Στο προηγούμενο άρθρο μου ανέλυσα πως ιδρύθηκε το Ισραήλ το 1948 επί παλαιστινιακής γης. Ωστόσο, ακούω μια βασική ερώτηση: «Η Παλαιστίνη είναι χώρα;». Η απάντηση εξαρτάται από το ποιον ρωτά κανείς, αλλά πρακτικά δεν είναι ακριβώς μια ανεξάρτητη χώρα… Δεν είναι απόλυτα αναγνωρισμένη, ενώ οι παλαιστινιακές αρχές έχουν ελάχιστη εξουσία. Είναι μια χώρα υπό ισραηλινή, στρατιωτική κατοχή. Φυσικά, για τους περισσότερους Ισραηλίτες η Παλαιστίνη δεν υπάρχει καν. Όλη εκείνη η περιοχή ανήκει στο Ισραήλ κατά τη γνώμη τους. Γίνονται έξαλλοι κι επιτίθενται λεκτικά όταν ακούν λέξεις όπως: «Παλαιστίνη», «Γάζα» και «Δυτική Όχθη». Αυτό που ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλεί «Δυτική Όχθη» είναι η Ιουδαία και η Σαμάρεια γι’ αυτούς.

Έχουν απομείνει μόνο δυο μικρά κομμάτια γης που κάποιος θα μπορούσε ν’ αποκαλέσει Παλαιστίνη. Το μικρότερο από αυτά είναι η Λωρίδα της Γάζας, μια περιοχή μήκους 45 χιλιομέτρων και πλάτους 10 χιλιομέτρων. Περίπου 1,4 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν σ’ αυτό το πυκνοκατοικημένο μέρος, που αποτελεί τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου. Κανείς δε μπορεί να μπει ή να βγει είτε από τη στεριά είτε από τη θάλασσα, εκτός από ελάχιστους που διαθέτουν ειδικές άδειες από τις ισραηλινές αρχές.

Τη Γάζα μπορούσα να τη δω μόνο από μακριά… Ισραηλινά αερόστατα κινηματογραφούν κάθε στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας.

Βρισκόμασταν ακριβώς δίπλα στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά φυσικά δεν επιτρεπόταν να την επισκεφτούμε. Ωστόσο, ήμασταν αποφασισμένοι να επισκεφτούμε τη Δυτική Όχθη. Μπαίνοντας από τα Ιεροσόλυμα στη Δυτική Όχθη, δε χρειάστηκε καν να σταματήσουμε. Δε χρειαζόμασταν βίζα, αφού δεν υπάρχουν καν σύνορα. Σύμφωνα με τους Ισραηλινούς όλη αυτή η περιοχή είναι μια χώρα, η δική τους χώρα… Υπάρχει, όμως, ένα καινούριο τείχος μήκους 712 χιλιομέτρων που διαχωρίζει τους Παλαιστίνιους από τους Ισραηλινούς. Όταν κανείς προσπαθεί να βγει από τη Δυτική Όχθη, τότε πρέπει να περάσει από τους ελέγχους του ισραηλινού στρατού. Φυσικά, οι περισσότεροι που βγαίνουν από τη Δυτική Όχθη είναι Ισραηλινοί, οπότε ο έλεγχος γι’ αυτούς συνήθως δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να κάνουν ξεκάθαρο πως είναι Ισραηλινοί.

Το διαβόητο τείχος μήκους 712 χιλιομέτρων που διαχωρίζει τους Παλαιστίνιους από τους Ισραηλινούς…

Μετά τη Συνθήκη του Όσλο του 1993, η Δυτική Όχθη χωρίστηκε σε τρία μέρη. Μόνο στην Περιοχή Α (18% της Δυτικής Όχθης) οι παλαιστινιακές αρχές έχουν πολιτική εξουσία κι ελέγχουν την ασφάλεια. Στην Περιοχή Β (21% της Δυτικής Όχθης) οι παλαιστινιακές αρχές έχουν την πολιτική εξουσία, αλλά η ασφάλεια ελέγχεται από το Ισραήλ. Στο μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής Όχθης (61%), την Περιοχή C, οι ισραηλινές αρχές έχουν πλήρη έλεγχο σχετικά με την ασφάλεια, την οικοδόμηση και τα πολιτικά θέματα. Στην πράξη, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει ακόμη και στην Περιοχή Α. Οι Περιοχές Α και Β αποτελούνται από 166 νησιά παλαιστινιακών οικισμών σε μια θάλασσα που χαρακτηρίζεται από την Περιοχή C κι ελέγχεται από το Ισραήλ. Η Περιοχή C είναι η μόνη που διατρέχει τη Δυτική Όχθη από άκρη σ’ άκρη χωρίς να διακόπτεται από άλλες περιοχές. Αυτό σημαίνει πως οι Παλαιστίνιοι περιορίζονται στις μετακινήσεις τους ακόμη κι εντός της Δυτικής Όχθης. Συχνά τους καταστρέφουν τα σπίτια και τα χωράφια για υποτιθέμενους «λόγους ασφαλείας». Το να χτίσει ένας Παλαιστίνιος σπίτι είναι σχεδόν αδύνατον, αφού στις περισσότερες περιοχές απαιτείται άδεια από τις ισραηλινές αρχές. Το Ισραήλ επισήμως ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης και των φυσικών της πόρων, συμπεριλαμβανομένου του νερού, που αποτελεί πολύτιμο αγαθό και σημαντική παράμετρο στις φιλονικίες της Μέσης Ανατολής.

Οι μόνες περιοχές που έχουν απομείνει στους Παλαιστίνιους είναι εκείνα τα ανοιχτόχρωμα καφέ κομμάτια. Όλα τα υπόλοιπα θεωρούνται ισραηλινές περιοχές παρόλο που βρίσκονται στη Δυτική Όχθη.

Με τη Στέλλα ήμασταν προσκεκλημένοι σ’ έναν ελληνορθόδοξο, παλαιστινιακό γάμο στη Βηθλεέμ. Έτσι συναντηθήκαμε ξανά με τον Σπύρο και την οικογένειά του, που είχαμε πρωτογνωρίσει στην Ιορδανία. Ο γαμπρός ήταν ένας ξάδερφος του Σπύρου. Ο γάμος έγινε σ’ έναν ελληνορθόδοξο ναό, ενώ το γλέντι με δυναμικούς, παραδοσιακούς, παλαιστινιακούς χορούς έλαβε χώρα σ’ ένα μοντέρνο κέντρο διασκέδασης. Ωστόσο, αυτό που θυμόμαστε με τις πιο γλυκές αναμνήσεις είναι το ανεπίσημο γλέντι που στήθηκε ξαφνικά την προηγούμενη μέρα στο σπίτι της γιαγιάς… Όπως και στην Ελλάδα, το σπίτι των παππούδων παραμένει ο τόπος συνάντησης της οικογένειας. Δε χρειάζονται ραντεβού και συνεννοήσεις. Ο καθένας έρχεται όποτε θέλει, κάποιος βάζει μουσική και το πάρτι ξεκινά στο λεπτό. Η γαλανομάτα κυρία Σοφία, ογδόντα τριών ετών, σηκώθηκε και χόρευε ανάμεσα στα παιδιά και τα εγγόνια της. Όπως μας είχαν πει εξ αρχής, θα έπρεπε να ξεχάσουμε για λίγο όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη… Τέτοιες μέρες όλοι είναι χαρούμενοι και γιορτάζουν!

Με τη Στέλλα ήμασταν προσκεκλημένοι σ’ έναν ελληνορθόδοξο, παλαιστινιακό γάμο στη Βηθλεέμ. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε πώς οι Παλαιστίνιοι βάζουν για λίγο στην άκρη τα προβλήματά τους και το γλεντούν!

Η κυρία Σοφία μας εξέπληξε όταν μας μίλησε άπταιστα αγγλικά και γαλλικά! Είναι μια μορφωμένη γιαγιά και ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον για ‘μας ν’ ακούμε τις παιδικές της ιστορίες από τα Ιεροσόλυμα, πριν την ισραηλινή κατάληψη. Μας έδειξε παλιές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όπου παρατήρησα ένα κοριτσάκι το οποίο φορούσε στο λαιμό ένα φυλαχτό με το αστέρι του Δαυίδ, που αποτελεί ιουδαϊκό σύμβολο. Ρώτησα ποια ήταν αυτή. Η κυρία Σοφία μου εξήγησε πως αυτή ήταν η Ιουδίθ, η καλύτερή της φίλη, μια μικρή Εβραία. Πριν από την κατοχή, μουσουλμάνοι, ιουδαίοι και χριστιανοί ζούσαν μαζί επί αιώνες, συνήθως ειρηνικά. Οι Εβραίοι ήταν λίγοι και οι υπόλοιποι Παλαιστίνιοι τους λυπούνταν και τους βοηθούσαν, αφού ήταν φτωχοί.

Παλιές ταυτότητες και φωτογραφίες της κυρίας Σοφίας. Στην επάνω αριστερή γωνία είναι η Ιουδίθ, μια μικρή Εβραία που ήταν η καλύτερη φίλη της κυρίας Σοφίας.

Το 1948 ξεκίνησε ο Πρώτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος… Οι συμβουλές που διαδόθηκαν προς τους Παλαιστίνιους ήταν να παν να βρουν καταφύγιο στη Δυτική Όχθη και μετά από μερικές ‘βδομάδες, όταν η κατάσταση θα είχε ηρεμήσει, να επιστρέψουν. Ήταν ένα καλό σχέδιο για να ξεφορτωθούν τους Παλαιστίνιους… Αρχικά η οικογένεια της κυρίας Σοφίας νοίκιασε ένα φτωχικό δωμάτιο στη Βηθλεέμ. Ο καιρός περνούσε, αλλά τα νέα δε γίνονταν καλύτερα… Όταν προσπάθησαν να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα, διαπίστωσαν πως τα σπίτια τους είχαν κατασχεθεί από Ισραηλινούς. Οι Παλαιστίνιοι είχαν γίνει ξένοι στην ίδια τους τη χώρα… Έτσι χιλιάδες Παλαιστίνιοι μετοίκησαν στη Δυτική Όχθη, αλλά και αλλού. Η κυρία Σοφία έχασε τα ίχνη της Ιουδίθ, της Εβραίας που ήταν η καλύτερη της φίλη. Τώρα δε μπορεί ούτε να πατήσει το πόδι της στα Ιεροσόλυμα.

Η κυρία Σοφία μας εξέπληξε όταν μας μίλησε άπταιστα αγγλικά και γαλλικά! Ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον για ‘μας ν’ ακούμε τις παιδικές της ιστορίες από τα Ιεροσόλυμα, πριν την ισραηλινή κατάληψη…

Ένα από τα χειρότερα εμπόδια στο δρόμο προς την ειρήνη και την ανασύσταση του παλαιστινιακού κράτους είναι οι ισραηλινές αποικίες. Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει χτίσει εκατοντάδες αποικίες εντός της Δυτικής Όχθης, που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι παράνομες, αφού απαγορεύεται η εγκατάσταση πολιτών μιας χώρας σε εδάφη που βρίσκονται υπό την κατοχή της χώρας αυτής. Φυσικά το Ισραήλ έχει άλλη γνώμη, αφού δε θεωρεί καν τη Δυτική Όχθη κατεχόμενη. Έτσι συνεχίζουν να χτίζουν νέες αποικίες και να επεκτείνουν τις υπάρχουσες.

Αυτές οι αποικίες προστατεύονται αυστηρά είτε από τον ισραηλινό στρατό είτε από τους οπλισμένους εποίκους. Πεντακόσιοι είκοσι χιλιάδες έποικοι ζουν στη Δυτική Όχθη! Κάποιοι απ’ αυτούς είναι σιωνιστές που δεν είναι ιδιαίτερα θρήσκοι, αλλά απλά επωφελούνται από τις επιδοτήσεις του Ισραήλ και τις φθηνότερες τιμές στην Παλαιστίνη. Οι περισσότεροι, ωστόσο, είναι θρησκόληπτοι ιουδαίοι που πιστεύουν πως αυτήν τη γη την είχε υποσχεθεί ο Θεός σ’ αυτούς κι ο Θεός θέλει να την πάρουν έστω και χύνοντας αίμα.

Ένα μεγάλο πρόβλημα στη Δυτική Όχθη είναι οι παράνομες, ισραηλινές αποικίες, που συνεχώς επεκτείνονται κλέβοντας όλο και περισσότερη γη από τους Παλαιστίνιους. Τώρα υπάρχουν μέχρι και αυτοκινητόδρομοι στην Παλαιστίνη που εξυπηρετούν αποκλειστικά Ισραηλινούς και ξένους, ενώ στους περισσότερους Παλαιστίνιους απαγορεύεται η πρόσβαση.

Όταν βρισκόμουν ακόμη στο Ισραήλ, ένας φίλος μου με πήγε μια βόλτα με το αυτοκίνητό του. Προτού καν το καταλάβω, μου είχε πει πως βρισκόμαστε στη Δυτική Όχθη. Εφόσον ήταν Ισραηλινός, ήταν πολύ εύκολο για ‘κείνον να μπει ακόμη και μέσα σε αποικία. Σταματήσαμε στην κορυφή ενός λόφου για να δούμε την περιοχή. Ένας οπλισμένος έποικος ήρθε αμέσως με το περιπολικό αυτοκίνητο για να ελέγξει ποιοι είμαστε. Αυτές οι αποικίες έχουν καταλάβει και τεράστιες αγροτικές εκτάσεις. Έχοντας πρόσβαση σε υψηλότερη τεχνολογία, εκμεταλλεύονται το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων νερού, ενώ από τους Παλαιστινίους απαιτείται ειδική άδεια ακόμη και για ένα απλό πηγάδι. Χωρίς νερό δε μπορούν να καλλιεργήσουν και χωρίς να καλλιεργήσουν, δε μπορούν να ζήσουν.

Στους Παλαιστίνιους έχουν απομείνει μόνο μικρά κομμάτια γης και οι δρόμοι τους είναι έτοιμοι να κλείσουν από τον ισραηλινό στρατό οποιαδήποτε στιγμή. Οι άσπρες πινακίδες κατευθύνουν τους Ισραηλινούς στις παράνομες αποικίες τους.

Αυτή η κατάσταση είναι που τρελαίνει τους Παλαιστίνιους. Φανταστείτε πως οι Ισραηλινοί επωφελούνται από το γεγονός πως γι’ αυτούς ισχύει ο πολιτικός νόμος, ενώ για τους Παλαιστίνιους ισχύει στρατιωτικός νόμος και για τα ίδια εγκλήματα (όπως η συμμετοχή σε ειρηνική διαμαρτυρία) φυλακίζονται για μήνες ακόμη και χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες! Κάποιοι λίγοι απελπισμένοι Παλαιστίνιοι καταλήγουν ν’ αντιστέκονται βίαια στην κατοχή. Πολύ περισσότεροι αγανακτούν κι αφήνουν πίσω τους αυτό το χάος για ν’ αναζητήσουν μια αξιοπρεπή ζωή στη Δύση. Άλλωστε, αυτός είναι ένας από τους στόχους των σιωνιστών: να ξεφορτωθούν τους Παλαιστίνιους με οποιοδήποτε τρόπο…

Γιορτάζοντας τη νέα χιλιετία στην Παλαιστίνη…

Περπατήσαμε στην Παλιά Πόλη της Βηθλεέμ, που είναι γραφική με τα πλακόστρωτα στενά της και τα πέτρινα σπίτια της. Κάπου εκεί επισκεφτήκαμε τον Ιερό Ναό της Γεννήσεως, όπου πιστεύεται πως γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Αναρωτιόμασταν αν τελικά όλες αυτές οι θρησκείες που γεννήθηκαν σ’ αυτούς τους τόπους έφεραν την ειρήνη ή τον πόλεμο… Αρκετά μοναστήρια λειτουργούν στην περιοχή και κάποια απ’ αυτά βρίσκονται σ’ εντυπωσιακές, απομονωμένες τοποθεσίες, όπως η Ιερά Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.

Η Ιερά Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου είναι ένα ελληνορθόδοξο μοναστήρι χτισμένο το 483 μ.Χ.. Φιλοξενεί μέχρι σήμερα περίπου είκοσι μοναχούς.

Έπρεπε να δείξουμε θάρρος για να επισκεφτούμε την πόλη όπου η διαμάχη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών είναι πιο έντονη. Αυτή είναι η Χεβρώνα, στο νότιο κομμάτι της Δυτικής Όχθης. Χιλιάδες Εβραίοι έποικοι ζουν σε παράνομες αποικίες γύρω από την πόλη. Στη Χεβρώνα η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη επειδή οπλισμένοι έποικοι, υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού, ζουν ακόμη και μέσα στην αραβική πόλη, ανάμεσα στους Παλαιστίνιους! Οι Παλαιστίνιοι, όπως είναι γνωστό, συλλαμβάνονται, βασανίζονται και φυλακίζονται για την κατοχή ενός απλού μαχαιριού. Αυτό αφήνει ελεύθερους τους Εβραίους εποίκους να προσβάλλουν και να κακομεταχειρίζονται τους Παλαιστίνιους, αφού βρίσκονται υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού, που συνήθως κάνει τα στραβά μάτια… Ωστόσο, μερικές φορές οι Εβραίοι έποικοι φτάνουν σε τόσο ακραίες καταστάσεις, που συγκρούονται με τον ισραηλινό στρατό, ο οποίος προσπαθεί να τους σταματήσει.

Οι Παλαιστίνιοι στη Χεβρώνα έχουν εγκαταστήσει συρματοπλέγματα πάνω από τους πεζόδρομους, για να συγκρατούν τις πέτρες και τα σκουπίδια που τους πετούν οι Εβραίοι έποικοι από τους επάνω ορόφους. Ύστερα οι έποικοι σκέφτηκαν να τους πετάν κάτι άλλο… ούρα!

Περπατούσαμε προσεκτικά ανάμεσα στους ισραηλινούς στρατιώτες με τις φωτογραφικές μας μηχανές χαμηλωμένες, φυσικά… Στη Χεβρώνα βρίσκεται το Σπήλαιο των Πατριαρχών, που πιστεύεται πως είναι ο συλλογικός τάφος του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και των συζύγων τους. Οι πατριάρχες των τριών πιο γνωστών μονοθεϊστικών θρησκειών κάνουν αυτόν τον τόπο ιερό για μουσουλμάνους, ιουδαίους και χριστιανούς. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό προκαλεί σοβαρές αναταραχές… Η χειρότερη από αυτές ήταν η σφαγή στο Σπήλαιο των Πατριαρχών το 1994. Ο Baruch Goldstein, ένας διακεκριμένος Εβραίος τρομοκράτης, άνοιξε πυρ εναντίον εκατοντάδων μουσουλμάνων που προσεύχονταν κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού. Αν ήδη σας σόκαρε αυτό, ακούστε το εξής: Εβραίοι έποικοι είχαν χτίσει μνημείο προς τιμήν του ήρωά τους, του Goldstein και μέχρι σήμερα γιορτάζουν εκείνη τη μέρα!

Το Σπήλαιο των Πατριαρχών είναι ιερό για μουσουλμάνους, ιουδαίους και χριστιανούς. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό προκαλεί σοβαρές αναταραχές στη Χεβρώνα…

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για να επισκεφτούμε την Ιεριχώ, την αρχαιότερη οχυρωμένη πόλη στον κόσμο. Τυχαίνει να είναι και η χαμηλότερη, στα 258 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης ήταν δροσερό, αφού βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Η Ιεριχώ ήταν ιδιαίτερα ζεστή, αλλά θέλαμε να επισκεφτούμε μια φάρμα, για να δούμε με τα μάτια μας πώς η ισραηλινή κυβέρνηση και οι έποικοι κάνουν μαρτύριο τη ζωή των Παλαιστινίων. Από τη μια πλευρά, παράνομες ισραηλινές αποικίες βρίσκονται σε όλη τη Δυτική Όχθη κι εκμεταλλεύονται το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων νερού. Οι ισραηλινές αρχές σχεδόν ποτέ δε χορηγούν άδειες στους Παλαιστίνιους για ν’ αντλήσουν νερό από το ίδιο τους το χωράφι. Οι Παλαιστίνιοι, όμως, είναι επίμονοι και φτάνουν σε σημείο να κουβαλούν νερό σε δεξαμενές από μακριά με τ’ αμάξια τους. Ύστερα συναντούν ένα ισραηλινό μπλόκο και οι στρατιώτες τους αναγκάζουν ν’ αδειάσουν όλο το νερό, για να βεβαιωθούν, λεν, πως δεν κρύβουν τίποτα παράνομο μέσα στις δεξαμενές…

Αν ποτέ καταφέρουν να βγάλουν σοδειά, θα πρέπει ν’ αγωνιστούν για να την πουλήσουν. Ο ισραηλινός στρατός συχνά κλείνει τους δρόμους για τους Παλαιστίνιους, για «λόγους ασφαλείας», υποτίθεται. Όταν αυτό συμβαίνει για μερικές μέρες συνεχόμενα, τα προϊόντα δεν είναι πια φρέσκα, οπότε οι αγρότες δε μπορούν πια να τα πουλήσουν ή πρέπει να τα πουλήσουν πολύ φθηνότερα και να ξεχάσουν το κέρδος τους. Την ίδια στιγμή, για τους Ισραηλίτες αγρότες των παράνομων αποικιών οι αυτοκινητόδρομοι είναι πάντα ανοιχτοί κι έτσι εκείνοι εξάγουν τα προϊόντα τους σ’ όλο τον κόσμο.

Επισκεφτήκαμε μια παλαιστινιακή φάρμα στην Ιεριχώ, για να δούμε με τα μάτια μας πώς η ισραηλινή κυβέρνηση και οι έποικοι κάνουν μαρτύριο τη ζωή των Παλαιστινίων…

Κατευθυνόμενοι βόρεια, κάναμε έναν περίπατο στην πολύβουη Παλιά Πόλη της αρχαίας Νεαπόλεως (Nablus). Ήταν εύκολο να μπούμε στη Δυτική Όχθη, αλλά ξέραμε πως δε θα ‘ναι τόσο εύκολο να βγούμε προς το Ισραήλ… Ήμασταν έτοιμοι για λεπτομερείς ελέγχους των αποσκευών μας και εκτενείς ανακρίσεις σχετικά με το ποιόν μας, τη διαδρομή μας και τις γνωριμίες μας στην Παλαιστίνη. Ωστόσο, αυτό που θα συνέβαινε, δεν το είχαμε καν φανταστεί…

Ψώνια στην Παλιά Πόλη της αρχαίας Νεαπόλεως (Nablus)

Φτάσαμε στο σημείο ελέγχου βόρεια του Jenin. Εφόσον αυτά δεν είναι ακριβώς σύνορα, ο συνοριακός σταθμός θύμιζε περισσότερο σταθμό διοδίων. Περιμέναμε στην ουρά πίσω από τ’ αυτοκίνητα. Αμέσως ακούσαμε έναν Ισραηλίτη στρατιώτη από τον πύργο ελέγχου να φωνάζει μέσω των μεγαφώνων. Ήταν στα εβραϊκά, οπότε δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε. Ένας στρατιώτης οπλισμένος σαν αστακός μας έκανε ξεκάθαρο από μακριά πως έπρεπε να εξαφανιστούμε αμέσως! Προφανώς, οι Ισραηλινοί φοβήθηκαν τη μοτοσυκλέτα και νόμισαν πως ίσως να είμαστε Παλαιστίνιοι τρομοκράτες. Το ‘χω ξαναζήσει αυτό… Χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο, γύρισα τη μοτοσυκλέτα και φύγαμε μακριά.

Οι Παλαιστίνιοι είδαν τι συνέβη και μας έδωσαν μερικές συμβουλές. Το χειρότερο ήταν πως δεν είχαμε καν την ευκαιρία να μιλήσουμε σε κάποιον, για να του εξηγήσουμε πως δεν είμαστε Παλαιστίνιοι. Η Στέλλα έβγαλε το κράνος της κι άρχισε να περπατά με τα χέρια ψηλά προς τους στρατιώτες. Κρατούσε το βυσσινί διαβατήριό της για να καταλάβουν πως είμαστε Ευρωπαίοι. Όπως είναι λογικό, η Στέλλα ήταν ιδιαίτερα αγχωμένη, αλλά όπως μας είπαν οι Παλαιστίνιοι, εκείνη έπρεπε να το κάνει, αφού εγώ, ως άντρας, θα ήμουν πολύ περισσότερο ύποπτος. Έδειξε ιδιαίτερο θάρρος και συνέχισε… Ο Ισραηλινός στρατιώτης φώναζε πάλι από τα μεγάφωνα στα εβραϊκά. Η Στέλλα από απόσταση φώναξε όσο δυνατά μπορούσε: «αγγλικά, σας παρακαλώ!». Ο στρατιώτης τη σημάδευε με το αυτόματό του όπλο και της φώναζε να φύγει πίσω!

Ένας Εβραίος στ’ αριστερά κι ένας Παλαιστίνιος στα δεξιά… Καταλάβατε;

Έπρεπε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί… Μια λάθος κίνηση των χεριών μας εκείνη τη στιγμή θα μπορούσε να οδηγήσει στο θάνατό μας! Αν, για παράδειγμα, προσπαθούσα να βάλω το χέρι μου στην τσέπη για να βγάλω το διαβατήριό μου, θα με πυροβολούσαν αμέσως νομίζοντας πως είμαι Παλαιστίνιος τρομοκράτης που προσπαθεί να ενεργοποιήσει τη βόμβα αυτοκτονίας. Έχουν την εξουσιοδότηση και την εντολή να πυροβολούν και το χτύπημά τους δεν πρέπει να είναι για εκφοβισμό, αλλά για να σωριάσει τον εχθρό μονομιάς, προτού προλάβει να επιτεθεί εκείνος. Απ’ ό,τι φαίνεται, όταν σκοτώνουν κάποιον που δεν έπρεπε, βρίσκουν μια δικαιολογία πάντα για να τον ενοχοποιήσουν.

Η Στέλλα σταμάτησε να περπατά και φώναξε πως είμαστε τουρίστες. Ο στρατιώτης από τον πύργο ελέγχου ενημέρωσε τους υπεύθυνους κι επιτέλους δυο άλλοι οπλισμένοι στρατιωτικοί άρχισαν να πλησιάζουν από το έδαφος προς τη Στέλλα. Έλεγξαν το διαβατήριό της και η Στέλλα τους εξήγησε πως είμαστε απλά τουρίστες που ταξιδεύουμε στο «Ισραήλ». Της έκαναν μερικές ερωτήσεις κι ύστερα μου ‘γνεψαν να πλησιάσω κι εγώ με τη μοτοσυκλέτα. Μου έκαναν κι εμένα τις ίδιες ερωτήσεις, για να διασταυρώσουν αυτά που τους είπε η Στέλλα κι όταν πείστηκαν, μας άφησαν επιτέλους να περάσουμε τον έλεγχο…

Αναρωτιέμαι αν θα ζω όταν ο κόσμος θα επισκέπτεται τα ερείπια αυτού του τείχους, όπως κάνει τώρα στο Τείχος του Βερολίνου, σοκαρισμένος για το παρελθόν…

Με την αδρεναλίνη να κυλά ακόμη στο αίμα μας, μπήκαμε ξανά στο Ισραήλ. Οδηγήσαμε λίγο πιο πέρα και σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου για ν’ αναλογιστούμε τι συνέβη και να επαναφέρουμε τους χτύπους της καρδιάς μας σε φυσιολογικό επίπεδο. Άλλωστε, πήραμε μόνο μια μικρή γεύση των όσων αντιμετωπίζουν τακτικά οι Παλαιστίνιοι. Τελικά ήταν επικίνδυνο, αλλά σίγουρα ήταν ένα σπουδαίο μάθημα να δούμε με τα μάτια μας πώς είναι η ζωή για τους Παλαιστίνιους…

Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller

Υπάρχουν πολλές αντικειμενικές πηγές πληροφόρησης στο διαδίκτυο, για να μάθει κανείς τι συμβαίνει στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι:

5 Broken Cameras – Βραβευμένο ντοκιμαντέρ ενός Παλαιστίνιου με συμπαραγωγό έναν Ισραηλινό.

Γάζα ερχόμαστε – Βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου και Καρυπίδη σχετικά με τα πρώτα ξένα καΐκια μετά το 1967 που έσπασαν το θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζας.

The General’s Son – Ο γιος ενός Ισραηλινού στρατηγού μιλά ειλικρινά για όσα συμβαίνουν.

Breaking the Silence – Ισραηλινοί στρατιώτες μιλούν για τα κατεχόμενα της Παλαιστίνης.

Rabbis for Human Rights – Ισραηλινοί ραβίνοι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη.

B’Tselem – Ισραηλινός οργανισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα