Heading south through gravel roads, I reached Lüderitz, another one city where the influence of the German colonizers is obvious until today. I also enjoyed a relaxing ride around the deserted and windy beaches of the peninsula that protects the city from the wild Atlantic Ocean waves.

The Atlantic coastline around Lüderitz can be dangerous…

   A place that I definitely wanted to visit was Kolmanskop. This village was established in the desert in 1908 when a local worker found a diamond in the area and without knowing how much it was worth, he showed it to his German supervisor. They figured out that there were so many diamonds in the area that sometimes they didn’t even have to dig the ground to find them! As expected, the German government soon declared the area forbidden to everybody. German miners started to gather immediately, while of course the locals were the ones that were used for the heavy labor.

These wild horses have been adapted to the harsh conditions of Namib, the world’s eldest desert and they are now characterized as a special breed. I think one of them actually fell in love with Baobabis!

   The security precautions out of fear of diamond theft were very harsh. The workers’ hands and legs were tied and they were left to look for diamonds crawling on the ground. They were even mouth gagged so that they would not swallow any diamonds and transfer them in their body. Despite all that, many workers had thought tricks beyond imagination just to grab one of those precious stones and change their whole life. They even used pigeons to secretly transfer the diamonds! This led pigeon ownership to be forbidden in the area up until today.

Once upon a time Kolmanskop and Lüderitz were Southern Africa’s richest cities. Now everything cries abandonment…

   The city of Lüderitz and nearby Kolmanskop were Southern Africa’s richest cities at that time. At Kolmanskop, in the middle of the desert, they had installed pipes to bring water from the sea. Then they could make ice for the Germans to cool their beers! They even had a big swimming pool. Tons of drinking water were carried overland by that era’s means of transport… Tons of coal were imported from South Africa so that the electric power plant could operate. The settlement also provided a school, a casino, a bowling alley and a theater where famous artists were coming all the way from Europe to entertain the diamond miners. That was also the place were Africa’s first tram was introduced and it also facilitated a hospital equipped with the first X-ray machine in southern hemisphere! Do not jump to conclusions that the German employers were worried about the health of their workers. The X-rays were used to find out if anybody was hiding a diamond inside his body, a technique that is common even today! Imagine that the workers were not allowed to leave the settlement for the entire two years their contract was on…

The diamond miners could even enjoy bowling while living at the settlement of Kolmanskop…

   I rode some gravel roads again to reach Fish River Canyon. On the way my motorcycle’s engine started to stall. While I was riding the endless straight roads with a steady speed of 70 km/h (43.5 mph), I did not notice any problem . But while I was slowing down, I was realizing that the engine was not working properly. I thought that I should clean the carburetor since I had been riding thousands of kilometers in rough off-road conditions with fuel of uncertain quality.

Cleaning my carburetor from the desert dust.

   I did actually remove some dirt from my carburetor, despite I have a fuel filter installed! The weird thing though was that the problem was not solved. I was now at a lower altitude than before and I thought that maybe the valves’ clearance should be adjusted since the heat might have led them to remain open. I wild camped at a beautiful place in front of the canyon and I let the engine to cool off completely. In the morning I adjusted the valves’ clearance, which I had neglected for 11,500 km (7,146 miles). Unfortunately that was not the solution either…

One of the few trees in that area offered me its shade to wild camp while gazing at the Fish River Canyon and adjust the valves’ clearance.

   The first thing I did was to check whether there was a spark at the spark plug or not and that fooled me. When I checked again, I realized that the spark was not steady and strong. That led me to the correct conclusion… The suspects were: the CDI, the ignition coil and the alternator, with the first one being the more plausible. While traveling with Christina, diagnosing faults was a piece of cake! I was exchanging the suspected spare parts between the motorbikes and I could immediately spot the problem. But this time I was traveling alone in the desert of Namibia and there were no spare parts within a range of thousands of kilometers!

