After exiting Egypt, I crossed the 15 km (9 miles) of coast that nowadays belong to Israel and I entered Jordan straight away. That was a full day of border crossings. I never crossed four borders on the same day. I was planning to go back to Israel anyway. Jordan was the only possible detour that I could make in the Middle East. Stella, a Greek motorcyclist, was on my saddle and we would explore together Jordan with its amazing people!

Oops, somebody stole Baobabis! No, it’s OK, that’s Stella…

In Aqaba we already had our first great surprise from this nation. Spiro offered to host us through CouchSurfing but we couldn’t imagine what we would experience… We were absolutely surprised when we were welcomed by his family in Greek! We were trying to realize what was happening and then they started telling us their story…

Serving cold drinks on the street is really refreshing on a hot day…

A big part of the people who live nowadays in Jordan are actually Palestinian refugees who were forced there when Israel started occupying Palestine in 1948. Jordan up to this day is very welcoming to refugees from its troubled neighbors. The parents of Spiro, like several other Palestinians that we met, studied in Greece. They travel to Palestine almost every year and they always dream to visit Greece again. They were born Greek Orthodox and we were very glad to be with them during the Greek Orthodox Easter and celebrate it all together. We went to their house as strangers and we left as family members. That’s how they made us feel…

Celebrating the Greek Orthodox Easter with Spiro’s family!

Near Aqaba lies the desert of Wadi Rum. Riding on the sand two-up with lots of luggage was not easy but we quickly found an amazing place to wild camp, in front of Khazali Canyon! We left some of our luggage there and we went to explore the desert on Baobabis. The canyons and the natural bridges formed by rocks were impressive but the most mesmerizing of all was the quiet night under the stars which were extending over the huge desert…

Exploring the desert of Wadi Rum on an enduro bike and wild camping in its canyons is an unforgettable experience!

We headed north through the King’s Highway. Actually, it’s not a highway but a picturesque countryside route. It used to be the road which connected the three ancient kingdoms of that region. It was travelled by caravans of traders, pilgrims and from invading armies as well. We ascended up to 1,600 m (5,249 ft) altitude, where the mountains were green and cool. Some interesting medieval castles lie there, including Shobak and Karak.

The ancient King’s Highway passes though rolling pastureland, Roman ruins, Crusader castles and biblical sites. This is Shobak Castle, built in AD 1115 by the Crusader king Baldwin I.

From the heights of Jordan, we descended to its lowest point, the lowest land on earth actually! The Dead Sea, which is a lake to make it clear, is located at about 430 m (1,411 ft) below sea level. It’s funny that you can stand on the part of the road which is at sea level and enjoy a panoramic view of the area which lies hundreds of meters lower! The heat there was intense… We found a secluded beach to cool ourselves down. The Dead Sea is one of the saltiest bodies of water on earth, with a salt content of 34%. Swimming there is funny… We were floating like never before! There are also many healthy minerals there which make the water look and feel oily. You really have to keep this water out of your eyes or any wounds. Otherwise, it will be quite painful!

The Dead Sea, located on the lowest land on earth, has a salinity of 34%, which makes you float like never before!

In Amman, Jordan’s capital, we had the pleasure to meet several members of the small motorcycling community. Jordan was a country where motorcycles were absolutely forbidden until about five years ago! Since they were allowed, motorcycle dealers spread in the town like mushrooms after a fresh spring rain: Honda, Yamaha, KTM, BMW, Harley-Davidson, Indian and other brands… Stella borrowed a Yamaha TW200 and our new, local friends took us to the dirt tracks in the forest. It was a great riding day!

Stella borrowed a Yamaha TW200 and we went riding in the woods with some local motorcyclists!

We spent some days exploring the area around Amman. The picturesque old town of Salt became our favourite one in the region. Of course, we couldn’t miss Jerash, with one of the best-preserved Roman cities that exist up to this day. Madaba was interesting too, with its world-famous Byzantine-era mosaics. Stella had to fly back to Greece for a while, so I finished exploring Jordan by myself.

The Byzantine-era mosaics that were found in Madaba are world-famous. This one is inspired by Euripides’ Greek tragedy “Hippolytus”.

