landscapes and spend a night at the famous Magic Bus, an abandoned bus in the middle of nowhere! This marked the end of our exploration of Chile, as we prepared to cross the border into Argentina, in order to explore the country’s northwest, a piece that was missing from our journey so far.

The center of San Pedro de Atacama is incredibly picturesque, with beautiful colors and low buildings that blend perfectly with the surrounding desert!

This is the fourth episode of our documentary about our adventures in Chile (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στην Έρημο Ατακάμα με μια επίσκεψη στο European Southern Observatory (ESO), στο Όρος Paranal. Το εν λόγω αστεροσκοπείο χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά κονδύλια, κάτι που ενόχλησε ιδιαίτερα ένα Γερμανό κατά την ξενάγησή μας, ο οποίος γκρίνιαζε συνέχεια για τους φόρους του! Εντυπωσιαστήκαμε από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (Very Large Telescope), το οποίο αποτελείται από τέσσερα επί μέρους τηλεσκόπια. Ενημερωθήκαμε για τη λειτουργία του, μπήκαμε μέσα στις εγκαταστάσεις, ενώ επισκεφτήκαμε και το ιδιαίτερο κτίριο, όπου στεγάζονται οι επιστήμονες και μηχανικοί, καθώς και άλλοι εργαζόμενοι στο αστεροσκοπείο. Είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κτίριο, από αρχιτεκτονική σκοπιά και όχι μόνο, στο οποίο μάλιστα είχαν γίνει τα γυρίσματα της ταινίας “Quantum of Solace” του James Bond! Στον απέναντι λόφο, στο Cerro Amazones, χτίζεται ένα Extremely Large Telescope (ELT), το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2029.

Αυτό είναι το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του European Southern Observatory στο Όρος Paranal, σ’ ένα σημείο της Ερήμου Ατακάμα με ιδανικές συνθήκες για την παρατήρηση του διαστήματος.

Φεύγοντας από το αστεροσκοπείο, κάναμε μια στάση στο διάσημο γλυπτό, το «Χέρι της Ερήμου», που συμβολίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, που καταπατήθηκαν σφοδρά κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ. Η Έρημος Ατακάμα αποτέλεσε μέρος μυστικής ταφής για χιλιάδες δολοφονημένους και αγνοούμενους αντιφρονούντες εκείνη την εποχή και μάλιστα συγγενείς των αγνοούμενων αυτών μέχρι και σήμερα ψάχνουν για λείψανα των αγαπημένων τους μέσα στην αχανή έρημο.

Το περίφημο «Χέρι της Ερήμου» συμβολίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, που καταπατήθηκαν σφοδρά κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ.

Επόμενή μας στάση ήταν η παραλιακή πόλη Antofagasta, η οποία είναι διάσημη για το χυτήριο Huanchaca, όπου επεξεργάζονταν τα ορυκτά από τα ορυχεία της περιοχής. Δε λειτούργησε για παραπάνω από μια δεκαετία, απασχολούσε όμως περίπου το 10% του πληθυσμού της πόλης! Η Antofagasta ήταν, επίσης, σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός, που συνδεόταν με τη La Paz της Βολιβίας. Οι, εγκαταλειμμένες πλέον, σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις της είναι αρκετά γραφικές, ενώ οι γραμμές του τρένου φτάνουν μέχρι και το λιμάνι. Συναντηθήκαμε ξανά με τα αγαπημένα μου θαλάσσια λιοντάρια, που αράζουν στην ξύλινη εξέδρα, αλλά κάνουν και βόλτες στο παραλιακό πεζοδρόμιο! Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε και το, επίσης παραθαλάσσιο, Iquique, όπου ο Ηλίας πέταξε και πάλι με το παραπέντε του και προσγειώθηκε δίπλα στους ουρανοξύστες της πόλης!

Κατασκήνωση κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ερήμου Ατακάμα!

Ξαναμπαίνοντας βαθιά μέσα στην Έρημο Ατακάμα, σταματήσαμε για να επισκεφτούμε τον οικισμό La Palma, ο οποίος στέγαζε τους εργάτες των ορυχείων και των διυλιστηρίων Humberstone και Santa Laura, όπου εξορυσσόταν νιτρικό νάτριο. Η ουσία αυτή ήταν εξαιρετικά σημαντική παλαιότερα, καθώς χρησιμοποιούταν για λιπάσματα κι εκρηκτικές ύλες, ενώ αποτελούσε το σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν της Χιλής! Όλα άλλαξαν, ωστόσο, το 1960, όταν οι Γερμανοί βρήκαν τρόπο να παράγουν εργαστηριακά νιτρικό νάτριο. Ο οικισμός La Palma λειτουργεί, πλέον, ως υπαίθριο μουσείο και είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένος. Υπήρχε σχολείο, θέατρο, σινεμά, πισίνα, γήπεδα τένις, μεγάλη αγορά και τόσα άλλα, που μας έδωσαν την εντύπωση ότι ακόμα και μέσα στην έρημο, η ζωή των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, δεν είχε να ζηλέψει κάτι από τη ζωή στα αστικά κέντρα. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα όμως, καθώς υπήρξαν και περιστατικά αιματηρών καταστολών εργατικών εξεγέρσεων, κάτι συνηθισμένο την εποχή εκείνη, δυστυχώς.

