Leaving Accra, the capital of Ghana, we headed north, hoping to meet some friendlier people, as we had heard that the culture there is quite different. After having passed the hills of Aburi, it finally got a little bit cooler. It started to rain and Christina put on her REV’IT! rain suit for the first time during the trip.

Ah, I forgot to mention it… I had my hair cut!

   We reached the villages east of Lake Volta, the largest artificial lake in the world. After having passed by the town of Ho, it started to get dark, so we followed a dirt track outside some village, in order to find a campsite. While Christina was preparing dinner in the dark, she saw a man’s figure approaching but as soon as he noticed us he disappeared without even saying hello.

Animism in Africa is still quite popular… Healers based on ancient African traditions outnumber doctors by far in this continent.

   After dinner, we entered inside the tent and we were about to sleep, when we saw people with flash lights coming. We greeted them but at first they didn’t hear us. While they were leaving, we greeted them again and they came towards our tent. Suddenly, we found ourselves surrounded by a dozen of men pointing machine guns at us! They were yelling: “get out and leave your guns”! We got out of the tent to see that we were surrounded by a bunch of policemen. Christina was in her underwear. The Rambos were shouting at her to come out while she was trying to put on some clothes. She could not believe what else we would have to face in this country and she could not stop laughing. She was joking with the policemen, who they were surprised to see that we were just a couple of white “tourists”. The villagers had informed them of the existence of some criminals in the area and that’s why they called for them. So, these people would take everybody wild camping in the nature as a criminal, even if they had not exchanged a single word. How many similarities there are between the Ghanaians and the Indians? In Asia, Indians were the only inhospitable and xenophobic people I met and I had the exact same experience…

As you can see, Christina’s suntan is almost the same with the color of some Africans!

   So, same as that time, we packed everything, followed the officers and pitched our tent in front of the police station. They kept on telling us how dangerous it was to camp in the bush, as we could be attacked by lions. In Ghana you hardly find any lions even inside national parks but it is similar to the stories you hear in Greece about wolves and bears attacking everyone who dares to wild camp on the mountains! Christina was mocking them telling them that they were probably bored and they wanted some company, that’s why they came to pick us up… We entered inside the tent and we could hear all night someone on the television preaching about Jesus in a stressful tone.

People use to wash their clothes and themselves in rivers, no matter how muddy the water is.

   Happily, this was the last bad experience we had from the Ghanaians. In the north, the majority of the people are Muslims, so they respect visitors and they are much friendlier. We would meet once more smiling people greeting us. In the city of Tamale we were hosted by Shiraz and Ahmed in a room that they rent in some farmhouse.

These huge ant colonies are very common in the savannahs and the jungles of West Africa and can host more than one million termites!

   Ahmed told us about the unbelievable adventure he had experienced when with five other companions he crossed the Sahara in an attempt to immigrate. Riding on cars and trucks, they crossed Burkina Faso, Niger and Chad and after three months they arrived to Libya. Many die during such a hard trip, while others are being robbed. On the way, they had to stop often in order to work and save some money to continue the trip.

   Ahmed had really only the worst of the experiences, as far as it concerned the way people in those countries treated them. It is obvious that they respect white people, as they have money to spend but that is not the case for the rest of the Africans, who immigrate there to make some money, “grab” their jobs and so on. Unfortunately, it is the same story as in the rest of the world. Money is the moving power and that’s what controls people’s attitude…

Especially during the dry season, animals gather around waterholes searching for the priceless element of water.

   Naturally, Ahmed and his companions were aiming to enter Europe but they were lacking both the necessary paperwork and the money. They worked in Libya as construction workers for some Turkish firm but after three years their Tunisian employer refused to pay them and handed them over to the police. Not having the proper documents, they were kept in prison for nine months, facing, of course, inhuman behavior inside the Libyan cells.

Many of the locals make a living out of fishing, so waters are full of nets.

   Feeling shocked and sad by the stories of the people we met, we headed west. We were planning to visit some villages with interesting, old mosques, built in Sudanese style using mud and sticks. They consist of many whitewashed, conical towers and they look more like weird, alien constructions. This is also the way the palaces of the tribal chiefs are built, some of which we visited at the village of Wechiau, as well as in the town of Wa.

The chief’s palace in Wa is built in Sudanese style using mud and sticks.

   Next to the border with Burkina Faso we enjoyed our first safari in Africa! We went down the Black Volta River inside a wooden pirogue and we were quite lucky to run into hippos that pass their time there! We were watching them from a distance. They spend the whole day inside the water to cool off. They go out only during the night to feed themselves. A beast like this weights around 3 tons (6,614 pounds), while it can eat 40 to 50 kilos (88 to 110 pounds) of grass daily.

We saw some hippos on our first safari in Africa!

   So, after almost one month, we completed our journey around Ghana, having some more pleasant experiences than the ones we had in the south of the country.

Here you can watch the video about our trip in Ghana (with English subtitles):

Soundtracks (music from Ghana):
Professional Uhuru – Mensu Koraa
Professional Uhuru – Konkomba Medley
Koo Nimo – Owusuwaa
Pan-African Orchestra – Opus 1
Gadzo, Music Of The Ewe Of Ghana

   Φεύγοντας απ’ την Accra, την πρωτεύουσα της Γκάνας, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια, ελπίζοντας να συναντήσουμε πιο φιλικούς ανθρώπους, αφού είχαμε ακούσει πως η κουλτούρα εκεί διαφέρει. Αφού περάσαμε τους λόφους του Aburi, δροσιστήκαμε λίγο επιτέλους. Άρχισε να βρέχει κι η Χριστίνα για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού φόρεσε τ’ αδιάβροχα της REV’IT!.

Α, δε σας είπα… Κουρεύτηκα!

   Φτάσαμε μέχρι τα χωριά ανατολικά της Λίμνης Βόλτα, της μεγαλύτερης τεχνητής λίμνης στον κόσμο. Αφού περάσαμε την πόλη του Ho, άρχισε να σουρουπώνει, οπότε ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο έξω από κάποιο χωριό, για να κατασκηνώσουμε. Καθώς η Χριστίνα μαγείρευε μέσα στο σκοτάδι, είδε κάποιον να έρχεται, αλλά μόλις μας αντίκρισε, εξαφανίστηκε χωρίς να μας μιλήσει καν.

Ο ανιμισμός στην Αφρική καλά κρατεί… Οι θεραπευτές που βασίζονται σε αρχαίες αφρικανικές παραδόσεις είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους γιατρούς σ’ αυτή την ήπειρο.

   Αφού φάγαμε, μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε, όταν είδαμε κάποιους να έρχονται μ’ ένα φακό. Τους χαιρετήσαμε, αλλά δε μας άκουσαν αρχικά. Όταν έφευγαν, τους ξαναχαιρετήσαμε κι ήρθαν προς τ’ αντίσκηνό μας. Ξαφνικά είδαμε καμιά δεκαριά άντρες να μας σημαδεύουν με αυτόματα όπλα! Φώναζαν αγριεμένοι: “βγείτε έξω κι αφήστε τα όπλα σας”! Βγήκαμε απ’ το αντίσκηνο κι είδαμε πως μας είχαν περικυκλώσει ένα τσούρμο αστυνομικοί. Η Χριστίνα ήταν με τα εσώρουχα. Απ’ τη μια προσπαθούσε να φορέσει κάτι στα γρήγορα κι απ’ την άλλη είχε τους Rambo να φωνάζουν να βγει γρήγορα έξω. Δε μπορούσε να πιστέψει τι άλλο θα μας συμβεί σ’ αυτήν τη χώρα κι είχε βάλει τα γέλια. Έκανε καλαμπούρια με τους αστυνομικούς, οι οποίοι όταν κατάλαβαν πως είμαστε ένα ζευγάρι λευκών “τουριστών”, έμειναν έκπληκτοι. Οι χωρικοί τους είχαν πει πως είδαν κάποιους εγκληματίες εκεί και γι’ αυτό τους κάλεσαν. Δηλαδή, αυτοί αν δουν άνθρωπο μέσα στη φύση, χωρίς να του μιλήσουν καν, τον εκλαμβάνουν ως εγκληματία. Πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι Γκανέζοι με τους Ινδούς; Στην Ασία οι Ινδοί ήταν ο μόνος αφιλόξενος και ξενοφοβικός λαός που είχα συναντήσει κι είχα ζήσει ακριβώς την ίδια εμπειρία…

Όπως βλέπετε, το μαύρισμα της Χριστίνας πλησιάζει πια το χρώμα μερικών Αφρικανών!

   Όπως και τότε, λοιπόν, μαζέψαμε τα πράγματά μας, ακολουθήσαμε τους αστυνομικούς και στήσαμε τ’ αντίσκηνό μας μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα. Αυτοί μας έλεγαν πως είναι πολύ επικίνδυνο να κοιμόμαστε στο δάσος, γιατί θα μας φαν τα λιοντάρια. Στη Γκάνα λιοντάρια δε μπορεί να δει κανείς ούτε στα εθνικά πάρκα, αλλά είναι σαν τις ιστορίες που λεν στην Ελλάδα για λύκους κι αρκούδες που τρων όσους τολμούν να κατασκηνώσουν στα βουνά! Η Χριστίνα τους έκανε καζούρα και τους έλεγε πως απλά βαριόνταν μόνοι τους κι ήρθαν να μας πάρουν για παρέα… Μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι όλο το βράδυ ακούγαμε απ’ την τηλεόραση κηρύγματα από κάποιον που μιλούσε για το Χριστό με τρομακτικό ύφος.

Τα ποτάμια χρησιμοποιούνται για πλύσιμο ρούχων κι ανθρώπων, άσχετα απ’ το πόσο λασπωμένο είναι το νερό.

