Most of the people who get informed about my trip wish they had time and money, like me. They think that I have time and money on a magic way. No, my father is neither a ship-owner nor I got any legacy from a rich relative. I am much poorer than the average Greek, actually.

   First of all, I think someone must achieve his dream on his own power in order to appreciate it. So, when he enjoys the positives of the trip, he knows that he worked hard and that enjoyment is his reward. I do not think I would appreciate it so much, if everything was ready for me by other people. I did not have sponsors for my trip, because at that time nobody was believing that I could realize my dream. Imagine that I was calling companies and I was saying I am a 23-year-old guy who wants to travel by himself to India by a small enduro motorcycle with a 250 cc engine, when I had not traveled even to the neighbor country by motorcycle. Who would believe a 23-year-old boy with such plans?

   It was very nice that a few people from some companies considered my dreams seriously, they believed me, they respected me and they helped me as much as they could. However, the amount of the economic help was not determinative for my trip. They just offered me some discounts on some things I bought from their shops. I thank them mostly for their psychological support. Moto Market, Honda Davanopoulos, eXTra Products Tasoulis, Makan and the moto magazine supported my dream. In addition, countless motorcyclists from the internet forum moto.gr and the club Aprilia Bikers, after an unbelievable movement, they sent me spare parts to Uzbekistan and Kyrgyzstan. Their price was not low.

The expenses during my trip.

Total expenses : 9,514 € (354 € per month)

   I saved all the money I needed for my trip when I was working hard for years. I did several jobs but I saved most of these money when I was waiting tables in restaurants. I was literally running with loaded trays for ten to sixteen hours every day. On top of that, I should not live like the average Greek, if I wanted to save some money. I was never staying alone in a house. When I was living in the city where my parents are living, I was staying with them. I had a flat-mate elsewhere. I was going in clubs, cafeterias or restaurants very rarely, not because I wanted to save money, but because that way of life makes me unhappy.

   Although the countries where I was traveling were cheap, I was keeping in mind that my wallet does not generate any money. When I was not sleeping in my tent, I was sleeping in the cheapest hostels which cost 0.50 to 3 euros. Higher prices were an exception. Some of those hostels, however, were so dirty that most people would not like even to take a look.

   I was doing the same with food and water. I was not eating in the luxurious restaurants for tourists. When I was not cooking for myself, I was eating in the simple restaurants where the local people eat or I was buying street food. I was doing that even in India. I was paying 0.30 to 1.50 euro for a full meal. The average expenses for a day’s food during my trip was 2.32 euros. I was drinking water from any tap, spring or stream. You can count on your fingers all the bottles of water I bought during my trip. I do that, not only to save money, but also because I do not want to contribute to the extreme pollution of our planet by plastics.

   The biggest expense was the spare parts and consumables for my motorbike. Normally, they are not available in the countries where I was traveling. So, if I was finding them imported in any shop which had the monopoly, sometimes the price was more expensive than in my country. When I could not find them at all, they were shipped to me from Greece by a transport company, as it happened four times. Happily, this motorcycle is reliable and it did not need a lot of spare parts.

Fuel (Consumption 3.52 liters / 100 km (66.82 miles per US liquid gallon or 80.25 miles per imperial gallon))

Engine oil

Food

Accommodation at hostels

   The expenses above equal 1,917.35 + 386.83 + 1,867.53 + 597.65 = 4,769.36 euros totally. I also spent 602.29 euros for communication (internet and telephone calls), 465.24 euros for sightseeing and recreational activities and 1,661.88 euros for consumables and spare parts for my motorbike. A big part of them was spent on the rear suspension which broke down at the beginning of my trip and I returned to Greece in order to replace it. I spent 2,014.90 euros more for various expenses. So, in 2 years and 2.5 months of traveling I totally spent 9,513.67 euros. That means 354 euros per month, which is less than the expenses of the average Greek who stays at home.

   I spent more money in Greece for the preparation of this expedition rather than during the trip. I paid 12,187 euros including everything from the motorcycle, its service and its accessories to the clothes I was wearing. This amount includes even the 1,500 euros that I had to pay as a guarantee for the Carnet de Passages en Douane, which were returned to me when I got back from my trip. Imagine that 12,187 euros are not enough to purchase just one of those unequipped huge on-off motorbikes, which are considered a “must” for long-distance traveling. With this money I bought the motorbike plus the whole equipment I needed. I paid 1,800 euros to buy the motorbike, which was 10 years old at that time, and I spent 3,200 euros more to repair it and equip it. So, with just 5,000 euros I had the vehicle of my dreams to travel the whole world (the distance I finally covered was almost twice as much as the equatorial perimeter of the earth). The above price is after the discounts that the companies which supported me offered me (they are estimated at around 1,000 euros totally).

   I was receiving the money from towns or cities through ATMs and I was keeping an adequate amount of dollars and euros as a backup. In Iran and Turkmenistan the ATMs were not connected to the foreign banks, so I could not use them. Constrainedly, I withdrew all the money I would need through ATMs in the country were I was before I entered in Iran or Turkmenistan and I carried them in cash.

   So, I live my life in a wonderful way, for sure, but everything has its price. Otherwise, everyone would live the way I live. However, most people consider it a degradation to sleep on the floor in dirty hotels with mice and lizards around or to eat by hand between dirty Indians while they have to remove bugs from their food. I live this way because I simply do not care at all about all those things. They do not annoy me and I never had any health problem due to them.

   I am happy when I enslave my soul (working, as we are used to say) for as short time as possible. I usually work so hard that most people would not like even to think about it. That is not an issue for me. What I want is to lose the least possible time in a job (in Greek language we use the same word for job and slavery. Only the accent is changing.). Of course, some people do a job which makes them happy. They do not just sell their time and their soul. Sometimes, I do jobs that I enjoy and lastly, I am happy to say that I am very close to the point where I can live by doing mostly this kind of jobs.

   Οι περισσότεροι που μαθαίνουν για το ταξίδι μου, εύχονται να είχαν κι αυτοί χρόνο και χρήμα. Νομίζουν ότι εγώ έχω το χρόνο και το χρήμα κατά κάποιο μαγικό τρόπο. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι εφοπλιστής ούτε και μου ‘λαχε κληρονομιά. Η οικονομική μου κατάσταση είναι πολύ φτωχότερη από αυτή του μέσου Έλληνα.

   Πρώτα απ’ όλα, πιστεύω ότι για να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να μοχθήσει ο ίδιος. Έτσι, όταν απολαμβάνει τις χαρές αυτού του ταξιδιού, ξέρει ότι κόπιασε γι’ αυτό και οι χαρές αυτές είναι η ανταμοιβή. Δε θα το εκτιμούσα το ίδιο, αν τα έβρισκα όλα έτοιμα. Χορηγούς δεν είχα στο ταξίδι μου, γιατί προτού ξεκινήσω κανείς δε μ’ έπαιρνε στα σοβαρά. Σκεφτείτε ότι τηλεφωνούσα σε εταιρίες και έλεγα ότι είμαι κάποιος εικοσιτριάχρονος που θέλει να ταξιδέψει ολομόναχος μέχρι την Ινδία με μια μικρή μοτοσικλέτα ανωμάλου δρόμου 250 κυβικών εκατοστών και χωρίς να έχω ξαναταξιδέψει με μοτοσικλέτα ούτε στη γειτονική χώρα. Πώς θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ένα εικοσιτριάχρονο παιδί με τέτοια σχέδια;

   Ήταν πολύ ευχάριστο ότι βρέθηκαν τουλάχιστον λίγοι άνθρωποι σε κάποιες εταιρίες που με πήραν στα σοβαρά, με πίστεψαν, με σεβάστηκαν και στάθηκαν δίπλα μου. Ωστόσο, το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας δεν ήταν καθοριστικό για το ταξίδι μου. Μου έκαναν απλώς μια έκπτωση σε ό,τι χρειάστηκα να αγοράσω για να προετοιμάσω τη μοτοσικλέτα μου. Τους ευχαριστώ περισσότερο για την ηθική παρά για την οικονομική τους υποστήριξη. Το Moto Market, η Honda Δαβανόπουλος, η eXTra Products Tasoulis, η Makan και το περιοδικό moto ήταν όλοι υποστηρικτές σ’ αυτό μου το όνειρο. Επίσης, αμέτρητοι φίλοι μοτοσικλετιστές της διαδικτυακής κοινότητας moto.gr και του συλλόγου Aprilia Bikers, μετά από μια συγκινητική κινητοποίηση, μου έστειλαν ανταλλακτικά στο Ουζμπεκιστάν και στο Κυργιζστάν, των οποίων το κόστος δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο.

Τα έξοδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.

Σύνολο εξόδων : 9.514 € (354 € το μήνα)

   Όλα τα χρήματα που χρειάστηκα σ’ αυτό το ταξίδι τα συγκέντρωσα δουλεύοντας σκληρά επί χρόνια. Άσκησα διάφορα επαγγέλματα, αλλά τα περισσότερα χρήματα τα συγκέντρωσα ως σερβιτόρος σε διάφορα εστιατόρια τρέχοντας, κυριολεκτικά, από δέκα έως δεκαέξι ώρες κάθε μέρα με φορτωμένους δίσκους. Για να μένουν, όμως, τόσα χρήματα στην άκρη κάθε μήνα σημαίνει ότι δε ζούσα όπως ο μέσος Έλληνας. Δεν έμενα ποτέ μόνος μου. Έμενα είτε με τους γονείς μου όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη είτε με συγκάτοικο όταν ήμουν αλλού. Πολύ σπάνια έβγαινα σε κλαμπ, καφετέριες ή εστιατόρια• όχι επειδή ήθελα να εξοικονομήσω χρήματα, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος ζωής με κάνει δυστυχισμένο.

   Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, παρόλο που αυτές οι χώρες είναι φθηνές, είχα πάντα στο μυαλό μου ότι το πορτοφόλι μου δε γεννά λεφτά. Όταν δεν κοιμόμουν στο αντίσκηνό μου, κοιμόμουν σε ξενώνες που κόστιζαν από 0,50 έως 3 ευρώ. Υψηλότερες τιμές ήταν δραματική εξαίρεση. Μερικά από αυτά τα ξενοδοχεία, ωστόσο, ήταν τόσο βρώμικα, που οι περισσότεροι δε θα ‘θελαν ούτε να τα δουν.

   Για τη διατροφή μου έκανα κάτι ανάλογο. Δεν έτρωγα ποτέ στα πολυτελή, τουριστικά εστιατόρια. Όταν δε μαγείρευα, πήγαινα στα απλοϊκά εστιατόρια ή τους πλανόδιους όπου έτρωγαν και οι ντόπιοι, ακόμη και στην Ινδία. Πλήρωνα από 0,30 έως 1,50 ευρώ για ένα πλήρες γεύμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου ο μέσος όρος των χρημάτων που σπαταλούσα μια ολόκληρη ημέρα για τη διατροφή μου ήταν 2,32 ευρώ. Έπινα νερό από οποιαδήποτε βρύση, πηγή ή ποτάμι. Μετρημένα στα δάχτυλα ήταν τα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που αγόρασα. Αυτό το κάνω, όχι μόνο για να εξοικονομήσω χρήματα, αλλά και για να μη συμβάλλω στην υπερβολική ρύπανση του πλανήτη μας από τα πλαστικά.

   Το μεγαλύτερο έξοδο ήταν τα αναλώσιμα και τα ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, τα οποία δεν υπάρχουν στις χώρες που ταξίδεψα. Κάποια τα έβρισκα σε εταιρίες που τα εισάγουν και έχουν το μονοπώλιο, οπότε μερικές φορές τα πουλάνε ακόμη πιο ακριβά απ’ όσο τα πουλάνε στην Ελλάδα. Όταν δεν τα έβρισκα καθόλου, αναγκαστικά μου τα έστελναν απ’ την Ελλάδα με μεταφορική εταιρία, πράγμα που συνέβη τέσσερις φορές συνολικά. Ευτυχώς, η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα είναι απίστευτα αξιόπιστη και δε χρειάζεται πολλά.

Βενζίνη (Κατανάλωση 3,52 λίτρα / 100 χλμ.)

Λάδι μηχανής

Φαγητό

Διανυκτερεύσεις σε ξενώνες

   Τα παραπάνω έξοδα, συνολικά, είναι 1.917,35 + 386,83 + 1.867,53 + 597,65 = 4.769,36 ευρώ. Επίσης, ξόδεψα 602,29 ευρώ για επικοινωνία (internet και τηλεφωνήματα), 465,24 ευρώ για αξιοθέατα και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και 1.661,88 ευρώ για αναλώσιμα και ανταλλακτικά της μοτοσικλέτας, ένα μεγάλο μέρος των οποίων ήταν για το αμορτισέρ, που χάλασε στην αρχή του ταξιδιού μου και γύρισα στην Ελλάδα για να το αντικαταστήσω. Ξόδεψα άλλα 2.014,90 ευρώ σε λοιπά έξοδα, οπότε στα 2 χρόνια και 2,5 μήνες ταξιδιού ξόδεψα συνολικά 9.513,67 ευρώ. Αυτό σημαίνει 354 ευρώ το μήνα, λιγότερα δηλαδή απ’ όσα ξοδεύουν οι περισσότεροι Έλληνες στο σπίτι τους!

   Για την προετοιμασία του ταξιδιού στην Ελλάδα χρειάστηκαν περισσότερα χρήματα απ’ όσα ξόδεψα όλο αυτό το διάστημα που ταξίδευα. Πλήρωσα 12.187 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από τη μοτοσικλέτα, την επισκευή και τα αξεσουάρ της μέχρι τα ρούχα που φορούσα. Συμπεριλαμβάνεται ακόμη και η εγγύηση των 1.500 ευρώ για το πολύπτυχο της ΕΛΠΑ, χρήματα που μου επιστράφηκαν όταν γύρισα. Σκεφτείτε πως με 12.187 ευρώ δεν αγοράζει κανείς ούτε σκέτη μια από αυτές τις τεράστιες μοτοσικλέτες που θεωρούνται must για ένα μεγάλο ταξίδι. Εγώ με αυτά τα χρήματα αγόρασα και τη μοτοσικλέτα και όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόμουν. Έδωσα 1.800 ευρώ για να αγοράσω τη μοτοσικλέτα, ηλικίας δέκα ετών τότε, και άλλα 3.200 ευρώ για να την επισκευάσω και να την εξοπλίσω. Με 5.000 ευρώ, δηλαδή, είχα έτοιμο το όχημα των ονείρων μου, για να γυρίσω όλο τον κόσμο (τα χλμ. που διένυσα ήταν τελικά σχεδόν 2 φορές η περιφέρεια της γης στον ισημερινό). Η παραπάνω τιμή είναι μετά τις εκπτώσεις που μου έκαναν οι εταιρίες που με υποστήριξαν (υπολογίζονται γύρω στα 1.000 ευρώ συνολικά).

   Τα χρήματα λαμβάνονταν από τις πόλεις μέσω μηχανημάτων ανάληψης χρημάτων (ATMs) και φυλάσσονταν ένα επαρκές ποσό μετρητών σε δολάρια και ευρώ για ώρα ανάγκης. Στο Ιράν και το Τουρκμενιστάν τα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων δε συνεργάζονταν με τις τράπεζες του εξωτερικού, οπότε δε μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω. Αναγκαστικά, όσα χρήματα χρειάστηκα, τα πήρα από μηχανήματα των προηγούμενων χωρών, λίγο πριν μπω στο Ιράν ή το Τουρκμενιστάν και τα είχα μαζί μου σε μετρητά.

   Σίγουρα, λοιπόν, κάνω ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά όλα έχουν και το αντίτιμό τους. Αλλιώς, θα ζούσαν όλοι τη ζωή που ζω. Οι περισσότεροι, όμως, θεωρούν κατάντια να κοιμούνται στο πάτωμα σε βρώμικα ξενοδοχεία και να τριγυρνούν δίπλα τους ποντίκια και σαύρες, να τρώνε με τα χέρια δίπλα σε Ινδούς που βρωμούν και να βγάζουν και κανένα έντομο από το φαγητό. Εγώ ζω τη ζωή που ζω επειδή όλα αυτά απλά δε με ενδιαφέρουν. Δε με ενοχλούν καθόλου και δε μου προκάλεσαν ποτέ κανένα υπολογίσιμο πρόβλημα υγείας.

   Είμαι ευτυχισμένος όταν υποδουλώνω την ψυχή μου (δουλεύω, όπως συνηθίζουμε να λέμε) για όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Συνήθως δουλεύω τόσο σκληρά που οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Αυτό δε με πειράζει. Αυτό που θέλω είναι να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες από τη ζωή μου στη δουλειά (ή δουλεία). Υπάρχουν, βέβαια, και οι εργασίες (όχι δουλείες) που κάνει κάποιος για να ζήσει χωρίς να πουλά απλώς το χρόνο του και την ψυχή του, απολαμβάνοντας την εργασία που κάνει. Κάνω τέτοιες εργασίες κατά διαστήματα και τώρα τελευταία μπορώ να πω ότι έχω πλησιάσει αρκετά το σημείο όπου μπορώ να ζω κυρίως από αυτές.