Author Archive

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

We left Mendoza behind and commenced our way to the South and to Patagonia! The landscape and the colours kept changing, as the places we were passing through had more rivers and mountains. Even the taste of the water that we fill our tank with, started to improve significantly! After passing through numerous vineyards near the city of San Rafael, we arrived at the Atuel Canyon and explored the surrounding area, which is well impressive, for a couple of days. An artificial lake has been created there and plenty of riparian activities take place. We camped next to the river and gazed at the canoes and kayaks that were paddling along.

Gazing at the Atuel Canyon…

We were getting deeper into the Andes… After driving for a couple of hours on a very decent dirt road, we arrived at the abandoned Termas del Sosneado hotel. Said hotel was built in 1938 and attracted visitors because of its natural, hot springs, with water coming from the Overo Volcano. Its days of glory ended in 1953, when it was shut down permanently. It really is located in the middle of nowhere and, allegedly, Nazis who escaped Germany after the end of WWII, found refuge in the area. We explored the hotel ruins and Elias had a dip in the pools (they were not hot enough for me). A bit further up in the mountains, a very famous plane crash had taken place, what became known as the “Andes Flight Disaster”, a very interesting story involving cannibalism. Weather permitting, it is possible to visit the site of the disaster by horse. When we were in the area, however, the snow did not allow for it.

The hot springs at the ruins of the Termas del Sosneado hotel, a surreal sight at an altitude of 2,200 metres (7,218 ft)!

During the next few days, we were wandering about in nature at high altitudes. Although summer had already begun, we came across a lot of snow, which ruined a few of Elias’ plans. We did, however, see many lakes, countless rivers, innumerable guanacos, huge mountains, volcanoes, even a ski resort! We also had our first taste of “tenedor libre”, where one can eat as much BBQ as desired! Naturally, we did honour to the meat!

The snow ruined our plans several times…

Our next stop was the town of Chos Malal, where we discovered a massive oil leak in the van. As a result, we had to stay in Chos Malal for a few days until the spare parts were found and the repair was complete. In the meantime, a devaluation of the peso was announced. In one evening, all prices went up by 50%! It was quite surreal as an economic experience and our lavish days were over for good. We still can’t help but wonder how the locals manage…

Exploring the Andes…

Once the van repair was completed, we hit the mountains once again; the highlights were the natural hot springs and the Los Tachos geyser! Unfortunately, our misadventures were not over, because the van’s engine nearly burned, due to a cooling problem and we also had a flat tire. Fortunately, Elias was able to repair both of these issues, so we could continue our journey on both occasions.

At Los Bolillos one can see these strange rock formations, which make the landscape look otherworldly!

By now we were properly in Patagonia and the landscape confirmed this. While the places we had visited on the previous days were fairly barren (partly because of the gale-force winds that plague the area), araucaria trees were now starting to appear. Neither Elias nor I had seen these trees before and we were really enchanted, as they are very impressive! We visited the Agrio Waterfall and after a wander of several days, we finally made it to the resort town of Caviahue, which is built on the shores of the homonymous lake.

Patagonia’s magical landscapes, filled with araucaria, which became our favourite trees!

Caviahue is a famous ski resort and spa town. Because of the numerous volcanoes in the area, there are hot springs everywhere and spa tourism is blooming. We didn’t miss out on trying the hot springs! Firstly, we went to Copahue, a town at a much higher altitude. On the way, we passed next to a field that is full of craters with seething water and steam! I love places like that! Although it was already summer, there was still snow in several places and in combination with the volcanic terrain, the landscape was reminiscent of Iceland!

Our camp on the shores of the captivating Lake Caviahue!

Once we reached Copahue, we could see steam everywhere and we tried an outdoor pool with mud, which both of us really enjoyed. On the same evening, we had dinner at Caviahue, where Elias tried a pizza with piñones, the huge pine nuts that grow on the araucaria tree and are an important part of the alimentation of the indigenous population. Prior to leaving this area, we did a short hike in order to see four waterfalls and to visit the mountains around Caviahue, which are indeed gorgeous! We bid Caviahue farewell and continued our long journey to the South.

A short hike took us to a number of waterfalls on the Agrio River.

This is the fourth episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Αφήνοντας πίσω μας τη Mendoza, ξεκινήσαμε την κάθοδό μας προς τον Νότο και την Παταγονία! Το τοπίο και τα χρώματα άλλαζαν διαρκώς, καθώς τα μέρη από τα οποία περνούσαμε είχαν περισσότερα ποτάμια και βουνά. Μέχρι και η γεύση του νερού, που γεμίζουμε στη δεξαμενή μας άρχισε να βελτιώνεται σημαντικά! Περνώντας από αρκετούς αμπελώνες κοντά στην πόλη San Rafael, φτάσαμε στο Φαράγγι Atuel κι εξερευνήσαμε τη γύρω περιοχή για 2-3 μέρες, η οποία είναι αρκετά εντυπωσιακή! Έχει δημιουργηθεί μια τεχνητή λίμνη, όπου γίνονται διάφορες υδάτινες δραστηριότητες. Κατασκηνώσαμε δίπλα στο ποτάμι και χαζεύαμε τα κανό και τα καγιάκ που περνούσαν.

Αγναντεύοντας το Φαράγγι Atuel…

Χωνόμασταν όλο και βαθύτερα στις Άνδεις… Μετά από 2-3 ώρες οδήγηση σ’ έναν αρκετά βατό χωματόδρομο, βγήκαμε στο ερειπωμένο ξενοδοχείο Termas del Sosneado. Το εν λόγω ξενοδοχείο χτίστηκε το 1938 και αποτέλεσε πόλο έλξης λόγω των φυσικών, θερμών πηγών του, με ζεστά νερά που κατεβαίνουν από το Ηφαίστειο Overo. Έζησε στιγμές δόξας μέχρι το 1953, όταν και έκλεισε οριστικά. Βρίσκεται πραγματικά στη μέση του πουθενά και λέγεται ότι Ναζί που δραπέτευσαν από τη Γερμανία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κρύβονταν στην περιοχή. Εξερευνήσαμε τα ερείπια του ξενοδοχείου και ο Ηλίας έκανε μπάνιο στις πισίνες (για εμένα δεν ήταν αρκετά ζεστές). Λίγο πιο πάνω, στα βουνά, είχε συμβεί κι ένα αρκετά διάσημο αεροπορικό δυστύχημα το 1972, η λεγόμενη «Τραγωδία των Άνδεων», μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία με κανιβαλισμό. Όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, μπορεί να πάει κανείς στο σημείο της τραγωδίας με άλογο, αλλά το χιόνι δεν το επέτρεπε, όταν επισκεφτήκαμε εμείς την περιοχή.

Οι θερμές πηγές στα ερείπια του ξενοδοχείου Termas del Sosneado, αποτελούν ένα σουρεαλιστικό θέαμα στα 2.200 μέτρα υψόμετρο!

Τις επόμενες μέρες, τριγυρνούσαμε στη φύση σε μεγάλα υψόμετρα. Παρότι το καλοκαίρι είχε ξεκινήσει, συναντήσαμε πολλά χιόνια, που χάλασαν αρκετά σχέδια εξερεύνησης του Ηλία. Είδαμε, ωστόσο, πολλές λίμνες, αμέτρητα ποτάμια, γκουανάκος μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, πελώρια βουνά, ηφαίστεια, μέχρι και χιονοδρομικό κέντρο! Επίσης, είχαμε την πρώτη μας γεύση από το λεγόμενο “tenedor libre”, όπου τρως όσα ψητά θέλεις! Τα τιμήσαμε δεόντως, φυσικά!

Τα χιόνια μας χάλασαν τα σχέδια αρκετές φορές…

Η επόμενη στάση μας στην κωμόπολή Chos Malal, μας επιφύλασσε μια άσχημη έκπληξη… μια μεγάλη διαρροή λαδιού στο βανάκι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνουμε κάποιες μέρες στο Chos Malal μέχρι να βρεθούν τα ανταλλακτικά και να ολοκληρωθεί η επισκευή. Μέχρι να γίνουν τα παραπάνω, ανακοινώθηκε υποτίμηση του πέσο. Σε ένα απόγευμα οι τιμές στα πάντα ανέβηκαν 50%! Ήταν αρκετά σουρεάλ σαν οικονομική εμπειρία και οι πλουσιοπάροχες μέρες μας πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ακόμα αναρωτιόμαστε πως τα καταφέρνουν οι ντόπιοι…

Εξερευνώντας τις Άνδεις…

Μόλις ολοκληρώθηκαν οι επισκευές στο βανάκι, πήραμε και πάλι τα βουνά, με αποκορύφωμα τις φυσικές, θερμές πηγές και τον θερμοπίδακα Los Tachos! Δυστυχώς, οι περιπέτειές μας δεν είχαν τελειωμό, γιατί παραλίγο να καεί ο κινητήρας του βαν από πρόβλημα στην ψύξη και μας έσκασε κι ένα λάστιχο. Ευτυχώς, ο Ηλίας κατάφερε να τα φτιάξει και τα δύο, οπότε συνεχίσαμε την πορεία μας και στις δύο περιπτώσεις.

Στο Los Bolillos υπάρχουν αυτοί οι παράξενοι, πέτρινοι σχηματισμοί, που κάνουν το τοπίο να φαντάζει εξωπραγματικό!

Είχαμε, πλέον, μπει για τα καλά στην Παταγονία και το τοπίο μας το θύμιζε. Ενώ στα μέρη που πήγαμε τις προηγούμενες μέρες, υπήρχαν ελάχιστα δέντρα (εν μέρει λόγω του τρομακτικού αέρα που επικρατεί), τώρα έκαναν την εμφάνισή τους τα αραουκάρια. Ούτε ο Ηλίας ούτε κι εγώ είχαμε ξαναδεί αυτό το είδος δέντρου και πραγματικά ενθουσιαστήκαμε, καθώς είναι πολύ εντυπωσιακό! Επισκεφτήκαμε τον Καταρράκτη Agrio, με τα απαραίτητα λογοπαίγνια φυσικά κι έπειτα από περιπλάνηση αρκετών ημερών, φτάσαμε στο θέρετρο Caviahue, που βρέχεται από την ομώνυμη λίμνη.

Τα μαγικά τοπία της Παταγονίας, με τα αραουκάρια, που έγιναν τα αγαπημένα μας δέντρα!

Το Caviahue είναι διάσημο χιονοδρομικό κέντρο, αλλά και λουτρόπολη. Λόγω των ηφαιστείων της περιοχής, υπάρχουν παντού θερμές πηγές κι έτσι ανθεί ο ιαματικός τουρισμός. Δε χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε κι εμείς τις θερμές πηγές! Πρώτα κατευθυνθήκαμε προς το Copahue, που βρίσκεται αρκετά ψηλότερα. Στη διαδρομή περάσαμε κι από ένα πεδίο με κρατήρες, όπου κόχλαζε νερό κι έβγαιναν ατμοί! Τρελαίνομαι για τέτοια μέρη! Παρόλο που ήταν ήδη καλοκαίρι, είχε αρκετό χιόνι σε πολλά σημεία και σε συνδυασμό με το ηφαιστιογενές έδαφος, το τοπίο θύμιζε πάρα πολύ την Ισλανδία!

Η κατασκήνωσή μας στην όχθη της σαγηνευτικής Λίμνης Caviahue!

Φτάνοντας στο Copahue, βλέπαμε παντού ατμούς και δοκιμάσαμε μια υπαίθρια πισίνα με λάσπη, που άρεσε πολύ και στους δυο μας. Το ίδιο βράδυ, φάγαμε στο Caviahue, όπου ο Ηλίας δοκίμασε πίτσα με πινιόνες, τα οποία είναι τεράστια κουκουνάρια, που βγαίνουν από το δέντρο αραουκάρια και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διατροφής των ιθαγενών. Πριν φύγουμε από την περιοχή, κάναμε και μια σύντομη πεζοπορία, για να δούμε τέσσερις καταρράκτες και να επισκεφτούμε τα βουνά γύρω από το Caviahue, που είναι ομολογουμένως πανέμορφα! Αποχαιρετίσαμε, λοιπόν, το Caviahue και συνεχίσαμε τη μακρά πορεία μας προς τον Νότο.

Μια σύντομη πεζοπορία, μας οδήγησε σε μια σειρά καταρρακτών στον Ποταμό Agrio.

Αυτό είναι το τέταρτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

After Elias’ excursion to the abandoned goldmine, we stayed for a few days at a hostel for paragliders in Famatina. During the daytime, Elias would paraglide with them in the surrounding area, whilst during the night time we would all feast on grilled meats, while some played live music! We spent some happy days there and met several locals who enriched our knowledge and understanding of Argentina and the culture of its people.

The impressive formations at the Talampaya National Park compose an eerie landscape!

It was now time for our first visits to national parks in Argentina. We entered the neighbouring parks of Talampaya and Ischigualasto and ventured in them quite a bit. We marvelled at the weird rock formations, the ancient petroglyphs, the peculiar colours and we travelled back in time, in the era of dinosaurs! In and around these national parks we also saw our first guanacos, which are camelids and related to llamas! They are not tame however, so they wouldn’t let us get too close to them. I adored them and thankfully our paths cross often!

These are our beloved guanacos!

Our next stop was the cute town of Barreal, which we used as our gateway to a number of activities, so we stayed there for a few days. We visited an observatory and marvelled at an under (Chinese) construction radio telescope, which, once complete, will be the largest in Latin America. Elias tried land sailing for the first time at the Pampa del Leoncito, which is plagued by strong winds that can lift a grown man up! Elias really enjoyed land sailing and I believe he’ll do it again, once he gets the chance!

When Elias found out that he could try out land sailing at Pampa del Leoncito, he went for it without a second thought!

In the surrounding mountains, there is a very special stream, which is turquoise, due to the oxidised copper in its bed! In order to see it, we had to drive around 60 km (37 miles) on a rough dirt road that belongs to a private, mining company. Once we secured the required permit, we spent the night at Laguna Blanca, at an altitude of 3,100 metres (10,171 ft). On the following day, we did a day’s long hike to an altitude of 4,100 metres (13,451 ft). We walked on our first snow and we were escorted, from a distance, by several guanacos. The view, once we reached the stream, was well impressive and it was definitely worth the ascent, as well as my accidental fall in the other stream, the muddy one!

Hiking to Arroyo Turquesa led us to one of the most impressive landscapes we have ever laid our eyes on!

A little later, we also used as our base the town of Uspallata, from which we ventured towards the Aconcagua National Park, which is home to the highest mountain of the American continent, at an altitude of 6,961 metres (22,838 ft). The sight is most impressive! Prior to arriving at the legendary mountain, we visited a cemetery on the way, the so-called Cementerio del Andinista, which has an interesting story… At the beginning of the previous century, workers, who died from hardships during the construction of Argentina’s railway network, were buried there. Later on, an unfortunate British mountaineer, who died while attempting to reach the summit of Aconcagua, was buried there. Thus, a tradition of burying mountaineers in said cemetery started. In recent years, quite a few people ask to be buried there, so that their final resting place has a view of the mountains. Before bidding farewell to Uspallata, we visited Cerro Tunduqueral, in order to see the interesting petroglyphs, one of which depicts the mushroom of the ancient Super Mario!

We were blessed to marvel at the highest peak in the whole of the American continent, Mount Aconcagua (6,961 metres / 22,838 ft)!

The city of Mendoza was our next stop. It is a fairly large city, which is famous for its countless vineyards. Although I really like wine, I had always been snobbish of New World wines, until I tried Malbec in Buenos Aires, which I got very excited about! Whilst I tried to visit a winery, it turned out to be very difficult and expensive, so I let it go. We spent about a week in Mendoza, Elias did some paragliding, we got provisions for the next leg of our trip and we repaired Don Rufos that had a few issues. Moreover, we ate a lot of ice creams and empanadas, the famous pasties with all sorts of filings. We ate ice cream at the same place every day and its price would increase every day! Unfortunately that’s typical of Argentina’s economy… In Mendoza we completed the first leg of our journey in Argentina, since we had reached the Andes, from where we started our drive down towards the legendary Patagonia and our final destination, Tierra del Fuego!

Elias flew above Mendoza on his paraglider!

This is the third episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Μετά την εκδρομή του Ηλία στο εγκαταλειμμένο χρυσωρυχείο, μείναμε για λίγες μέρες σ’ έναν ξενώνα για παραπεντίστες στη Famatina. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο Ηλίας έκανε πτήσεις μαζί τους στη γύρω περιοχή, ενώ τα βράδια όλοι μαζί καταβροχθίζαμε ψητά κρέατα καθώς η παρέα έπαιζε μουσική! Περάσαμε πολύ ευχάριστα εκείνες τις μέρες και γνωρίσαμε αρκετούς ντόπιους, που εμπλούτισαν τις γνώσεις μας γύρω από την Αργεντινή και την κουλτούρα του λαού της.

Οι εντυπωσιακοί σχηματισμοί στο Εθνικό Πάρκο Talampaya συνθέτουν μια απόκοσμη εικόνα!

Σειρά είχαν οι πρώτες επισκέψεις μας σε εθνικά πάρκα της Αργεντινής. Μπήκαμε στα γειτονικά Talampaya και Ischigualasto και τα γυρίσαμε αρκετά. Θαυμάσαμε τους παράξενους σχηματισμούς πετρωμάτων, τις αρχαίες βραχογραφίες, τα ιδιαίτερα χρώματα και ταξιδέψαμε πίσω στον χρόνο, στην εποχή των δεινοσαύρων! Γύρω και μέσα στα εθνικά πάρκα αυτά είδαμε και τα πρώτα μας γκουανάκο, που είναι καμηλοειδή και συγγενείς των λάμα! Δεν είναι εξημερωμένα, ωστόσο, κι έτσι δε μας επέτρεψαν να τα γνωρίσουμε από πολύ κοντά. Εγώ τα λάτρεψα κι ευτυχώς οι δρόμοι μας διασταυρώνονται πολύ συχνά!

Αυτά είναι τα λατρεμένα μας γκουανάκο!

Επόμενος σταθμός μας ήταν η συμπαθητική κωμόπολη Barreal, την οποία χρησιμοποιήσαμε σαν ορμητήριο για διάφορες δραστηριότητες και έτσι μείναμε μέρες. Επισκεφτήκαμε ένα αστεροσκοπείο και θαυμάσαμε ένα υπό (κινέζικη) κατασκευή ραδιοτηλεσκόπιο, το οποίο θα αποτελεί το μεγαλύτερο της Λατινικής Αμερικής μόλις ολοκληρωθεί. Ο Ηλίας δοκίμασε για πρώτη φορά στεριανή ιστιοπλοΐα στην Pampa del Leoncito, που γίνεται στο εν λόγω μέρος χάρη στους ισχυρούς ανέμους που επικρατούν εκεί και σε σηκώνουν ολόκληρο! Του άρεσε πολύ του Ηλία η στεριανή ιστιοπλοΐα και πιστεύω θα ξανακάνει με την πρώτη ευκαιρία!

Όταν έμαθε ο Ηλίας ότι μπορεί να κάνει στεριανή ιστιοπλοΐα στην Pampa del Leoncito, το εκμεταλλεύτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη!

Στα γύρω βουνά υπάρχει κι ένα πολύ ιδιαίτερο ρυάκι, που έχει χρώμα τιρκουάζ, λόγω του οξειδωμένου χαλκού που βρίσκεται στην κοίτη του! Προκειμένου να το δούμε, έπρεπε να οδηγήσουμε γύρω στα 60 χιλιόμετρα σε δύσβατο χωματόδρομο, ο οποίος ανήκει σε ιδιωτική εξορυκτική εταιρία. Αφού εξασφαλίσαμε την κατάλληλη άδεια, διανυκτερεύσαμε στη Laguna Blanca, σε υψόμετρο 3.100 μέτρων. Την επόμενη μέρα, κάναμε μια ολοήμερη πεζοπορία μέχρι τα 4.100 μέτρα. Περπατήσαμε μέσα από τα πρώτα μας χιόνια και μας συνόδεψαν από απόσταση αρκετά γκουανάκο. Το θέαμα όταν φτάσαμε στο ρυάκι ήταν εντυπωσιακό και σίγουρα άξιζε την ανάβαση και την κατά λάθος βουτιά μου στο δίπλα ρυάκι, το λασπωμένο!

Η πεζοπορία μέχρι το Arroyo Turquesa, μας οδήγησε σ’ ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία που έχουμε αντικρίσει!

Ως βάση μας χρησιμοποιήσαμε και την κωμόπολη Uspallata λίγο αργότερα, απ’ όπου εξορμήσαμε προς το Εθνικό Πάρκο Aconcagua, που φιλοξενεί το υψηλότερο βουνό της αμερικανικής ηπείρου, με υψόμετρο 6.961 μέτρα. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό! Λίγο πριν φτάσουμε στο θρυλικό βουνό, επισκεφτήκαμε ένα νεκροταφείο στον δρόμο προς τα εκεί, το λεγόμενο Cementerio del Andinista, με μια ενδιαφέρουσα ιστορία… Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, θάβονταν εκεί οι εργάτες που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Στην πορεία, θάφτηκε εκεί και ένας άτυχος Βρετανός ορειβάτης, που σκοτώθηκε κατά την προσπάθειά του να κατακτήσει τη κορυφή του Aconcagua. Έτσι ξεκίνησε μια παράδοση ταφής ορειβατών στο εν λόγω νεκροταφείο. Τα τελευταία χρόνια, αρκετός κόσμος ζητά να ταφεί εκεί, ώστε η τελευταία του κατοικία να έχει θέα τα βουνά. Πριν αποχαιρετήσουμε την Uspallata, επισκεφτήκαμε και το Cerro Tunduqueral, με τις ενδιαφέρουσες βραχογραφίες, μια εκ των οποίων αναπαριστά το μανιτάρι του αρχαίου Super Mario!

Αξιωθήκαμε να θαυμάσουμε την ψηλότερη κορυφή ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου, στο Όρος Aconcagua (6.961 μ.)!

Επόμενος σταθμός μας ήταν η Mendoza, αρκετά μεγάλη πόλη και διάσημη για τους αμέτρητους αμπελώνες της. Παρότι μου αρέσει πολύ το κρασί, πάντα σνόμπαρα τα κρασιά του Νέου Κόσμου, ώσπου δοκίμασα το Malbec στο Buenos Aires κι ενθουσιάστηκα! Ενώ προσπάθησα να επισκεφτώ κάποιον αμπελώνα, αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο και ακριβό, οπότε το άφησα για κάποια άλλη φορά. Αφιερώσαμε περίπου μια εβδομάδα στη Mendoza, ο Ηλίας έκανε μερικές πτήσεις με το αλεξίπτωτο πλαγιάς του, εφοδιαστήκαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας κι επισκευάσαμε τον Δον Ρούφο, που είχε κάποια προβλήματα. Επίσης φάγαμε πολλά παγωτά και empanadas, τα διάσημα πιτάκια με λογής λογής γεμίσματα. Κάθε μέρα τρώγαμε παγωτό στο ίδιο μέρος και κάθε μέρα η τιμή του παγωτού άλλαζε, προς τα πάνω βέβαια! Δυστυχώς, έτσι είναι η οικονομία της Αργεντινής… Στη Mendoza, λοιπόν, ολοκληρώθηκε το πρώτο κομμάτι του οδοιπορικού μας στην Αργεντινή, αφού είχαμε φτάσει πλέον στις Άνδεις, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία μας προς τη θρυλική Παταγονία, με τελικό προορισμό τη Γη του Πυρός!

Ο Ηλίας πέταξε με το αλεξίπτωτό του πάνω από τη Mendoza!

Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

On Wednesday the 20^th of September 2023, four years after we decided to travel together around the American continent, we landed at Buenos Aires! We spent a week in the capital of Argentina, in order to acclimatise prior to traveling to neighbouring Uruguay to pick up our vehicles. This metropolis is massive and has a lot of European influences. We managed, however, to see and experience quite a few things. We were hosted by a family from Venezuela, who have been living in the country for a few years and Juan, our host, showed us around quite a bit. We visited museums, parks, churches, cemeteries and squares. The government buildings are huge and there are often demonstrations outside, since the country is plagued with numerous economic, social and political problems, which became evident to us pretty soon.

The Obelisk, standing tall at 67 metres (220 ft), on the 9^th of July Avenue (Avenida 9 de Julio), was erected in 1936 in order to commemorate the 400-year anniversary of the establishment of the first Spanish colony on Río de la Plata.

The most famous landmarks of Buenos Aires are the Obelisk, as well as the 9^th of July Avenue (Avenida 9 de Julio), with its 16 lanes in some parts, which is allegedly the widest avenue in the world! We got acquainted to the city’s cuisine, which is reigned by pizza and milanesa (the Argentinian version of a schnitzel). We wandered around open-air markets and met several locals, friends of friends, and each one of them contributed to our Argentinian experience. Finally, we also watched a few cultural spectacles, such as tango, of course, as well as live music. With our heart and soul full, we departed for Uruguay, where we would get our vehicles delivered and a month later we returned to Argentina by road, in order to explore the rest of the country!

Tango was born around the estuary of Río de la Plata, in Argentina and Uruguay, in the 19^th century, yet back in the day it was a dance for the lower classes and lowlifes.

We re-entered Argentina in our vehicles through the city of Concordia and during Election Day. The plan was to drive westwards until we reached the Andes, near the border with Chile and then southwards, until Tierra del Fuego! Argentina greeted us with torrential rains, which were the cause of our first misadventure in the pampas, the vast plains that are prevalent in these lands. The van got stuck there and we even had to use the winch in order to get it out of the mud. We spent the rest of the day cleaning out the mud from the van and the motorcycle, on the banks of the Lake Mar Chiquita, in the town of Miramar, whilst the flamingos were looking at us puzzled!

The first problem the van encountered was in the mud of the pampas… We were saved by the winch!

With our vehicles clean, we made our way to Córdoba, Argentina’s second largest city. We mainly wanted to exchange money, buy provisions, but also to view the beautiful colonial architecture of the city. We visited Alta Gracia next, where Che Guevara spent his childhood and adolescence. The Guevara family house is a museum these days and contains a lot of information about his life and his activities. Our next stop, following the advice of a local we met, was the village of La Cumbrecita, which is nestled in the Central Sierra mountain range. This village was built by Swiss settlers and is reminiscent of the Alps rather than of Argentina. It was a rather surreal experience and we spent a couple of days there hiking and exploring the area.

The village of La Cumbrecita was founded by Swiss settlers, as its architecture suggests.

Without straying from Central Sierra, after driving for a few hours, we arrived at the Umepay community, where a friend of our friend Daphne lives. This alternative community was set up 11 years ago; it is based on ecological consciousness and follows specific standards with respect to its operation and the houses, which are built using cob. Around 150 people live there today, who partake in beautiful activities and fully respect nature. I personally liked it very much and if I had to live in Argentina, I would probably pick this place for my residence.

Elias’ first flight on his paraglider in Argentina was at Cuchi Corral, where the world paragliding championship had taken place in 1994!

A few days after we bid goodbye to Umepay, Elias did his first flight on his paraglider in Argentina, at Cuchi Corral, not far from La Rioja. The landscape had already started to change considerably, as had the temperature. La Rioja is full of cacti and red sand, while it was the first time during our travels that we suffered from the heat! We stayed for a couple of days at the Lake De Los Sauces, where Elias flew on his paraglider again, while we also ate our first parilla! Parilla is the Argentinian BBQ, which, as we found out, is a very important part of the life and culture of Argentinians.

The route to the abandoned goldmine Mina la Mejicana at an altitude of 4,600 metres (15,092 ft) was hard both for Elias and for his motorcycle… It will also be unforgettable though!

Elias did a long and difficult off-road route on his motorbike next, towards the abandoned mine Mina la Mejicana. It was a rather tough ride, so I stayed behind. All day long Elias was crossing rivers and riding in them. He returned late in the evening, exhausted and covered in mud, but very excited with the beautiful landscapes that he saw. Stay tuned because the parilla will be back!

This is the documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

This is the video about my epic ride to Mina La Mejicana (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Την Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2023, τέσσερα χρόνια αφότου αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί στην αμερικανική ήπειρο, προσγειωθήκαμε στο Buenos Aires! Περάσαμε μια βδομάδα στην πρωτεύουσα της Αργεντινής για να εγκλιματιστούμε, προτού μεταβούμε στη γειτονική Ουρουγουάη προκειμένου να παραλάβουμε τα οχήματά μας. Η μητρόπολη αυτή είναι τεράστια, με έντονες ευρωπαϊκές επιρροές. Προλάβαμε, όμως, να δούμε και να βιώσουμε αρκετά πράγματα. Μας φιλοξένησε μια οικογένεια από τη Βενεζουέλα, οι οποίοι ζουν καιρό στη χώρα και ο οικοδεσπότης μας, ο Juan, μας κυκλοφόρησε αρκετά. Επισκεφτήκαμε μουσεία, πάρκα, εκκλησίες, νεκροταφεία και πλατείες. Τα κυβερνητικά κτίρια είναι τεράστια και συχνά γίνονται διαδηλώσεις απ’ έξω, αφού η χώρα μαστίζεται από πλήθος οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, κάτι που δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε.

Ο Οβελίσκος, ύψους 67 μ., στη Λεωφόρο Ενάτης Ιουλίου, υψώθηκε το 1936, για τον εορτασμό των τετρακοσίων χρόνων από την ίδρυση της πρώτης ισπανικής αποικίας στον Río de la Plata.

Ορόσημα του Buenos Aires αποτελούν ο Οβελίσκος, καθώς και η Λεωφόρος Ενάτης Ιουλίου (Avenida 9 de Julio), με τις 16 λωρίδες σε κάποια σημεία, η οποία λέγεται ότι είναι η πλατύτερη του κόσμου! Γνωρίσαμε την κουζίνα της πόλης, με κορωνίδες την πίτσα και τη μιλανέζα (που μοιάζει με σνίτσελ). Βολτάραμε σε υπαίθριες αγορές και γνωρίσαμε αρκετούς ντόπιους, φίλους φίλων, με τον καθένα να συνεισφέρει στην αργεντίνικη εμπειρία μας. Τέλος, παρακολουθήσαμε και διάφορα πολιτιστικά δρώμενα, όπως τανγκό βέβαια, αλλά και ζωντανή μουσική. Γεμάτοι, αναχωρήσαμε για την Ουρουγουάη, απ’ όπου παραλάβαμε τα οχήματά μας κι ένα μήνα μετά επιστρέψαμε οδικώς στην Αργεντινή, προκειμένου να εξερευνήσουμε και την υπόλοιπη χώρα!

Το τανγκό γεννήθηκε γύρω από τις εκβολές του Río de la Plata, στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, τον 19^ο αιώνα, αλλά τότε ήταν ένας χορός της κατώτερης τάξης και του υποκόσμου της νύχτας.

Ξαναμπήκαμε στην Αργεντινή με τα οχήματά μας μέσω της πόλης Concordia και εν μέσω εκλογών. Το πλάνο ήταν να κινηθούμε δυτικά μέχρι να φτάσουμε στις Άνδεις, κοντά στα σύνορα με τη Χιλή και μετά νότια, μέχρι τη Γη του Πυρός! Η Αργεντινή μας υποδέχτηκε με καταρρακτώδεις βροχές, οι οποίες και προκάλεσαν τη πρώτη μας περιπέτεια στις pampas, τις αχανείς πεδιάδες των περιοχών αυτών. Εκεί κόλλησε το βανάκι στη λάσπη και χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε μέχρι και τον εργάτη προκειμένου να το ξεκολλήσουμε. Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα καθαρίζοντας λάσπες από το βανάκι και τη μοτοσυκλέτα στην όχθη της Λίμνης Mar Chiquita, στην κωμόπολη Miramar, υπό το σαστισμένο βλέμμα των φλαμίνγκο!

Το πρώτο κόλλημα για το βανάκι ήταν στις λάσπες των pampas… Μας έσωσε ο εργάτης!

Με καθαρά, πλέον, οχήματα, κατευθυνθήκαμε προς την Córdoba, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής. Θέλαμε κυρίως να κάνουμε συνάλλαγμα, να αγοράσουμε προμήθειες, αλλά και να δούμε την όμορφη αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της πόλης. Σειρά είχε η Alta Gracia, όπου πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια ο Che Guevara. Το σπίτι της οικογένειας Guevara είναι πλέον μουσείο, με πολλές πληροφορίες για τη ζωή του και τη δράση του. Στη συνέχεια, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός Αργεντίνου που γνωρίσαμε, επισκεφτήκαμε το χωριό La Cumbrecita, το οποίο είναι χωμένο μέσα στην οροσειρά Central Sierra. Το χωριό αυτό ιδρύθηκε από Ελβετούς αποίκους και θυμίζει περισσότερο Άλπεις παρά Αργεντινή. Ήταν μια αρκετά σουρεαλιστική εμπειρία και περάσαμε 2-3 μέρες εκεί κάνοντας πεζοπορίες και εξερευνώντας την περιοχή.

Το χωριό La Cumbrecita ιδρύθηκε από Ελβετούς αποίκους, όπως μαρτυρά η αρχιτεκτονική του.

Παραμένοντας στη Central Sierra, σε λίγες ώρες βρεθήκαμε στην κοινότητα Umepay, όπου μένει μια φίλη της φίλης μας της Δάφνης. Η εν λόγω εναλλακτική κοινότητα δημιουργήθηκε πριν έντεκα χρόνια με έντονη οικολογική συνείδηση και ακολουθεί συγκεκριμένες προδιαγραφές για τη λειτουργία της και για τα σπίτια, τα οποία είναι χτισμένα με cob. Γύρω στα 150 άτομα ζουν εκεί σήμερα, με απόλυτο σεβασμό προς το περιβάλλον και όμορφες δραστηριότητες. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ και αν έπρεπε να ζήσω κάπου στην Αργεντινή, αυτό το μέρος θα επέλεγα μάλλον.

Η πρώτη πτήση του Ηλία με το παραπέντε του στην Αργεντινή ήταν στο Cuchi Corral, όπου είχε διεξαχθεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα αλεξιπτώτου πλαγιάς το 1994!

Λίγες μέρες αφότου αποχαιρετήσαμε το Umepay, ο Ηλίας έκανε την πρώτη του πτήση με το αλεξίπτωτο πλαγιάς του στην Αργεντινή, στο Cuchi Corral, λίγο πριν τη La Rioja. Το τοπίο είχε ήδη αρχίσει ν’ αλλάζει σημαντικά, όπως και η θερμοκρασία. Η La Rioja είναι γεμάτη κάκτους και κόκκινη άμμο, ενώ πρώτη φορά στο ταξίδι σκάσαμε από τη ζέστη! Μείναμε λίγες μέρες στη Λίμνη De Los Sauces, όπου ο Ηλίας ξαναπέταξε, ενώ φάγαμε και την πρώτη μας parilla! Η parilla είναι το αργεντίνικο μπάρμπεκιου, το οποίο, όπως διαπιστώσαμε, έχει πολύ σημαντική θέση στη ζωή και την κουλτούρα των Αργεντίνων.

Δύσκολη και για τη μοτοσυκλέτα, αλλά και για τον Ηλία η διαδρομή μέχρι το εγκαταλειμμένο χρυσωρυχείο Mina la Mejicana, στα 4.600 μέτρα υψόμετρο… Θα του μείνει, όμως, αξέχαστη!

Στη συνέχεια, ο Ηλίας έκανε μια δύσκολη και πολύωρη off-road διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα, προς το εγκαταλειμμένο χρυσωρυχείο Mina la Mejicana. Ήταν αρκετά δύσβατη, οπότε εγώ δεν μπορούσα να πάω. Όλη μέρα ο Ηλίας διέσχιζε ρυάκια και οδηγούσε μέσα σε αυτά. Γύρισε αργά το απόγευμα εξουθενωμένος και λασπωμένος, αλλά ενθουσιασμένος με τα πανέμορφα τοπία που είδε. Μείνετε συντονισμένοι, γιατί η parilla επιστρέφει!

Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

Αυτό είναι το βίντεο σχετικά με την επική διαδρομή που έκανα μέχρι τη Mina La Mejicana: