Makgadikgadi Pans, in the area of the Kalahari Desert, was the only place in Botswana that I wanted to visit. With a total size bigger than Switzerland, it’s the largest network of salt pans in the world! Ever since I was planning this journey, I was dreaming of riding on these remote off-road routes and wild camping in this unworldly and deserted landscape.

Makgadikgadi Pans, in the area of the Kalahari Desert, are the largest network of salt pans in the world!

   I reached the pans after a full day traveling on boring tarmac. In Mmatshumo I left behind the asphalt and the adventure began… Initially, I was riding through the green bush. At some parts the road was sandy with ruts and I fell once, when I was riding a bit faster than I should. I went on more carefully and it was fine. Whenever I was hitting deep sand, I was riding on first gear letting the motorcycle follow the ruts without taking my feet from the pegs.

Initially, I was riding through the green bush until the salt pans appeared. I had no idea what was coming…

   At some point the vegetation disappeared and gave its place to the salt pans… That reminded me riding fast my XR in Gujarat, India, on the salt pans which are at the Tropic of Cancer. As I did back then, I opened throttle and found myself speeding towards the open horizon. I reached my usual 80 kilometers per hour (50 mph) and I opened full throttle to go even faster. I enjoyed some ecstatic seconds until… it was time to pay the price. My motorcycle suddenly became unstable and the handlebar was moving violently from left to right!

   I thought instantly that I was riding too fast to save me from crashing and that if I crash in such a speed, I may injure myself. I tried to balance the motorbike as long as possible, in order to gain some precious seconds for braking. The handlebar kept moving from left to right and it seemed impossible to stop that. My speed was down to something around 50 kilometers per hour (31 mph) when I did eventually fall facing the ground… I was sliding on the salty soil for a few meters. I immediately stood up thankful that I was not injured! I had never crashed in such a speed.

My motorcycle’s handlebar was moving violently from left to right and I instantly thought that if I crash in such a speed, I may injure myself…

   I immediately noticed that my windshield was completely broken… It was the first time that even its bracket was broken. Actually, it was a miracle that this windshield had lasted so long. I had replaced it four times in Asia! When you ride rough off-road routes, you cannot have a windshield. But on the other hand, it is very useful when you ride eight hours in a row on paved roads.

A windshield on an enduro bike cannot last long… I had replaced it four times in Asia!

   Everything was covered on dirt: my motorcycle, my REV’IT! clothes, even my helmet. However, my riding gear had protected me once more… I shook off the dirt from my clothes, took care of my motorbike and collected the windshield’s broken parts from the ground. I continued more carefully. The ground seemed solid but at some parts the wheel was digging the surface and there was soft soil underneath. That’s why I had lost control of my motorcycle when I was speeding.

   I could see the sun setting on the left hand side, so I rode to the bush and set camp. I was cooking in this quiet and unworldly scenery while stargazing at the Southern Cross, which I learned how to recognize on the sky of the southern hemisphere. The indigenous tribes of Botswana used to see the Southern Cross as two giraffes.

The Southern Cross (on the top, the one which resembles a kite) keeps me company during the quiet nights in the nature of the southern hemisphere…

   The next day I carried on hoping not to face any more challenges. However, the salt pans were full of surprises for a two-wheeler… The ground seemed dry and solid but it was not. Its surface was covered by a layer of slippery mud that knocked me down twice. Before I could even realize what was going on, I found myself sliding on the mud again. I was as dirty and muddy as a pig! The tyres had been transformed in a rotating mass of mud. My left aluminum pannier fell off the bike again. I was hitting its bracket to make it as straight as possible and put it back in place. My feet were so slippery that I could not stabilize them in order to lift my Baobabis. I had to unload some of my luggage.

These salt pans are full of surprises… The mud looks dry but it’s not!

   I finally reached Kubu Island, a rocky island full of baobabs in the middle of the salt pans! I lied down to rest underneath a tree enjoying its shade while gazing at the wild scenery above me… After circumnavigating the island on my motorbike and explored it, I went on with my route heading north.

Kubu Island is a rocky island full of baobabs in the middle of the salt pans!

   Happily, the rest of the riding was not in salt pans but on dirt roads with some sand and stones in a few parts. The sand wasn’t deep, so I could easily ride on 40 to 50 kilometers per hour (25 to 31 mph) between the grass. This went on for hours and of course, I didn’t see any other vehicle there. Before exiting the salt pans, I set camp since I wanted to enjoy this scenery for one more night.

Happily, the rest of the riding was not in salt pans but on dirt roads with some sand, where I could easily ride on 40 to 50 kilometers per hour (25 to 31 mph).

   After that, I headed north. On my way from Nata to Pandamatenga it felt like being on a safari by my motorcycle, which is unbelievable, since it’s strictly prohibited wherever there are wild animals! However, in that area there are no fences. I saw many times, just next to the road, elephants, giraffes, warthogs and impalas. It was unique to feel that I was in pristine nature and I was riding next to those untamed animals…

Motorcycle safari! I was riding next to elephants, giraffes, warthogs and impalas!

   I finally reached the place where four countries share a border: Botswana, Namibia, Zambia and Zimbabwe. You can choose whichever you like! I chose Zimbabwe, since I had already visited all the other countries.

More photos and reports at: Live Trip Traveller

This is the trailer of my documentary about my adventures in Botswana (with English subtitles):

This is the whole documentary about my adventures in Botswana (with English subtitles):

   Στη Μποτσουάνα το μόνο μέρος που ήθελα να επισκεφτώ ήταν τα Makgadikgadi Pans, στην ευρύτερη περιοχή της Ερήμου Καλαχάρι. Με συνολική έκταση μεγαλύτερη από της Ελβετίας, αποτελούν το μεγαλύτερο δίκτυο αλυκών στον κόσμο! Απ’ όταν σχεδίαζα το ταξίδι, ονειρευόμουν να οδηγώ σ’ αυτές τις απομακρυσμένες, εκτός δρόμου διαδρομές και να κατασκηνώνω μέσα σ’ αυτό το απόκοσμο, ερημικό τοπίο.

Τα Makgadikgadi Pans, στην ευρύτερη περιοχή της Ερήμου Καλαχάρι, αποτελούν το μεγαλύτερο δίκτυο αλυκών στον κόσμο!

   Έφτασα στις αλυκές μετά από μια μέρα βαρετής οδήγησης στην άσφαλτο. Στο Mmatshumo άφησα πίσω μου το μαύρο ασφαλτοτάπητα και η περιπέτεια ξεκίνησε… Στην αρχή οδηγούσα σε καταπράσινες εκτάσεις με χορτάρια, θάμνους και χαμηλά δέντρα. Σε μερικά σημεία ο χωματόδρομος είχε άμμο με ροδιές κι έπεσα σ’ ένα σημείο που πήγαινα λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι έπρεπε. Συνέχισα πιο προσεκτικά και πήγαινα πολύ καλά. Όπου είχε βαθιά άμμο, οδηγούσα με πρώτη κι άφηνα το τιμόνι να παίζει μέσα στις ροδιές, χωρίς να βάζω το πόδι μου κάτω.

Στην αρχή οδηγούσα σε χωματόδρομους ανάμεσα σε καταπράσινες εκτάσεις, ώσπου ξαφνικά έκαναν την εμφάνισή τους οι αλυκές. Πού να ήξερα τι με περίμενε…

   Σε κάποιο σημείο η βλάστηση ξαφνικά σταμάτησε κι έδωσε τη θέση της στις αλυκές… Θυμήθηκα όταν έτρεχα με το XR μου στο Gujarat της Ινδίας, στις αλυκές που βρίσκονται στον Τροπικό του Καρκίνου. Όπως και τότε, άνοιξα γκάζι αμέσως κι έτρεχα προς τον ανοιχτό ορίζοντα. Έφτασα τα συνηθισμένα μου 80 χιλιόμετρα την ώρα κι άνοιξα το γκάζι τέρμα για να τα ξεπεράσω! Απόλαυσα μερικά εκστατικά δευτερόλεπτα, ώσπου… ήρθε η ώρα να πληρώσω το τίμημα. Ξαφνικά η μοτοσυκλέτα άρχισε να φιδιάζει και το τιμόνι πήγαινε βίαια δεξιά κι αριστερά!

   Κατευθείαν σκέφτηκα πως πήγαινα πολύ γρήγορα για να μπορέσω να το σώσω και πως αν πέσω με τέτοια ταχύτητα, μπορεί να χτυπήσω. Προσπάθησα να ισορροπήσω τη μοτοσυκλέτα για όσο το δυνατόν περισσότερο έτσι, ώστε να κερδίσω μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα για να φρενάρω. Το τιμόνι πήγαινε συνεχώς αριστερά και δεξιά και φαινόταν αδύνατον να το σταματήσω. Ίσως η ταχύτητά μου να είχε μειωθεί περίπου στα 50 χιλιόμετρα την ώρα όταν τελικά έπεσα με τα μούτρα… Σύρθηκα μερικά μέτρα στο αλατισμένο χώμα κι αμέσως σηκώθηκα ευγνωμονώντας που δεν έπαθα τίποτα! Ποτέ δεν έχω ξαναπέσει με τέτοια ταχύτητα.

Το τιμόνι πήγαινε βίαια δεξιά κι αριστερά κι αμέσως σκέφτηκα πως αν πέσω με τέτοια ταχύτητα, μπορεί να χτυπήσω…

   Κατευθείαν παρατήρησα πως ο ανεμοθώρακας της μοτοσυκλέτας είχε σπάσει ολοκληρωτικά… Μάλιστα, για πρώτη φορά έσπασε κι η βάση του, αφού ξηλώθηκε βίαια από το τιμόνι. Τόσο που άντεξε αυτός ο ανεμοθώρακας, πολύ ήταν. Στην Ασία είχα αλλάξει τέσσερις! Όταν κάνει κανείς enduro, δε μπορεί να έχει ανεμοθώρακα. Από την άλλη, όμως, είναι ιδιαίτερα χρήσιμος όταν οδηγεί κανείς οκτώ ώρες συνεχόμενα σε άσφαλτο.

Ανεμοθώρακας σε μοτοσυκλέτα που κάνει enduro δε μπορεί να επιβιώσει… Στην Ασία τέσσερις είχα αλλάξει!

   Η μοτοσυκλέτα, τα ρούχα της REV’IT! και το κράνος μου είχαν γεμίσει χώμα. Γι’ άλλη μια φορά με είχαν σώσει… Τινάχτηκα, τακτοποίησα τη μοτοσυκλέτα, μάζεψα τ’ απομεινάρια του ανεμοθώρακα και συνέχισα πιο συνετά. Το χώμα φαινόταν σκληρό, αλλά σε κάποια σημεία το λάστιχο έσκαβε την επιφάνεια κι από κάτω είχε πιο μαλακό χώμα. Γι’ αυτό είχε αρχίσει να φιδιάζει η μοτοσυκλέτα μου όταν ανέπτυξα υπερβολική ταχύτητα.

   Έβλεπα τον ήλιο στ’ αριστερά μου να δύει, οπότε πήγα εκεί που ξεκινούσε πάλι η πρασινάδα, για να κατασκηνώσω. Μαγείρευα στην ησυχία αυτού του απόκοσμου τοπίου παρατηρώντας το Σταυρό του Νότου, που έμαθα ν’ αναγνωρίζω στον ουρανό του νότιου ημισφαιρίου. Οι αυτόχθονες της Μποτσουάνα έβλεπαν τον αστερισμό ως δυο καμηλοπαρδάλεις.

Ο Σταυρός του Νότου (στο επάνω μέρος, που μοιάζει με χαρταετό) συντροφεύει τα ήσυχα βράδια μου στη φύση του νοτίου ημισφαιρίου…

   Την επόμενη μέρα, συνέχισα οδηγώντας συνετά κι ελπίζοντας να μην έχω άλλες εκπλήξεις. Οι αλυκές, όμως, έκρυβαν πολλές παγίδες για ένα δίκυκλο… Το χώμα φαινόταν ξεραμένο και σκληρό, αλλά δεν ήταν. Είχε στην επιφάνειά του ένα στρώμα γλιστερής λάσπης, που μ’ έριξε δυο φορές προτού το καταλάβω και βρέθηκα πάλι να σέρνομαι στο έδαφος. Είχα γίνει σα γουρούνι! Τα ελαστικά είχαν μετατραπεί σε μια περιστρεφόμενη μάζα από λάσπη. Η αριστερή βαλίτσα αλουμινίου βγήκε πάλι από τη θέση της. Χτυπούσα τη βάση της για να την ισιώσω όσο μπορούσα και να την τοποθετήσω ξανά στη μοτοσυκλέτα. Τα πόδια μου γλιστρούσαν τόσο, που δε μπορούσα να τα σταθεροποιήσω για να σηκώσω το Μπαομπάμπη μου. Αναγκάστηκα να ξεφορτώσω κάποια πράγματα.

Αυτές οι αλυκές κρύβουν πολλές παγίδες… Η λάσπη φαίνεται ξεραμένη, αλλά δεν είναι!

   Έφτασα επιτέλους στο περιβόητο Kubu Island, ένα βραχώδες νησί με μπαομπάμπ στη μέση των αλυκών! Ξάπλωσα στη σκιά ενός δέντρου να ξεκουραστώ καθώς αγνάντευα το απόκοσμο τοπίο πάνω από το κεφάλι μου… Αφού έκανα με τη μοτοσυκλέτα μου τον «περίπλου» του νησιού, για να το εξερευνήσω, συνέχισα την πορεία μου προς το βορρά.

Το Kubu Island είναι ένα βραχώδες νησί με μπαομπάμπ στη μέση των αλυκών!

   Ευτυχώς, η υπόλοιπη διαδρομή δεν ήταν σε αλυκές, αλλά σε χωματόδρομους με λίγη άμμο και ενίοτε πέτρες. Η άμμος δεν ήταν βαθιά, οπότε μπορούσα να οδηγώ άνετα με 40 έως 50 χιλιόμετρα την ώρα ανάμεσα στα χόρτα. Αυτό διήρκησε αρκετές ώρες και φυσικά, δε συνάντησα ούτε ένα όχημα. Προτού βγω από τις αλυκές, σταμάτησα για να περάσω άλλη μια νύχτα κατασκηνώνοντας μέσα σ’ αυτό το τοπίο.

Ευτυχώς, η υπόλοιπη διαδρομή δεν ήταν σε αλυκές, αλλά σε χωματόδρομους με λίγη άμμο, όπου μπορούσα να οδηγώ άνετα με 40 έως 50 χιλιόμετρα την ώρα.

   Μετά απ’ αυτό κατευθύνθηκα βόρεια. Στο δρόμο από το Nata προς το Pandamatenga ήταν σα να κάνω σαφάρι σε εθνικό πάρκο με τη μοτοσυκλέτα μου, πράγμα αδιανόητο, αφού απαγορεύεται αυστηρά όπου κυκλοφορούν άγρια ζώα! Εκεί, όμως, δεν υπάρχουν φράκτες. Ένα σωρό φορές είδα δίπλα στο δρόμο ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, φακόχοιρους και αντιλόπες. Πολύ μ’ άρεσε που απλά οδηγούσα και περνούσα από δίπλα τους με τη μοτοσυκλέτα μου! Ήταν μοναδική η αίσθηση πως βρίσκομαι σε παρθένα φύση κι οδηγώ δίπλα σ’ αυτά τ’ αδάμαστα ζώα…

Σαφάρι με τη μοτοσυκλέτα μου! Περνούσα δίπλα από καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, φακόχοιρους και αντιλόπες!

   Έτσι έφτασα μέχρι το σημείο όπου ενώνονται τέσσερα κράτη: η Μποτσουάνα με τη Ναμίμπια, τη Ζάμπια και τη Ζιμπάμπουε… Διαλέγεις και παίρνεις! Εγώ διάλεξα τη Ζιμπάμπουε, αφού όλα τ’ άλλα τα είχα ήδη επισκεφτεί.

Περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller

Αυτό είναι το trailer του ντοκιμαντέρ μου σχετικά με τις περιπέτειές μου στην Μποτσουάνα:

Αυτό είναι ολόκληρο το ντοκιμαντέρ μου σχετικά με τις περιπέτειές μου στην Μποτσουάνα: