After I returned to Cape Town and received my new passport, I could finally go on with my journey heading east. As last time I had done a detour via Route 62 and the Garden Route, this time I decided to mostly ride on dirt roads. I took a taste of the endless savannah of Karoo and I crossed many mountain passes, like the famous Swartberg Pass which is considered to be the country’s most impressive one.

Farm at the brink of Karoo

   The peak of my nature loving explorations was at the mountains of Baviaanskloof, which belong in the area that is a UNESCO world heritage site. In order to cross the gate, one has to be on a 4×4 by law due to the roughness of the trails. It is one of the few national parks in Africa where motorcycles are allowed, so I did not miss the chance to explore it. The landscape was truly beautiful; the route was interesting with plenty of river crossings and a lot of stones and I met many different kinds of antelopes!

The Baviaanskloof mountains belong in an area which is a UNESCO world heritage site.

   So, I finally reached Port Elizabeth, where Mark and Tine hosted me. They are a very interesting couple that actively work on projects to benefit the lives of poor locals. Despite them being white, they are absolutely free of precautions regarding black people. They live among them and they help them. Happily, I met people like them in South Africa and they made me forget for a while the racism and hate by which most South Africans are characterized.

The backyard of the house where I was hosted in Port Elizabeth!

   Together, through Calabash, we visited a public school in a neighboring township where we planted trees, vegetables and herbs. The students and teachers are going to take care of them and they will enjoy their fruits. Unfortunately, the young generation in the townships does not know how to farm. The elders, that can remember how they were doing that many years ago, happily pass the knowledge to the younger ones. I find such projects very important since they focus on the most important thing for those people to survive, the producing of their own food.

The students who will take care of the trees that we planted in the school yard.

   Passing through Port Alfred, I headed to East London through the quiet beach road. In South Africa I have seen more river mouths than I have seen in my entire life! Each and every one of them was so beautiful and different that I was stopping to take pictures all the time.

In South Africa I have seen more river mouths than I have seen in my entire life and they were all beautiful and different!

   I knew some people in East London, so I had a pleasant break there. I met the entire Greek and Cypriot community of the area. They welcomed me and treated me like a king! I could again enjoy home-cooked Greek dishes that I had missed so much and they took me all around sightseeing: from the forested mountains and waterfalls of Hogsback to the huge farm of Mr. Plato that is full of different kinds of antelopes.

Playing with lion cubs! This one is ten weeks old.

   Next was the South African part that was meant to be one of my favourites in the country: the Wild Coast! It was called “Transkei” in the apartheid era. It was one of the areas that the white government had declared as “homeland” for the black people. They had been promising them that they would be able to live free and independent there and the whites would no longer harass them in their “homeland”.

   What they truly wanted was to group all the black people, who were consisting approximately the 80% of the country’s population, in an area that was only the 14% of the country’s surface! They did not, of course, handed them over the areas that had gold, diamonds, infrastructure or fertile soil. They just gave them what was not useful to them. As if that was not enough, the blacks were not allowed to leave these areas, except if they had a special permission to do so. That is if the white needed them for cheap labor force in the towns. Sadly, that was the apartheid era, which I heard with my own ears being called a “golden era” by many white South Africans, including Greeks and Cypriots…

Women painting one of the round huts that are very common in the Wild Coast.

   Until today, the area is inhabited almost entirely by black South Africans. Roads are mostly gravel and I also rode some pretty rough trails. Some steep slopes were full of rocks and truly exhausted me going uphill. It was also raining that day, so the ground was remarkably slippery. As the sun had already set, I wild camped in the green bank of a river, hearing many exotic birds singing all around me.

While wild camping next to the river, I woke up from the exotic birds’ singing.

   Next day, I had to ride on the most difficult and steep part of the trail. My overloaded motorcycle fell twice landing on huge stones. I had no other option but to get off my motorbike and push it uphill meter by meter. The ground was so rough and slippery that even my footsteps were unstable on the rocks. It took me two hours to cross those 100 meters (328 ft.)… but where there’s a will, there’s a way!

It took me two hours to climb that rough and slippery slope that was full of rocks!

   I knew that the principle of the yin and the yang, the good and the bad, would show up again. The bad was just gone. So after all my efforts, a lovely, green, overgrown trail was ahead of me and the view to the ocean paid me back! What truly caught my interest in the Wild Coast was that one could experience the original South African countryside there. The area is full of small settlements formed with these characteristic round huts, all coloured in shades of red, green, blue or yellow. Some of them were surrounded by small – mostly corn – fields. People there mostly work on agriculture and cattle-breeding. There were cows grazing freely here and there and I also saw many goats, some pigs and a few chicken, donkeys and horses. The shepherds were walking among their cattle with their sticks across their shoulders, hanging their hands on it and forming a cross. There were not any fences around. That way of dividing the land is an invention attributed to the white people.

The cattle graze freely and there are no fences in the Wild Coast.

   I was tired of hearing from the white South Africans how dangerous this area is. They told me I should be aware of the four-legged animals that are moving freely in that area but also of the two-legged animals! Yes, that’s exactly how a Greek-South African called the blacks! It is true that in the cities of that area criminality was high, since the white people had forced the black people to wretched living conditions. Nowadays things are not so bad in the cities, while on the countryside, where I was traveling, criminality is minimal and people are very friendly!

Typical image of the authentic South African countryside…

   I will never forget the manners of the villagers when, awkward as it was, I had to change three tubes in one day! While I was climbing some rocks, my motorcycle felt unstable. I immediately thought I had a flat tyre. When I checked, I could not believe my eyes… I had two flat tyres! Both of them had been punctured! I had never experienced such a thing. The rear tube was punctured by a nail. I did not find any nail on the front tyre but there was a small hole on the outer side of the tube. Maybe there was a nail there too which was gone later.

How is it possible to have three flat tyres in the same day?

   The last thing I wanted was all the villagers to gather around me asking me questions, trying to help me and messing with my motorcycle’s wheels. That did not happen actually. The villagers who were passing by were very discreet. They were asking me if I need any help and when I was kindly refusing, they were leaving quietly. Two women that were walking with their babies on their back, offered me something to eat. I refused again without offending them but they asked me: “Aren’t you hungry?”. They only left when I assured them that I was carrying some food on my motorbike.

The typical round huts of the countryside with the traditional straw roof

   As if that was not enough, I could not even ride 100 km (62 miles) and I felt the motorcycle unstable again. I could not believe it… The front tyre was flat again! I had broken the record for bad luck! Seems that the Chinese tube I was carrying as spare from the Democratic Republic of the Congo was of a really bad quality.

This is why it is called the Wild Coast…

   Leaving the coast, I headed north towards Lesotho. The scenery slowly was changing into mountainous. I ascended to 1,600 meters (5,249 ft.) approximately and I could see everywhere green mountains and cows grazing peacefully. Whenever I was reaching a high spot wherefrom the view was panoramic, I could see little lakes among the green pastures. Wet period has its upsides… The greenery had gone wild and everything was beautiful! However, that was only an introduction to the beauty I was about to experience in the next country I would visit: Lesotho…

Heading towards Lesotho, the scenery became mountainous and the greenery was only interrupted by small, beautiful lakes…

More photos and reports at: Live Trip Traveller

Here you can watch the second part of the video about my adventures in South Africa (with English subtitles):

Soundtracks (South African music):
Juluka-Savuka & Johnny Clegg – Asimbonanga (Mandela)
Mango Groove – Eat A Mango
Miriam Makeba – Mbube
Miriam Makeba – Khawuleza (Hurry, Mama, Hurry!)

   Αφού επέστρεψα στο Cape Town και παρέλαβα το καινούριο μου διαβατήριο, μπορούσα πια να συνεχίσω το ταξίδι μου προς τ’ ανατολικά. Ήδη είχα κάνει ένα μεγάλο κύκλο κι είχα απολαύσει τη Route 62 και την πανέμορφη Garden Route, οπότε αυτήν τη φορά έκανα μια διαδρομή σχεδόν εξολοκλήρου σε χωματόδρομους. Πήρα μια γεύση από την απέραντη σαβάνα της Karoo κι ανέβηκα αρκετά περάσματα στα βουνά, όπως το περίφημο Swartberg Pass, που θεωρείται το πιο εντυπωσιακό της χώρας.

Φάρμα στα πρόθυρα της Karoo

   Το αποκορύφωμα των φυσιολατρικών μου εξερευνήσεων ήταν στα Όρη Baviaanskloof, που ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Για να περάσει κανείς τις πύλες βάση νόμου απαιτείται 4×4, αφού οι διαδρομές είναι κάπως δύσβατες. Είναι από τα ελάχιστα εθνικά πάρκα στην Αφρική όπου επιτρέπονται οι μοτοσυκλέτες, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να το εξερευνήσω. Η φύση ήταν, όντως, πανέμορφη, η διαδρομή ενδιαφέρουσα, με αρκετές διασχίσεις ποταμών και πολλές πέτρες, ενώ είδα δίπλα μου κι ένα σωρό διαφορετικά είδη από αντιλόπες!

Τα Όρη Baviaanskloof ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

   Έτσι βγήκα στο Port Elizabeth, όπου με φιλοξένησε ο Mark κι η Tine, ένα πολύ ενδιαφέρον ζευγάρι που ασχολείται ενεργά με αρκετά προγράμματα τα οποία αποσκοπούν στην αναβάθμιση της ζωής των άπορων κατοίκων της περιοχής. Αν και είναι λευκοί, δεν έχουν κανένα κόμπλεξ κατά των μαύρων. Ζουν μαζί τους και τους βοηθούν. Ευτυχώς που γνώρισα και τέτοιους ανθρώπους στη Νότια Αφρική και μ’ έκαναν να ξεχάσω για λίγο το ρατσισμό και το μίσος που νιώθουν οι περισσότεροι σ’ αυτήν τη χώρα.

Η αυλή του σπιτιού όπου έμενα στο Port Elizabeth!

   Μαζί, μέσω του οργανισμού Calabash, επισκεφτήκαμε ένα δημόσιο σχολείο σε μια γειτονική παραγκούπολη, όπου φυτέψαμε δέντρα, λαχανικά και βότανα, τα οποία οι μαθητές κι οι δάσκαλοι θα φροντίζουν και θ’ απολαμβάνουν τους καρπούς τους. Δυστυχώς, η νέα γενιά των κατοίκων στις παραγκουπόλεις δε γνωρίζει πώς να καλλιεργεί. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι, που θυμούνται πώς καλλιεργούσαν πριν πολλά χρόνια τη γη, με χαρά μεταφέρουν τη γνώση αυτή στη νέα γενιά. Θεωρώ πως τέτοιες προσπάθειες είναι σπουδαίες, αφού επικεντρώνονται στη σημαντικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση αυτών των ανθρώπων, που είναι η παραγωγή της τροφής τους.

Οι μαθητές που θα φροντίζουν τα δέντρα που φυτέψαμε στο σχολείο της παραγκούπολης.

   Περνώντας από το Port Alfred, κατευθύνθηκα προς το East London μέσω του ήσυχου παραλιακού δρόμου. Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά! Ήταν όλες τόσο όμορφες και διαφορετικές, που συνέχεια σταματούσα για φωτογραφίες.

Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά κι ήταν όλες όμορφες και διαφορετικές!

   Στο East London είχα γνωστούς μέσω κάποιων κοινών φίλων, οπότε έκανα ένα ευχάριστο διάλλειμα και γνώρισα όλη την ελληνική και κυπριακή κοινότητα της περιοχής. Μου είχαν ετοιμάσει βασιλική υποδοχή! Απόλαυσα ξανά ελληνικά φαγητά που μου είχαν λείψει, ενώ γυρίσαμε όλα τα γειτονικά μέρη: από τα δασωμένα βουνά και τους καταρράκτες του Hogsback μέχρι την τεράστια φάρμα του κυρίου Πλάτωνα, που είναι γεμάτη αντιλόπες πολλών ειδών.

Παίζοντας με μικρά λιονταράκια! Το συγκεκριμένο είναι δέκα εβδομάδων.

   Έπειτα, σειρά είχε το κομμάτι της Νότιας Αφρικής που έμελλε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου: η Άγρια Ακτή (Wild Coast), που την εποχή του απαρτχάιντ ονομαζόταν “Transkei”. Ήταν μια από τις περιοχές που η λευκή κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει ως “homeland” για τους μαύρους κατοίκους της χώρας. Τους είχε παραμυθιάσει πως εκεί θα ζουν ανεξάρτητοι χωρίς να ενοχλούνται από τους λευκούς.

   Στην πραγματικότητα, ήθελαν να συγκεντρώσουν όλους τους μαύρους, που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της χώρας, σε μια έκταση που ήταν μόλις το 14% της χώρας! Φυσικά, δεν τους έδωσαν τις περιοχές που είχαν χρυσό, διαμάντια, σύγχρονες εγκαταστάσεις ή εύφορα εδάφη. Τους έδωσαν ό,τι τους περίσσευε, ό,τι ήταν άχρηστο για τους λευκούς. Μάλιστα, οι μαύροι δεν επιτρεπόταν να φύγουν από αυτές τις περιοχές, εκτός κι αν είχαν ειδική άδεια, αν δηλαδή τους χρειάζονταν οι λευκοί στις πόλεις για φθηνά εργατικά χέρια. Δυστυχώς, αυτή ήταν η εποχή του απαρτχάιντ, που με τα ίδια μου τ’ αυτιά άκουσα ν’ αποκαλούν «χρυσή εποχή» αρκετοί λευκοί, συμπεριλαμβανομένων Ελλήνων και Κυπρίων…

Οι γυναίκες βάφουν μια από τις στρογγυλές καλύβες που χαρακτηρίζουν την περιοχή της Άγριας Ακτής.

   Μέχρι σήμερα στην Άγρια Ακτή ζουν σχεδόν αποκλειστικά μαύροι. Οι δρόμοι είναι ως επί το πλείστον χωματόδρομοι, ενώ έκανα και κάποιες διαδρομές μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Κάποια απότομα ανηφορικά κομμάτια, που ήταν γεμάτα κοτρόνες, με ταλαιπώρησαν απίστευτα. Εκείνη τη μέρα έβρεχε, οπότε το έδαφος ήταν ιδιαίτερα ολισθηρό. Μια κι ο ήλιος είχε δύσει, κατασκήνωσα στην καταπράσινη όχθη ενός ποταμού ακούγοντας ένα σωρό εξωτικά πουλιά τριγύρω.

Κατασκηνώνοντας δίπλα στην όχθη του ποταμού, ξύπνησα από τα κελαηδίσματα εξωτικών πουλιών.

   Την επόμενη μέρα, έπρεπε ν’ ανέβω το πιο απότομο κομμάτι της διαδρομής. Δυο φορές έπεσε η υπερβολικά φορτωμένη μοτοσυκλέτα μου πάνω στις κοτρόνες. Αναγκαστικά, προσπαθούσα ν’ ανεβάσω τη μοτοσυκλέτα μέτρο προς μέτρο, χωρίς να την καβαλώ. Το έδαφος ήταν τόσο ανώμαλο, που γλιστρούσαν και τα πόδια μου πάνω στις πέτρες. Μου πήρε δύο ώρες για ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα… Ο επιμένων νικά, όμως!

Δυο ώρες μου πήρε ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα της απότομης ανηφόρας που ήταν γεμάτη κοτρόνες!

   Ήξερα πως ο νόμος του γιν και του γιάνγκ, του καλού και του κακού, θα έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Το κακό μόλις είχε περάσει. Ένα ωραίο, χορταριασμένο μονοπάτι με περίμενε στη συνέχεια κι η θέα προς τον ωκεανό με αποζημίωσε! Αυτό που με μάγεψε στην Άγρια Ακτή είναι πως εκεί μπορεί να βιώσει κανείς την αυθεντική νοτιοαφρικανική επαρχία. Η περιοχή είναι γεμάτη αραιοκατοικημένους οικισμούς με αυτές τις χαρακτηριστικές, στρογγυλές καλύβες σε αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου, του μπλε ή του κίτρινου. Μερικές περιβάλλονταν από μικρά χωράφια, όπου καλλιεργούσαν κυρίως καλαμπόκι. Οι κάτοικοι εκεί ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Παντού υπήρχαν διάσπαρτες αγελάδες, που έβοσκαν ελεύθερα, ενώ είδα και αρκετές κατσίκες, λίγα γουρούνια, μερικές κότες, γαϊδουράκια κι άλογα. Οι βοσκοί περπατούσαν δίπλα στα ζώα τους με τη μαγκούρα περασμένη στην πλάτη τους και τα χέρια να κρέμονται απ’ αυτήν, σα να ‘ναι σταυρωμένοι. Φράκτες δεν υπήρχαν πουθενά. Αυτός ο διαχωρισμός της γης είναι επινόηση των λευκών.

Στην Άγρια Ακτή τα ζώα βόσκουν ελεύθερα κι οι φράκτες είναι ανύπαρκτοι.

   Είχα βαρεθεί ν’ ακούω από τους λευκούς πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η περιοχή. Πρέπει να προσέχω, έλεγαν, τα τετράποδα, που κινούνται ελεύθερα εκεί, αλλά και τα δίποδα ζώα! Καλά διαβάσετε! Μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις χαρακτήρισε τους μαύρους ένας από τους Έλληνες που γνώρισα… Είναι αλήθεια πως στις πόλεις της περιοχής υπήρχε πολύ εγκληματικότητα, αφού οι λευκοί είχαν αναγκάσει τους μαύρους να ζουν σ’ άθλιες συνθήκες. Τώρα πια δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση, ενώ στην επαρχία, όπου κινιόμουν εγώ, η εγκληματικότητα είναι ελάχιστη κι οι κάτοικοι φιλικότατοι!

Τυπική εικόνα της αυθεντικής νοτιοαφρικανικής επαρχίας…

   Δε θα ξεχάσω τη συμπεριφορά των χωρικών όταν η γρουσουζιά με χτύπησε κι άλλαξα τρεις σαμπρέλες μέσα σε μια μέρα! Καθώς σκαρφάλωνα στα κατσάβραχα, άρχισα να νιώθω τη μοτοσυκλέτα μου ασταθή. Κατευθείαν το μυαλό μου πήγε σε σκασμένο λάστιχο. Όταν, όμως, σταμάτησα να ελέγξω τι συμβαίνει, έμεινα έκπληκτος… Δεν περίμενα πως είχαν σκάσει και τα δυο λάστιχα συγχρόνως! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Στην πισινή ρόδα βρήκα καρφί. Στη μπροστινή δε βρήκα τίποτα, αλλά η σαμπρέλα είχε μια μικρή τρύπα στο πέλμα. Ίσως να είχε μπει κι εκεί κάποιο καρφί κι ύστερα να βγήκε.

Μα είναι δυνατόν να μου σκάσουν τρεις φορές τα λάστιχα μέσα σε μια μέρα;

   Το τελευταίο που ήθελα εκείνη την ώρα ήταν να μαζευτεί όλο το χωριό γύρω μου, να μου κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις και να βάζουν όλοι χέρι στις ρόδες προσπαθώντας να με βοηθήσουν. Αυτό, όμως, δεν έγινε. Όσοι περνούσαν από ‘κει, με μια απίστευτη διακριτικότητα, με ρωτούσαν αν χρειάζομαι βοήθεια. Όταν αρνιόμουν ευγενικά, έφευγαν χωρίς να με αποσπάσουν από το έργο μου. Δυο γυναίκες που περπατούσαν με τα μωρά τους στην πλάτη, μου προσέφεραν κάτι να φάω. Αρνήθηκα και πάλι χωρίς να τις προσβάλλω και με ρώτησαν: «Μα δεν πεινάς;». Έφυγαν μόνο όταν τις διαβεβαίωσα πως είχα φαγητό στη μοτοσυκλέτα μου.

Οι τυπικές, στρογγυλές καλύβες της επαρχίας με την παραδοσιακή, αχυρένια στέγη

   Σα να μην έφτανε αυτό, ούτε 100 χιλιόμετρα δεν πρόλαβα να κάνω κι ένιωσα πάλι το τιμόνι να κουνιέται. Δε μπορούσα να το πιστέψω… Το μπροστινό λάστιχο είχε σκάσει πάλι! Είχα καταρρίψει κάθε ρεκόρ γκαντεμιάς! Απ’ ό,τι φάνηκε, η κινέζικη σαμπρέλα που είχα βρει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κουβαλούσα για εφεδρική, ήταν απλά άθλιας ποιότητας.

Γι’ αυτό λέγεται Άγρια Ακτή…

   Αφήνοντας την ακτή, άρχισα να κατευθύνομαι βόρεια, προς το Λεσότο. Το τοπίο σταδιακά άλλαξε κι έγινε ορεινό. Ανέβηκα περίπου μέχρι τα 1.600 μέτρα υψόμετρο κι έβλεπα παντού γύρω μου βουνά με καταπράσινο χορταράκι, που οι αγελάδες νωχελικά έβοσκαν. Όποτε ανέβαινα σε κάποιο ψηλό σημείο, απ’ όπου η θέα ήταν πανοραμική, έβλεπα διάσπαρτες μικρές λιμνούλες να διακόπτουν το πράσινο χρώμα του τοπίου. Έχει και τα θετικά της η βροχερή περίοδος… Η βλάστηση είχε θεριέψει κι όλα ήταν καταπράσινα! Αυτό, όμως, ήταν απλά μια εισαγωγή μπροστά στην ομορφιά που θα συναντούσα στην επόμενη χώρα του οδοιπορικού μου: το Λεσότο…

Κατευθυνόμενος προς το Λεσότο, το τοπίο έγινε ορεινό και το πράσινο διακοπτόταν μόνο από όμορφες, μικρές λιμνούλες…

Περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το δεύτερο μέρος του βίντεο σχετικά με τις περιπέτειές μου στη Νότια Αφρική:

Soundtracks (Νοτιοαφρικανική μουσική):
Juluka-Savuka & Johnny Clegg – Asimbonanga (Mandela)
Mango Groove – Eat A Mango
Miriam Makeba – Mbube
Miriam Makeba – Khawuleza (Hurry, Mama, Hurry!)