Εντάξει, το πήρα το δίπλωμα (σκοπεύω να το κορνιζώσω κιόλας, όπως αρμόζει στην περίσταση!), αλλά τι να το κάνεις; Είπαμε, πάνω στο XRάκι, η γη μοιάζει μακρινός πλανήτης!

Απαραίτητο, λοιπόν, για να μάθω πραγματικά να οδηγώ ήταν μια μοτοσικλέτα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου (1,60 μ. με το ζόρι!). Οι επιλογές μας, δυστυχώς, περιορισμένες – ειδικά όταν μιλάμε για εντουράκι (και του είπα του Ηλία, πάμε βρε άνθρωπε στην Αφρική με κανένα μπόμπο, να δεις πώς και οι λόφοι θα σου φαίνονται Κιλιμάντζαρο…!)

Η πιο κατάλληλη – χαμηλή, ελαφριά και, πάνω από όλα, ανθεκτική (σε αυτό το σημείο θα παρακαλούσα να μη γίνει κάποιο κακεντρεχές σχόλιο!) – είναι η… Αντιλόπη της Yamaha, δηλαδή το Yamaha Serow 225. Παλιό μοντέλο και τα μεταχειρισμένα που βρίσκαμε ήταν λίγα και τα περισσότερα για φούντο… Τραγική ειρωνεία: επειδή ήθελα να την δοκιμάσω, για να είμαι σίγουρη ότι πατάω, πήγαμε να δούμε μια που πουλιόταν στη Θεσσαλονίκη και με το που φτάσαμε τι να δούμε; Ο τύπος που την είχε ήταν δίμετρος και την είχε ψηλώσει!!

Δυο-τρεις άλλες περιπτώσεις ήταν πρωτευουσιάνες. Ο Ηλίας κατέβηκε στην Αθήνα και μαντέψτε με τι γύρισε… με ένα γλυκούλι Serowάκι, που κατευθείαν έκανε τρελές χαρούλες όταν με γνώρισε (δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να έχει την ίδια άποψη και στο μέλλον…)!

Μαθαίνοντας τη νέα μου μοτοσικλέτα!

Βέβαια, μέχρι ο Ηλίας να το φέρει, πιάστηκε… Ε, του ‘πεφτε κομματάκι κοντούλι, είναι και δυο μέτρα παλικάρι…! Πάντως, εντελώς εμπιστευτικά, νομίζω πως το Serowάκι του ‘χει γυαλίσει, σαν πολύ να το γλυκοκοιτάει… Παρόλ’ αυτά δεν έχει πειστεί ακόμα να πάμε με αυτό στην Αφρική – εκπαιδευτικό το ανεβάζει, δοκιμαστικό το κατεβάζει! Μάλλον σκέφτεται ότι, αν και αυτός πάρει τέτοιο, θα αποκτήσει αρθριτικά… Εμ, πόσες ώρες, σου λέει, να μείνει το γόνατο τόσο λυγισμένο…

Η παρθενική μου βόλτα με την καινούρια μου μοτοσικλέτα έγινε στον Χορτιάτη, ενώ το Σαββατοκύριακο κάναμε και την πρώτη μας εξόρμηση στη Μεταμόρφωση (γιατί, ως γνωστόν, σαν την Χαλκιδική… δεν έχει!). Ε, είχαμε κάποια – πώς να το πω τώρα – απρόβλεπτα συμβάντα (που περιελάμβαναν ένα φράχτη από κοτετσόσυρμα), αλλά τέλος καλό, όλα καλά!

Η πρώτη μου επαφή με το υγρό στοιχείο καβάλα στην Αντιλόπη!

Και εκεί που νόμιζα ότι ο Ηλίας βρήκε ευκαιρία να τον πηγαίνω τσάρκες, μου ανακοίνωσε ότι θα κάναμε, λέει, βολτίτσα σε χωμάτινη διαδρομή την Πρωτομαγιά! Ξεκινήσαμε, λοιπόν, πουρνό-πουρνό (κατά τις 10.00 π.μ., μη φανταστείτε…) για την πρώτη μας εκδρομούλα με δύο μοτοσικλέτες – για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το γλυκούλι Serowάκι φαίνεται σαν παιδικό δίπλα στο θρυλικό XR (έτσι, έτσι, για να εξαπατάει τους οχτρούς!).

Η διαδρομή που κάναμε ήταν στο δάσος του Βερτίσκου. Μετά από αυτή την εμπειρία, και με επίγνωση της ευθύνης των λεγόμενών μου, έχω να δηλώσω τα παρακάτω: ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ, ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΔΙΚΗ ΑΡΤΗΡΙΑ ΠΡΟΣΟΜΟΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!!

Στο δάσος; Μπήκαμε! Χώμα; Πήγαμε! Χαλίκι, άμμο, λάσπη, ρυάκια, νεροφαγώματα; Τα οργώσαμε! Χαρά Θεού σου λέω!! Δε μπορώ να πω, φυσούσα και ξεφυσούσα, ίδρωνα και ξεΐδρωνα, όμως το ευχαριστήθηκα! Αλλά σαν την αηδία στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, δεν έχει… Πάρτε με από ‘κει, μη μ’ αφήνετε σ’ αυτούς τους δρόμους, δε θέλω ρε παιδί μου, πώς το λένε… (ούτε και οι γύρω μου θέλουν, σας το εγγυώμαι)!!

Παρέα με τα δυο μας μηχανάκια στο δάσος του Βερτίσκου!

Άντε, καλοτάξιδο, φτου μου να μη βασκαθώ και τέτοια…! 😉