   Ευτυχώς, αυτή ήταν η τελευταία άσχημη εμπειρία που είχαμε απ’ τους Γκανέζους. Στα βόρεια, η πλειονότητα των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι, οπότε σέβονται τους επισκέπτες κι είναι φανερά πιο φιλικοί. Συναντήσαμε πάλι ανθρώπους που μας χαιρετούσαν χαμογελαστοί και μας μιλούσαν. Στην πόλη της Tamale μας φιλοξένησαν ο Shiraz κι ο Αχμέτ σ’ ένα δωμάτιο που νοικιάζουν σε κάποια αγροικία.

Αυτές οι τεράστιες μυρμηγκοφωλιές είναι συνηθισμένες στις σαβάνες και τις ζούγκλες της Δυτικής Αφρικής και μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι ένα εκατομμύριο τερμίτες!

   Ο Αχμέτ μας έλεγε για την απίστευτη περιπέτεια που έζησε όταν διέσχισε τη Σαχάρα μαζί μ’ άλλους πέντε στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν. Επιβαίνοντας σ’ αυτοκίνητα και φορτηγά, διέσχισαν τη Μπουρκίνα Φάσο, το Νίγηρα και το Τσαντ και μετά από τρεις μήνες έφτασαν στη Λιβύη. Αρκετοί πεθαίνουν σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι, ενώ άλλους τους ληστεύουν. Στο δρόμο σταματούσαν για να δουλέψουν και να συγκεντρώσουν μερικά χρήματα για το ταξίδι.

   Ο Αχμέτ είχε να πει τα χειρότερα για τον τρόπο που τους συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι των χωρών αυτών. Όπως γίνεται φανερό, τους λευκούς τους σέβονται, αφού έχουν χρήματα και τα ξοδεύουν εκεί, αντιθέτως με τους άλλους Αφρικάνους, που παν εκεί για να βγάλουν χρήματα, να τους “κλέψουν” τις δουλειές κ.λ.π.. Δυστυχώς, δηλαδή, όπως σ’ όλο τον κόσμο, έτσι κι εδώ, τα πάντα κινούνται γύρω απ’ το χρήμα κι αυτό είναι που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων…

Ειδικά κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου, τα ζώα συγκεντρώνονται στους νερόλακκους, αναζητώντας το πολύτιμο υγρό στοιχείο.

   Φυσικά, στόχος του Αχμέτ και των συνοδοιπόρων του ήταν να παν στην Ευρώπη, αλλά δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, ούτε τα χρήματα. Δούλευαν στη Λιβύη ως οικοδόμοι, για κάποια τούρκικη εταιρεία, αλλά μετά από τρία χρόνια ο Τυνήσιος εργοδότης τους δεν ήθελε να τους πληρώσει και τους παρέδωσε στην αστυνομία. Αφού δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, τους φυλάκισαν για εννιά μήνες κι όπως είναι αναμενόμενο, αντιμετώπισαν απάνθρωπη συμπεριφορά μέσα στις φυλακές της Λιβύης.

Πολλοί ντόπιοι εξαρτώνται από την αλιεία, οπότε τα νερά είναι γεμάτα δίχτυα.

   Σοκαρισμένοι και στενοχωρημένοι απ’ τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντούμε, κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά. Θέλαμε να επισκεφτούμε κάποια χωριά με ενδιαφέροντα, παλιά τζαμιά, που έχουν χτιστεί με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα. Αποτελούνται από πολλούς ασπρισμένους, κωνικούς πύργους και παραπέμπουν σε παράξενα, εξωγήινα κατασκευάσματα. Κάπως έτσι είναι χτισμένα και τα παλάτια των φυλάρχων, τα οποία επισκεφτήκαμε στο χωριό του Wechiau, αλλά και στην πόλη του Wa.

Το παλάτι του φύλαρχου στο Wa είναι χτισμένο με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα.

   Στα σύνορα με τη Μπουρκίνα Φάσο απολαύσαμε το πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική! Κατεβήκαμε τον Ποταμό Μαύρο Βόλτα με μια ξύλινη πιρόγα και σταθήκαμε τυχεροί, αφού συναντήσαμε τους ιπποπόταμους που συχνάζουν εκεί! Τους παρατηρούσαμε από μακριά. Κάθονται όλη μέρα μέσα στο νερό, για να δροσίζονται. Μόνο το βράδυ βγαίνουν, για να βοσκήσουν. Ένα τέτοιο κτήνος ζυγίζει γύρω στους τρεις τόνους, ενώ τρώει καθημερινά 40 έως 50 κιλά φυτά.

Στο πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική είδαμε ιπποπόταμους!

   Έτσι μετά από σχεδόν ένα μήνα ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας στη Γκάνα με μερικές πιο ευχάριστες εμπειρίες απ’ αυτές που ζήσαμε στα νότια της χώρας.

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο απ’ το ταξίδι μας στη Γκάνα:

Soundtracks (μουσική απ’ τη Γκάνα):
Professional Uhuru – Mensu Koraa
Professional Uhuru – Konkomba Medley
Koo Nimo – Owusuwaa
Pan-African Orchestra – Opus 1
Gadzo, Music Of The Ewe Of Ghana