It was time to head east and explore the desert. I was very close to Syria, Iraq and Saudi Arabia but unfortunately, I couldn’t go anywhere, either due to war or due to Islamic fundamentalism… I visited some medieval castles, including Kharana and Azraq, which was used in 1917 by the legendary Lawrence of Arabia during the Arab Revolt against the Turks. The caravanserai, bathhouse and hunting lodge at Amra was what really astonished me… It is full of vivid 8^th-century frescoes that depict wine and women, even naked! Imagine that Islam does not allow either the depiction of any live being or the consumption of alcohol. However, it seems that Emperor Walid I (AD 705 – 715) found a remote place to freely express himself and enjoy some nice time with his friends…

Islam forbids the depiction of any live being but the remote Amra Caravanserai is full of 8^th-century frescoes that depict wine and women, even naked!

I enjoyed some amazing, real off-road routes in the desert. The ground was usually rocky but I could go up and down the hills and make my own way, which is what I love most! After a few hours, I reached Tuba Castle. The building was not that impressive but I enjoyed it more than any other castle because of its remote location. There was nobody on the horizon. I decided to pitch my tent inside the castle’s courtyard. Thirteen centuries ago it was hosting camel caravans which were trading frankincense. Now it only hosts occasionally some weird travelers who are still looking for adventure…

I enjoyed some amazing, real off-road routes in the desert!

I left for the end the world-famous ancient city of Petra because I had some doubts about visiting it. That’s the most expensive to visit ancient site around the world that I have heard of. A day ticket for foreigners costs a hefty 65 euros! I was hosted by some Bedouins just next to the ancient Nabataean city. Nabataeans established themselves to the region and developed an advanced civilization, not because they had a strong army but because they knew how to manage the scarce water resources in the dry desert.

After a short hike from Little Petra through nice scenery, you get to the Monastery. It was built in the 3^rd century BC as a Nabataean tomb and it’s actually bigger than the famous Treasury!

Walking through the deep canyon and suddenly staring at the grand façade of the Treasury is definitely an unforgettable moment! Equally impressive is admiring it from the top of the canyon. I spent four days hiking around the area and exploring the canyons, the hills, the numerous temples, the tombs and the caves where some Bedouins live up to this day. Petra is definitely an interesting destination but to be honest, I don’t think it is worth the price of such an expensive ticket, if you travel on a tight budget. After all, I have visited similar grand monuments in Egypt which are even more impressive and the ticket prices are quite reasonable.

Some caves in Petra are used for housing by Bedouins (and their goats!) since centuries ago and up to this day.

After almost a month and 2,000 km (1,243 miles) in the small but interesting country of Jordan, I ate my last kunafeh (tasty dessert with lots of cream cheese, pistachios and syrup!) and hit the road to Israel and Palestine. Jordan fascinated me mostly because of its hospitable people. It was a relaxing break between two countries which are hard to visit as an overlander: Egypt and Israel…

Eating my last kunafeh in Jordan with my little friend… I already miss it!

You can check out the map with more photos and reports at: Live Trip Traveller

Αφού βγήκα από την Αίγυπτο, διέσχισα τα 15 χιλιόμετρα ακτής που σήμερα ανήκουν στο Ισραήλ και μπήκα κατευθείαν στην Ιορδανία. Όλη μέρα διέσχιζα σύνορα. Πρώτη φορά πέρασα τέσσερις συνοριακούς σταθμούς σε μια μέρα. Ούτως ή άλλως, σχεδίαζα να επιστρέψω στο Ισραήλ. Η Ιορδανία ήταν η μόνη παράκαμψη που μπορούσα να κάνω στη Μέση Ανατολή. Η Στέλλα, μηχανόβια από κούνια, βρισκόταν στη σέλα μου για να εξερευνήσουμε μαζί την Ιορδανία και τον καταπληκτικό λαό της!

Ωχ, κάποιος μου έκλεψε το Μπαομπάμπη! Όχι, εντάξει, αυτή είναι η Στέλλα…

Στην Aqaba είχαμε ήδη την πρώτη μας ευχάριστη έκπληξη από τους Ιορδανούς. Ο Σπύρος προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει μέσω του CouchSurfing, αλλά δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε… Μείναμε έκπληκτοι όταν η οικογένειά του μας καλωσόρισε στα ελληνικά! Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τότε άρχισαν να μας εξηγούν την ιστορία τους…

Τα δροσερά αναψυκτικά που πωλούνται στο δρόμο είναι ό,τι πρέπει για να καταπολεμήσει κανείς τη ζέστη…

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει σήμερα στην Ιορδανία είναι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, που καταδιώχθηκαν εκεί όταν το Ισραήλ άρχισε να καταλαμβάνει την Παλαιστίνη το 1948. Η Ιορδανία είναι μέχρι σήμερα ιδιαίτερα φιλόξενη στους πρόσφυγες από τις ταραγμένες, γειτονικές της χώρες. Οι γονείς του Σπύρου, όπως αρκετοί άλλοι Παλαιστίνιοι που γνωρίσαμε, σπούδαζαν στην Ελλάδα. Ταξιδεύουν στην Παλαιστίνη σχεδόν κάθε χρόνο και πάντα ονειρεύονται να επισκεφτούν ξανά την Ελλάδα. Γεννήθηκαν ελληνορθόδοξοι και χαρήκαμε πολύ που ήμασταν μαζί τους τις ημέρες του ελληνικού Πάσχα, οπότε το γιορτάσαμε όλοι μαζί. Πήγαμε στο σπίτι τους σαν ξένοι και φύγαμε σα μέλη της οικογένειάς τους. Έτσι μας έκαναν να νιώθουμε…

Γιορτάζοντας το ελληνορθόδοξο Πάσχα με την οικογένεια του Σπύρου!

Κοντά στην Aqaba βρίσκεται η Έρημος του Wadi Rum. Το να καβαλά κανείς δικάβαλο στην άμμο μ’ ένα σωρό μπαγκάζια, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ευτυχώς, βρήκαμε σύντομα ένα απίθανο μέρος για να κατασκηνώσουμε ελεύθερα, μπροστά στο Φαράγγι Khazali! Αφήσαμε μερικά από τα πράγματά μας εκεί και πήγαμε να εξερευνήσουμε την έρημο με το Μπαομπάμπη. Τα φαράγγια και οι φυσικές γέφυρες που σχηματίζονται από τα βράχια είναι εντυπωσιακά. Ωστόσο, το πιο σαγηνευτικό ήταν η ήσυχη νύχτα κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αστέρια, που εκτείνονταν πάνω από την αχανή έρημο…

Είναι αξέχαστη εμπειρία να εξερευνά κανείς την Έρημο του Wadi Rum μ’ ένα enduro και να κατασκηνώνει ελεύθερα στα φαράγγια της!

Κατευθυνθήκαμε βόρεια μέσω της Οδού του Βασιλέα. Σήμερα είναι μια επαρχιακή, γραφική διαδρομή. Παλαιότερα ήταν ο δρόμος που συνέδεε τα τρία αρχαία βασίλεια της περιοχής. Μέσω αυτού ταξίδευαν καραβάνια εμπόρων, προσκυνητές, αλλά και στρατιές εισβολέων. Ανεβήκαμε μέχρι τα 1.600 μέτρα υψόμετρο, όπου τα βουνά είναι πράσινα και δροσερά. Εκεί βρίσκονται ενδιαφέροντα μεσαιωνικά κάστρα, όπως του Shobak και του Karak.

Η αρχαία Οδός του Βασιλέα περνά απ’ ορεινά βοσκοτόπια, ρωμαϊκά ερείπια, κάστρα των Σταυροφόρων και βιβλικά προσκυνήματα. Αυτό είναι το Κάστρο Shobak, που χτίστηκε το 1115 από το βασιλιά των Σταυροφόρων Βαλδουίνο τον Α’.

Από τα υψίπεδα της Ιορδανίας, κατεβήκαμε στο χαμηλότερο σημείο της χώρας και ολόκληρης της γης! Η Νεκρά Θάλασσα, που είναι λίμνη στην πραγματικότητα, βρίσκεται περίπου 430 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Το αστείο είναι πως όταν σταματά κανείς στο δρόμο στο επίπεδο της θάλασσας, έχει πανοραμική θέα στη γύρω περιοχή που εκτείνεται εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα! Η ζέστη εκεί ήταν αποπνικτική… Βρήκαμε μια απομονωμένη παραλία για να δροσιστούμε. Η περιεκτικότητα της Νεκράς Θάλασσας σε αλάτι είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο: 34%. Έχει πλάκα να κολυμπά κανείς εκεί… Επιπλέαμε όπως ποτέ πριν! Το νερό περιέχει επίσης πολλά ευεργετικά ορυκτά, που του δίνουν μια λιπαρή όψη και αίσθηση. Αυτό το νερό δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να πάει στα μάτια ή σε πληγές. Διαφορετικά, θα είναι επώδυνο!

Η Νεκρά Θάλασσα, που βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της γης, έχει περιεκτικότητα άλατος 34% κι αυτό σε κάνει να επιπλέεις όπως ποτέ πριν!

Στο Amman, την πρωτεύουσα της Ιορδανίας, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε αρκετά μέλη της μικρής μοτοσυκλετιστικής κοινότητας. Η Ιορδανία ήταν μια χώρα όπου οι μοτοσυκλέτες απαγορεύονταν μέχρι πριν πέντε χρόνια περίπου! Από τότε που επιτράπηκαν, οι αντιπροσωπείες μοτοσυκλετών ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια: Honda, Yamaha, KTM, BMW, Harley-Davidson, Indian και άλλες μάρκες… Η Στέλλα δανείστηκε μια Yamaha TW200 και οι νέοι μας φίλοι μας οδήγησαν στους χωματόδρομους των γειτονικών δασών. Ήταν μια όμορφη μέρα με τις μοτοσυκλέτες!

Η Στέλλα δανείστηκε μια Yamaha TW200 και χωθήκαμε στα δάση με τους ντόπιους μοτοσυκλετιστές που γνωρίσαμε!

Αφιερώσαμε μερικές μέρες για να εξερευνήσουμε την περιοχή γύρω απ’ το Amman. Η παλιά πόλη του Salt ήταν αυτή που μας άρεσε περισσότερο. Φυσικά, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη Γέρασα (Jerash), όπου σώζεται μια από τις καλύτερα διατηρημένες ρωμαϊκές πόλεις. Ενδιαφέρον είχε και η αρχαία Μήδαβα (Madaba) με τα σπουδαία μωσαϊκά της από τη βυζαντινή εποχή. Κάπου εκεί η Στέλλα έπρεπε να πετάξει για λίγο πίσω στην Ελλάδα, οπότε ολοκλήρωσα την περιήγηση της Ιορδανίας μονάχος.

Η αρχαία Μήδαβα (Madaba) φημίζεται για τα σπουδαία μωσαϊκά της από τη βυζαντινή εποχή. Το συγκεκριμένο είναι εμπνευσμένο από την τραγωδία «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη.

Ήταν ώρα να κατευθυνθώ ανατολικά και να εξερευνήσω την έρημο. Βρισκόμουν πολύ κοντά στη Συρία, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία, αλλά δυστυχώς δε μπορούσα να επισκεφτώ κανένα απ’ αυτά τα κράτη είτε λόγω πολέμων είτε λόγω ισλαμικού φονταμενταλισμού… Επισκέφτηκα κάποια μεσαιωνικά κάστρα, όπως το Kharana και το Azraq, όπου είχε τη βάση του το 1917 ο θρυλικός Λόρενς της Αραβίας, όταν οργάνωνε την Αραβική Επανάσταση κατά των Τούρκων. Αυτό, όμως, που μ’ άφησε άφωνο ήταν το καραβάν σεράι, χαμάμ και κυνηγετικό καταφύγιο στο Amra… Είναι γεμάτο ζωηρές τοιχογραφίες του 8^ου αιώνα, που απεικονίζουν κρασί και γυναίκες, ακόμη και γυμνές! Φανταστείτε πως το ισλάμ απαγορεύει την απεικόνιση οποιουδήποτε ζωντανού όντος, αλλά και την κατανάλωση αλκοόλ. Παρόλ’ αυτά, φαίνεται πως ο Αυτοκράτορας Ουαλίντ ο Α’ (705 – 715) βρήκε ένα απομονωμένο μέρος για να εκφραστεί ελεύθερα και να περάσει καλά με τους φίλους του…

Το ισλάμ απαγορεύει την απεικόνιση οποιουδήποτε ζωντανού όντος, αλλά το καραβάν σεράι Amra είναι γεμάτο ζωηρές τοιχογραφίες του 8^ου αιώνα που απεικονίζουν κρασί και γυναίκες, ακόμη και γυμνές!

Στην έρημο απόλαυσα κάποιες καταπληκτικές, αληθινές εκτός δρόμου διαδρομές. Το έδαφος ήταν συνήθως πετρώδες, αλλά μπορούσα ν’ ανεβοκατεβαίνω τους λόφους και να χαράζω τη δική μου πορεία, έτσι όπως μου αρέσει! Μετά από μερικές ώρες έφτασα στο Κάστρο Tuba. Το κτίσμα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό, αλλά το απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλο κάστρο λόγω της απομονωμένης τοποθεσίας του. Δεν υπήρχε ψυχή στον ορίζοντα. Αποφάσισα να στήσω το αντίσκηνό μου στην αυλή του κάστρου. Πριν δεκατρείς αιώνες φιλοξενούσε καραβάνια με καμήλες που μετέφεραν λιβάνι. Τώρα φιλοξενεί μονάχα περιστασιακά κάποιους μυστήριους ταξιδευτές που κυνηγούν την περιπέτεια…

Απόλαυσα κάποιες καταπληκτικές, αληθινές εκτός δρόμου διαδρομές στην έρημο!

Άφησα για το τέλος την παγκοσμίως γνωστή αρχαία πόλη της Πέτρας, επειδή δεν ήμουν σίγουρος αν άξιζε να την επισκεφτώ. Αποτελεί τον ακριβότερο για να επισκεφτεί κανείς αρχαιολογικό χώρο στον κόσμο που έχω ακούσει. Ένα ημερήσιο εισιτήριο για τους ξένους κοστίζει 65 ευρώ! Φιλοξενήθηκα από κάποιους Βεδουίνους ακριβώς δίπλα στην αρχαία πόλη των Ναβαταίων. Οι Ναβαταίοι εδραιώθηκαν στην περιοχή κι ανέπτυξαν ένα λαμπρό πολιτισμό, όχι επειδή είχαν ισχυρό στρατό, αλλά επειδή ήξεραν πώς να διαχειριστούν το πολύτιμο ύδωρ στην κατάξερη έρημο.

Μετά από μια σύντομη πεζοπορία από τη Μικρή Πέτρα, μέσω όμορφων τοπίων, φτάνει κανείς στο Μοναστήρι. Χτίστηκε τον 3^ο αιώνα π.Χ. ως μαυσωλείο των Ναβαταίων και είναι μεγαλύτερο από το περιβόητο Θησαυροφυλάκιο!

Μένει αναμφισβήτητα αξέχαστη η στιγμή που καθώς περπατά κανείς στο βαθύ φαράγγι, αντικρίζει ξαφνικά τη μεγαλοπρεπή πρόσοψη του Θησαυροφυλακίου! Εξίσου εντυπωσιακό είναι να το θαυμάζει κανείς από την κορυφή του φαραγγιού. Αφιέρωσα τέσσερις μέρες πεζοπορίας στην περιοχή για να εξερευνήσω τα φαράγγια, τους λόφους, τους ναούς, τα μαυσωλεία και τα σπήλαια, όπου μερικοί Βεδουίνοι κατοικούν μέχρι σήμερα. Η Πέτρα είναι σίγουρα ένας ενδιαφέρων προορισμός, αλλά για να πω την αλήθεια, δε νομίζω πως αξίζει τελικά ένα τόσο ακριβό εισιτήριο, για κάποιον που ταξιδεύει οικονομικά. Άλλωστε, έχω επισκεφτεί παρόμοια, μεγαλοπρεπή μνημεία στην Αίγυπτο, που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά και τα εισιτήριά τους έχουν πιο λογικές τιμές.

Μερικά σπήλαια στην Πέτρα κατοικούνται εδώ και αιώνες από τους Βεδουίνους (και τα κατσίκια τους!).

Μετά από σχεδόν ένα μήνα και 2.000 χιλιόμετρα στη μικρή, αλλά ενδιαφέρουσα Ιορδανία, έφαγα τον τελευταίο μου κιουνεφέ (σιροπιαστό γλυκό με μπόλικο τυρί και φιστίκια) και κίνησα για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Η Ιορδανία με μάγεψε κυρίως λόγω του φιλόξενου λαού της. Ήταν ένα χαλαρωτικό διάλειμμα ανάμεσα σε δυο χώρες που δύσκολα τις περιηγείται κανείς με τ’ όχημά του: την Αίγυπτο και το Ισραήλ…

Τρώγοντας τον τελευταίο μου κιουνεφέ στην Ιορδανία με το μικρό μου φίλο… Μου λείπει ήδη!

Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller