There are two countries sharing the word “Congo” in their name, sharing borders at the same time. The first one is the Republic of the Congo (RC, the former French Congo), usually called “Congo” or “Congo-Brazzaville”, due to the name of its capital city. The second one is also the largest one, the Democratic Republic of the Congo (DRC in English and RDC in French, the former Belgian Congo or Zaire), which is also known as “Congo-Kinshasa”, also due to the name of its capital city. So, the small Congo was first on the list.

   Having studied the maps on our GPS, we noted all the remote dirt tracks in Cameroon leading to the border with Congo. There are just a few trucks crossing from there, as the roads are rough, especially when being in the middle of the rainy season. We saw a truck with the one side completely sunken inside some treacherous thick mud, with the truck being on the edge of tipping over! When something like this happens, the rest of the trucks have to sit there and wait for days until they manage to free the first truck. Usually the dirt track is quite narrow and the vegetation around it so thick that the other trucks have no other choice but to wait. Happily, there is usually enough space for our motorcycles to go through.

Riding through the isolated and stunning jungle, on the way to the border with Congo.

   Some friendly border officers stamped our documents, sponsored by ELPA, and they even suggested us to camp there, as it was already dark. It was very amusing to listen to Christina negotiating with the custom officers while I was pitching the tent just in front of them! The next day we had rain for breakfast. While I was riding in a somewhat high speed, in fourth gear, suddenly at some corner I saw slippery mud on the road. Without any time to react, I found my motorcycle sliding on the ground and myself sliding behind it! For the first time in my life I realized how it feels like to drop the motorcycle and slide on the road wondering when and where I will end up…

   The motorcycle slid while winding for about ten meters and I ended up behind it. The throttle was stuck and the engine was screaming! I got up immediately and pressed the kill switch. At that time Christina arrived on the spot and together we picked up the motorbike. There was mud thrown even inside my helmet. I was literally spitting it out of my mouth. Luckily, I was not injured or in pain whatsoever. I had been sliding on my butt, while my back had not touched the ground. The left pannier of my motorcycle had got another dent on its bottom edge but that was just about it. It was such a close shave… The only problem was that I was like a pig, covered in mud.

For the first time in my life I realized how it feels like to drop the motorcycle and slide on the road wondering when and where I will end up…

   In the area around Souanké we found the deep, slippery mud that we expected. Some parts were full of ruts from the trucks we encountered every once in a while abandoned inside the mud. No need to say that we were moving with zero speed, as I had to get off my motorcycle and push Christina’s that didn’t have enough traction, even though we had reduced the pressure of the tyres. Christina dropped her motorbike five times those days and I dropped mine five times as well, while it took us three hours to cross those 30 km (19 miles) of deep mud.

One of the five falls I had those days…

   What impressed us the most was that whenever there were people close by, they would dip bare-feet inside the mud in order to help us. They didn’t even ask us anything in return! There we found also one local stuck in mud with his Chinese motorbike. I had to run from Christina’s motorcycle to the motorcycle of the friendly Congolese and help by pushing.

A lot of mud!

   The biggest part of the road to Ouesso was a graded dirt road, which was not so slippery and we could ride more comfortably. When the rain stopped, we really enjoyed a part of the lush jungle, riding through an amazing route where we were face-to-face with a big, colourful, tropical bird!

While enjoying a beautiful route inside the jungle, we were face-to-face with this awesome tropical bird!

   On the third day we arrived in Ouesso, the northernmost town in Congo, situated on a scenic part of the bank of Sangha River. From there we headed south. In some places there was well-graded dirt road waiting for the tar and in other the Chinese workers had already laid the blacktop. In the town of Makoua we crossed the Equator! There was no sign informing us about that as no tourists ever go there. I was looking at the coordinates on the GPS and there was a moment when the latitude turned zero!

We are crossing the Equator! The latitude turned zero on the GPS!

   To us, the Equator was more than a line on the map. The most important was that it marked our escape from the rainy season that had already begun in the African countries north of the Equator and it had been quite annoying for the last two months. South of the Equator it is time for the dry season to begin, the one that we had missed so much… We could not imagine, however, how radical the change of the weather would be. Before crossing the Equator it was raining everyday, while we haven’t seen a single drop from the moment we crossed it! No need to say, of course, that from the first minute we loved the southern hemisphere 😉

We are on the Equator! Christina’s motorcycle is on the northern hemisphere, while mine is on the southern one!

   Covering daily around 350 km (217 miles) on boring tarred roads, we headed to the capital of Congo. We were really surprised to find friendly police officers in this country. Nobody even implied anything about a bribe! This does not mean, of course, that they don’t demand some bribing from the locals. The locals in these countries never get away without paying something to the authorities.

Atelier squeezed in between the dirt tracks of Brazzaville.

   In Brazzaville we were hosted by Chantal, a French teacher who leaves there. At the French Institute of the city we had the chance to attend a concert of Fredy Massamba, a famous Congolese singer. The locals inside the amphitheatre were dancing while applauding and cheering! That’s how every musical performance ends in Africa, no matter if it takes place in the middle of the street or in some music hall.

The map of Africa, made out of portraits of the dictators who ruled or are currently ruling its countries.

   We were surprised to find out that Congo is really misunderstood because of its neighboring country, the Democratic Republic of the Congo. Very few travelers visit these countries and there is not enough information around. We thought the picture would be the same in both Congos but we realized that even a white woman can wander around Brazzaville alone at night without being threatened. We expected to find corrupted officers and aggressive people but instead we met friendly policemen and people with a politeness that we had longed for so much…

Here you can watch the video about our adventure in Congo (with English subtitles):

Soundtracks (music from Congo):
Fredy Massamba – Sanzasonyk
Fredy Massamba – Ntoto
Jehf Biyeri – Munsinsa (Instrumental)
Lang’i – La Riviere
Lang’i – Butaneno

   Υπάρχουν δύο χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Κονγκό” στ’ όνομά τους και μάλιστα γειτονεύουν. Η μια είναι η Δημοκρατία του Κονγκό (RC, πρώην Γαλλικό Κονγκό), που συνήθως αποκαλείται απλά “Κονγκό” ή “Κονγκό-Μπραζαβίλ”, λόγω της πρωτεύουσάς της. Η άλλη είναι και η μεγαλύτερη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC στ’ αγγλικά και RDC στα γαλλικά, πρώην Βελγικό Κονγκό ή Ζαΐρ), η οποία μερικές φορές αποκαλείται “Κονγκό-Κινσάσα”, αφού η Κινσάσα είναι η πρωτεύουσά της. Εμείς διασχίσαμε αρχικά το μικρό Κονγκό.

   Συμβουλευόμενοι τους χάρτες που έχουμε στο GPS μας, βρήκαμε τους ερημικούς χωματόδρομους του Καμερούν που οδηγούν στα σύνορα με το Κονγκό. Μόνο λίγα φορτηγά περνούν από ‘κει, αφού οι δρόμοι είναι δύσβατοι, ιδιαίτερα κατά τη βροχερή περίοδο, καταμεσής της οποίας βρισκόμασταν. Η μια πλευρά ενός φορτηγού είχε βυθιστεί σ’ ένα βούρκο, ο οποίος δε φαινόταν και το φορτηγό κόντευε ν’ ανατραπεί! Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπόλοιπα φορτηγά πρέπει να περιμένουν εκεί για μέρες μέχρι ν’ απεγκλωβιστεί το πρώτο φορτηγό. Συνήθως ο χωματόδρομος είναι στενός κι η βλάστηση τριγύρω πυκνή, οπότε δεν υπάρχει διέξοδος για τ’ άλλα φορτηγά. Ευτυχώς, εμείς με τις μοτοσυκλέτες μπορούσαμε να περάσουμε.

Οδηγώντας στην ερημική και πανέμορφη ζούγκλα προς τα σύνορα με το Κονγκό.

   Οι φιλικότατοι συνοριακοί υπάλληλοι σφράγισαν τα έγγραφα που μας χορήγησε η ΕΛΠΑ και μάλιστα μας πρότειναν να κατασκηνώσουμε εκεί, αφού είχε βραδιάσει. Είχε πλάκα ν’ ακούω τη Χριστίνα να συνδιαλέγεται με τους τελωνειακούς την ώρα που εγώ έστηνα τ’ αντίσκηνο εκεί μπροστά! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με βροχή. Καθώς οδηγούσα κάπως γρήγορα, με τετάρτη, σε κάποια στροφή είδα ξαφνικά πως είχε γλιστερή λάσπη. Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, έβλεπα τη μοτοσυκλέτα μου να σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ σερνόμουν από πίσω της! Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

   Η μοτοσυκλέτα σύρθηκε για δέκα μέτρα περίπου, περιστράφηκε κι εγώ σταμάτησα από πίσω της. Είχε κολλήσει το γκάζι κι ο κινητήρας ούρλιαζε! Σηκώθηκα αμέσως και πάτησα το killswitch. Εκείνη την ώρα ήρθε κι η Χριστίνα, οπότε σηκώσαμε μαζί τη μοτοσυκλέτα μου. Η λάσπη είχε πεταχτεί ακόμη και μέσα στο κράνος μου. Την έφτυνα απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, δεν είχα χτυπήσει και δεν πονούσα καθόλου. Σερνόμουν με τον κώλο, αλλά η πλάτη μου δεν ακούμπησε στο έδαφος. Η αριστερή βαλίτσα της μοτοσυκλέτας μου απόκτησε άλλο ένα βαθούλωμα στην κάτω γωνία της, αλλά αυτό ήταν όλο. Φθηνά τη γλύτωσα… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχα γίνει σα γουρούνι μες στις λάσπες.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

   Στην περιοχή γύρω απ’ το Souanké συναντήσαμε τη βαθιά, γλιστερή λάσπη που περιμέναμε. Κάποια κομμάτια ήταν γεμάτα ροδιές από τα φορτηγά που βλέπαμε κάθε λίγο παρατημένα μέσα στη λάσπη. Φυσικά, κινούμασταν σημειωτών, αφού έπρεπε να κατεβαίνω απ’ τη μοτοσυκλέτα μου και να σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που δεν είχε αρκετή πρόσφυση παρόλο που είχαμε μειώσει την πίεση των ελαστικών. Εκείνες τις μέρες έπεσε πέντε φορές η Χριστίνα κι άλλες τόσες εγώ, ενώ για να διασχίσουμε εκείνα τα 30 χλμ. βαθιάς λάσπης, μας πήρε τρεις ώρες.

Μια από τις πέντε πτώσεις που είχα εκείνες τις μέρες…

   Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όταν ήμασταν κοντά σε κόσμο, αυτοί βουτούσαν ξυπόλυτοι μέσα στις λάσπες και μας βοηθούσαν. Μάλιστα δε μας ζήτησαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Ήταν εκεί κι ένας ντόπιος που είχε κολλήσει στη λάσπη με το κινέζικο μηχανάκι του, οπότε έτρεχα να σπρώχνω μια τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας και μια τη μοτοσυκλέτα του φιλικού Κονγκολέζου.

Πολύ λάσπη!

   Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου προς το Ouesso είχε πατημένο χώμα, που δε γλιστρούσε τόσο κι έτσι οδηγούσαμε πιο άνετα. Μάλιστα, όταν σταμάτησε η βροχή, απολαύσαμε ιδιαίτερα ένα κομμάτι της καταπράσινης ζούγκλας οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, όπου ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ ένα μεγάλο, χρωματιστό, τροπικό πουλί!

Καθώς απολαμβάναμε μια ωραία διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτό το πανέμορφο τροπικό πουλί!

   Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ouesso, τη βορειότερη πόλη του Κονγκό, που βρίσκεται σ’ ένα γραφικό κομμάτι της όχθης του Ποταμού Sangha. Από ‘κει πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αλλού ήταν στρωμένος χωματόδρομος που περίμενε την άσφαλτο κι αλλού τα κινέζικα συνέργεια είχαν ήδη απλώσει το μαύρο τάπητα. Στην κωμόπολη Makoua διασχίσαμε τον ισημερινό! Δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το ανακοινώνει, αφού τουρίστες δεν παν εκεί. Έβλεπα τις συντεταγμένες στο GPS και κάποια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε!

Διασχίζουμε τον ισημερινό! Το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε στο GPS!

   Για μας ο ισημερινός δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη. Το σημαντικότερο είναι πως σηματοδοτεί την απόδρασή μας από τη βροχερή περίοδο, που είχε ξεκινήσει στις αφρικανικές χώρες βόρεια του ισημερινού και μας ταλαιπώρησε κάπως τους τελευταίους δυο μήνες. Νότια του ισημερινού είναι ο καιρός που ξεκινά η ξηρή περίοδος, αυτή που τόσο μας έλειψε… Δε μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε πόσο απότομα θ’ άλλαζε ο καιρός. Μέχρι να φτάσουμε στον ισημερινό έβρεχε κάθε μέρα, ενώ από τη μέρα που τον διασχίσαμε δεν έχουμε δει ούτε σταγόνα! Περιττό να πούμε, λοιπόν, πως λατρέψαμε το νότιο ημισφαίριο απ’ την πρώτη στιγμή 😉

Βρισκόμαστε πάνω στον ισημερινό! Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η δική μου στο νότιο!

   Καλύπτοντας καθημερινά γύρω στα 350 χλμ. στη βαρετή άσφαλτο, κατευθυνόμασταν προς την πρωτεύουσα του Κονγκό. Διαπιστώσαμε έκπληκτοι πως οι αστυνομικοί σ’ αυτήν τη χώρα είναι φιλικοί, ενώ κανείς δε μας έκανε ούτε νύξη για δωροδοκία! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν απαιτούν δωροδοκίες από τους ντόπιους. Οι ντόπιοι σ’ αυτές τις χώρες ποτέ δε γλιτώνουν απ’ τα νύχια των αρχών αν δε δώσουν το κατιτίς.

Ατελιέ χωμένο στους χωματόδρομους της Μπραζαβίλ.

   Στη Μπραζαβίλ μας φιλοξένησε η Chantal, μια Γαλλίδα εκπαιδευτικός που ζει εκεί. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μια συναυλία του Fredy Massamba, ενός διάσημου Κονγκολέζου μουσικού. Οι ντόπιοι μέσα στο αμφιθέατρο είχαν σηκωθεί απ’ τα καθίσματά τους και χόρευαν, ενώ ζητωκραύγαζαν! Κάπως έτσι καταλήγει κάθε μουσικό δρώμενο στην Αφρική, είτε λαμβάνει χώρα στους δρόμους είτε σε κάποιο μέγαρο μουσικής.

Ο χάρτης της Αφρικής φτιαγμένος από προσωπογραφίες δικτατόρων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τις χώρες της.

   Έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως το Κονγκό είναι παρεξηγημένο εξαιτίας της γείτονας χώρας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ελάχιστοι ταξιδιώτες επισκέπτονται αυτές τις χώρες κι έτσι δε βρίσκει κανείς επαρκείς πληροφορίες. Νομίζαμε πως επικρατεί η ίδια κατάσταση και στα δυο Κονγκό, αλλά είδαμε πως ακόμη και μια λευκή γυναίκα μπορεί να κινείται μόνη της τη νύχτα στη Μπραζαβίλ χωρίς να απειλείται. Περιμέναμε να συναντήσουμε διεφθαρμένα όργανα της “τάξης” κι επιθετικούς κατοίκους, αλλά γνωρίσαμε μόνο φιλικούς αστυνομικούς κι ανθρώπους με μια ευγένεια που μας είχε λείψει…

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο σχετικά με την περιπέτειά μας στο Κονγκό:

Soundtracks (κονγκολέζικη μουσική):
Fredy Massamba – Sanzasonyk
Fredy Massamba – Ntoto
Jehf Biyeri – Munsinsa (Instrumental)
Lang’i – La Riviere
Lang’i – Butaneno