Γνώρισα τον Philippe στο Στέκι Μεταναστών της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στην Αφρική. Γεννήθηκε το 1978 στην Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά κατάγεται απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο. Η Ακτή Ελεφαντοστού τις τελευταίες δεκαετίες ήταν ο οικονομικός κολοσσός της Δυτικής Αφρικής, οπότε προσέλκυε πολλούς οικονομικούς μετανάστες. Αργότερα η οικογένειά του επέστρεψε στη Μπουρκίνα Φάσο, αλλά οι γονείς του δε ζουν πια.

   Ο Philippe στα είκοσί του άνοιξε ένα μικρό επιπλοποιείο μαζί με κάποιον φίλο του. Μια από τις καναδέζικες εταιρείες που εκμεταλλεύεται το χρυσάφι της Μπουρκίνα Φάσο ήταν από τους καλύτερους πελάτες του Philippe. Πόσα έπιπλα, όμως, ν’ αγοράσουν κι αυτοί; Ο Philippe άλλαξε επάγγελμα κι άνοιξε ένα μαγαζάκι όπου εμπορευόταν χαλιά μαζί με την αδερφή του. Η αδερφή του παντρεύτηκε, οπότε σταμάτησε τη δουλειά κι έτσι το ‘κλεισαν κι αυτό το μαγαζί.

   Ο Philippe ήθελε από καιρό να μεταναστεύσει στην Ευρώπη. Επειδή αυτές οι χώρες αποτελούσαν γαλλικές αποικίες μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν εδώ μιλούν γαλλικά. Έτσι η Γαλλία είναι η πρώτη τους επιλογή όταν θέλουν να μεταναστεύσουν. Η γαλλική πρεσβεία, όμως, αρνήθηκε να χορηγήσει βίζα στον Philippe.

   Ο Philippe άρχισε να σκέφτεται την Ελλάδα. Όταν τον ρώτησα γιατί επέλεξε την Ελλάδα, έμεινα έκπληκτος από την απάντησή του… Είναι χριστιανός καθολικός και πάντα διάβαζε στη Βίβλο για τους Έλληνες, οπότε πίστευε, ο καημένος, πως θα ζουν καλοί άνθρωποι εκεί. Όταν πήρε το αεροπλάνο κι έφτασε τελικά στην Αθήνα, απογοητεύτηκε… Δυο χρόνια εργάστηκε εκεί, αλλά συνάντησε αρκετά αφεντικά που δεν του συμπεριφέρονταν καθόλου καλά, οπότε τους παρατούσε αμέσως.

   Τώρα πια ζει στη Θεσσαλονίκη κι εργάζεται σ’ ένα κατάστημα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Εκεί είναι ευχαριστημένος. Εκκλησιάζεται τακτικά και μάλιστα έχει κι ένα φίλο ιερέα. Νοικιάζει ένα σπίτι με δυο υπνοδωμάτια, όπου συγκατοικεί μαζί μ’ ένα συμπατριώτη του. Στο Στέκι Μεταναστών πηγαίνει συχνά, είτε για να παρακολουθήσει τα μαθήματα αγγλικών και κιθάρας είτε για να δει την ταινία της Κυριακής. Καθώς μιλούσαμε στα ελληνικά και μου έλεγε για τη χώρα του, μου έδωσε τα στοιχεία του αδερφού του, για να πάω να τον βρω στην Ouagadougou.

Με τον Cyrille, τον αδερφό του Philippe, στην Ouagadougou!

   Ακριβώς ένα χρόνο μετά, να ‘μαστε στην Ouagadougou, να τρώμε σουβλάκια με τον Cyrille, τον αδερφό του Philippe. Μόλις του τηλεφωνήσαμε και του ‘παμε πως βρισκόμαστε στην πόλη του, αμέσως ήρθε με το μηχανάκι του να μας γνωρίσει. Ο Cyrille είναι δέκα χρόνια μικρότερος από τον Philippe. Είναι ένα συμπαθητικό, χαμηλών τόνων και μορφωμένο παιδί. Έχει Master στον τομέα της απολύμανσης του νερού κι εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλά γαλλικά, αλλά κι αγγλικά. Εργάζεται στην ειδικότητά του οχτώ ώρες την ημέρα και πέντε μέρες την εβδομάδα. Πληρώνεται 200 ευρώ το μήνα. Ο μισθός του θεωρείται αρκετά καλός στη Μπουρκίνα Φάσο, οπότε ο Cyrille είναι ευχαριστημένος.

   Αντίθετα με τον αδερφό του, ο Cyrille δε θέλει να μεταναστεύσει. Οι εργοδότες του τον έστειλαν στη Γαλλία για δυο ‘βδομάδες, για να εκπαιδευτεί, αλλά η ζωή εκεί δεν του άρεσε. Του φάνηκε δύσκολη, αφού τα πάντα είναι ακριβά κι ο κόσμος είναι πιο κλειστός. Προτιμά τη ζωή στη Μπουρκίνα Φάσο, όπου οι άνθρωποι είναι πιο κοινωνικοί κι υπάρχει αλληλεγγύη.

   Γνωρίζοντας τον Philippe και τον Cyrille, νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση που φέραμε κι αυτή μας την αποστολή εις πέρας. Δε σας κρύβουμε πως μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο, ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στη Μπουρκίνα Φάσο! Χαρήκαμε πολύ που, τελικά, γνωρίσαμε δυο υπέροχους ανθρώπους που είχαν να μας διδάξουν πολλά για τη ζωή στον τόπο τους, αλλά και για τη ζωή τους στους δικούς μας τόπους…