Το 1872, όταν ακόμα αυτές οι περιοχές ανήκαν στο Περού, στο Humberstone εξορυσσόταν ένα από τα σημαντικότερα προϊόντα της εποχής εκείνης, το νιτρικό νάτριο.

Σειρά στην εξερεύνησή μας είχαν τα υψίπεδα των Άνδεων, το λεγόμενο “altiplano”. Ο Ηλίας, ως λάτρης του υψομέτρου, ανυπομονούσε, ενώ εγώ ανησυχούσα για τον κινητήρα του βαν και τους κακοτράχαλους χωματόδρομους, που θα έπρεπε να διασχίσω. Περάσαμε μέσα από τα Εθνικά Πάρκα Isluga και Lauca. Τα τοπία ήταν πραγματικά πανέμορφα κι εξωπραγματικά, αλλά η οδήγηση υπερβολικά απαιτητική και οι δρόμοι δεν ήταν καν δρόμοι, με αποτέλεσμα να πέσει το πίσω μέρος του βαν σε μια χαράδρα! Ευτυχώς που έχουμε τετρακίνηση και αργό διαφορικό! Σε αυτήν τη διαδρομή είδαμε τα πρώτα λάμα και αλπάκα, με τα οποία θα είμαι ερωτευμένη για πάντα! Συναντήσαμε, επίσης, εγκαταλειμμένους οικισμούς με όμορφες εκκλησίες. Γενικά, ήταν παντού εμφανές το στοιχείο της εγκατάλειψης στην περιοχή, αλλά με τόσο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, είναι κατανοητό. Στο τέλος της διαδρομής, μας υποδέχτηκε μια ορεινή λίμνη με θερμές πηγές, ατμούς, άργιλο κι εκπληκτική θέα στα γύρω, χιονισμένα βουνά και ηφαίστεια, που σίγουρα μας αποζημίωσε για τη δύσβατη διαδρομή!

Με τα λάμα και τα αλπάκα ερωτεύτηκα από την πρώτη ματιά!

Περάσαμε τις επόμενες μέρες περιπλανώμενοι στα υψίπεδα των Άνδεων, που ήταν η χαρά του Ηλία! Απόλαυσε πολλές διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα του ξεπερνώντας τα 5.000 μέτρα υψόμετρο κι έζησε εμπειρίες, που θα θυμάται για μια ζωή! Εγώ το πήγα πιο συντηρητικά, για να μην ταλαιπωρηθεί το βανάκι. Παρά το συντηρητισμό μου, ωστόσο, είχαμε μια άσχημη περιπέτεια στο χωριό Putre, κεφαλοχώρι των ιθαγενών της περιοχής, των Aymara. Εκεί μας έβαλαν, κατά λάθος, βενζίνη αντί για πετρέλαιο κι ο κινητήρας σταμάτησε να λειτουργεί! Ευτυχώς, ο Ηλίας έκανε άμεσα τις απαραίτητες ενέργειες κι έτσι σώθηκε ο Δον Ρούφος χωρίς ζημιές.

Με τον Κακτάκη, ο Ηλίας σκαρφάλωσε μέχρι τα 5.000 μέτρα υψόμετρο, στην περιοχή Suriplaza, κοντά στο τριεθνές Χιλή – Βολιβία – Περού!

Έχοντας εξερευνήσει ένα σημαντικό μέρος των υψιπέδων των Άνδεων, στραφήκαμε πάλι προς τη δύση και τον Ειρηνικό Ωκεανό, με προορισμό την πόλη Arica, τη βορειότερη της Χιλής. Περάσαμε δίπλα από την κοιλάδα Lluta, η οποία μοιάζει με όαση. Σταματήσαμε λίγο πριν την Arica, προκειμένου να επισκεφτούμε ένα μουσείο με μούμιες των Chinchorro, οι οποίες χρονολογούνται από το 5000 π.Χ., δύο χιλιάδες χρόνια πριν τις παλαιότερες αιγυπτιακές μούμιες που έχουν ανακαλυφθεί! Το θαύμα είναι πως βρέθηκαν τόσο καλοδιατηρημένες, που αρκετές έχουν ακόμα και τα μαλλιά τους! Η Arica αποτελεί σημαντικό λιμάνι της περιοχής, το οποίο μάλιστα, εξυπηρετεί και τη Βολιβία, αφότου έχασε την πρόσβαση στη θάλασσα με τον Πόλεμο του Ειρηνικού. Ο καθεδρικός ναός της, καθώς και το κτίριο όπου στεγάζονταν παλαιότερα τα τελωνεία της πόλης, σχεδιάστηκαν από τον γνωστό σε όλους μας Άιφελ.

