Davide and Patrique were the two out of the three Congolese with whom we were traveling to Tshikapa. Those guys proved to be our saviors… We had never heard about the route to Lubumbashi which they indicated to us. The few foreigners who cross overland the Democratic Republic of the Congo pass through Mbuji-Mayi. Our friends told us to branch off south just before Kananga and pass through Luiza, Musumba, Sandoa, Kasaji and Kolwezi. This route is still rough but not as much as the one through Mbuji-Mayi. We were not sure if we should listen to the advice of our friends, since we didn’t know any traveler who had tried that route. We were 1,590 km (988 miles) away from Lubumbashi, so we had to be sure that the route we were going to take was accessible.

That’s how the longest part of the route between Kinshasa and Lubumbashi is: hundreds of kilometers on dirt roads and trails in what has been left from the jungle…

Just before reaching Kananga, we asked some local motorcyclists about the preferable route to Lubumbashi. They confirmed that it’s better to ride through Luiza. So, we avoided entering in Kananga, since most problems due to the cops happen in the cities. We took the route to the south.

Unfortunately, we often couldn’t find some space for wild-camping, since the region is either inhabited or it has lush vegetation. What we were doing was to choose a small village and ask for the chief’s permission to camp there. However, this means that more than 50 persons were gathering around us and they were not letting us alone until we were going to sleep. They were watching Christina cooking and they were asking her how she prepares the potatoes. The Congolese don’t use potatoes in their diet, so they are unfamiliar to them. When you cannot have a moment for your-self for days in a row, this situation gets really disturbing. One night, especially, we ate in our tent in order to make the crowd leave. However, some of them stuck their face on our tent and they were still trying to stare on us… At least, they were not messing with our stuff. At dawn, the crowd was coming again to wake us up and watch us packing our motorbikes.

We often couldn’t find free space for wild-camping in Kasai-Occidental Province, so we were camping in villages and almost all the villagers were gathering around us!

South of Luiza we entered in Katanga Province. This country is so huge that the borders between the provinces resemble national borders. Happily, the cops on the route that we chose rarely meet white guys, so they are not too horrible. Sure, they ask for bribes but we could get away easily without taking our wallet out of our pocket.

A few kilometers before Musumba we had to load our motorbikes on a pirogue in order to cross Luluwa River. It was July and the more we were going to the south, the deeper we were getting in the winter of the southern hemisphere. We were traveling on altitude which reached 1,400 m (4,593 ft). Until noon it was cold enough to use the warm liner which is provided with our REV’IT! summer jackets. After so many months on hot climate, we really enjoyed the low temperature!

It’s not surprising that many trucks need around three months to cover the 2,500 km (1,553 miles) between Kinshasa and Lubumbashi!

After Kasaji, while we were riding on a smooth dirt road, Christina called me through our Sena intercommunication system to tell me that the water tank fell from her bike! We were expecting this, since half of the brackets which hold the handmade aluminium water tank had been broken due to the prolonged and tough off-road riding. I turned around to reach Christina and I noticed that the water tank was in place. However, Christina told me that her motorcycle stopped while she was riding and she heard a sound of metal.

When I saw the rear wheel, I noticed the cause of the problem… The stainless-steel mesh which Christina was carrying in order to lock her luggage, fell and it was jammed between the brake disc and the brake pads, so the wheel was blocked. However, this was the least of the problems… I immediately noticed that her backpack was missing. The persistent vibrations that the dirt road was causing, made the backpack to slip under the straps which were keeping it in place. The same happened in Sahara but that time it was another stainless-steel mesh which was missing. The backpack had blocked the real wheel at that time, so she noticed that and she didn’t lose anything from the backpack.

The stainless-steel mesh was jammed between the brake disc and the brake pads, so Christina’s motorbike was stopped suddenly!

Christina was insisting to keep her most valuable things in that backpack instead of keeping them next to her body or in another safer place. Usually she was keeping there even her motorbike’s documents! Happily, while riding in the Democratic Republic of the Congo, we had our documents in the inner pockets of our jackets, since we often had to show them at some of the plenty checkpoints which exist on the roads of this country.

We immediately started thinking what was lost: money, credit cards, documents, souvenirs… In the meanwhile, I went on my motorbike to check if I could find Christina’s backpack on the road but of course, nobody would leave alone a bag with so many valuables inside. When I returned to Christina, I saw her crying and at the same moment I realized what had happened… I was sure that Christina was not crying for the money or the credit cards that she had lost. She had just realized that she had lost her most precious thing: her diary!

Three tree trunks are enough to make a toy for these children and make them happy!

   This has never happened to me but I always know that my diary is the most precious thing that I carry while I travel. I could feel how painful this was for Christina. She was sobbing and saying that nothing is left out of this trip… That phrase was breaking my heart. I removed the rear wheel from her bike and I took away the stainless-steel mesh. We rode back 25 km (16 miles) looking for the backpack. Christina was crying for hours, since she knew that the possibility of finding her backpack was next to zero.

Some children were adorable!

Being on a terrible mood, we proceeded to Kolwezi. Our arrival at this large city was meaning that we had almost achieved to complete our route through the D. R. Congo! We saw again that boring asphalt, which Christina wanted to kiss! That paved road would lead us to Lubumbashi, our final destination on this country.

After 10 days and 1,525 km (948 miles) on dirt roads and trails, Christina wanted to kiss the asphalt!

We knew that there was a large Greek Orthodox mission in Kolwezi and it was the first Greek mission that we visited. We were welcomed by miss Theano, a very sweet, old lady who lives there the last 25 years. Archbishop Meletios arranged two rooms for us. Then he sat with us to have dinner while listening about our adventures. He also had many interesting stories from all these years that he lives in D. R. Congo.

The next morning, when we visited the church, it was surreal to listen to the chants that we knew but being chanted in Swahili by black priests! Some of them had visited various monasteries in Greece and they had learned some Greek. Of course, a few of them didn’t want to return to the turbulent D. R. Congo, so they disappeared somewhere in Greece…

Miss Theano was telling us with wet eyes that we gave her such a pleasure with our visit…

In Lubumbashi there is a huge Greek Community, maybe the most well organized in Africa, with a story which goes back to 1886. Nikos Tsavalos, a motorcyclist who was born in Lubumbashi, was the only one who learnt about us through the internet and had invited us to his birthplace even before starting our trip. We kept in contact and he was always helping us on whatever we needed to cross this huge country.

When we arrived in Lubumbashi, we went straight to the beautiful place of the Greek community. The highlight of it is its luxurious restaurant, which has been turned to one of the most popular places in town. Congolese, Greeks and other expats come to enjoy the Greek cuisine. Next to the restaurant is the very well-equipped Greek school which serves about seventy students. There is also a nice playground, sport fields and some cosy houses which are given to the school’s teachers.

We finally arrived!

Since it was July and the teachers had their vacations in Greece, they gave us one of those empty houses. Stergios was living next door. He had arrived in the town one month ago with his inoperative Vespa carried on a truck. It was the second time we met Stergios in Africa. Of course, sleepless nights followed, talking about our adventures in Congo!

It was the second time we met Stergios in Africa and we celebrated it with a stuffed turkey that Christina cooked! We enjoyed it together with Giannis, a Greek who lives in Lubumbashi the last years.

We were still trying to realize that we travelled from Kinshasa to Lubumbashi in just 13 days! This is a route which is considered almost impassable and we haven’t met anyone in this country who has tried it. Sure, it was important that we were using two of the most suitable motorcycles for this kind of use and they were properly equipped. However, of course, we faced some mechanical failures in that rough terrain but we were prepared for them and we could fix them. After all, nothing stopped us and we achieved to become one of those few foreigners who have explored one of the most unspoilt African countries. Finally, our trip in the Democratic Republic of the Congo was much more pleasant than expected…

Here you can watch the video about our adventure in D. R. Congo (with English subtitles):

Soundtracks (music from D. R. Congo):
Rumba music
M’bilia Bel – Welcome M’bilia

Here you can watch a short video (in English) about our trip in D. R. Congo, while we were testing a very useful product: the Sena Bluetooth Audio Pack, which enables us to add our conversations to our videos!

   O Davide κι ο Patrique, οι δυο από τους τρεις Κονγκολέζους μοτοσυκλετιστές με τους οποίους ταξιδέψαμε μέχρι την Tshikapa, έμελλαν να είναι οι σωτήρες μας… Μας υπέδειξαν μια διαδρομή για το Lubumbashi για την οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Οι ελάχιστοι ξένοι που έχουν επιχειρήσει να διασχίσουν οδικώς τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό περνούν πάντα από το Mbuji-Mayi. Οι φίλοι μας μας είπαν να κατευθυνθούμε νότια απ’ την Kananga και να περάσουμε απ’ τη Luiza, τη Musumba, τη Sandoa, το Kasaji και το Kolwezi. Αυτή η διαδρομή είναι μεν δύσβατη, αλλά όχι τόσο όσο αυτή μέσω του Mbuji-Mayi. Δεν ήμασταν σίγουροι αν έπρεπε ν’ ακούσουμε τη συμβουλή τους, αφού δεν είχαμε ακούσει κανέναν ξένο να περνά από ‘κει. Είχαμε ακόμη 1.590 χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα για να φτάσουμε στο Lubumbashi, οπότε έπρεπε να σιγουρευτούμε πως η διαδρομή είναι προσπελάσιμη.

Κάπως έτσι είναι το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής απ’ την Κινσάσα ως το Lubumbashi: εκατοντάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους και μονοπάτια μέσα σ’ ό,τι έχει απομείνει από τη ζούγκλα…

   Λίγο πριν φτάσουμε στην Kananga, ρωτήσαμε κάποιους ντόπιους μοτοσυκλετιστές για την καλύτερη διαδρομή και μας διαβεβαίωσαν κι αυτοί πως είναι προτιμότερο να περάσουμε απ’ τη Luiza. Έτσι αποφύγαμε να μπούμε στην πόλη, αφού εκεί πάντα δημιουργούνται τα περισσότερα προβλήματα με τους μπάτσους, και κατευθυνθήκαμε αμέσως νότια.

   Δυστυχώς, εκεί πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, αφού είτε η περιοχή είναι κατοικημένη είτε έχει πυκνή βλάστηση. Αναγκαστικά, ζητούσαμε την άδεια του αρχηγού σε κάποιο χωριό και στήναμε εκεί το αντίσκηνό μας. Αυτό, όμως, σήμαινε πως πάνω από πενήντα άτομα μαζεύονταν γύρω μας και δε μας άφηναν ήσυχους ούτε στιγμή μέχρι να ξαπλώσουμε για ύπνο. Κοιτούσαν γεμάτοι απορία τη Χριστίνα να μαγειρεύει και την ρωτούσαν πώς κάνει τις πατάτες, αφού οι Κονγκολέζοι δεν τις χρησιμοποιούν κι έτσι δεν τις γνωρίζουν. Όταν για μέρες δε μπορείς να μείνεις μόνος ούτε λεπτό, αρχίζει να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική η κατάσταση. Ειδικά κάποιο βράδυ, μπήκαμε στο αντίσκηνο να φάμε έτσι, ώστε ν’ αρχίσει να διαλύεται το πλήθος. Αντιθέτως, όμως, πολλοί κόλλησαν τη μούρη τους στο αντίσκηνο, για να μας βλέπουν, και δεν έφευγαν με τίποτα… Τουλάχιστον, δεν πείραζαν τα πράγματά μας. Μόλις χάραζε ο ήλιος, ερχόταν πάλι όλο το χωριό να μας ξυπνήσει και να μας απολαύσει καθώς φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες μας.

Στην Επαρχία Kasai-Occidental πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, οπότε αναγκαζόμασταν να κατασκηνώνουμε σε χωριά, όπου συγκεντρώνονταν γύρω μας όλοι οι χωρικοί!

Νότια απ’ τη Luiza μπήκαμε στην Επαρχία Katanga. Αυτή η χώρα είναι τόσο τεράστια, που τα σύνορα ανάμεσα στις επαρχίες είναι σαν εθνικά σύνορα. Ευτυχώς, οι μπάτσοι σ’ αυτήν τη διαδρομή που διαλέξαμε, σπάνια βλέπουν λευκούς, οπότε δεν είναι τόσο αδίστακτοι. Φυσικά κι ήθελαν κατιτίς, αλλά εύκολα γλιτώναμε χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη.

   Λίγο πριν τη Musumba βάλαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε μια πιρόγα, για να διασχίσουμε τον Ποταμό Luluwa. Ήταν Ιούλιος κι όσο κατεβαίναμε προς τα νότια, τόσο πιο βαθιά μπαίναμε στο χειμώνα του νότιου ημισφαιρίου. Μάλιστα, επειδή κινούμασταν σε υψόμετρο που έφτανε τα 1.400 μέτρα, είχε αρκετή δροσιά μέχρι το μεσημέρι, οπότε φορούσαμε τις χειμερινές επενδύσεις με τις οποίες είναι εφοδιασμένα τα καλοκαιρινά μας μπουφάν της REV’IT! Μετά από τόσους μήνες που λιώναμε στη ζέστη, μας είχαν λείψει αυτές οι χαμηλές θερμοκρασίες και τις απολαμβάναμε!

Δεν είναι και τόσο αξιοπερίεργο που πολλά φορτηγά χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να καλύψουν τα περίπου 2.500 χλμ. από την Κινσάσα ως το Lubumbashi!

   Μετά το Kasaji, καθώς οδηγούσαμε σ’ ένα βατό χωματόδρομο, η Χριστίνα με κάλεσε μέσω της ενδοεπικοινωνίας της Sena και μου ‘πε πως έπεσε η δεξαμενή νερού απ’ τη μοτοσυκλέτα της! Το περιμέναμε αυτό, αφού οι μισές βάσεις της χειροποίητης, αλουμινένιας δεξαμενής είχαν σπάσει λόγω της παρατεταμένης και σκληρής εκτός δρόμου οδήγησης. Γύρισα πίσω, όμως, κι είδα πως η δεξαμενή βρισκόταν στη θέση της. Η Χριστίνα, παρόλ’ αυτά, μου ‘λεγε πως καθώς οδηγούσε, ξαφνικά η μοτοσυκλέτα της σταμάτησε κι άκουσε ένα μεταλλικό ήχο…

   Μόλις κοίταξα την πισινή ρόδα, είδα το λόγο της καταστροφής… Το ατσάλινο δίχτυ που κουβαλούσε η Χριστίνα για να κλειδώνει τα μπαγκάζια της, είχε πέσει κι είχε σφηνωθεί ανάμεσα στη δισκόπλακα και τα τακάκια, οπότε είχε μπλοκάρει τη ρόδα. Αυτό, όμως, ήταν το λιγότερο… Αμέσως παρατήρησα πως από τα μπαγκάζια της έλειπε το σακίδιο πλάτης. Από τους συνεχείς κραδασμούς στο χωματόδρομο, το σακίδιο είχε ξεγλιστρήσει κάτω απ’ τους ιμάντες με τους οποίους ήταν δεμένο κι είχε χαθεί. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στη Σαχάρα, μόνο που τότε είχε χαθεί το άλλο ατσάλινο δίχτυ που είχαμε, ενώ η τσάντα είχε μπλοκάρει τη ρόδα, οπότε το πήρε χαμπάρι και δεν είχαν χαθεί τα πράγματά της τουλάχιστον.

Το ατσάλινο δίχτυ μπλέχτηκε ανάμεσα στα τακάκια και τη δισκόπλακα κι η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας ακινητοποιήθηκε ξαφνικά!

   Η Χριστίνα επέμενε να φυλά σ’ αυτή την τσάντα τα πολυτιμότερα αντικείμενά της κι όχι πάνω της ή σε κάποιο ασφαλέστερο σημείο. Συνήθως εκεί είχε ακόμη και τα έγγραφα της μοτοσυκλέτας της! Ευτυχώς, όμως, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό αυτά τα είχαμε στις εσωτερικές τσέπες των μπουφάν μας, αφού μας τα ζητούσαν συνεχώς στ’ αμέτρητα μπλόκα ανά τη χώρα.

Έτσι άρχισε αμέσως ο απολογισμός των απολεσθέντων: χρήματα, πιστωτικές κάρτες, έγγραφα, ενθύμια… Εγώ, εν τω μεταξύ, έτρεξα με τη δική μου μοτοσυκλέτα προς τα πίσω, μήπως βρω την τσάντα. Ποιος, όμως, θ’ άφηνε μια τσάντα με τόσα πράγματα; Όταν γύρισα στη Χριστίνα, τη βρήκα να κλαίει σπαρακτικά κι αμέσως κατάλαβα τι συνέβαινε… Προφανώς δεν έκλαιγε ούτε για τα λεφτά που έχασε ούτε για τις πιστωτικές της κάρτες. Μόλις είχε διαπιστώσει πως είχε χάσει το πολυτιμότερο αντικείμενο που είχε: το προσωπικό της ημερολόγιο!

Τρεις κορμοί δέντρων αρκούν για να φτιάξουν το παιχνίδι τους αυτά τα παιδιά και να ‘ναι χαρούμενα!

   Αν και ποτέ δε μου ‘χει συμβεί κάτι τέτοιο, πάντα έλεγα πως το ημερολόγιό μου είναι ό,τι πολυτιμότερο κουβαλώ όταν ταξιδεύω. Καταλάβαινα τον πόνο της Χριστίνας, που μέσα σ’ αναφιλητά φώναζε πως τίποτα δεν έχει μείνει απ’ αυτό το ταξίδι… Αυτή η φράση τρυπούσε την καρδιά μου. Αφού έβγαλα τη ρόδα απ’ τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, για να ξεμπλέξω το ατσάλινο δίχτυ, γυρίσαμε είκοσι πέντε χιλιόμετρα προς τα πίσω, αλλά ήταν μάταιο. Η Χριστίνα έκλαιγε για ώρες, αφού ήξερε πως ήταν απίθανο να βρεθεί η τσάντα της.

Μερικά παιδιά ήταν αξιολάτρευτα!

   Έτσι, με άθλια ψυχολογία, συνεχίσαμε για το Kolwezi, μια μεγάλη πόλη, στην οποία η άφιξή μας σήμαινε πως τα καταφέραμε! Εκεί είδαμε ξανά αυτόν το βαρετό ασφαλτοτάπητα, τον οποίο η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει! Αυτός θα μας οδηγούσε μέσα σε μια μέρα στο Lubumbashi, τον τελικό μας προορισμό στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Μετά από 10 μέρες και 1.525 χλμ. σε χωματόδρομους και μονοπάτια, η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει την άσφαλτο!

Στο Kolwezi γνωρίζαμε πως υπάρχει μια τεράστια ορθόδοξη ιεραποστολή κι ήταν η πρώτη ελληνική ιεραποστολή που επισκεπτόμασταν. Μας υποδέχτηκε η γλυκύτατη κυρία Θεανώ, που ζει εκεί τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Ο Δεσπότης Μελέτιος κανόνισε να τακτοποιηθούμε στον ξενώνα κι έκατσε μαζί μας στο τραπέζι για ν’ ακούσει τις περιπέτειές μας και να μας πει τις δικές του εμπειρίες απ’ όλα αυτά τα χρόνια που ζει σ’ αυτήν τη χώρα.

Το επόμενο πρωί, όταν πήγαμε στην εκκλησία, φάνταζε σουρεαλιστικό ν’ ακούμε τις γνωστές μας ψαλμωδίες, αλλά στα σουαχίλι από νέγρους ιερείς! Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν επισκεφτεί διάφορα μοναστήρια της Ελλάδας κι είχαν μάθει κι ελληνικά. Κάποιοι, βέβαια, δε θέλησαν να επιστρέψουν στην πολυτάραχη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κανόνισαν να εξαφανιστούν τα ίχνη τους στην Ελλάδα…

Η αξιολάτρευτη κ. Θεανώ μας έλεγε με μάτια βουρκωμένα πως της δώσαμε τόση πολύ χαρά που την επισκεφτήκαμε…

   Στο Lubumbashi υπάρχει μια τεράστια ελληνική κοινότητα, ίσως η πιο οργανωμένη στην Αφρική, με ιστορία που ξεκινά κάπου στο 1886. Ο Νίκος Τσάβαλος, ένας μοτοσυκλετιστής που έχει γεννηθεί στο Lubumbashi, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μας είχε βρει μέσω της ιστοσελίδας μας και μας είχε προσκαλέσει στους τόπους του πριν ακόμη ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Ήμασταν σ’ επαφή και μας βοηθούσε συνεχώς σ’ ό,τι αφορούσε στη διάσχιση αυτής της αχανούς χώρας.

   Όταν φτάσαμε στην πόλη, κατευθυνθήκαμε αμέσως στον όμορφο χώρο της ελληνικής κοινότητας. Εκεί δεσπόζει το πολυτελές εστιατόριο, που έχει γίνει ένα απ’ τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης, με Κονγκολέζους, Έλληνες κι άλλους Ευρωπαίους που έρχονται ν’ απολαύσουν την ελληνική κουζίνα. Δίπλα βρίσκεται το άρτια εξοπλισμένο ελληνικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν γύρω στους εβδομήντα μαθητές, ενώ στο χώρο υπάρχει παιδική χαρά, γήπεδα, αλλά και μερικά όμορφα σπιτάκια που παραχωρούνται στους δασκάλους του σχολείου.

Φτα – φτα – φτάσαμε, τι καλά περάσαμε!

   Μια κι ήταν Ιούλιος κι όλοι οι εκπαιδευτικοί έλειπαν στην Ελλάδα για διακοπές, μας τακτοποίησαν σ’ ένα από αυτά τα σπιτάκια. Δίπλα ακριβώς έμενε ο Στέργιος, που είχε φτάσει στην πόλη πριν ένα μήνα με την πληγωμένη Vespa του πάνω σε φορτηγό. Έτσι συναντιόμασταν για δεύτερη φορά στην Αφρική με το Στέργιο και φυσικά τα ξενύχτια με ιστορίες απ’ τη διάσχιση του Κονγκό ήταν αναπόφευκτα!

Συναντήσαμε το Στέργιο για δεύτερη φορά στην Αφρική και το γιορτάσαμε με μια γεμιστή γαλοπούλα που μας μαγείρεψε η Χριστίνα! Την απολαύσαμε μαζί με το Γιάννη, έναν Αθηναίο που ζει στο Lubumbashi τα τελευταία χρόνια.

   Προσπαθούσαμε ακόμη να χωνέψουμε πως μέσα σε μόλις 13 μέρες καταφέραμε να φτάσουμε απ’ την Κινσάσα μέχρι το Lubumbashi, ταξιδεύοντας σε μια διαδρομή που θεωρείται σχεδόν απροσπέλαστη και δεν την έχει κάνει ούτε ένας απ’ όσους έχουμε γνωρίσει σ’ αυτήν τη χώρα! Σίγουρα ήταν σημαντικό το γεγονός πως χρησιμοποιούσαμε δυο από τις πιο κατάλληλες μοτοσυκλέτες γι’ αυτήν τη χρήση, οι οποίες ήταν άρτια εξοπλισμένες. Παρόλ’ αυτά, βέβαια, αντιμετωπίσαμε βλάβες σ’ αυτά τα δύσβατα εδάφη, αλλά ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι για να τις διορθώσουμε. Έτσι τίποτα δε μας εμπόδισε και καταφέραμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς τους ελάχιστους ξένους που ‘χουν εξερευνήσει μια από τις πιο “αυθεντικές” αφρικανικές χώρες. Τελικά το ταξίδι μας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μας άρεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε…

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο σχετικά με την περιπέτειά μας στη Λ. Δ. του Κονγκό:

Soundtracks (μουσική απ’ τη Λ. Δ. του Κονγκό):
Rumba music
M’bilia Bel – Welcome M’bilia

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό βίντεο (στ’ αγγλικά) απ’ το ταξίδι μας στη Λ. Δ. του Κονγκό, καθώς δοκιμάζαμε ένα πολύ χρήσιμο προϊόν: το Sena Bluetooth Audio Pack, το οποίο μας επιτρέπει να προσθέτουμε τις συνομιλίες μας στα βίντεό μας!