Author Archive

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

Once back to Argentina from Chile, we set off towards the East. A few hours before, we were at the Pacific Ocean and two days later at the Atlantic Ocean! We covered over 1,000 km (621 miles) in order to visit the Valdés Peninsula, which is home to many marine mammals! There were also two Welsh colonies on our way, so we stopped to see them. Both Dolavon and Gaiman have a lot of Welsh elements to them, which one can realise, if they’ve been to Wales.

The Welsh colony of Gaiman with its red dragon, which is the emblem of Wales.

We then spent a night at the secluded Punta Ninfas. There may not have been any people around, but there were countless female sea elephants (their men were absent at that time of the year). We got quite close to them and we spent plenty of time observing them! Prior to entering the Valdés Peninsula National Park, we made a stop at Puerto Madryn, a rather touristy town, on the beach. It was holiday season, so it was very busy and the beach was packed with bathers. There was nothing particularly memorable about the city or its beach. The Valdés Peninsula National Park was very close to it, though, and it was calling for us!

We spent a long time observing the female sea elephants, which we met at the secluded Punta Ninfas.

The Valdés Peninsula is huge and surrounded by vast, private farms. We explored it by motorbike, as there is no tarmac in sight, so there was no reason to trouble the van. We stopped at three different spots. We first visited the penguins, then the sea lions and sea elephants and finally the Puerto Pirámides village. One could get quite close to the penguins, so we spent a bit of time observing them. They are so much fun! On the next spot, we saw the female sea elephants with their cubs and the sea lions with their whole harems. Although we were quite far from the happenings on the beach, we were delighted by the sight! Thankfully, we got to see sea lions from really up close later on on our trip. We finally visited the picturesque village of Puerto Pirámides, which is a tourist resort and rather pretty. It reminded me a little of Cabo Polonio in Uruguay. We also got to see lots of guanacos on the way!

A sea lion with its harem, at the Valdés Peninsula National Park.

We were on our way towards the Andes again, heading to Los Antiguos, which is famous for its fruits and vegetables. Back in the day, it used to be a destination for the elderly of the Tehuelche tribe. The cherries we bought (it is considered the cherry capital), were probably the tastiest I have ever tried! We next visited the lakes Lago Posadas and Lago Pueyrredón, which share a border, but are of different colours! The landscapes were dreamy and there was not a single soul around… There was plenty of relentless wind, though!

Despite the gale-force wind, Elias opted to reach Lago Posadas on his motorbike, through an off-road route (RP 41), which he was well impressed by!

We continued our journey to the South and to the Argentina’s most famous sites, whilst driving through vast steppes. Just before arriving at the town of El Chaltén, we saw the iconic Mount Fitz Roy, with its pointed peaks, welcoming us. It was a magical sight, as we had seen it numerous times in photos and videos, but surely from up close it was very special. We spent several days in El Chaltén, as this area is a hiking heaven. We chose to do a three-day hike, during which we visited Mouth Fitz Roy, the Grand Glacier, several lakes, one of which also had icebergs (!), a waterfall, as well as Mount Torre. The hiking trails were well organised, with free camping spots. There were, however, far too many people. Upon our return to the town after such a trek, we ate amazing meats… I shall never forget the skirt steak in particular!

Beholding Mount Fitz Roy (3,405 m / 11,171 ft), during our tree-day hike!

After a few hours of driving southwards, we arrived at another popular, tourist destination in the Argentinian Patagonia, called El Calafate. This town is famous for the Perito Moreno Glacier, which you may have seen in photographs. The town centre is cute, it’s lively, there are shops and very tasty ice-creams! We spent Elias’ birthday there and we went to an outdoor festival, which was a lot of fun! Around 80 km (50 miles) away, lays the national park which houses the glacier. We spent a wonderful night at the Roca Lake in said park, in order to head to the glacier early on the following day. There was another 4×4 there, for the same reason, and the girl from the 4×4 got to see a puma! It is a very rare sight and I was quite jealous!

We spend a wonderful evening at the shores of Roca Lake, while a puma also appeared. Sadly though, we didn’t see it.

The Perito Moreno Glacier is an impressive sight and one cannot get enough of it! Neither of us had seen anything like it before and we spent hours gazing at it. As we found out, it is as big as the city of Buenos Aires, meaning that it’s really huge! We were lucky enough to see several icebergs breaking off from the glacier; they made a deafening sound whilst falling into the lake. It looked as if it was in slow motion! After spending hours admiring it, we returned to El Calafate and met up with a group of Greeks who were on a photographic expedition in Argentina and Chile. It was a very nice and full day!

The impressive Perito Moreno Glacier, contrary to others, does not shrink, but in fact advances up to two metres per day!

