We entered Mauritania having mixed feelings. I was looking forward to find myself in the middle of the desert and enjoy some more off-road riding. Mauritania is the only country that remains open to travelers offering a genuine taste of Sahara. The rest of the countries are either in war and trouble or are very touristy, so instead of getting a true taste of Sahara, you end up meeting kids and adults corrupted by tourism, constantly asking for sweets, pens or money…

Whenever we pull over, we get surrounded by kids!

   Almost the entire land of Mauritania consists of desert, which we were planning to cross through hundreds of kilometres away from tarmac! That was the reason for Christina to have the opposite feelings than I had… While I was so eager, Christina was really stressed, worrying whether she would be able to cross Sahara through the pistes.

Adjusting the air pressure of the tyres, which should be quite low when riding on sand and high on stony terrain.

   From the first day we headed to the R2 piste. While looking for the starting point, we asked some nomads for directions, who invited us under their big, traditional tent. We took off our shoes, sat on the carpets and had some tea. They were showing us the route on the map we had purchased from Travel Bookstore. Meanwhile, the family’s grandmother kept shaking a skin. Then she poured the content in a big bowl and she gave it to us to share it with everyone. It was very cool and that was exactly what we needed. It was camel milk! They use to drink it in the desert and they say it is good for the stomach. We really enjoyed it!

Filling our bottles with the precious water from the wells…

   We covered about 600 kilometres (373 miles) off-road in about three days. Many of these were on flat, hard soil or on a little bit of sand. On such a terrain we could ride on 60 to 70 kph (37 to 43 mph). The motorcycles were flying and Christina was doing just fine! Then, it was the dunes that entered the scene… We should be very concentrated there and pay attention to every detail on our movements. We deflated the tyres just enough, had the Sena intercom turned on to keep in touch and usually I was leading the way, in order to find the most convenient path through the dunes.

Making regular stops to rest from the demanding off-road riding on the dunes is more than necessary…

   The most important thing when riding on sand is to never slow down. So, when riding up a sand dune, I had to scan the area in less than a second and decide quickly where to go and how to pass through the low bushes that there were in some parts. We had to do this for quite a few hours as there were dunes in vast areas… We got stuck in soft sand a few times but digging out the rear tyre and having both of us pushing was enough to move the motorcycle. I had my motorcycle fallen over a couple of times, while Christina had a few more, but all harmless as always.

The worst terrain for Christina was the one where bushes were growing. She had to find quickly the most convenient way through them without slowing down. Most of the times, of course, I was leading the way, so this was my task.

   When we reached Atâr, we surely needed some rest and happily we found ourselves at Camping Inimi, where Sidi Ahmed and his family hosted us. They had us sleeping in a room, while they preferred to sleep under their traditional tent every night, even though there were some other rooms available. Sidi Ahmed’s wife was preparing delicious dishes of meat with cous-cous, rice or pasta and we were eating all together every day. Their hospitality was unbelievable and it was great that we had the chance to live for a while amongst their family.

My motorcycle got stuck once more, this time in front of the spectacular rock of Ben Amira, the second largest monolith in the world. That’s a place worth to get stuck in!

   We rode a few pistes around Atâr. One day, when Christina decided to rest, I took her motorcycle to enjoy the R5 piste, which would be difficult to ride on loaded motorbikes. I packed some water, dates, two bananas and my tiny electric air compressor for inflating the tyres. I tied the backpack on the seat, took my GPS and set off! Some parts were full of soft sand, while the dunes were steep on one side, so I could not speed up. Nevertheless, with Christina’s unloaded motorbike, it was a game to enjoy!

Overlooking Sahara from above, in the area of Atâr.

   Later, along with Christina, we went to Chinguetti, but we made the mistake not to choose the usual piste. We followed the R4 piste, through Amogjar Pass. This one is totally ruined and is obviously not in use any more. Huge rocks are blocking the way, making the terrain impassable for most vehicles. I managed to pass through with the XR’s, but of course, I had to pass Christina’s motorbike too, while she was coming on foot. Then, I would pass mine as well.

Christina struggling to get out of the soft sand!

   The most amazing place we visited in the entire Sahara was Terjit! Imagine an oasis in the middle of the desert, where you arrive all sweaty and out of the blue you find yourself under the shadow of big palm trees by a crystal-clear river. You find even a small pond forming there, with a perfect temperature for a dip! I went inside the pond and did not want to leave! I was in the middle of the desert, lying on the water and staring at the palm trees and the blue sky above me… It was incredible! Definitely, it’s one of the most magical places I have taken a dip into!

At the oasis of Terjit, I was in the middle of the desert, lying on the water and staring at the palm trees and the blue sky above me… Unbelievable!

   On the way from Atâr to Nouakchott, the capital of the country, it was the first time we travelled in Mauritania through tarmac. It was a boring straight line of about 450 kilometres (280 miles) crossing a monotonous part of the desert. We happened to be in Mauritania around the election period. On the day of the elections we were actually in the capital. The president of the country is not changed. He is the same that leaded the coup in 2008. These elections were about electing parliament and local councils. The candidates had pitched huge tents through the entire country to have their supporters gathered. Beside of some speeches, people were singing and dancing. They see it more as an occasion for partying. How can they not party, when, as they told us, a lot of candidates are buying off votes and the citizens get well paid… Let’s see if they will be partying after the elections as well…

Camping under full moon in the middle of Sahara! What else could we ask for?

Here you can watch the video from our adventure in Mauritania (with English subtitles):

Soundtracks (Mauritanian music):
Malouma – Jraad
Malouma – Khayala
Daby Touré – Bary

   Μπήκαμε στη Μαυριτανία με περίεργα συναισθήματα. Εγώ ανυπομονούσα να χωθούμε στα βάθη της ερήμου και ν’ απολαύσουμε τις εκτός δρόμου διαδρομές. Η Μαυριτανία είναι η μόνη χώρα που έχει μείνει ανοιχτή για τους ταξιδιώτες και προσφέρει μια αυθεντική γεύση Σαχάρας. Οι υπόλοιπες χώρες είτε έχουν πολέμους και άλλες ταραχές είτε είναι ιδιαίτερα τουριστικές, οπότε αντί για την αυθεντική γεύση της Σαχάρας, συναντά κανείς παιδιά κι ενήλικες διεφθαρμένους απ’ τον τουρισμό να ζητούν καραμέλες, στυλό ή χρήματα…

Όπου σταματούμε, τα πιτσιρίκια μας περικυκλώνουν!

   Σχεδόν ολόκληρη η Μαυριτανία αποτελείται από έρημο κι είχαμε σκοπό να τη διασχίσουμε μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα, μακριά από την άσφαλτο! Αυτός ήταν ο λόγος που τα συναισθήματα της Χριστίνας ήταν τ’ αντίθετα από τα δικά μου… Όσο εγώ ανυπομονούσα, άλλο τόσο η Χριστίνα είχε ένα κόμπο στο λαιμό κι ανησυχούσε αν θα καταφέρει να διασχίσει τη Σαχάρα μέσα από τις εκτός δρόμου διαδρομές.

Ρυθμίζοντας την πίεση των ελαστικών, η οποία πρέπει να είναι χαμηλή για την άμμο και υψηλή για τις πέτρες.

   Από την πρώτη μέρα κιόλας, ξεκινήσαμε την πίστα R2. Ψάχνοντας την αρχή της, ρωτήσαμε κάποιους νομάδες, οι οποίοι μας κάλεσαν στη μεγάλη τους, παραδοσιακή σκηνή. Βγάλαμε τα παπούτσια, καθίσαμε στα χαλιά και μας έβαλαν τσάι. Βγάλαμε το χάρτη που είχαμε προμηθευτεί από το Travel Bookstore και μας έδειχναν τη διαδρομή. Η γιαγιά της οικογένειας χτυπούσε ένα τουλούμι κι ύστερα έβαλε το περιεχόμενό του σ’ ένα μεγάλο μπολ. Μας το έδωσε να το μοιραστούμε με τους υπόλοιπους. Μας δρόσισε κι ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν. Ήταν γάλα καμήλας! Το πίνουν συχνά στην έρημο και λεν πως κάνει καλό στο στομάχι. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε ιδιαίτερα!

Γεμίζοντας τα παγούρια μας από το πηγάδι με το πολύτιμο ύδωρ…

   Τα περίπου 600 χιλιόμετρα της πίστας τα καλύψαμε σε τρεις μέρες. Αρκετά χιλιόμετρα ήταν σ’ επίπεδο, σκληρό χώμα ή λίγη άμμο. Εκεί μπορούσαμε να οδηγούμε με 60 έως 70 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μοτοσυκλέτες πετούσαν στις αχανείς εκτάσεις κι η Χριστίνα τα πήγαινε μια χαρά! Μετά άρχισαν οι αμμόλοφοι… Εκεί έπρεπε να είμαστε συγκεντρωμένοι και πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις μας. Ξεφουσκώσαμε αρκετά τα λάστιχα, είχαμε ανοιχτή την ενδοεπικοινωνία της Sena, για να συνεννοούμαστε και συνήθως πήγαινα εγώ μπροστά, για να βρίσκω την πιο βατή διαδρομή στους αμμόλοφους.

Οι μικρές στάσεις για ξεκούραση από την απαιτητική οδήγηση στους αμμόλοφους είναι απαραίτητες…

   Το πιο σημαντικό στην άμμο είναι να μην κόβει κανείς ταχύτητα. Έτσι, ανεβοκατεβαίνοντας τους αμμόλοφους, έπρεπε σε κλάσματα του δευτερολέπτου να βλέπω την περιοχή και ν’ αποφασίζω γρήγορα πώς θ’ ανέβουμε τις πλαγιές και πώς θα περάσουμε ανάμεσα από τους χαμηλούς θάμνους που είχε σε κάποια κομμάτια. Αυτή η διαδικασία διήρκησε ώρες, αφού οι αμμόλοφοι εκτείνονται σε τεράστιες περιοχές… Κολλήσαμε μερικές φορές στη μαλακή άμμο, αλλά σκάβοντας γύρω από την πισινή ρόδα και σπρώχνοντας κι οι δυο απεγκλωβίζαμε τη μοτοσυκλέτα. Εγώ είχα δυο μικρές πτώσεις, ενώ η Χριστίνα είχε, βέβαια, αρκετές παραπάνω, αλλά ήταν ανώδυνες, όπως πάντα.

Το χειρότερο έδαφος για τη Χριστίνα ήταν εκεί που είχε θάμνους, γιατί έπρεπε χωρίς να κόψει ταχύτητα να βρει γρήγορα την πιο βατή διαδρομή ανάμεσά τους. Βέβαια, συνήθως ήμουν εγώ μπροστά, οπότε ήταν δική μου αποστολή αυτή.

   Όταν φτάσαμε στο Atâr, χρειαζόμασταν σίγουρα λίγη ξεκούραση κι ευτυχώς βρεθήκαμε στο Camping Inimi, όπου ο Σίντι Αχμέτ μας φιλοξένησε στην οικογένειά του. Μας έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο, ενώ οι ίδιοι προτιμούσαν να κοιμούνται κάθε βράδυ στην παραδοσιακή τους σκηνή κι ας είχαν κι άλλα δωμάτια διαθέσιμα. Η γυναίκα του Σίντι Αχμέτ μαγείρευε κρέας με κους-κους, ρύζι ή μακαρόνια και τρώγαμε κάθε μέρα όλοι μαζί. Η φιλοξενία τους μας σκλάβωσε κι ήταν πολύ ωραία που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε για λίγο μέσα στην οικογένειά τους.

Άλλο ένα κόλλημα μπροστά στον εντυπωσιακό βράχο Ben Amira, το δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο του κόσμου. Δεν κολλάμε όπου κι όπου!

   Κάναμε αρκετές διαδρομές γύρω από το Atâr. Μια μέρα που η Χριστίνα ξεκουραζόταν, πήρα τη μοτοσυκλέτα της για ν’ απολαύσω την πίστα R5, που δύσκολα θα έβγαινε με φορτωμένες μοτοσυκλέτες. Έβαλα στο σακίδιο πλάτης λίγο νερό, χουρμάδες, δυο μπανάνες και το ηλεκτρικό μου κομπρεσεράκι, για να φουσκώνω τα λάστιχα. Το έδεσα πίσω από τη σέλα, πήρα και το GPS μου και ξεκίνησα! Κάποια κομμάτια είχαν πολύ άμμο κι ήταν μαλακή, ενώ οι αμμόλοφοι είχαν απότομες πλαγιές στη μια πλευρά, οπότε δε μπορούσα ν’ αναπτύξω ταχύτητα. Παρόλ’ αυτά, όμως, με τη ξεφόρτωτη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, ήταν παιχνιδάκι!

Αγναντεύοντας τη Σαχάρα από ψηλά, στην περιοχή γύρω από το Atâr.

   Αργότερα, μαζί με τη Χριστίνα πήγαμε στο Chinguetti, αλλά κάναμε το λάθος να μη διαλέξουμε τη συνηθισμένη πίστα. Πήγαμε από την πίστα R4, μέσω του Περάσματος Amogjar. Η πίστα έχει διαλυθεί και προφανώς δε χρησιμοποιείται πλέον. Έχουν πέσει τεράστιες κοτρόνες στο δρόμο και κάνουν το έδαφος άβατο για τα περισσότερα οχήματα. Κατάφερα να τα περάσω τα XR, αλλά φυσικά περνούσα εγώ τη Λέων-είδα, ενώ η Χριστίνα ερχόταν με τα πόδια. Ύστερα περνούσα και τη δική μου μοτοσυκλέτα.

Η Χριστίνα αγωνίζεται να βγει από τη μαλακή άμμο!

   Το πιο μαγικό μέρος που επισκεφτήκαμε σ’ ολόκληρη τη Σαχάρα ήταν το Terjit! Φανταστείτε μια όαση στη μέση της ερήμου, όπου πας καταϊδρωμένος και ξαφνικά βρίσκεσαι στη σκιά που κάνουν οι τεράστιοι φοίνικες, δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο ποταμάκι. Μάλιστα, κάπου εκεί σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα, η οποία έχει την ιδανική θερμοκρασία για μπάνιο! Μπήκα μέσα και δεν ήθελα να βγω! Ήμουν στη μέση της ερήμου και ξάπλωνα στο νερό, χαζεύοντας από πάνω μου τους φοίνικες και το μπλε ουρανό… Ήταν απίστευτο! Σίγουρα αυτό ήταν ένα από τα πιο μαγικά μέρη στα οποία έχω βουτήξει!

Στην όαση του Terjit, ήμουν στη μέση της ερήμου και ξάπλωνα στο νερό, χαζεύοντας από πάνω μου τους φοίνικες και το μπλε ουρανό… Απίστευτο!

   Στο δρόμο από το Atâr μέχρι το Nouakchott, την πρωτεύουσα της χώρας, ήταν η πρώτη φορά που ταξιδεύαμε στη Μαυριτανία από άσφαλτο. Είναι μια βαρετή ευθεία περίπου 450 χιλιομέτρων, που διασχίζει τη μονότονη έρημο. Έτυχε να βρισκόμαστε στη Μαυριτανία κατά την προεκλογική της περίοδο. Μάλιστα, την ημέρα των εκλογών ήμασταν στην πρωτεύουσα. Ο πρόεδρος της χώρας δεν αλλάζει. Είναι ο ίδιος που έκανε το πραξικόπημα το 2008. Οι εκλογές αυτές αφορούσαν στη βουλή και τις τοπικές κοινότητες. Σ’ ολόκληρη τη χώρα, οι υποψήφιοι είχαν στήσει μεγάλα αντίσκηνα για να συγκεντρώνεται ο κόσμος. Πέρα από τις ομιλίες, όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν. Το βλέπουν περισσότερο σα γλέντι. Και πώς να μη γλεντούν, αφού όπως μας εξήγησαν οι ντόπιοι, οι υποψήφιοι εξαγοράζουν τις ψήφους κι οι πολίτες δεν παίρνουν λίγα… Να δω πόσο θα γλεντούν πάλι μετά τις εκλογές…

Κατασκήνωση με πανσέληνο στη μέση της Σαχάρας! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Εδώ μπορείτε να δείτε το βίντεο απ’ την περιπέτειά μας στη Μαυριτανία:

Soundtracks (μαυριτανική μουσική):
Malouma – Jraad
Malouma – Khayala
Daby Touré – Bary