Time to forget the problems for a while and enjoy the sunset over the canyon…

   I struggled and made it to a settlement where fortunately my mobile phone could get some reception! Thanks to PlanetSim that works all over the world! I called Dimitris Katigiannis from NRG, the mechanic that always saves me in situations like this… He suggested an old trick that I would never have thought of; to hit hard the CDI in case the problem was caused by poor connection or something and can be temporarily solved by hitting the unit.

Those endless dirt roads of Namibia stole my heart away!

   I fitted all the parts on my motorbike again, I pressed the start button and everything was working fine! I could finally go on after two days of searching for the problem! I had hundreds of off-road kilometers ahead of me and I was hoping everything would function properly until I reach Cape Town in South Africa, where I would be able to find a permanent solution…

With my motorcycle running properly again, it was time to enjoy the Fish River Canyon, which is considered to be the second largest canyon of the world, after the Grand Canyon!

   With the problem solved, obviously more relaxed, I visited the Fish River Canyon. It is considered to be the second largest canyon of the world, after the Grand Canyon, but this depends on the way somebody measures a canyon. It is definitely impressive, anyway! I reached Aussenkehr, where I was hosted in a huge vineyard at the banks of Orange River that separates Namibia from South Africa.

It is strange that Aussenkehr, despite it sits in a desert, is full of vineyards!

   That was where I ran across a dilemma. I wanted to make a long detour heading west and enjoy the picturesque and quiet off-road route next to the river. I would enter in South Africa through some forgotten border that one can reach after crossing the river on a barge. As I wasn’t sure if the CDI would keep functioning properly, I was thinking if it is more wise to take the paved road to reach South Africa through the quick and easy way. Well, you know me, what do you think I did? After all, I had already covered thousands of kilometers on dirt roads and the motorcycle was running perfectly well!

There’s no way I would miss entering South Africa off-road! The /Ai/Ais – Richtersveld Transfrontier Park is offering a much more appealing alternative than the paved road 😉

   I spent an entire month at this amazing country and I realized that I was dreaming about it all these years for a reason! I explored it thoroughly and I feel satisfied and complete. I rode almost 5,000 km (3,107 miles) in Namibia and 3,000 (1,864 miles) of them were far away from the boring tar! This is an even greater percentage of off-road riding than we had in Mauritania, Guinea or the Democratic Republic of the Congo!

On a barge, I said goodbye to Namibia leaving with the best impressions!

Here you can watch the second part of the video about my adventures in Namibia (with English subtitles):

Soundtracks (Namibian music):
Blossom – I wanna be free
A Hand-Full of Namibians & Papa Wemba – Nhamo (Mbira 1)

   Συνεχίζοντας νότια μέσα από τους χωματόδρομους, έφτασα στο Lüderitz, άλλη μια πόλη που φανερώνει έντονα τη γερμανική παρουσία του παρελθόντος. Εκεί απόλαυσα μια ωραία βόλτα με τη μοτοσυκλέτα στις ερημικές κι ανεμοδαρμένες παραλίες της χερσονήσου που προστατεύει την πόλη από τα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού.

Οι ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού γύρω από το Lüderitz κρύβουν πολλές παγίδες…

   Ένα μέρος που δε θα ‘χανα σε καμιά περίπτωση ήταν το Kolmanskop. Ο οικισμός αυτός είχε ιδρυθεί στην έρημο το 1908, όταν ένας ντόπιος εργάτης βρήκε στην περιοχή ένα διαμάντι και χωρίς να γνωρίζει την αξία του, το έδειξε στο Γερμανό προϊστάμενό του. Διαπίστωσαν πως τα διαμάντια ήταν τόσα, που μερικές φορές δε χρειαζόταν καν να σκάψουν. Όπως ήταν αναμενόμενο, η γερμανική κυβέρνηση σύντομα χαρακτήρισε την περιοχή ως απαγορευμένη για τους πάντες. Γερμανοί αδαμαντωρύχοι άρχισαν αμέσως να συρρέουν, ενώ φυσικά οι ντόπιοι ήταν αυτοί που χρησιμοποιούνταν για τις επίπονες χειρονακτικές εργασίες.

Τ’ άγρια αυτά άλογα έχουν προσαρμοστεί στις αφιλόξενες συνθήκες της αρχαιότερης ερήμου στον κόσμο, της Ναμίμπ, και τώρα πια θεωρούνται ξεχωριστή ράτσα. Μάλιστα, το ένα από αυτά ερωτεύτηκε το Μπαομπάμπη!

   Τα μέτρα ασφαλείας για να μην κλαπούν διαμάντια ήταν αυστηρότατα. Έδεναν τα χέρια και τα πόδια των εργατών κι αυτοί έψαχναν στην άμμο έρποντας. Τους έδεναν ακόμη και το στόμα, για να μη μπορούν να καταπιούν κάποιο διαμάντι και το μεταφέρουν έτσι μέσα στο σώμα τους. Παρόλ’ αυτά, πολλοί, για να έχουν στην κατοχή τους έναν τόσο πολύτιμο λίθο και να καταφέρουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους, είχαν σκεφτεί κόλπα που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Μέχρι και σε περιστέρια έκρυβαν τα διαμάντια κι ακόμη και σήμερα απαγορεύεται η κατοχή περιστεριών στην περιοχή!

Κάποτε το Kolmanskop και το Lüderitz ήταν οι πλουσιότερες πόλεις στα νότια της Αφρικής. Τώρα όλα μυρίζουν εγκατάλειψη…

   Η πόλη του Lüderitz και το γειτονικό Kolmanskop ήταν οι πλουσιότερες πόλεις στα νότια της Αφρικής εκείνη την εποχή. Στο Kolmanskop, στη μέση της ερήμου, έφερναν νερό από τη θάλασσα με σωλήνες. Έτσι έφτιαχναν πάγο για να ψύχουν τις μπύρες τους οι Γερμανοί, ενώ είχαν μέχρι και πισίνα! Τόνοι πόσιμου νερού μεταφέρονταν από μακριά με τα χερσαία μέσα της εποχής… Τόνοι άνθρακα εισάγονταν από τη Νότια Αφρική για να λειτουργήσει το εργοστάσιο ηλεκτρισμού. Ο οικισμός, επίσης, διέθετε σχολείο, καζίνο, bowling, θέατρο όπου ακόμη κι από την Ευρώπη έρχονταν διάσημοι καλλιτέχνες για να ψυχαγωγήσουν τους αδαμαντωρύχους, το πρώτο τραμ στην Αφρική, αλλά και νοσοκομείο με το πρώτο μηχάνημα για ακτινογραφίες στο νότιο ημισφαίριο! Μη βιάζεστε να συμπεράνετε πως οι Γερμανοί εργοδότες ενδιαφέρονταν για την υγεία των υπαλλήλων τους. Οι ακτινογραφίες γίνονταν για να φανεί αν οι εργάτες είχαν κρύψει διαμάντια μέσα στο σώμα τους, τεχνική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα! Σκεφτείτε πως οι εργάτες έμεναν έγκλειστοι στον οικισμό για τα δυο χρόνια που διαρκούσε το συμβόλαιό τους…

Μέχρι και bowling διέθετε ο οικισμός των αδαμαντωρύχων στο Kolmanskop εκείνη την εποχή…

   Πήρα πάλι τους χωματόδρομους για να φτάσω στο Fish River Canyon. Στο δρόμο ο κινητήρας της μοτοσυκλέτας μου άρχισε να κάνει διακοπές. Όταν οδηγούσα στις ατελείωτες ευθείες με 70 χιλιόμετρα την ώρα, δεν παρατηρούσα κανένα πρόβλημα. Όταν, όμως, έκοβα ταχύτητα, διαπίστωνα πως ο κινητήρας δούλευε με διακοπές, ενώ δε μπορούσε να κρατήσει το ρελαντί. Σκέφτηκα πως προφανώς θα θέλει καθάρισμα το καρμπιρατέρ, αφού είχα κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα σε δύσκολες εκτός δρόμου συνθήκες και με βενζίνη αμφιβόλου ποιότητας.

Καθαρίζοντας το καρμπιρατέρ από το χώμα της ερήμου.

   Πράγματι, από το καζανάκι του καρμπιρατέρ έβγαλα χώμα κι ας έχω εγκαταστήσει φίλτρο βενζίνης! Το περίεργο, όμως, ήταν πως το πρόβλημα δε λύθηκε. Είχα κατέβει σε υψόμετρο και σκέφτηκα μήπως οι βαλβίδες είχαν μειωμένο διάκενο κι η ζέστη τις έκανε να μένουν ανοιχτές. Κατασκήνωσα σ’ ένα όμορφο μέρος μπροστά στο φαράγγι, άφησα τον κινητήρα να κρυώσει τελείως και το πρωί ρύθμισα το διάκενο των βαλβίδων. Τις είχα αμελήσει για περίπου 11.500 χιλιόμετρα, οπότε οι βαλβίδες εξαγωγής είχαν λίγο μικρότερο διάκενο απ’ όσο θα έπρεπε. Δυστυχώς, όμως, ούτε αυτό έφταιγε…

Ένα από τα λιγοστά δέντρα της περιοχής μου προσέφερε απλόχερα τη σκιά του, για να κατασκηνώσω με θέα το Fish River Canyon και να ρυθμίσω το διάκενο των βαλβίδων του κινητήρα.

   Είχα ελέγξει εξ αρχής αν υπήρχε σπινθήρας στο μπουζί κι αυτό μ’ είχε ξεγελάσει. Όταν το έλεγξα πάλι, διαπίστωσα πως ο σπινθήρας δεν ήταν πάντα δυνατός. Αυτό με οδήγησε προς τη σωστή κατεύθυνση… Οι ύποπτοι ήταν: η μονάδα ηλεκτρονικής ανάφλεξης, ο πολλαπλασιαστής και τα πηνία, με τον πρώτο να συγκεντρώνει τις περισσότερες υποψίες μου. Όσο ταξίδευα με τη Χριστίνα, η διάγνωση των βλαβών ήταν παιχνιδάκι! Αντάλλαζα μεταξύ των μοτοσυκλετών μας τα εξαρτήματα που υποπτευόμουν πως φταιν κι έβρισκα αμέσως το πρόβλημα. Τώρα, όμως, ήμουν μόνος στην ερημική Ναμίμπια κι ανταλλακτικά δεν υπήρχαν σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων…

Ώρα να ξεχάσω τα προβλήματα για λίγο και ν’ απολαύσω το ηλιοβασίλεμα πάνω από το φαράγγι…

   Πήγα με τα χίλια ζόρια σ’ έναν οικισμό όπου το κινητό μου τηλέφωνο είχε σήμα. Να ‘ναι καλά η PlanetSim, που δουλεύει σχεδόν σ’ όλες τις χώρες του κόσμου! Τηλεφώνησα στο Δημήτρη Κατηγιάννη από το NRG, το μάστορα που πάντα με σώζει σε τέτοιες καταστάσεις… Μου είπε ένα παλιό, ινδιάνικο κόλπο, που ούτε είχα φανταστεί πως θα μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά μου: να χτυπήσω γερά τη μονάδα ηλεκτρονικής ανάφλεξης, μήπως το πρόβλημα οφείλεται σε κακή επαφή ή ψυχρή κόλληση κι έτσι λυθεί προσωρινά!

Αυτοί οι ατελείωτοι χωματόδρομοι της Ναμίμπια ήταν που με ξελόγιασαν!

   Σύνδεσα πάλι όλα τα εξαρτήματα στη μοτοσυκλέτα, πάτησα τη μίζα και ως διά μαγείας, όλα δούλευαν ρολόι! Επιτέλους, μετά από δυο μέρες αναζητήσεων μπορούσα να συνεχίσω! Είχα εκατοντάδες χιλιόμετρα εκτός δρόμου οδήγησης μπροστά μου κι ευχόμουν όλα τα μικροεξαρτήματα της μονάδας ηλεκτρονικής ανάφλεξης να κάνουν επαφή μέχρι να φτάσω στο Cape Town της Νότιας Αφρικής, όπου θα μπορούσα να δώσω μια λύση…

Με τη μοτοσυκλέτα να λειτουργεί και πάλι άψογα, ήταν ώρα ν’ απολαύσω το Fish River Canyon, που θεωρείται το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι του κόσμου, μετά το Grand Canyon!

   Με το πρόβλημα να έχει λυθεί, φανερά πιο ξένοιαστος, επισκέφτηκα το μεγαλοπρεπές Fish River Canyon. Θεωρείται το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι του κόσμου, μετά το Grand Canyon, αλλά αυτό εξαρτάται από το πώς μετρά κανείς ένα φαράγγι. Πάντως, σίγουρα είναι εντυπωσιακό το τοπίο! Έφτασα στο Aussenkehr, όπου φιλοξενήθηκα μέσα σ’ έναν τεράστιο αμπελώνα στην όχθη του Ποταμού Orange, που χωρίζει τη Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική.

Περιέργως, η περιοχή του Aussenkehr, αν και είναι ερημική, είναι γεμάτη ατελείωτους αμπελώνες!

   Εκεί είχα ένα δίλημμα. Ήθελα να κάνω ένα μεγάλο κύκλο προς τα δυτικά, για ν’ απολαύσω τη γραφική κι ήσυχη εκτός δρόμου διαδρομή δίπλα στον ποταμό και να μπω στη Νότια Αφρική από κάποια ξεχασμένα σύνορα που τα περνά κανείς διασχίζοντας τον ποταμό με σχεδία. Χωρίς, όμως, να ‘μαι σίγουρος αν η μονάδα ηλεκτρονικής ανάφλεξης θα ξαναεμφανίσει το πρόβλημα σύντομα, σκεφτόμουν μήπως θα ‘πρεπε ν’ ακολουθήσω την άσφαλτο για να φτάσω στο Cape Town από το συντομότερο δρόμο. Ε, αφού με ξέρετε, τι λέτε να διάλεξα; Ούτως ή άλλως, είχα καλύψει ήδη εκατοντάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους κι η μοτοσυκλέτα λειτουργούσε άψογα!

Σιγά μην έμπαινα στη Νότια Αφρική από άσφαλτο! Το Διασυνοριακό Πάρκο /Ai/Ais – Richtersveld προσφέρει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα εναλλακτική 😉

   Αφιέρωσα έναν ολόκληρο μήνα σ’ αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα χώρα και νιώθω πως δίκαια την ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Την εξερεύνησα από άκρη σ’ άκρη και νιώθω ικανοποιημένος και πλήρης! Ταξίδεψα σχεδόν 5.000 χιλιόμετρα στη Ναμίμπια και τα 3.000 από αυτά ήταν μακριά από τη βαρετή άσφαλτο! Αυτό ξεπερνά ακόμη και τα ποσοστά εκτός δρόμου οδήγησης που απολαύσαμε στη Μαυριτανία, τη Γουινέα και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό!

Πάνω σε μια σχεδία, αποχαιρέτησα τη Ναμίμπια με τις καλύτερες εντυπώσεις!

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το δεύτερο μέρος του βίντεο σχετικά με τις περιπέτειές μου στη Ναμίμπια:

Soundtracks (μουσική από τη Ναμίμπια):
Blossom – I wanna be free
A Hand-Full of Namibians & Papa Wemba – Nhamo (Mbira 1)