While I was crossing the border from Slovenia to Italy, Christina was on board, traveling from Patras, Greece to Ancona, Italy with ANEK LINES. After one and a half month we would finally meet again! Christina just took the short way by ship, having ANEK LINES on her side, while I, on the other hand, enjoyed an amazing trip through the Balkans!

   While in Italy, I found myself at the new home of Akis Temperidis and Vula Netou, the Greek couple that had made a RTW trip on a Land Rover. We had set off from Greece at about the same time, when I was starting my previous trip in Asia. However, at that time we did not know each other… It was meant for us to meet up, totally unexpected, in a hotel in India! In a country with more than a billion people, three overlanders from Greece bumped to each other! How unbelievable could that be…

Another great meeting, this time in Italy, with Akis Temperidis, Vula Netou and the legendary Land Rover which travelled with them around the world!

   Now, we met again on a different corner of the world, having the same vehicles (mine was slightly different this time). Akis and Vula, along with their baby girl Anastasia, are living now in a small village in Northern Italy. I was their guest there, and we couldn’t stop telling each other stories from our journeys! I think that, in those two days, we were only physically in Italy. Spiritually, we were all wandering in other continents… They gave me plenty of advice concerning Africa, as they had made almost the same route we were about to, plus they had spent a year and a half in Tanzania, managing a lodge in the jungle!

Riding towards Cerreto Pass, at 1,200 m (3,937 ft) altitude, through the road that Akis suggested to me!

   Christina and I were finally back together, and from now on we will be traveling together, for as long as it will be possible… Of course, for Christina it’s a whole new life now. She has never done such a long trip before, neither on motorcycle nor in any other means of transportation. She is, however, determined to live the nomadic life (well, in a modern version) and she is doing great. She may be lacking the experience but she has the will, and that is the most important thing!

Cinque Terre villages are so picturesque and historic that they are protected by Unesco!

   In Livorno, Natalia was the one who hosted us and she really made us feel like home! We went to buy some groceries and Christina cooked, in order to have some meals ready, while on board to Morocco. The original plan was to ride our motorcycles all the way to Gibraltar. But since we had been delayed so much our departure from Greece, it was better to take the ship and be in Morocco in time, as we wanted to find the best weather conditions possible while traveling along the African continent.

Going to Livorno, we chose, of course, the small countryside roads. We were passing through beautiful seaside towns, like this one…

   Reaching the port of Livorno, we were very surprised to find that we were about to sail away on a Greek ship, with many Greeks amongst the crew! Mysterious are the ways of how international commerce works… How could we ever dream that we would sail to Morocco on the same ship we used to take to the islands of the Aegean Sea! It took us two and a half days (60 hours) to arrive in Tangier, Morocco with a stop in Barcelona, Spain. The weather was great and it was nice being on board, watching, even from such a long distance, the shores of France and Spain. We even met a few sailboats traveling in the Mediterranean Sea. In times like these, I really miss sailing. Have you ever had the feeling of missing what you do for living? Since I got myself into sailing, I feel like this all the time!

Cooking on the deck… In a few minutes the omelet will be ready! Bon appetite!

   We spent our time on board very cheerfully. I made the first video of my trip in Albania, we read about Morocco and we were chatting with the Greek members of the crew, who they hadn’t seen another Greek for months. They found the best place on the deck for us to settle, where we could spend the night comfortably and quietly.

   Όταν εγώ από τη Σλοβενία έμπαινα οδικώς στην Ιταλία, η Χριστίνα ήταν στο καράβι της ΑΝΕΚ και ταξίδευε από την Πάτρα στην Ανκόνα. Έτσι, μετά από ενάμιση μήνα, περίπου, ξαναβρεθήκαμε στην Ιταλία! Απλά η Χριστίνα έφτασε εκεί με τη βοήθεια της ΑΝΕΚ, ενώ εγώ έφτασα οδικώς μετά από ένα υπέροχο ταξίδι στα Βαλκάνια!

   Βρέθηκα στη νέα γειτονιά του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover. Είχαμε ξεκινήσει τον ίδιο καιρό από την Ελλάδα, όταν κατευθυνόμουν προς την Ασία. Τότε, όμως, δεν είχαμε γνωριστεί… Έμελλε να γνωριστούμε τελείως τυχαία σ’ ένα ξενοδοχείο της Ινδίας! Μέσα σε μια χώρα με περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό, τρεις Θεσσαλονικείς overlanders συναντηθήκαμε τυχαία! Πόσο απίστευτο μας φαινόταν…

Άλλη μια συνάντηση κορυφής, αυτή τη φορά στην Ιταλία, με τον Άκη Τεμπερίδη, τη Βούλα Νέτου και το ιστορικό Land Rover που έκανε το γύρο του κόσμου!

    Τώρα ξαναβρισκόμασταν σε μια άλλη γωνιά του κόσμου με τα ίδια οχήματα (μόνο που το δικό μου είχε κάποιες διαφορές αυτή τη φορά). Ο Άκης κι η Βούλα, μαζί με τη μικρή τους Αναστασία, μένουν το τελευταίο διάστημα σ’ ένα χωριό της Βόρειας Ιταλίας. Με φιλοξένησαν εκεί και δε σταματούσαμε ν’ ανταλλάζουμε ιστορίες από τα ταξίδια μας! Εκείνες τις δυο μέρες μόνο σωματικά, νομίζω, βρισκόμασταν στην Ιταλία. Νοητικά ταξιδεύαμε σ’ άλλες ηπείρους… Μου έδωσαν αρκετές συμβουλές για την Αφρική, αφού είχαν κάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή που θα κάνουμε κι εμείς και μάλιστα έζησαν στην Τανζανία για ενάμιση χρόνο, αφού εργάζονταν σ’ ένα ξενοδοχείο μέσα στη ζούγκλα!

Ανεβαίνοντας στο Πέρασμα Cerreto, στα 1.200 μ. υψόμετρο, από το δρόμο που μου πρότεινε ο Άκης!

   Ξανασμίξαμε, επιτέλους, με τη Χριστίνα κι από ‘δω και πέρα θα ταξιδεύουμε μαζί, για όσο μπορέσουμε… Για τη Χριστίνα, βέβαια, ξεκινά μια καινούρια ζωή. Δεν έχει ξανακάνει μεγάλο ταξίδι ούτε με μοτοσυκλέτα ούτε με άλλο μέσο. Είναι, όμως, αποφασισμένη να ζήσει τη νομαδική ζωή (σε μια πιο σύγχρονη μορφή, σίγουρα) και τα πηγαίνει πολύ καλά. Μπορεί να μην έχει την εμπειρία, αλλά έχει τη θέληση κι αυτό είναι το σημαντικότερο!

Τα χωριά Cinque Terre είναι τόσο γραφικά και ιστορικά, που προστατεύονται από την Unesco!

   Στο Livorno μας φιλοξένησε η Ναταλία και μας έκανε να νιώθουμε σα στο σπίτι μας! Πήγαμε να ψωνίσουμε κι η Χριστίνα μαγείρεψε για να έχουμε έτοιμο φαγητό στο καράβι προς το Μαρόκο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να πάμε οδικώς μέχρι το Γιβραλτάρ. Αφού, όμως, καθυστερήσαμε μήνες να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, ήταν προτιμότερο να πάρουμε το καράβι και να φτάσουμε στο Μαρόκο στην ώρα μας, για να έχουμε τον καλύτερο δυνατό καιρό ταξιδεύοντας στην αφρικανική ήπειρο.

Πηγαίνοντας προς το Livorno, επιλέξαμε, φυσικά, τους μικρούς, επαρχιακούς δρόμους. Περνούσαμε από όμορφα παραθαλάσσια μέρη, όπως αυτό…

   Φτάνοντας τα μεσάνυχτα στο λιμάνι του Livorno, μείναμε έκπληκτοι όταν διαπιστώσαμε πως θα πλεύσουμε με ελληνικό καράβι, όπου δουλεύουν αρκετοί Έλληνες! Πλάκα έχουν τα κόλπα του εμπορίου… Πού να περιμέναμε πως θα φτάναμε στο Μαρόκο με το πλοίο και το πλήρωμα που μας πήγαινε στα νησιά του Αιγαίου! Δυόμισι μέρες (60 ώρες) έκανε το πλοίο να φτάσει στην Ταγγέρη, με μια ενδιάμεση στάση στη Βαρκελώνη. Ο καιρός ήταν καλός κι ήταν όμορφα να πλέουμε ατελείωτα βλέποντας έστω κι από μακριά τις ακτές της Γαλλίας και της Ισπανίας. Συναντήσαμε και μερικά ιστιοφόρα, που ταξίδευαν στη Μεσόγειο. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπει η ιστιοπλοΐα. Σας έχει τύχει ποτέ να σας λείπει το επάγγελμά σας; Από τότε που ασχολήθηκα με την ιστιοπλοΐα, το νιώθω συνεχώς αυτό!

Μαγειρεύοντας στο κατάστρωμα… Σε λίγα λεπτά η ομελέτα θα είναι έτοιμη! Καλή μας όρεξη!

   Οι ώρες στο πλοίο περνούσαν ευχάριστα. Έφτιαξα το πρώτο βίντεο από το ταξίδι μου στην Αλβανία, διαβάζαμε για το Μαρόκο και τα λέγαμε με τους Έλληνες ναυτικούς, που οι καημένοι είχαν μήνες να δουν Έλληνα. Μας τακτοποίησαν στην καλύτερη γωνιά του καταστρώματος, όπου κοιμόμασταν ήσυχα κι είχαμε όλες τις ανέσεις.