We dedicated a few days to this area and continued southwards; we were getting ever so close to Tierra del Fuego! Just a breath away from it, lays the Loyola Beach, where in 1911 a sailing vessel, the Marjory Glen, was grounded, following a fire in its hold. The shipwreck can be visited and had been used for military exercises by the Argentinian air-force, so it’s full of holes! The sight is impressive, but also eerie, just like the landscape around it.

The Patagonian seas are full of shipwrecks, since gale-force winds are common in these areas. Marjory Glen is one of those countless shipwrecks; it was grounded on this South Atlantic beach in 1911.

A few hours away from the Marjory Glen shipwreck lays Cabo Virgenes, which is home to a huge Magellanic penguin colony! In order to arrive there, we passed through oil fields and farms, while this is where the iconic road Ruta 40 begins. We had literally scoured it during the previous months! The penguin colony was very interesting and there was a lot of action, while we got to learn a lot of things about their way of life. I had dressed up as a penguin, in the hope of making friends, but I couldn’t fool them…

The huge colony of Magellanic penguins, just opposite of Tierra del Fuego, was very interesting!

Everything had been going surprisingly well for quite some time, so upon our return from Cabo Virgenes, one of our tires got badly torn from the stones. This called for an urgent tire change. We entered Chile again, in order to find a solution, but also in order to explore a part of it, which was very interesting, prior to getting to Tierra del Fuego, the southernmost point of our journey! We were gazing at the Strait of Magellan and Tierra del Fuego opposite for quite some time, with a sense of accomplishment for having succeeded in reaching the edge of the Earth…

This is the sixth episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Επιστρέφοντας στην Αργεντινή από τη Χιλή, βάλαμε πλώρη προς τέρμα ανατολικά. Λίγες ώρες πριν βρισκόμασταν στον Ειρηνικό Ωκεανό και δύο μέρες μετά, στον Ατλαντικό! Διανύσαμε πάνω από 1.000 χιλιόμετρα προκειμένου να επισκεφτούμε τη Χερσόνησο Valdés, που φιλοξενεί πολλά θαλάσσια ζωάκια! Στον δρόμο μας ήταν και δύο ουαλικές αποικίες, οπότε σταματήσαμε να τις δούμε. Το Dolavon και το Gaiman, όντως, έχουν αρκετά ουαλικά στοιχεία, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος που έχει πάει στην Ουαλία.

Η ουαλική αποικία του Gaiman, με τον κόκκινο δράκο, που αποτελεί το έμβλημα της Ουαλίας.

Στη συνέχεια, περάσαμε ένα βράδυ στο απομονωμένο Punta Ninfas. Μπορεί να μην είχε ανθρώπους, είχε όμως αμέτρητες θαλάσσιες ελεφαντίνες (οι άντρες τους απουσιάζουν αυτήν την περίοδο). Καταφέραμε να φτάσουμε αρκετά κοντά τους και τις παρατηρούσαμε για ώρα! Πριν μπούμε στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, σταματήσαμε στο Puerto Madryn, μια αρκετά τουριστική πόλη, πάνω στην παραλία. Ήταν περίοδος διακοπών, οπότε είχε πάρα πολύ κόσμο και η παραλία κατακλυζόταν από λουόμενους. Η πόλη δεν είχε κάτι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο ούτε και η παραλία. Είχε, όμως, αρκετά κοντά το Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, το οποίο μας καλούσε!

Παρατηρούσαμε για ώρα τις θαλάσσιες ελεφαντίνες, που συναντήσαμε στο απομονωμένο Punta Ninfas.

Η Χερσόνησος Valdés είναι τεράστια και περιστοιχίζεται από αχανείς εκτάσεις με ιδιωτικές φάρμες. Την εξερευνήσαμε με τη μοτοσυκλέτα, αφού άσφαλτος δεν υπάρχει πουθενά, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρήσουμε το βανάκι. Σταματήσαμε σε τρία διαφορετικά σημεία. Πρώτα είδαμε τους πιγκουίνους, μετά τα θαλάσσια λιοντάρια και τους θαλάσσιους ελέφαντες και τέλος το χωριό Puerto Pirámides. Στους πιγκουίνους μπορούσε να πάει κανείς αρκετά κοντά κι έτσι περάσαμε αρκετή ώρα παρατηρώντας τους. Είναι πάρα πολύ διασκεδαστικοί! Στο επόμενο σημείο, είδαμε θαλάσσιες ελεφαντίνες με τα μωρά τους και θαλάσσια λιοντάρια με όλο το χαρέμι τους. Παρόλο που ήμασταν σε μεγάλη απόσταση από τα τεκταινόμενα στην παραλία, ενθουσιαστήκαμε με το θέαμα! Ευτυχώς, αργότερα στο ταξίδι είδαμε θαλάσσια λιοντάρια από πολύ κοντά. Τέλος, επισκεφτήκαμε το γραφικό χωριό Puerto Pirámides, που αποτελεί τουριστικό θέρετρο και είναι αρκετά όμορφο. Μου θύμισε λιγάκι το Cabo Polonio στην Ουρουγουάη. Σε όλη τη διαδρομή είδαμε, επίσης, πολλά γκουανάκο!

Θαλάσσιο λιοντάρι με το χαρέμι του, στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés.

Κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τις Άνδεις, με προορισμό το Los Antiguos, που φημίζεται για τα οπωροκηπευτικά του. Κάποτε, αποτελούσε την τελευταία κατοικία για τους ηλικιωμένους της φυλής Tehuelche. Τα κεράσια που αγοράσαμε (θεωρείται η πρωτεύουσα των κερασιών), ήταν, μάλλον, τα νοστιμότερα που έχω φάει ποτέ! Σειρά είχε η επίσκεψη στις λίμνες Lago Posadas και Lago Pueyrredón, οι οποίες συνορεύουν, αλλά έχουν διαφορετικά χρώματα! Τα τοπία ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρχε ψυχή… Υπήρχε, όμως, ανελέητος αέρας!

Παρόλους τους θυελλώδεις ανέμους, ο Ηλίας προτίμησε να φτάσει στη Lago Posada με τη μοτοσυκλέτα του, μέσω μιας εκτός δρόμου διαδρομής (την RP 41), που τον εντυπωσίασε!

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα νότια και προς τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Αργεντινής, οδηγώντας μέσα από αχανείς στέπες. Λίγο πριν φτάσουμε στην κωμόπολη El Chaltén, αντικρίσαμε το εμβληματικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), με τις αιχμηρές του κορυφές να μας καλωσορίζουν. Ήταν ένα μαγευτικό θέαμα, καθώς το είχαμε δει πολλάκις σε φωτογραφίες και βίντεο, όμως από κοντά είχε σίγουρα άλλη χάρη. Αφιερώσαμε αρκετές μέρες στο El Chaltén, καθώς η περιοχή αυτή αποτελεί έναν πεζοπορικό παράδεισο! Εμείς επιλέξαμε μια τριήμερη πεζοπορία, κατά τη διάρκεια της οποίας επισκεφτήκαμε το Όρος Fitz Roy φυσικά, τον Παγετώνα Glaciar Grande, αρκετές λίμνες, μία εκ των οποίων είχε και παγόβουνα μέσα (!), έναν καταρράκτη, αλλά και το Όρος Torre (3.133 μ.). Οι πεζοπορικές διαδρομές ήταν καλά οργανωμένες, με δωρεάν σημεία κατασκήνωσης. Είχε, όμως, πάρα πολύ κόσμο. Όταν επιστρέψαμε στην πόλη μετά από μια τέτοια πεζοπορία, φάγαμε συγκλονιστικά κρέατα… Την μπριζόλα λαιμού, συγκεκριμένα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Αντικρίζοντας από κοντά το θρυλικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), κατά τη διάρκεια της τριήμερης πεζοπορίας μας!

Μερικές ώρες οδήγησης προς τα νότια βρίσκεται ο άλλος δημοφιλής, τουριστικός προορισμός της αργεντίνικης Παταγονίας, το El Calafate. Η πόλη αυτή είναι διάσημη για τον Παγετώνα Perito Moreno, που ίσως να έχετε δει σε φωτογραφίες. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, έχει ζωή, έχει μαγαζιά και πολύ νόστιμα παγωτά! Περάσαμε τα γενέθλια του Ηλία εκεί και πήγαμε σ’ ένα υπαίθριο φεστιβάλ, που ήταν πολύ ευχάριστο! Γύρω στα 80 χιλιόμετρα μακριά, βρίσκεται το εθνικό πάρκο που φιλοξενεί τον παγετώνα. Περάσαμε μια υπέροχη νύχτα στη Λίμνη Roca, στο εν λόγω πάρκο, προκειμένου να πάμε στον παγετώνα νωρίς την επόμενη μέρα. Υπήρχε κι ένα ακόμη 4×4 εκεί, για τον ίδιο λόγο, και η κοπέλα από εκείνο το 4×4 είδε πούμα! Είναι κάτι πολύ σπάνιο και ζήλεψα αρκετά!

Στην όχθη της Λίμνης Roca περάσαμε μια υπέροχη βραδιά κι εμφανίστηκε πούμα! Δυστυχώς, όμως, εμείς δεν το είδαμε.

