It’s been a while since we last crossed borders with actual buildings and well-organized offices. In the previous countries, we were used to searching the huts where we could find the officers that would stamp our passports. When we arrived at the Ghanaian border, before asking even for our passports, they asked us for our Carnet de Passages en Douane. These are the documents necessary in many of the developing countries, ensuring that we will not sell our vehicles without paying duties. We had our Carnet checked three times while crossing the border. God bless ELPA that granted us all the essential documents and we have nothing to fear!

In Ankasa Nature Reserve the bamboos have formed a magical scenery, the so-called Bamboo Cathedral…

   Entering the country, we traveled mainly on the coastal road and discovered many stunning beaches, where we wild camped, swam and had fun. Especially near Akwidaa Beach, we discovered an abandoned, wooden pavilion on a serene part of the beach… real magic! We loved it so much that we spent two days there!

Enjoying the serene beach that we discovered and kept us there for two days…

   While traveling on the coast of Ghana, we visited a few of the numerous castles built by the colonialists. They were constructed for the protection of the coast from the other European powers. Portuguese, Danes, Swedes, Dutch and British were in conflict for controlling the commerce on the Gold Coast, as they used to call Ghana because of its vast gold reserves. However, by the 16^th century, slave trade became more profitable than trading gold or ivory. The castles were turned into prisons for the slaves, who stayed there waiting for the ships that would take them far, to an unknown destiny… Slave trade was formally declared illegal at the beginning of the 19^th century but unfortunately it is practically active even nowadays. You can read a relative story by our friends of the pin project.

The competition for controlling the trade on the Gold Coast was fierce between the colonists.

   Unfortunately, as much as we were impressed by the beaches and the castles in Ghana, we were equally disappointed by its people. The slaps on the face came one after another. In the previous countries we were accustomed of everybody greeting us with a wide smile. From the first day in Ghana, however, we noticed that when we were greeting the locals they did not even bother to reply. They just looked at us with an arrogant attitude wondering why we would speak to them without knowing them.

Sunset on our favourite beach…

   One morning, there were kids gathered on the beach where we had camped and Christina started to play with them, while I was packing the tent. When we got on the motorbikes, all set, we saw two of them running away and we were really surprised to see them leaving without even saying goodbye. Ten minutes later we knew why… In the next village Christina noticed that her backpack was half-open and her cell phone was missing! We turned back where some other kids brought us the cell phone immediately. They were blaming each other but Christina was not interested in finding out who was the responsible one… She was really upset because while she thought that she had met some nice kids in this country, they proved her wrong once again.

The exotic beach of Princes Town!

   The next slap on the face was for me… I was overlooking a beach, photographing some fishermen that were pulling their nets out of the sea. Christina saw a few of them getting annoyed, waving me to stop photographing, but I was looking at them through the camera and could not notice that. I was too far to talk to them anyway. Then, I saw someone dropping the nets, grabbing a coconut and starting running towards me! I could not believe this was happening and I was frozen for a moment! When I realized that he was really furious, determined to hit me, I started the engine and I disappeared as if I had robbed a bank! Luckily no coconut found its way to me…

This photo was the reason I almost got hit by a furious fisherman!

   Sad and disappointed as we were, we headed to Kumasi, where we were hosted by the family of a friendly guy, Densi. Luckily, in their home we found ourselves in a haven of friends, because elsewhere… impoliteness and arrogance were astonishing. And it’s not that they are being hostile only to foreigners. Unfortunately, they don’t get along with each other either. We are tired to see people picking up fights on the street.

In many West African countries some kinds of rodents are considered delicacies and are sold by the roadside!

   West Africa’s largest market is in Kumasi and it has taken over even the railway. Until a few years ago the train would cross the market every now and then. The stall owners were used to remove their merchandise in an eye blink. Nowadays the train does not pass from there, so the occupation of the railway has become permanent. The city sky is full of bats, which you can also find on earth, sold roasted by vendors! Christina was ready to try one but as soon as she saw them roasted in whole, with their head, wings and legs, she changed her mind…

We have eaten many weird kinds of meat but we have no idea from what animal they came from. Pay attention to the grill which is made out of refrigerator’s elements!

Now we are in Accra, the modern capital city of Ghana. Here we had a nice surprise… Through our host, we met Nikos, a Greek who lives here! He is the first Greek we met since Morocco. Christina is preparing some Greek recipes every day (as long as we can find the proper ingredients!) and we enjoy them all together, talking and laughing around the table until it gets late…

The canons of colonists are nowadays a toy for the children…

   Καιρό είχαμε να περάσουμε σύνορα με κτίρια κι οργανωμένα γραφεία. Στις προηγούμενες χώρες είχαμε συνηθίσει ν’ αναζητούμε τις καλύβες με τους αστυνομικούς, για να μας σφραγίσουν τα διαβατήρια. Μόλις φτάσαμε στα σύνορα της Γκάνας, πριν καν μας ζητήσουν τα διαβατήρια, μας ζήτησαν τα πολύπτυχα (Carnet de Passages en Douane). Αυτά είναι τα έγγραφα που απαιτούνται σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες και διασφαλίζουν πως δε θα πουλήσουμε τα οχήματά μας χωρίς να πληρώσουμε δασμούς. Τρεις φορές μας τα έλεγξαν τα πολύπτυχα στα σύνορα. Να ‘ναι καλά η ΕΛΠΑ που μας χορήγησε όλα τ’ απαραίτητα έγγραφα και δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα!

Στο Εθνικό Πάρκο Ankasa τα μπαμπού έχουν σχηματίσει ένα μυστικιστικό τοπίο, το λεγόμενο Καθεδρικό των Μπαμπού…

   Μπαίνοντας στη χώρα, ταξιδεύαμε συνήθως κοντά στην ακτή κι ανακαλύψαμε πανέμορφες παραλίες, όπου κατασκηνώναμε, κάναμε τα μπανάκια μας και το χαιρόμασταν. Ειδικά κοντά στην Παραλία Akwidaa, που ανακαλύψαμε ένα εγκαταλειμμένο, ξύλινο υπόστεγο σ’ ένα ήσυχο κομμάτι της αμμουδιάς, ήταν μαγεία… Μας άρεσε τόσο, που μείναμε δυο μέρες εκεί!

Απολαμβάνοντας την ερημική παραλία που ανακαλύψαμε και μας φιλοξένησε για δυο μέρες…

   Όσο ταξιδεύαμε στις ακτές της Γκάνας, επισκεπτόμασταν μερικά από τα δεκάδες φρούρια που είχαν χτίσει εδώ οι διάφοροι αποικιοκράτες. Όλα αυτά χρησίμευαν στην προστασία των ακτών της χώρας από τους υπόλοιπους αποικιοκράτες. Πορτογάλοι, Δανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί και Βρετανοί πολεμούσαν μεταξύ τους για τον έλεγχο του εμπορίου στη Χρυσή Ακτή, όπως ονομαζόταν τότε η Γκάνα, λόγω των τεράστιων αποθεμάτων της σε χρυσό. Από το 16^ο αιώνα, το δουλεμπόριο έγινε σημαντικότερο απ’ το εμπόριο χρυσού κι ελεφαντοστού. Τα φρούρια μετατράπηκαν σε φυλακές για τους σκλάβους, όσο αυτοί περίμεναν τα καράβια που θα τους μετέφεραν στο άγνωστο… Το δουλεμπόριο θεωρητικά κηρύχθηκε παράνομο στις αρχές του 19^ου αιώνα, αλλά δυστυχώς στην πράξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική ιστορία των φίλων μας από το the pin project.

Η διαμάχη ήταν σκληρή ανάμεσα στους αποικιοκράτες για τον έλεγχο του εμπορίου στη Χρυσή Ακτή.

   Όσο μας εντυπωσίασαν οι παραλίες και τα φρούρια της Γκάνας, τόσο μας απογοήτευσαν οι κάτοικοί της, δυστυχώς. Τρώγαμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Από τις προηγούμενες χώρες είχαμε συνηθίσει να μας χαιρετούν χαμογελαστοί οι πάντες. Από τις πρώτες μέρες στη Γκάνα, όμως, διαπιστώσαμε πως όταν χαιρετούσαμε τους ντόπιους, αυτοί συνήθως δε μας απαντούσαν καν. Μας κοιτούσαν μ’ ένα υπεροπτικό ύφος και μια απορία που τους χαιρετούσαμε χωρίς να τους γνωρίζουμε.

Ηλιοβασίλεμα στην αγαπημένη μας παραλία…

   Ένα πρωινό μαζεύτηκαν τα πιτσιρίκια στην παραλία που είχαμε κατασκηνώσει κι η Χριστίνα άρχισε να παίζει μαζί τους, όσο εγώ μάζευα το αντίσκηνο. Όταν ήμασταν έτοιμοι πάνω στις μοτοσυκλέτες, δυο απ’ αυτά έφυγαν τρέχοντας κι απορούσαμε γιατί δε μας χαιρέτησαν καν. Δέκα λεπτά αργότερα καταλάβαμε το λόγο… Στο επόμενο χωριό η Χριστίνα είδε την τσάντα της μισάνοιχτη και διαπίστωσε πως έλειπε το κινητό της! Γυρίσαμε πίσω κι αμέσως συναντήσαμε κάποια άλλα παιδιά που μας έδωσαν το κινητό. Το ένα κατηγορούσε το άλλο, αλλά τη Χριστίνα δεν την ένοιαζε τόσο ποιο παιδί το έκανε… Είχε στενοχωρηθεί πολύ, γιατί πάνω που πίστευε πως συνάντησε και κάποια καλά παιδιά σ’ αυτήν τη χώρα, έφαγε άλλο ένα χαστούκι.

Η εξωτική παραλία της Princes Town!

   Το επόμενο χαστούκι ήταν για ‘μένα… Ήμουν πάνω από μια παραλία και φωτογράφιζα τους ψαράδες που βρίσκονταν στην ακτή και τραβούσαν τα δίχτυα από τη θάλασσα. Η Χριστίνα έβλεπε κάποιους που μου έκαναν νόημα να σταματήσω να τους φωτογραφίζω, αλλά εγώ κοιτούσα τη φωτογραφική μηχανή, οπότε δεν τους είδα. Ούτως ή άλλως, ήμουν πολύ μακριά για να τους μιλήσω. Είδα, όμως, κάποιον που ξαφνικά άφησε τα δίχτυα, πήρε μια καρύδα απ’ την αμμουδιά κι άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου! Δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε και πάγωσα για μια στιγμή! Όταν κατάλαβα, όμως, πως τρέχει μανιασμένος για να με λιθοβολήσει, έβαλα αμέσως μπρος τη μοτοσυκλέτα, τη γύρισα με τις μπάντες κι εξαφανίστηκα λες κι είχα ληστέψει τράπεζα! Ευτυχώς δε με χτύπησε καμιά καρύδα…

Αυτή η φωτογραφία ήταν η πέτρα του σκανδάλου, που εξόργισε τον ψαρά κι έτρεχε να με… καρυδοβολήσει!

   Κάπως έτσι, απογοητευμένοι και στενοχωρημένοι, κατευθυνθήκαμε προς το Kumasi, όπου μας φιλοξένησε η οικογένεια του συμπαθητικού Densi. Ευτυχώς, στο σπίτι τους νιώθαμε πως είμαστε σ’ ένα καταφύγιο φίλων, γιατί έξω από ‘κει… η αγένεια κι η υπεροψία που αντιμετωπίζαμε μας άφηναν άφωνους. Και να λέγαμε πως δε χωνεύουν τους ξένους μόνο… Δυστυχώς, ούτε μεταξύ τους τα παν καλά. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε καυγάδες στο δρόμο.

Σε πολλές χώρες της Δυτικής Αφρικής κάποια είδη μεγάλων τρωκτικών θεωρούνται λιχουδιές και τα πουλούν στους δρόμους!

   Στο Kumasi βρίσκεται το μεγαλύτερο παζάρι της Δυτικής Αφρικής, το οποίο εκτείνεται ακόμη και πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια το τρένο περνούσε πότε-πότε από ‘κει κι οι καταστηματάρχες μάζευαν βιαστικά την πραμάτεια τους. Τώρα πια δεν περνά το τρένο, οπότε η κατάληψη των σιδηροδρομικών γραμμών έχει γίνει μόνιμη. Ο ουρανός της πόλης είναι γεμάτος από νυχτερίδες, ενώ κάτω στη γη συναντά κανείς πλανόδιους που τις πουλούν ψητές! Έτοιμη ήταν να πάρει καμιά η Χριστίνα για να δοκιμάσει, αλλά όταν τις είδε ολόκληρες, με κεφάλι, φτερά και πόδια, άλλαξε γνώμη…

Έχουμε φάει διάφορα παράξενα είδη κρέατος, αλλά δε γνωρίζουμε από τι ζώα προέρχονταν. Προσέξτε τη σχάρα που είναι φτιαγμένη από παλιά στοιχεία ψυγείου!

   Τώρα βρισκόμαστε στην Accra, τη μοντέρνα πρωτεύουσα της Γκάνας. Εδώ είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη… Μέσω του οικοδεσπότη μας γνωρίσαμε το Νίκο, έναν Έλληνα που ζει εδώ! Είναι ο πρώτος Έλληνας που συναντούμε μετά το Μαρόκο. Η Χριστίνα μαγειρεύει κάθε μέρα ελληνικές σπεσιαλιτέ (όσο το επιτρέπουν τα υλικά που βρίσκουμε!) και τις απολαμβάνουμε όλοι μαζί με όμορφη κουβέντα γύρω από το τραπέζι, που κρατά μέχρι αργά…

Τα κανόνια των αποικιοκρατών έγιναν τώρα παιχνίδι στα χέρια των παιδιών…