mad nomad: After so many months, I finally managed to persuade Christina to write one of our reports! Nikos Delkos was also quite persuasive 😉 Enjoy…

   Crossing the border from Guinea to Côte d’ Ivoire… eh, I mean Ivory Coast (after so many French-speaking countries, French comes quite natural to me!), we had a cultural shock! The dirt road was unbelievably smooth, no worse than a highway, contrary to the dirt roads (?) in Guinea that looked as if meteors had landed there, with potholes as big as craters. The most shocking of all was that we could see all public lighting in Ivory Coast turned on even in the middle of the day! In Guinea, even in big cities, usually there was no public electricity network at all.

In the morning, some of the female farmers of the area came over where we camped, and they were all full of energy!

   We headed towards the town of Man, in the north of the country. In 2010, after the presidential elections had taken place, there was a series of violent incidents that escalated evolving into civil war, which lasted until the beginning of the next year. Exchanging fires, even inside the city of Abidjan, was an everyday routine. The area around Man experienced this situation quite intensely due to the large number of rebels that occupied the region. The only thing now left as reminiscent of those troubled days are the numerous police and military checkpoints. Nevertheless, we, being “tourists”, encountered only smiles and welcome…

In Ivory Coast it’s common to see graves by the side of the road! Like if they stand there to remind to everyone the severe consequences of a war…

   We made our first stop in Yamoussoukro, which is the official capital of the country, even though it is just the fourth most populated city. While we were riding towards it, the cultural shock became bigger… We were riding on a two-lane highway by all European standards and with tarmac as smooth as velvet… No need to say, of course, that Elias was really depressed, mumbling in despair “Guinea is gone, with its mountains and its dirt roads, everything is gone…!!”.

   We were planning to visit the most famous Dame, one of the tallest in the world… We saw it from far away, majestic as it was, standing in the middle of a vast plain – Basilique de Notre Dame de la Paix! It was built under the orders of the first president of Ivory Coast, Félix Houphouët-Boigny. It was completed in 1989 and it is one of the tallest churches in the world, exceeding in height, but not in capacity, even the one of St. Peter’s in the Vatican. In order to build it, a huge palm grove was cut down, which was, however, president’s property, so that was the end of discussion…

There are 7,000 seats inside the Basilique de Notre Dame de la Paix!

   We were left with our mouth hanging open! When we stood next to one of the pillars (and there were many of them!) to take a picture, we could barely reach the base of it – not just me, but Elias as well… 😉  Inside there is air-conditioning system for every seat, curtains of cold air in front of every entrance, elevators inside four of the pillars providing direct access to the cupola… crazy stuff!

Told you: I barely reached its base! Everything in this church is gigantic!

   What’s the price for one man’s vanity? How much would people have their everyday life improved, if this money was spent in social benefits like health and education? One of the many spectacular stained glasses, the one depicting Jesus entering Jerusalem, stands as proof of this vanity. The president is really there, among the believers! The only thing that came good out of this is that many people found a job in order to maintain this structure – the gardeners only are 43!

You are thinking New York and Manhattan? Think again, it’s Abidjan!

   We made our second stop in Abidjan, the financial centre of the country, with all public offices gathered there and with its enormous skyscrapers being the trademark of the city. There we were hosted by Ute, who was born a German but has spent the biggest part of her life in her favorite continent, the African one. She has lived in almost every “red zone”: Chad, Sudan, Sierra Leone and so on… What an amazing woman and with so many stories that never make it to the media.

From the houses that lack even running water to the ones with a pool!

   In case you think nomads spend their days in tents and huts, you should see us having breakfast in the garden by the pool! That house has unbelievable facilities compared to the previous countries we visited: running water, hot if you want it, a stove with an oven, air-condition (as the temperature here has begun to climb high…), Wi-Fi and… a laundry machine – yeah! Let alone super markets… we could find goodies that we had never seen before, a real paradise – unfortunately with European prices straight from hell!

In 1893 Grand Bassam became the capital of the French colony.

   That’s where we took our visa for Ghana (they almost took our scalp to issue it!) and (with a blue mood) we bid farewell to the laundry machine… eh, I mean Abidjan… Heading to the border, through the coastal road to Grand Bassam, we would see sandy beaches lined with coconut trees, resorts and beach bars – to tell you the truth, it reminded us of Halkidiki in Greece…! Nevertheless, even there, in the velvet tarmac’s heaven, Elias managed to dig out some godforsaken dirt roads, even with sand in some parts!! Mercy, who will tell me how to deactivate this command from the GPS??

Even in Ivory Coast the mad nomad managed to find some dirt roads!

   We passed by vast plantations of palm trees, bananas and rubber trees. Ivory Coast is the country that produces most of the cocoa worldwide. However, it is a country without much of a genuine African character – except the huge amounts of pineapples, mangos and papayas that we consumed – and despite the luxuries that we enjoyed, it didn’t manage to steal our heart…

Dirt roads have some advantages… It’s the only way to discover cute, picturesque villages!

So, it is Guinea – Ivory Coast 1-0! Do you think Ghana can do better…??

Here you can watch the video about our trip in Ivory Coast (with English subtitles):

Soundtracks (music of Ivory Coast):
Alpha Blondy – Cocody Rock
Alpha Blondy – Interplanetary Revolution

mad nomad: Μετά από τόσους μήνες, έπεισα επιτέλους τη Χριστίνα να γράψει αυτή μια ανταπόκριση! Μέτρησε κι ο λόγος του Νίκου Δέλκου 😉  Απολαύστε την λοιπόν…

   Με το που περάσαμε τα σύνορα απ’ τη Γουινέα στο Côte d’ Ivoire… ε, στην Ακτή Ελεφαντοστού ήθελα να πω (μετά από τόσες χώρες το γαλλικό μου βγαίνει αυθόρμητα πια!), πάθαμε πολιτισμικό τραλαλά! Ο χωματόδρομος ήταν τόσο καλοστρωμένος που έμοιαζε με εθνική οδό, σε αντίθεση με τους χωματόδρομους(;) της Γουινέας, που ήταν λες κι είχαν προσγειωθεί εκεί κομήτες, με λακκούβες μεγάλες σαν κρατήρες. Και το πιο συγκλονιστικό; Τα δημόσια φώτα στα χωριά της Ακτής Ελεφαντοστού έκαιγαν ολόλαμπρα μέρα μεσημέρι! Στη Γουινέα ακόμη και στις μεγάλες πόλεις, συνήθως, ούτε που υπάρχει δημόσιο δίκτυο ηλεκτροδότησης.

Το πρωί ήρθαν οι αγρότισσες της περιοχής εκεί που κατασκηνώναμε, οι οποίες ήταν γεμάτες ζωντάνια!

   Κατευθυνθήκαμε προς την πόλη του Man, στα βόρεια της χώρας. Το 2010, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, ξέσπασαν μεγάλες ταραχές που κλιμακώθηκαν κι εξελίχθηκαν σ’ εμφύλιο πόλεμο μέχρι την αρχή του επόμενου έτους. Η ανταλλαγή πυροβολισμών ακόμα και μέσα στην πόλη του Abidjan ήταν πια καθημερινό φαινόμενο. Η περιοχή γύρω από το Man βίωσε την κατάσταση σ’ έντονο βαθμό λόγω του μεγάλου αριθμού ανταρτών που κατοικοεδρεύουν εκεί. Πλέον το μόνο που έχει μείνει μάρτυρας των ταραγμένων εκείνων ημερών είναι τα συνεχή στρατιωτικά και αστυνομικά μπλόκα. Ωστόσο, εμείς ως “τουρίστες” δεν αντιμετωπίσαμε τίποτε άλλο εκτός από χαμόγελα και καλωσορίσματα…

Στην Ακτή Ελεφαντοστού οι τάφοι βρίσκονται, συνήθως, δίπλα στο δρόμο! Λες κι είναι εκεί για να υπενθυμίζουν στον καθένα τις βαριές συνέπειες του πολέμου…

   Η πρώτη στάση μας ήταν στο Yamoussoukro, που αποτελεί την επίσημη πρωτεύουσα της χώρας, αν κι είναι η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη. Πλησιάζοντας, το πολιτισμικό σοκ συνεχίστηκε… Οδηγούσαμε σ’ έναν αυτοκινητόδρομο ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση και άσφαλτο βελούδο… Περιττό να πω, βέβαια, ότι ο Ηλίας είχε πέσει σε κατάθλιψη και μονολογούσε με νοσταλγία “Πάει η Γουινέα με τα βουνά της και τους χωματόδρομούς της, πάνε όλα…!!”.

   Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε την πιο διάσημη Κυρία, μια από τις ψηλότερες του κόσμου… Την είδαμε από πολύ μακριά, έτσι μεγαλοπρεπής που είναι, να στέκει στη μέση μιας αχανούς έκτασης – η Βασιλική της Παναγίας της Ειρήνης! Χτίστηκε μετά από εντολή του πρώτου προέδρου της Ακτής Ελεφαντοστού, του Félix Houphouët-Boigny. Ολοκληρώθηκε το 1989 κι είναι ένας από τους ψηλότερους ναούς του κόσμου, ξεπερνώντας σε ύψος, όχι όμως και σε χωρητικότητα, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Για την ανέγερσή του απαλλοτριώθηκε ένα τεράστιο φοινικόδασος, που όμως ήταν ιδιοκτησία του προέδρου, οπότε οι διαφωνούντες κατάπιαν το σάλιο τους…

Το εσωτερικό της Βασιλικής της Παναγίας της Ειρήνης έχει 7.000 καθίσματα!

   Μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Όταν σταθήκαμε δίπλα σ’ έναν κίονα (από τους πολλούς!) για να βγάλουμε φωτογραφία, δε φτάναμε ούτε καν τη βάση του – όχι μόνο εγώ, αλλά κι ο Ηλίας… 😉  Εσωτερικά έχει σύστημα κλιματισμού για κάθε στασίδι, κουρτίνες ψυχρού αέρα μπροστά από τις εισόδους, ανελκυστήρες μέσα σε τέσσερις απ’ τις κολώνες για άμεση πρόσβαση στο θόλο… τρελά πράγματα!

Σας το είπα: ούτε στη βάση δεν έφτανα! Τα μεγέθη σ’ αυτόν το ναό είναι γιγαντιαία!

   Πόσο μπορεί να στοιχίζει η ματαιοδοξία ενός ανθρώπου; Πόσο θα είχε βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των ανθρώπων εδώ, αν τα λεφτά αυτά είχαν ξοδευτεί σε κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία κι η παιδεία; Σφραγίδα της ματαιοδοξίας αυτής αποτελεί ένα από τα πολλά εκπληκτικά βιτρό της βασιλικής, αυτό που αναπαριστά την Είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Εκεί μπορεί κανείς να θαυμάσει τον πρόεδρο φάτσα-κάρτα ανάμεσα στους πιστούς! Το μόνο καλό είναι ότι πολλοί άνθρωποι βρήκαν δουλειά για τη συντήρηση του οικοδομήματος αυτού – μόνο οι κηπουροί είναι 43!

Ποια Νέα Υόρκη και ποιο Μανχάταν; Στο Abidjan είμαστε!

   Η δεύτερη στάση μας ήταν στο Abidjan, το οικονομικό κέντρο της χώρας, με όλες τις υπηρεσίες να είναι συγκεντρωμένες εκεί και με κάτι τεράστιους ουρανοξύστες ν’ αποτελούν το σήμα κατατεθέν της πόλης. Εκεί μας φιλοξένησε η Ute, που γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην αγαπημένη της ήπειρο, την αφρικανική. Έχει ζήσει σ’ όλες σχεδόν τις “κόκκινες ζώνες”: Τσαντ, Σουδάν, Σιέρα Λεόνε και πάει λέγοντας… Απίστευτη γυναίκα με ιστορίες που ποτέ δε φτάνουν στα Μ.Μ.Ε..

Από τα σπίτια όπου δεν είχαμε ούτε τρεχούμενο νερό, καταλήξαμε σε σπίτι με πισίνα!

   Κι αν νομίζεις ότι οι νομάδες μένουν μόνο σε αντίσκηνα και καλύβες, έπρεπε να μας έβλεπες ν’ απολαμβάνουμε το πρωινό μας στον κήπο, δίπλα στην πισίνα!! Το σπίτι είχε ανέσεις πρωτάκουστες για τις προηγούμενες χώρες που επισκεφτήκαμε – τρεχούμενο νερό και μάλιστα ζεστό, κουζίνα με φούρνο, κλιματιστικό (καθώς εδώ οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει ανυπόφορα…), Wi-Fi και… πλυντήριο – γιούπι! Άσε τα super market… είχαν καλούδια που δεν τα είχαμε ξαναδεί ποτέ, παράδεισος – με ευρωπαϊκές τιμές κόλαση, βέβαια!

Το Grand Bassam το 1893 έγινε η πρωτεύουσα της γαλλικής αποικίας.

   Εκεί βγάλαμε τη βίζα για τη Γκάνα (αφού μας βγάλανε το λάδι!) και (με βαριά καρδιά…) αποχωριστήκαμε το πλυντήριο… ε, το Abidjan ήθελα να πω… Πηγαίνοντας προς τα σύνορα, από τον παραλιακό δρόμο για το Grand Bassam, βλέπαμε συνέχεια αμμουδερές παραλίες με φοίνικες, resorts και μπιτσόμπαρα – τύφλα να’ χει η Χαλκιδική…! Ωστόσο, ακόμα κι εδώ, στον παράδεισο της βελούδινης ασφάλτου, ο Ηλίας κατάφερε να ξετρυπώσει κάτι ξεχασμένους χωματόδρομους, που σε κάποια σημεία είχαν και άμμο!! Έλεος, ποιος θα μου πει πως απενεργοποιείται αυτή η εντολή στο GPS;;

Ακόμη και στην Ακτή Ελεφαντοστού τον ξετρύπωσε το χωματόδρομο ο τρελός νομάς!

   Περάσαμε από τεράστιες καλλιέργειες φοινικόδεντρων, μπανανιών και καουτσουκόδεντρων. Η Ακτή Ελεφαντοστού έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή κακάο στον κόσμο. Ωστόσο, είναι μια χώρα μ’ ελάχιστο χρώμα Αφρικής – αν εξαιρέσει κανείς ότι σκάσαμε από τους πολλούς ανανάδες, τα μάνγκο και τις παπάγια – και δεν κατάφερε, παρ’ όλες τις ανέσεις που μας προσέφερε, να μας κλέψει την καρδιά…

Έχουν και τα θετικά τους οι χωματόδρομοι… Μόνο έτσι μπορεί ν’ ανακαλύψει κανείς μικρά, γραφικά χωριουδάκια!

Γουινέα – Ακτή Ελεφαντοστού 1-0, λοιπόν! Λέτε η Γκάνα να τα πάει καλύτερα…;;

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο απ’ το ταξίδι μας στην Ακτή Ελεφαντοστού:

Soundtracks (μουσική της Ακτής Ελεφαντοστού):
Alpha Blondy – Cocody Rock
Alpha Blondy – Interplanetary Revolution