Ο Παγετώνας Perito Moreno είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα, που δε χορταίνεις να το κοιτάς! Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο και περάσαμε ώρες να τον θαυμάζουμε. Όπως μάθαμε, έχει το μέγεθος της πόλης του Μπουένος Άιρες, οπότε είναι πραγματικά τεράστιος! Είχαμε την τύχη να δούμε αρκετά παγόβουνα να αποκολλούνται από τον παγετώνα και να πέφτουν με εκκωφαντικό θόρυβο στη λίμνη. Το θέαμα είναι σα να παίζει σε αργή κίνηση! Αφού περάσαμε ώρες θαυμάζοντάς τον, επιστρέψαμε στο El Calafate, όπου είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με μια παρέα Ελλήνων, που έκανε φωτογραφικό ταξίδι στην Αργεντινή και τη Χιλή. Ήταν μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα!

Ο εντυπωσιακός Παγετώνας Perito Moreno, σε αντίθεση με άλλους, όχι απλά δε συρρικνώνεται, αλλά προχωρά κιόλας έως δύο μέτρα κάθε μέρα!

Αφιερώσαμε λίγες μέρες σε αυτήν την περιοχή και συνεχίζοντας νότια, φτάναμε όλο και πιο κοντά στη Γη του Πυρός! Μια ανάσα πιο πριν, βρίσκεται η Παραλία Loyola, όπου το 1911 προσάραξε ένα πλοίο, το Marjory Glen, έπειτα από φωτιά στο αμπάρι του. Το κουφάρι του πλοίου είναι επισκέψιμο και είχε χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικές ασκήσεις από την πολεμική αεροπορία της Αργεντινής, οπότε είναι γεμάτο τρύπες! Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και συνάμα απόκοσμο, όπως και το τοπίο τριγύρω του.

Οι θάλασσες της Παταγονίας είναι γεμάτες ναυάγια, αφού οι θυελλώδεις άνεμοι αποτελούν συχνό φαινόμενο στις περιοχές αυτές. Ένα από τα πάμπολλα ναυάγια είναι και το Marjory Glen, που προσάραξε σ’ αυτήν την παραλία του Νότιου Ατλαντικού το 1911.

Λίγες ώρες δρόμο από το ναυάγιο Marjory Glen βρίσκεται το Cabo Virgenes, που φιλοξενεί μια τεράστια αποικία μαγγελανικών πιγκουίνων! Για να φτάσουμε εκεί, περάσαμε μέσα από πετρελαιοπηγές και φάρμες, ενώ από εκεί ξεκινά και ο εμβληματικός δρόμος Ruta 40, τον οποίο είχαμε οργώσει τους προηγούμενους μήνες. Η αποικία πιγκουίνων είχε πολύ ενδιαφέρον και δράση, ενώ μάθαμε και πολλά πράγματα για το πώς ζουν. Εγώ είχα ντυθεί πιγκουίνος, με την ελπίδα να κάνω φιλίες μαζί τους, αλλά δεν κατάφερα να τους ξεγελάσω…

Η τεράστια αποικία των μαγγελανικών πιγκουίνων, ακριβώς απέναντι από τη Γη του Πυρός, είχε μεγάλο ενδιαφέρον!

Επειδή όλα είχαν πάει πολύ καλά γι’ αρκετό καιρό, στην επιστροφή από το Cabo Virgenes, σκίστηκε από τις πέτρες το ένα λάστιχο του βαν, οπότε η ανάγκη αγοράς καινούριων ελαστικών ήταν, πλέον, επιτακτική! Μπήκαμε ξανά στη Χιλή, για να βρούμε λύση, αλλά και για να εξερευνήσουμε εκείνο το κομμάτι που είχε πολύ ενδιαφέρον, πριν μπούμε στη Γη του Πυρός, το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μας! Αγναντεύαμε για ώρα τα Στενά του Μαγγελάνου και τη Γη του Πυρός απέναντι, με μια αίσθηση επιτυχίας που είχαμε καταφέρει να φτάσουμε σε αυτές τις εσχατιές της γης…

Αυτό είναι το έκτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

Time was passing by and we were approaching the end of the three-month stay we were entitled to in Argentina. Thus, it was time to enter Chile for a few days, in order to renew our stay in Argentina. In theory, we could return to Argentina on the same day. We opted, however, to stay in Chile for a bit and to explore a part of it and its rivers in particular.

Since our first steps in Chile, at the town of Futaleufú, we felt as though we were in the Latin American Switzerland!

We entered Chile from the Futaleufú Pass. Although the two countries share thousands of kilometres of borders, the differences between them were evident from the very beginning. Argentina is plagued by a decades’ long financial crisis, while Chile has one of the highest standards of living in Latin America. This became apparent from the first houses that we saw, once we crossed the border. The architecture was somewhat different to that of Argentina, using wood as the main material, as well as an unusual style, which looks as if the walls are covered in wooden scales. Later on, we learned that this style originates from the island of Chiloé that we visited a few months later. The first town after the border is also called Futaleufú and is famous for its namesake river, which attracts kayak and rafting enthusiasts from all around the world. Said river is Class V, so we just marvelled at it and moved on to Río Yelcho that is more suited to our kayaking experience.

