Αφού επέστρεψα στο Cape Town και παρέλαβα το καινούριο μου διαβατήριο, μπορούσα πια να συνεχίσω το ταξίδι μου προς τ’ ανατολικά. Ήδη είχα κάνει ένα μεγάλο κύκλο κι είχα απολαύσει τη Route 62 και την πανέμορφη Garden Route, οπότε αυτήν τη φορά έκανα μια διαδρομή σχεδόν εξολοκλήρου σε χωματόδρομους. Πήρα μια γεύση από την απέραντη σαβάνα της Karoo κι ανέβηκα αρκετά περάσματα στα βουνά, όπως το περίφημο Swartberg Pass, που θεωρείται το πιο εντυπωσιακό της χώρας.

Φάρμα στα πρόθυρα της Karoo

   Το αποκορύφωμα των φυσιολατρικών μου εξερευνήσεων ήταν στα Όρη Baviaanskloof, που ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Για να περάσει κανείς τις πύλες βάση νόμου απαιτείται 4×4, αφού οι διαδρομές είναι κάπως δύσβατες. Είναι από τα ελάχιστα εθνικά πάρκα στην Αφρική όπου επιτρέπονται οι μοτοσυκλέτες, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να το εξερευνήσω. Η φύση ήταν, όντως, πανέμορφη, η διαδρομή ενδιαφέρουσα, με αρκετές διασχίσεις ποταμών και πολλές πέτρες, ενώ είδα δίπλα μου κι ένα σωρό διαφορετικά είδη από αντιλόπες!

Τα Όρη Baviaanskloof ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

   Έτσι βγήκα στο Port Elizabeth, όπου με φιλοξένησε ο Mark κι η Tine, ένα πολύ ενδιαφέρον ζευγάρι που ασχολείται ενεργά με αρκετά προγράμματα τα οποία αποσκοπούν στην αναβάθμιση της ζωής των άπορων κατοίκων της περιοχής. Αν και είναι λευκοί, δεν έχουν κανένα κόμπλεξ κατά των μαύρων. Ζουν μαζί τους και τους βοηθούν. Ευτυχώς που γνώρισα και τέτοιους ανθρώπους στη Νότια Αφρική και μ’ έκαναν να ξεχάσω για λίγο το ρατσισμό και το μίσος που νιώθουν οι περισσότεροι σ’ αυτήν τη χώρα.

Η αυλή του σπιτιού όπου έμενα στο Port Elizabeth!

   Μαζί, μέσω του οργανισμού Calabash, επισκεφτήκαμε ένα δημόσιο σχολείο σε μια γειτονική παραγκούπολη, όπου φυτέψαμε δέντρα, λαχανικά και βότανα, τα οποία οι μαθητές κι οι δάσκαλοι θα φροντίζουν και θ’ απολαμβάνουν τους καρπούς τους. Δυστυχώς, η νέα γενιά των κατοίκων στις παραγκουπόλεις δε γνωρίζει πώς να καλλιεργεί. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι, που θυμούνται πώς καλλιεργούσαν πριν πολλά χρόνια τη γη, με χαρά μεταφέρουν τη γνώση αυτή στη νέα γενιά. Θεωρώ πως τέτοιες προσπάθειες είναι σπουδαίες, αφού επικεντρώνονται στη σημαντικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση αυτών των ανθρώπων, που είναι η παραγωγή της τροφής τους.

Οι μαθητές που θα φροντίζουν τα δέντρα που φυτέψαμε στο σχολείο της παραγκούπολης.

   Περνώντας από το Port Alfred, κατευθύνθηκα προς το East London μέσω του ήσυχου παραλιακού δρόμου. Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά! Ήταν όλες τόσο όμορφες και διαφορετικές, που συνέχεια σταματούσα για φωτογραφίες.

Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά κι ήταν όλες όμορφες και διαφορετικές!

   Στο East London είχα γνωστούς μέσω κάποιων κοινών φίλων, οπότε έκανα ένα ευχάριστο διάλλειμα και γνώρισα όλη την ελληνική και κυπριακή κοινότητα της περιοχής. Μου είχαν ετοιμάσει βασιλική υποδοχή! Απόλαυσα ξανά ελληνικά φαγητά που μου είχαν λείψει, ενώ γυρίσαμε όλα τα γειτονικά μέρη: από τα δασωμένα βουνά και τους καταρράκτες του Hogsback μέχρι την τεράστια φάρμα του κυρίου Πλάτωνα, που είναι γεμάτη αντιλόπες πολλών ειδών.

Παίζοντας με μικρά λιονταράκια! Το συγκεκριμένο είναι δέκα εβδομάδων.

   Έπειτα, σειρά είχε το κομμάτι της Νότιας Αφρικής που έμελλε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου: η Άγρια Ακτή (Wild Coast), που την εποχή του απαρτχάιντ ονομαζόταν “Transkei”. Ήταν μια από τις περιοχές που η λευκή κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει ως “homeland” για τους μαύρους κατοίκους της χώρας. Τους είχε παραμυθιάσει πως εκεί θα ζουν ανεξάρτητοι χωρίς να ενοχλούνται από τους λευκούς.

