After working in Lubumbashi for a little bit more than two months, it’s time to hit the road again! Of course, I am not using the plural form now, since I will be travelling solo, like I was doing some years ago… Indeed, this job offered me everything that I was wishing when I decided to let my motorbike rest on its sidestand for a while. It was a really interesting experience… I learned a lot more about the way the Africans live, work and cooperate with their white masters.

Suddenly I got a key of this house between my motorbike’s keys…

   Unfortunately, the opinions I had formed while travelling around Africa were confirmed here. In Africa you can experience racism on its zenith, while slavery has just a different form now. Nowadays, the master’s whip is replaced by money and the chains which hold the slaves are replaced by poverty… When the salaries in this country are usually between 100 and 150 euros (per month!), how can somebody get out of poverty and misery? Somebody could say: “by education”. Unfortunately, even the educated people get similar salaries, if their skin is black.

The lake was my favorite part of Lubumbashi!

   The only way for a local in this country to get out of poverty is through the infinitive corruption. If somebody decides to forget his ethics and step on others, then, if he also has some connections, he can make a huge fortune. The thing is that when somebody gets in the higher class, he doesn’t only forget his past, but he also expresses all the spite that he was hiding for years. This way, this situation is going on for ever… So, the locals are the ones who are mainly responsible for the terrible life quality of their compatriots. The worst employers are usually the black ones… They pay almost nothing, sometimes they don’t pay at all, yelling and insulting their employees is part of everyday life, while the use of force is not unheard.

My most beautiful two-day getaway from the town was in this farm, where I camped on the lake!

   Some people believe that 150 euros per month may be enough for a six-member family, because Africa is cheap. That’s not true at all… The only cheap product here is the food which grows on this land. Everything else is really expensive, usually more expensive than in the West. For instance, milk, like most other products, are imported through South Africa. So, on top of the product’s value a lot of expenses are added: transporting and above all, the fat bribes which are demanded by custom officers, tax collectors, policemen, military officers, ministers and anyone else who has power. Without all those people’s favour, no business can survive in this country. That’s how huge the corruption is here…

The locals carry almost everything on their bicycles which are so heavily loaded that they cannot ride them. They just push them.

   Of course, the numbers for white people are different. Africa has two very different faces: one is for the poor majority and one for the few wealthy guys. When I had to put a simple filling on my tooth, I visited the only serious dentist in the town and I paid 90 euros for that. It’s obvious that most people in this country don’t have access to the health care system. When somebody gets sick, he just waits to get better. If he is not so lucky, he may visit a traditional healer, who will not help him probably. So, many people spend their life with serious diseases or they die a bit sooner…

I stayed so long in Lubumbashi that my friends organized a farewell party for me! They wrote on the dessert: “Elias, have a nice trip!”.

   After all, I feel that I experienced enough here and it’s time for me to hit the road again… The only issue is that the rainy season is about to start (not again!). So, I’ll change my route a little bit. I decided to travel relatively fast towards South Africa, which means in a period of two months. I hope that the weather will not be so rainy there. After a few months, when the rains will come to an end, I will return north to visit Botswana and Zimbabwe.

   So, get ready, wear your helmet and… we’ll start the engine again because the savannas, the desserts and the mountains of Africa are expecting us 😉

Here you can watch the second part of the video about our adventure in D. R. Congo (with English subtitles):

Soundtracks (music from D. R. Congo):
Rumba music

   Αφού δούλεψα λίγο παραπάνω από δυο μήνες στο Lubumbashi, ήρθε η ώρα να ξεχυθώ και πάλι στους δρόμους! Βέβαια, τώρα σ’ όλες μου τις προτάσεις χρησιμοποιώ τον ενικό, αφού το ταξίδι θα το συνεχίσω μόνος μου, όπως παλιά… Αυτή η δουλειά μου προσέφερε πράγματι όλα όσα ήθελα όταν αποφάσισα να κατεβάσω για λίγο τον πλαγιοστάτη της μοτοσυκλέτας μου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία… Έμαθα αρκετά περισσότερα γύρω από το πώς ζουν και δουλεύουν οι Αφρικανοί, καθώς και για το πώς συνεργάζονται με τους λευκούς αφέντες τους.

Ξαφνικά στα κλειδιά της μοτοσυκλέτας μου προστέθηκε και το κλειδί αυτού του σπιτιού…

   Δυστυχώς, οι απόψεις που είχα σχηματίσει όσο ταξίδευα στην Αφρική, εδώ επιβεβαιώθηκαν. Η Αφρική παραμένει το άντρο του ρατσισμού κι η σκλαβιά έχει απλά αλλάξει μορφή. Τώρα το μαστίγιο του αφέντη είναι τα χρήματα κι οι αλυσίδες που δένουν τους σκλάβους είναι η φτώχια… Όταν σ’ αυτήν τη χώρα οι μισθοί κυμαίνονται συνήθως από τα 100 έως τα 150 ευρώ (ανά μήνα!), πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει απ’ τη φτώχια και τη μιζέρια; Θ’ απαντούσε κανείς: “με τη μόρφωση”. Δυστυχώς, κι οι μορφωμένοι, αν το δέρμα τους είναι μαύρο, παρόμοιους μισθούς παίρνουν.

Η λίμνη ήταν το αγαπημένο μου μέρος στο Lubumbashi!

   Η μόνη διέξοδος για να βγει ένας ντόπιος από την ανέχεια σ’ αυτήν τη χώρα είναι μέσω της αβυσσαλέας διαφθοράς. Εάν κανείς αποφασίσει να ξεριζώσει από μέσα του κάθε ίχνος ανθρωπιάς και να πατήσει επί πτωμάτων, τότε, αν έχει και τις κατάλληλες γνωριμίες, μπορεί να κάνει αμύθητη περιουσία. Κι όταν κανείς ελίσσεται σ’ αυτά τα κοινωνικά στρώματα, όχι μόνο ξεχνά το παρελθόν του, αλλά βγάζει κι όλα τα κόμπλεξ που είχε τόσα χρόνια, με αποτέλεσμα η κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται… Έτσι οι ίδιοι οι ντόπιοι είναι αυτοί που πρωτίστως ευθύνονται για τις άθλιες συνθήκες ζωής των συμπολιτών τους. Οι χειρότεροι εργοδότες είναι συνήθως οι μαύροι, οι οποίοι πληρώνουν ελάχιστα χρήματα στους υπαλλήλους τους, πολλές φορές δεν τους πληρώνουν καν, οι φωνές κι οι βρισιές αποτελούν μέρος της καθημερινότητας, ενώ οι χειροδικίες δε λείπουν…

Η πιο όμορφη διήμερη απόδρασή μου από την πόλη ήταν σ’ αυτήν τη φάρμα, όπου κατασκήνωσα πάνω στο νερό της λίμνης!

   Κάποιοι νομίζουν πως τα 150 ευρώ το μήνα ίσως να φτάνουν για να ζήσει μια εξαμελής οικογένεια, επειδή οι τιμές στην Αφρική είναι φθηνές. Μέγα λάθος… Εδώ φθηνό είναι μόνο το φαγητό που βγαίνει απ’ τα χώματα αυτής της γης. Οτιδήποτε άλλο είναι πανάκριβο, συνήθως πιο ακριβό απ’ ό,τι στη Δύση. Για παράδειγμα, το γάλα, όπως και τα περισσότερα προϊόντα εδώ, εισάγονται μέσω της Νότιας Αφρικής. Έτσι στην τιμή του προϊόντος πρέπει να προστεθούν τα μεταφορικά και κυρίως οι διόλου ευκαταφρόνητες δωροδοκίες που απαιτούν τελωνειακοί, εφοριακοί, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, υπουργοί κι όποιος άλλος έχει εξουσία. Χωρίς την εύνοια όλων αυτών δε στεριώνει επιχείρηση σ’ αυτήν τη χώρα. Τέτοιος είναι ο βαθμός της διαφθοράς εδώ…

Οι ντόπιοι μεταφέρουν τα περισσότερα πράγματα πάνω σε ποδήλατα τόσο βαριά φορτωμένα, που δεν τα καβαλούν, αλλά τα σπρώχνουν.

   Βέβαια, για τους λευκούς τα νούμερα είναι άλλα. Η Αφρική έχει δυο τελείως διαφορετικά πρόσωπα: ένα για τη φτωχή πλειονότητα κι ένα για τους έχοντες και κατέχοντες. Όταν χρειάστηκε να κάνω ένα απλό σφράγισμα, επισκέφτηκα το μοναδικό σοβαρό οδοντίατρο της πόλης και πλήρωσα 90 ευρώ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως οι περισσότεροι σ’ αυτήν τη χώρα δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όταν κάποιος αρρωσταίνει, απλά περιμένει να περάσει η ασθένεια από μόνη της. Αν δεν έχει αυτή την τύχη, ίσως επισκεφτεί κάποιον εμπειρικό θεραπευτή, που κατά πάσα πιθανότητα δε θα φέρει αποτέλεσμα. Έτσι πολλοί ζουν με σοβαρές ασθένειες ή απλά πεθαίνουν μια ώρα αρχύτερα…

Στο Lubumbashi έμεινα τόσο, που μου έκαναν κι αποχαιρετιστήριο τραπέζι!

   Αρκετά είδα, λοιπόν, εδώ κι ήρθε η ώρα να συνεχίσω το δρόμο μου… Το πρόβλημα είναι πως τώρα ξεκινά η βροχερή περίοδος (όχι πάλι!) κι έτσι θα πρέπει ν’ αλλάξω τα σχέδιά μου. Αποφάσισα να κατευθυνθώ σχετικά γρήγορα προς τη Νότια Αφρική, δηλαδή σ’ ένα διάστημα δύο μηνών. Εκεί ο καιρός ελπίζω να μην είναι τόσο βροχερός. Μετά από μερικούς μήνες, όταν σταματήσουν πάλι οι βροχές, θα ξανανέβω προς τα βόρεια για να επισκεφτώ τη Μποτσουάνα και τη Ζιμπάμπουε.

   Ετοιμαστείτε, λοιπόν, φορέστε το κράνος σας και… ξαναβάζουμε μπρος για τις σαβάνες, τις ερήμους και τα βουνά που μας περιμένουν 😉

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το δεύτερο μέρος του βίντεο σχετικά με την περιπέτειά μας στη Λ. Δ. του Κονγκό:

Soundtracks (μουσική απ’ τη Λ. Δ. του Κονγκό):
Rumba music