Οι μούμιες των Chinchorro χρονολογούνται από το 5000 π.Χ., δύο χιλιάδες χρόνια πριν τις παλαιότερες αιγυπτιακές μούμιες που έχουν ανακαλυφθεί!

Επόμενος σταθμός μας ήταν το χωριό Pisagua, το οποίο επίσης βρίσκεται στα παράλια του Ειρηνικού Ωκεανού, στη μέση της ερήμου και αρκετά μακριά απ’ οτιδήποτε άλλο. Η Pisagua στο παρελθόν αποτελούσε σημαντικό λιμάνι και άκμασε στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς από εκεί γινόταν η εξαγωγή του νιτρικού νατρίου. Αφού η βιομηχανία αυτή κατέρρευσε, η Pisagua βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ (1973 – 1990), καθώς χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους αντιφρονούντες. Επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο έξω από το χωριό, όπου είχαν κρυφά θαφτεί αρκετά θύματα της χούντας. Το μέρος αυτό ήταν απόκοσμο… Στη Χιλή δεν είναι ασυνήθιστα τα νεκροταφεία στην άμμο. Είδαμε αρκετά στο ταξίδι μας. Για έναν Έλληνα, όμως, είναι κάπως παράξενο το θέαμα.

Στην Pisagua θάφτηκαν κρυφά αρκετά θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ (1973 – 1990).

Μετά τη μικρή μας περιήγηση στις ακτές της Βόρειας Χιλής, κατευθυνθήκαμε γι’ ακόμα μια φορά στην ενδοχώρα, με τελικό προορισμό μας την τουριστική κωμόπολη San Pedro de Atacama. Στον δρόμο κάναμε μια στάση στο ορυχείο Chuquicamata, κοντά στην πόλη Calama, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού επιφανειακής εκμετάλλευσης στον κόσμο! Χάρη σε αυτό, αλλά και σε άλλα ορυχεία, τα οποία είναι κρατικοποιημένα από το 1971, η Χιλή είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή χαλκού παγκοσμίως. Στη συνέχεια, ξανανεβήκαμε στα υψίπεδα των Άνδεων, είδαμε θερμοπίδακες και κολυμπήσαμε σε θερμά ποτάμια! Περάσαμε μερικά ακόμα παγωμένα βράδια στα υψίπεδα, πριν την τελική ευθεία για το San Pedro de Atacama.

Πώς ν’ αντισταθώ σ’ ένα ποτάμι με καυτό νερό στα 4.300 μέτρα υψόμετρο, στις ηφαιστειακές περιοχές των υψιπέδων των Άνδεων;

Η κατάβαση προς το San Pedro de Atacama ήταν αρκετά ανακουφιστική για ’μένα, καθώς είχα κουραστεί από το ανελέητο κρύο και τους ισχυρούς ανέμους των υψιπέδων. Η κωμόπολη, εκ πρώτης όψεως, ήταν άσχημη και κάπως μίζερη. Ωστόσο, με το που μπήκαμε στο κέντρο, άλλαξαν όλα! Το San Pedro de Atacama είναι εξαιρετικά γραφικό, με όμορφα χρώματα και χαμηλά κτίρια, που δένουν τέλεια με την έρημο τριγύρω. Όλο το κέντρο της πόλης μοιάζει με καρτ ποστάλ! Αποτελεί, επίσης, ορμητήριο για περιηγήσεις στην Έρημο Ατακάμα, παρατήρηση άστρων κι εκδρομές στη γειτονική Βολιβία. Έτσι έχει αρκετούς τουρίστες και μια χίπικη, θα έλεγε κανείς, ατμόσφαιρα. Από το Valparaíso είχαμε να δούμε όμορφη πόλη, που χαιρόσουν να την περπατήσεις. Μείναμε δυο μέρες στην κωμόπολη και κατόπιν κατευθυνθήκαμε ξανά προς την έρημο, για να θαυμάσουμε τα εντυπωσιακά της τοπία και να περάσουμε ένα βράδυ στο διάσημο Magic Bus, ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο στη μέση του πουθενά! Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας στη Χιλή και ξεκινήσαμε για τα σύνορα με την Αργεντινή, προκειμένου να εξερευνήσουμε το βορειοδυτικό κομμάτι της, που έλειπε από τη συλλογή μας.

Το κέντρο του San Pedro de Atacama είναι εξαιρετικά γραφικό, με όμορφα χρώματα και χαμηλά κτίρια, που δένουν τέλεια με την έρημο τριγύρω!

Αυτό είναι το τέταρτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή: