Συνεχίζοντας τη δράση «Το… πάμε το γράμμα!» κι ενώνοντας Αφρικανούς μετανάστες με τις οικογένειές τους, είχα μια ιδιαίτερη αποστολή να εκπληρώσω στη Νότια Αφρική… Αυτήν τη φορά δεν είχα να παραδώσω το γράμμα ενός μετανάστη στην Ελλάδα, αλλά το γράμμα της οικογένειας μιας μετανάστριας από το Καμερούν. Τον Ιούνιο του 2014 ο Loic, που ζει στην πρωτεύουσα του Καμερούν, τη Yaoundé, μας έδωσε ένα γράμμα για τις δυο αδερφές του, που ζουν στη Νότια Αφρική. Εδώ κι έξι χρόνια, από τότε που έφυγαν, δεν τις έχει δει κι ούτε ξέρει πότε μπορεί να τις ξαναδεί. Αν και κρατούν επαφή, οι πτήσεις είναι πανάκριβες, οπότε σχεδόν ανέφικτες για τους περισσότερους Αφρικανούς.

Τον Ιούνιο του 2014 ο Loic απ’ το Καμερούν μας έδωσε ένα γράμμα για να μεταφέρουμε στις αδερφές του στη Νότια Αφρική.

   Η Stephanie είναι τριάντα ενός χρονών και τώρα ζει ανάμεσα στην Pretoria και το Johannesburg, όπου και τη συνάντησα. Με προσκάλεσε στη μικρή γκαρσονιέρα που νοικιάζει, όπου μ’ έκανε να αισθανθώ σαν επίτιμος φιλοξενούμενος. Σπουδάζει διοίκηση και λογιστική, ενώ αναλαμβάνει μεταφράσεις από τα αγγλικά στα γαλλικά και το αντίστροφο.

   Η αδερφή της, η οποία ζει στο Johannesburg, έχει παντρευτεί κάποιον Καμερουνέζο που ζει εκεί και μάλιστα έχουν τρία παιδιά. Μερικές φορές βλέπονται τα Σαββατοκύριακα. Αν και υπάρχουν αρκετοί Καμερουνέζοι στη Νότια Αφρική, η Stephanie μου έλεγε πως δεν έχει φίλους κι είναι αρκετά αντικοινωνική. Με ρωτούσε για το ταξίδι μου κι απορούσε πώς δε φοβάμαι τους ντόπιους. Η ίδια φοβάται τις ξενοφοβικές επιθέσεις που τον τελευταίο καιρό βρίσκονται σε έξαρση στη Νότια Αφρική.

Παραδίδοντας στη Stephanie το γράμμα που κουβαλούσα όλους αυτούς τους μήνες ανά την Αφρική…

   Η Νότια Αφρική, όντας η πιο ανεπτυγμένη χώρα της ηπείρου, προσελκύει μετανάστες από διάφορες αφρικανικές χώρες όπου η ζωή είναι τραγική. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια κάποιοι μαύροι Νοτιοαφρικανοί οργανώνουν αιματηρές επιθέσεις σε μετανάστες από τη Ζιμπάμπουε, τη Μοζαμβίκη, τη Σομαλία, το Κονγκό, το Μαλάουι κι άλλες αφρικανικές χώρες. Η δικαιολογία είναι πάντα η ίδια σ’ όλο τον κόσμο… Τους κλέβουν τις δουλειές, λεν. Ωστόσο, οι περισσότεροι επιχειρηματίες λεν πως οι μετανάστες απ’ τη Ζιμπάμπουε είναι καλύτερα μορφωμένοι, πιο συνεπείς και πιο εργατικοί από τους ντόπιους. Ο κόσμος, όμως, παντού φοβάται τον ανταγωνισμό και δε θέλει την αξιοκρατία. Θέλει απλά να διώξει τους ξένους, που αγωνίζονται σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί και πολλές φορές το πληρώνουν με τη ζωή τους…

   Στις ειδήσεις προβάλλονται εικόνες που δύσκολα αντέχει κανείς να δει… Ομάδες οργισμένων ντόπιων με μασέτες στα χέρια αρπάζουν όποιον φουκαρά προσπάθησε ν’ αποδράσει από την κόλαση της χώρας του για να επιβιώσει. Πού να ήξεραν οι καημένοι πως μια χειρότερη κόλαση θα τους περίμενε στη Νότια Αφρική, στην Ευρώπη, στην Αμερική… Σ’ όλο τον κόσμο η ιστορία είναι η ίδια. Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Οι ντόπιοι δένουν νεαρά παιδιά με κουρελιασμένα ρούχα, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και τα καίνε ζωντανά! Κάποιος, μάλιστα, βιντεοσκοπούσε τη σκηνή με το κινητό του τηλέφωνο κι έτσι είδα ό,τι πιο απεχθές έχουν δει ποτέ τα μάτια μου… Σε κάνει ν’ απορείς: αυτοί οι «άνθρωποι» δεν έχουν αισθήματα;

Όταν η Stephanie είδε τις παλιές, οικογενειακές φωτογραφίες που της έστειλαν, συγκινήθηκε…

   Έδωσα στη Stephanie το γράμμα που είχα από την οικογένειά της και κουβαλούσα όλους αυτούς τους μήνες ανά την Αφρική. Το άνοιξε, το διάβασε κι εκεί μέσα βρήκε κάποιες παλιές, οικογενειακές τους φωτογραφίες, που την έκαναν να συγκινηθεί. Είδε τον εαυτό της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι μαζί με τ’ αδέρφια της και τις καλύτερές της φίλες. Τη ρώτησα αν και πότε θα τους ξαναδεί και δεν ήξερε τι να μου απαντήσει. Μέχρι τότε, θα τους βλέπει στις παλιές αυτές, ξεθωριασμένες φωτογραφίες…