   Στην πραγματικότητα, ήθελαν να συγκεντρώσουν όλους τους μαύρους, που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της χώρας, σε μια έκταση που ήταν μόλις το 14% της χώρας! Φυσικά, δεν τους έδωσαν τις περιοχές που είχαν χρυσό, διαμάντια, σύγχρονες εγκαταστάσεις ή εύφορα εδάφη. Τους έδωσαν ό,τι τους περίσσευε, ό,τι ήταν άχρηστο για τους λευκούς. Μάλιστα, οι μαύροι δεν επιτρεπόταν να φύγουν από αυτές τις περιοχές, εκτός κι αν είχαν ειδική άδεια, αν δηλαδή τους χρειάζονταν οι λευκοί στις πόλεις για φθηνά εργατικά χέρια. Δυστυχώς, αυτή ήταν η εποχή του απαρτχάιντ, που με τα ίδια μου τ’ αυτιά άκουσα ν’ αποκαλούν «χρυσή εποχή» αρκετοί λευκοί, συμπεριλαμβανομένων Ελλήνων και Κυπρίων…

Οι γυναίκες βάφουν μια από τις στρογγυλές καλύβες που χαρακτηρίζουν την περιοχή της Άγριας Ακτής.

   Μέχρι σήμερα στην Άγρια Ακτή ζουν σχεδόν αποκλειστικά μαύροι. Οι δρόμοι είναι ως επί το πλείστον χωματόδρομοι, ενώ έκανα και κάποιες διαδρομές μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Κάποια απότομα ανηφορικά κομμάτια, που ήταν γεμάτα κοτρόνες, με ταλαιπώρησαν απίστευτα. Εκείνη τη μέρα έβρεχε, οπότε το έδαφος ήταν ιδιαίτερα ολισθηρό. Μια κι ο ήλιος είχε δύσει, κατασκήνωσα στην καταπράσινη όχθη ενός ποταμού ακούγοντας ένα σωρό εξωτικά πουλιά τριγύρω.

Κατασκηνώνοντας δίπλα στην όχθη του ποταμού, ξύπνησα από τα κελαηδίσματα εξωτικών πουλιών.

   Την επόμενη μέρα, έπρεπε ν’ ανέβω το πιο απότομο κομμάτι της διαδρομής. Δυο φορές έπεσε η υπερβολικά φορτωμένη μοτοσυκλέτα μου πάνω στις κοτρόνες. Αναγκαστικά, προσπαθούσα ν’ ανεβάσω τη μοτοσυκλέτα μέτρο προς μέτρο, χωρίς να την καβαλώ. Το έδαφος ήταν τόσο ανώμαλο, που γλιστρούσαν και τα πόδια μου πάνω στις πέτρες. Μου πήρε δύο ώρες για ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα… Ο επιμένων νικά, όμως!

Δυο ώρες μου πήρε ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα της απότομης ανηφόρας που ήταν γεμάτη κοτρόνες!

   Ήξερα πως ο νόμος του γιν και του γιάνγκ, του καλού και του κακού, θα έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Το κακό μόλις είχε περάσει. Ένα ωραίο, χορταριασμένο μονοπάτι με περίμενε στη συνέχεια κι η θέα προς τον ωκεανό με αποζημίωσε! Αυτό που με μάγεψε στην Άγρια Ακτή είναι πως εκεί μπορεί να βιώσει κανείς την αυθεντική νοτιοαφρικανική επαρχία. Η περιοχή είναι γεμάτη αραιοκατοικημένους οικισμούς με αυτές τις χαρακτηριστικές, στρογγυλές καλύβες σε αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου, του μπλε ή του κίτρινου. Μερικές περιβάλλονταν από μικρά χωράφια, όπου καλλιεργούσαν κυρίως καλαμπόκι. Οι κάτοικοι εκεί ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Παντού υπήρχαν διάσπαρτες αγελάδες, που έβοσκαν ελεύθερα, ενώ είδα και αρκετές κατσίκες, λίγα γουρούνια, μερικές κότες, γαϊδουράκια κι άλογα. Οι βοσκοί περπατούσαν δίπλα στα ζώα τους με τη μαγκούρα περασμένη στην πλάτη τους και τα χέρια να κρέμονται απ’ αυτήν, σα να ‘ναι σταυρωμένοι. Φράκτες δεν υπήρχαν πουθενά. Αυτός ο διαχωρισμός της γης είναι επινόηση των λευκών.

Στην Άγρια Ακτή τα ζώα βόσκουν ελεύθερα κι οι φράκτες είναι ανύπαρκτοι.

   Είχα βαρεθεί ν’ ακούω από τους λευκούς πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η περιοχή. Πρέπει να προσέχω, έλεγαν, τα τετράποδα, που κινούνται ελεύθερα εκεί, αλλά και τα δίποδα ζώα! Καλά διαβάσετε! Μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις χαρακτήρισε τους μαύρους ένας από τους Έλληνες που γνώρισα… Είναι αλήθεια πως στις πόλεις της περιοχής υπήρχε πολύ εγκληματικότητα, αφού οι λευκοί είχαν αναγκάσει τους μαύρους να ζουν σ’ άθλιες συνθήκες. Τώρα πια δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση, ενώ στην επαρχία, όπου κινιόμουν εγώ, η εγκληματικότητα είναι ελάχιστη κι οι κάτοικοι φιλικότατοι!

Τυπική εικόνα της αυθεντικής νοτιοαφρικανικής επαρχίας…

   Δε θα ξεχάσω τη συμπεριφορά των χωρικών όταν η γρουσουζιά με χτύπησε κι άλλαξα τρεις σαμπρέλες μέσα σε μια μέρα! Καθώς σκαρφάλωνα στα κατσάβραχα, άρχισα να νιώθω τη μοτοσυκλέτα μου ασταθή. Κατευθείαν το μυαλό μου πήγε σε σκασμένο λάστιχο. Όταν, όμως, σταμάτησα να ελέγξω τι συμβαίνει, έμεινα έκπληκτος… Δεν περίμενα πως είχαν σκάσει και τα δυο λάστιχα συγχρόνως! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Στην πισινή ρόδα βρήκα καρφί. Στη μπροστινή δε βρήκα τίποτα, αλλά η σαμπρέλα είχε μια μικρή τρύπα στο πέλμα. Ίσως να είχε μπει κι εκεί κάποιο καρφί κι ύστερα να βγήκε.

Μα είναι δυνατόν να μου σκάσουν τρεις φορές τα λάστιχα μέσα σε μια μέρα;

   Το τελευταίο που ήθελα εκείνη την ώρα ήταν να μαζευτεί όλο το χωριό γύρω μου, να μου κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις και να βάζουν όλοι χέρι στις ρόδες προσπαθώντας να με βοηθήσουν. Αυτό, όμως, δεν έγινε. Όσοι περνούσαν από ‘κει, με μια απίστευτη διακριτικότητα, με ρωτούσαν αν χρειάζομαι βοήθεια. Όταν αρνιόμουν ευγενικά, έφευγαν χωρίς να με αποσπάσουν από το έργο μου. Δυο γυναίκες που περπατούσαν με τα μωρά τους στην πλάτη, μου προσέφεραν κάτι να φάω. Αρνήθηκα και πάλι χωρίς να τις προσβάλλω και με ρώτησαν: «Μα δεν πεινάς;». Έφυγαν μόνο όταν τις διαβεβαίωσα πως είχα φαγητό στη μοτοσυκλέτα μου.

Οι τυπικές, στρογγυλές καλύβες της επαρχίας με την παραδοσιακή, αχυρένια στέγη

   Σα να μην έφτανε αυτό, ούτε 100 χιλιόμετρα δεν πρόλαβα να κάνω κι ένιωσα πάλι το τιμόνι να κουνιέται. Δε μπορούσα να το πιστέψω… Το μπροστινό λάστιχο είχε σκάσει πάλι! Είχα καταρρίψει κάθε ρεκόρ γκαντεμιάς! Απ’ ό,τι φάνηκε, η κινέζικη σαμπρέλα που είχα βρει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κουβαλούσα για εφεδρική, ήταν απλά άθλιας ποιότητας.

Γι’ αυτό λέγεται Άγρια Ακτή…

   Αφήνοντας την ακτή, άρχισα να κατευθύνομαι βόρεια, προς το Λεσότο. Το τοπίο σταδιακά άλλαξε κι έγινε ορεινό. Ανέβηκα περίπου μέχρι τα 1.600 μέτρα υψόμετρο κι έβλεπα παντού γύρω μου βουνά με καταπράσινο χορταράκι, που οι αγελάδες νωχελικά έβοσκαν. Όποτε ανέβαινα σε κάποιο ψηλό σημείο, απ’ όπου η θέα ήταν πανοραμική, έβλεπα διάσπαρτες μικρές λιμνούλες να διακόπτουν το πράσινο χρώμα του τοπίου. Έχει και τα θετικά της η βροχερή περίοδος… Η βλάστηση είχε θεριέψει κι όλα ήταν καταπράσινα! Αυτό, όμως, ήταν απλά μια εισαγωγή μπροστά στην ομορφιά που θα συναντούσα στην επόμενη χώρα του οδοιπορικού μου: το Λεσότο…

Κατευθυνόμενος προς το Λεσότο, το τοπίο έγινε ορεινό και το πράσινο διακοπτόταν μόνο από όμορφες, μικρές λιμνούλες…

Περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το δεύτερο μέρος του βίντεο σχετικά με τις περιπέτειές μου στη Νότια Αφρική:

Soundtracks (Νοτιοαφρικανική μουσική):
Juluka-Savuka & Johnny Clegg – Asimbonanga (Mandela)
Mango Groove – Eat A Mango
Miriam Makeba – Mbube
Miriam Makeba – Khawuleza (Hurry, Mama, Hurry!)