Río Futaleufú, although spectacular, is a Class V, so we just marvelled at it and found a calmer river for our kayak.

Another important difference between Chile and Argentina is the weather. Since Chile is on the windward side of the Andes, where the humidity coming from the ocean is discharged, the climate, as a result, is much rainier. We set off on a two-day route, covering around 50 km (31 miles) on our kayak on Río Yelcho. On our journey we saw glaciers, waterfalls, animals, farms, holiday homes and we were rowing along with the annoying tábanos (evil, large horseflies that bite hard)!

After two days on our kayak on Río Yelcho, we made it to the Pacific Ocean, which Elias saw for the first time!

On the second day of our journey, it was, unfortunately, raining, but we reached the Pacific Ocean for the first time on our trip! We also saw penguins next to our kayak! The route ended at the town of Chaitén and from there we headed back to the east, so that Elias could go on a longer journey on the kayak. The landscapes were magical, with lush vegetation and the impressive, massive leaves of the giant rhubarb plants!

The leaves of the giant rhubarb plants are by far the largest leaves we have ever seen!

The route that Elias would go on started from the town of Palena and went all the way to the Pacific Ocean, a total of 200 km (124 miles) this time round! I would rest and camp in several places along his route, which we estimated would take five days. I cooked different foods for him to take and we parted ways. We had an appointment on the third day at a bridge, so that I could film him, but unfortunately he didn’t show up, neither could I communicate with him via VHF.

Elias sailed on Río Palena by himself, as the journey would take several days and there are many rapids in this river.

I went to La Junta, the closest town, in order to purchase a Chilean SIM card for my phone and so, in the end, we managed to communicate! The wind was getting stronger and he couldn’t continue his course. After several misadventures, we managed to meet and I picked him up with the van. We spent another night in Chile and, on the following day, we headed to the border with Argentina. We did like Chile and look forward to exploring it further!

Camping on the shores of Río Palena, in a typical Patagonian landscape!

This is the first episode of our documentary about our adventures in Chile (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Με τον καιρό να περνά, φτάναμε σιγά-σιγά στο τέλος των τριών μηνών που δικαιούμασταν να μείνουμε στην Αργεντινή. Είχε έρθει, λοιπόν, η ώρα να μπούμε στη Χιλή για λίγες μέρες, προκειμένου να ανανεώσουμε τον χρόνο παραμονής μας στην Αργεντινή. Θεωρητικά θα μπορούσαμε να ξαναμπούμε στην Αργεντινή την ίδια μέρα, ωστόσο προτιμήσαμε να μείνουμε για λίγο στη Χιλή και να εξερευνήσουμε ένα κομμάτι της και ιδιαίτερα τα ποτάμια της.

Από το πρώτο μας βήμα στη Χιλή, στην κωμόπολη Futaleufú, νιώθαμε σα να μπήκαμε στην Ελβετία της Λατινικής Αμερικής!

Μπήκαμε στη Χιλή από το Paso Futaleufú. Παρόλο που οι δύο χώρες μοιράζονται αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα σύνορα, οι διαφορές μεταξύ τους ήταν εμφανείς από την αρχή. Η Αργεντινή μαστίζεται από οικονομική κρίση που μετρά δεκαετίες, ενώ η Χιλή έχει ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στη Λατινική Αμερική. Μάρτυρες αυτού ήταν τα πρώτα σπίτια που βλέπαμε μόλις περάσαμε τα σύνορα. Η αρχιτεκτονική ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή της Αργεντινής, με βασικό υλικό το ξύλο και μια ασυνήθιστη τεχνοτροπία, σαν ξύλινα λέπια να καλύπτουν τους τοίχους. Αργότερα μάθαμε ότι η συγκεκριμένη τεχνοτροπία προέρχεται από το Νησί Chiloé, το οποίο επισκεφτήκαμε λίγους μήνες μετά. Η πρώτη κωμόπολη μετά τα σύνορα ονομάζεται, επίσης, Futaleufú και είναι διάσημη για το ομώνυμο ποτάμι της, που αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις του καγιάκ και του ράφτινγκ. Το εν λόγω ποτάμι είναι Κλάσης V, οπότε απλά το θαυμάσαμε και πήγαμε παραπέρα, στον Río Yelcho, που ήταν πιο κοντά στα μέτρα μας.

Ο Río Futaleufú, αν και πανέμορφος, είναι Κλάσης V, οπότε απλά τον θαυμάσαμε και ψάξαμε ένα πιο ήρεμο ποτάμι για το καγιάκ μας.

Μια άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ Χιλής και Αργεντινής είναι ο καιρός. Καθώς η Χιλή βρίσκεται στη προσήνεμη μεριά των Άνδεων, εκεί που η υγρασία του ωκεανού εκτονώνεται, το κλίμα είναι πολύ πιο βροχερό. Ξεκινήσαμε για μια διήμερη διαδρομή, περίπου πενήντα χιλιομέτρων με το καγιάκ μας στον Río Yelcho. Στη διαδρομή μας είδαμε παγετώνες, καταρράκτες, ζωάκια, φάρμες, εξοχικά σπίτια και κωπηλατούσαμε παρέα με τα ενοχλητικά tábanos (κακές, μεγάλες αλογόμυγες, που τσιμπάν δυνατά)!

Μετά από δυο μέρες με το καγιάκ μας στον Río Yelcho, βγήκαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό και για τον Ηλία ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσε!

Τη δεύτερη μέρα, δυστυχώς, έβρεχε, όμως φτάσαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό για πρώτη φορά στο ταξίδι μας! Είδαμε και πιγκουίνους δίπλα στο καγιάκ μας! Η διαδρομή μας τερμάτισε στην κωμόπολη Chaitén και από εκεί κατευθυνθήκαμε πάλι προς τα ανατολικά, προκειμένου να κάνει ο Ηλίας μια μακρύτερη διαδρομή με το καγιάκ. Τα τοπία ήταν μαγευτικά, με πάρα πολύ πράσινο και τα εντυπωσιακά, γιγάντια φύλλα των φυτών giant rhubarb!

Τα φύλλα των φυτών giant rhubarb είναι μακράν τα μεγαλύτερα φύλλα που έχουμε αντικρίσει ποτέ!

Η διαδρομή που θα έκανε ο Ηλίας, ξεκινούσε από την κωμόπολη Palena και θα έφτανε μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, καλύπτοντας 200 χιλιόμετρα αυτήν τη φορά! Εγώ θα ξεκουραζόμουν και θα κατασκήνωνα σε διάφορα μέρη στη διαδρομή του, η οποία υπολόγιζε να πάρει πέντε μέρες. Του μαγείρεψα διάφορα φαγητά για να έχει μαζί του και αποχωριστήκαμε. Είχαμε δώσει ραντεβού την τρίτη μέρα σε μια γέφυρα, για να τον κινηματογραφήσω, όμως δυστυχώς δεν ήρθε ούτε και κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί του μέσω του ασυρμάτου.

Τον Río Palena, ο Ηλίας τον κατέβηκε μόνος του, αφού η διαδρομή θα έπαιρνε κάμποσες μέρες και το ποτάμι αυτό έχει πολλά ορμητικά νερά.

Πήγα στη La Junta, την πιο κοντινή κωμόπολη, για να πάρω χιλιανή κάρτα SIM για το κινητό μου κι έτσι με τα πολλά, καταφέραμε να επικοινωνήσουμε! Ο άνεμος είχε δυναμώσει πολύ κι έτσι δεν μπορούσε να συνεχίσει την πορεία του. Μετά από αρκετές περιπέτειες, συναντηθήκαμε και τον μάζεψα με το βανάκι. Περάσαμε ένα ακόμα βράδυ στη Χιλή και την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με την Αργεντινή. Μας άρεσε, πάντως, η Χιλή και ανυπομονούσαμε να την εξερευνήσουμε περισσότερο!

Κατασκήνωση στην όχθη του Río Palena, σ’ ένα τυπικό τοπίο Παταγονίας!

Αυτό είναι το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

We were by now properly in Patagonia and the landscapes could not have been more magical! Lakes, rivers, forests and cute settlements comprised a landscape that one does not come across often! We started off with an unprecedented experience for both of us. Although we have both been on volcanoes before, this was the first time for both of us to ascend a volcano on a motorbike! The route to the Batea Mahuida Volcano, although off-road and quite steep, was easily done two up. The view at the summit, which has an altitude of 1,948 metres (6,391 ft), was rewarding, as we could see all the way to neighbouring Chile, while several lakes were also visible, the most impressive of which being Lake Aluminé.

We ascended to the crater of the Batea Mahuida Volcano two up on the XR!

Since we had started ascending volcanoes, we thought it proper to continue doing so… Luckily, there were quite a few candidates in the area! We were eventually won over by the Lanín Volcano, which lies in the namesake national park. Said park is managed by members of the indigenous Mapuche tribe, who live in the area and keep everything very well organised. Our plan was to hike to the base of this impressive volcano, whose summit reaches 3,747 metres (12,293 ft). The route had it all! It went through a river, countless araucaria trees, as well as snow towards its end, in the alpine zone. We massively enjoyed the hike and continued our tour around this huge national park.

This is the Lanín Volcano; we hiked up to its base.

On the South of the national park and on the shores of a lake, lies the city of San Martín de los Andes. It was the first time during our trip that we came across a purely European city, which was reminiscent of a Swiss winter resort. San Martín de los Andes is mainly inhabited by descendants of German settlers and this is evident everywhere. The buildings are mainly made out of wood, while the prices at the shops and restaurants are very Western. We restocked and headed to Lake Queñi, which was recommended by an Argentinian couple we had met earlier on our trip.

The picturesque town of San Martín de los Andes looked more like a winter resort in Switzerland than in Argentina!

Following an incredibly beautiful, but also demanding route in the forest, we arrived at said lake. For me, up until that point, it was the most challenging route I had ever driven on! The last 8 km (5 miles) took me an hour, while I also used the 4×4 and the low gears. I drove through rivers, over potholes, tree trunks and tree roots, rocks and stones; at the end, though, I felt that I am now ready to tackle anything! Since then, 11 months after the beginning of our expedition, only twice did I have a harder time driving.

The secluded Lake Queñi was, probably, the prettiest place we visited in Patagonia!

Once we arrived at Lake Queñi, all of our tiredness was gone and the landscape compensated us to the max! The view was breath-taking, but also uniquely calming. Lots of other people however made the same plans as us, so the spot was packed with campers! It was also Christmas. About an hour’s hike away from the lake, there are also natural hot springs! We spent quite a bit of time soaking in the hot water and enjoying nature’s generous gifts. We explored the area for a few more days and then returned to San Martín de los Andes, in order to adventure on the Camino de los 7 Lagos route.

The Queñi Hot Springs, a stream with boiling hot water, cascading from the mountain, was our reward for the demanding off-road route we completed!

As the name suggests, the Camino de los 7 Lagos is a route that passes by seven lakes. Each lake is prettier than the previous one! Since it was still holiday season, it was packed with people everywhere and the grills were on fire! We stayed on the shores of Río Pichi Traful for a couple of nights, where we met a lovely couple of Brazilian overlanders, with whom we played board games. We had so been longing to play board games with more than two persons! On our way out, we passed through Villa Angostura, where allegedly Hitler found refuge, after escaping from Germany. The town was also extremely German and touristic, but also had the best ice cream I have eaten on our trip so far! It was New Year’s Eve by now, which we spent on the shores of the Lake Nahuel Huapi, just a breath away from the famous city of Bariloche.

The Road of the Seven Lakes goes through gorgeous landscapes with turquoise lakes, rivers and snow-capped mountains!

In order to celebrate the New Year, we organised a two-day trip on our kayak! We sailed down Río Limay, all the way to its confluence with Río Traful. It was a gorgeous route, which allowed us to see the area from a different perspective. It was also our first journey on our kayak in the American continent! Upon our return, we stayed in Bariloche for a few days, in order to repair a few things on the van that had broken down. We also wandered around the city, where many Swiss immigrants settled and really looks like Switzerland! We tried the city’s famous chocolates as well! During winter, lots of tourists flock to the city, since there are several ski resorts around, but there were plenty of tourists in summertime too, when we were visiting!

The first river we sailed in on our kayak was the enchanting Río Limay!

Close to Bariloche, there is a very beautiful route, which is called Circuito Chico. It was a very impressive route as well, with lakes, rivers and forests. We stopped at the brewery that produces my favourite local beer, which has the imaginative name Patagonia and is located in a small piece of heaven! A Swiss village called Colonia Suiza, is also to be found on the same route. It is extremely touristy, but also extremely pretty and I felt a deep nostalgia for my time in Switzerland.

The Circuito Chico route reveals epically beautiful landscapes!

Our next stop was the town of El Bolsón, where Elias had arranged to fly on his paraglider. This town, although I hadn’t heard of it, made a great impression on us, because of its location in a valley with a river and mountains all over, its chilled atmosphere and its delicious empanadas! Moreover, a forest on the mountain where Elias was taking off from, has been turned into an open air gallery of wood sculptures. A number of artists from different countries got together and carved sixty wood sculptures on tree trunks that were saved from a huge fire that broke out in 1978. The view from the forest and the surrounding mountains was spectacular!

Flying on my paraglider between Patagonia’s snow-capped mountains felt like a dream!

Next on, we entered the province of Chubut, which is very sparsely populated. Our first stop was the Cholila settlement, which is famous as it was used as a hideout for four years in the early 20th century by Butch Cassidy, a notorious US outlaw. One can visit the farm, where Butch Cassidy, along with two other members of his gang, resided. One can also visit a very interesting museum on his time there, which also features everyday items from that era. According to legend, Butch Cassidy was killed in Bolivia. Later on, we may follow his footsteps there as well. We completed this part of our trip at Los Alerces National Park, with the impressive arrayan trees, whose trunk peels off. We shall now enter Chile for a bit, in order to renew our entry permit in Argentina, so we’ll see you there!

Butch Cassidy, the notorious outlaw, would graze his livestock around here and, in a way, I was jealous of him!

This is the fifth episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Είχαμε μπει πλέον για τα καλά στην Παταγονία και τα τοπία δεν θα μπορούσαν να είναι πιο μαγευτικά! Λίμνες, ποτάμια, δάση και χαριτωμένοι οικισμοί συνέθεταν ένα σκηνικό που δεν συναντά κανείς εύκολα! Ξεκινήσαμε με μια πρωτόγνωρη εμπειρία και για τους δύο. Παρόλο που και οι δυο μας έχουμε ανέβει σε ηφαίστεια στο παρελθόν, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ανεβαίναμε σε ηφαίστειο με μοτοσυκλέτα! Η διαδρομή για το Ηφαίστειο Batea Mahuida, αν και χωμάτινη και αρκετά απότομη, την κάναμε σχετικά εύκολα δικάβαλο. Η θέα στα 1.948 μέτρα της κορυφής του μας αποζημίωσε, καθώς βλέπαμε μέχρι τη γειτονική Χιλή, αλλά και αρκετές λίμνες, με πιο εντυπωσιακή τη Λίμνη Aluminé.

Δικάβαλο με το XR ανεβήκαμε στον κρατήρα του Ηφαιστείου Batea Mahuida!

Μια και αρχίσαμε τις αναβάσεις σε ηφαίστεια, είπαμε να συνεχίσουμε έτσι… Ευτυχώς υπήρχαν αρκετοί υποψήφιοι στην περιοχή. Την προσοχή μας κέρδισε το Ηφαίστειο Lanín, που βρίσκεται στο ομώνυμο εθνικό πάρκο. Το εν λόγω πάρκο διαχειρίζονται μέλη της ιθαγενούς φυλής Mapuche, που ζουν στην περιοχή και το έχουν οργανώσει πολύ καλά. Το πλάνο μας ήταν να κάνουμε μια πεζοπορία μέχρι τη βάση του εντυπωσιακού αυτού ηφαιστείου, που η κορυφή του φτάνει στα 3.747 μέτρα. Η διαδρομή είχε απ΄ όλα! Περνούσε μέσα από ποτάμι, από αναρίθμητα δέντρα αραουκάρια και κοντά στο τέλος της, στην αλπική ζώνη, από χιόνια. Την ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ και συνεχίσαμε τη περιήγησή μας γύρω από το τεράστιο αυτό εθνικό πάρκο.

Αυτό είναι το Ηφαίστειο Lanín, μέχρι τη βάση του οποίου πεζοπορήσαμε.

Νότια από το εθνικό πάρκο και πάνω σε λίμνη, βρίσκεται η πόλη San Martín de los Andes. Ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που βλέπαμε μια αμιγώς ευρωπαϊκή πόλη, η οποία θύμιζε χειμερινό θέρετρο της Ελβετίας. Το San Martín de los Andes κατοικείται κυρίως από απόγονους Γερμανών αποίκων και αυτό φαίνεται παντού. Το υλικό που επικρατεί στην αρχιτεκτονική της πόλης είναι το ξύλο, ενώ οι τιμές στα καταστήματα και τα εστιατόρια δυτικοευρωπαϊκές. Ανεφοδιαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς τη Λίμνη Queñi, την οποία μας είχε προτείνει ένα ζευγάρι Αργεντίνων, που είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στο ταξίδι.

Το γραφικό San Martín de los Andes θύμιζε περισσότερο χειμερινό θέρετρο της Ελβετίας παρά Αργεντινή!

Μετά από μια απίστευτα όμορφη, αλλά και απαιτητική διαδρομή μέσα στο δάσος, φτάσαμε στη λίμνη. Για εμένα, μέχρι τότε, ήταν η πιο δύσβατη διαδρομή που έχω οδηγήσει ποτέ μου! Για τα τελευταία οκτώ χιλιόμετρα έκανα μια ώρα χρησιμοποιώντας και το 4×4 και το αργό διαφορικό. Πέρασα μέσα από ποτάμια, λακκούβες, κορμούς και ρίζες δέντρων, βράχους και πέτρες, στο τέλος όμως ένιωσα ότι είμαι, πλέον, έτοιμη για τα πάντα! Έκτοτε, έντεκα μήνες μετά την αρχή του ταξιδιού μας, μόνο δυο φορές ζορίστηκα περισσότερο στην οδήγηση.

Η απομακρυσμένη Λίμνη Queñi ήταν, μάλλον, το πιο όμορφο μέρος που επισκεφτήκαμε στην Παταγονία!

Φτάνοντας στη Λίμνη Queñi, όλη η ταλαιπωρία εξανεμίστηκε και το τοπίο μας αποζημίωσε στο έπακρο! Η θέα έκοβε την ανάσα, αλλά δημιουργούσε και μια πρωτόγνωρη γαλήνη. Την ίδια ιδέα με εμάς είχε και αρκετός άλλος κόσμος, ωστόσο κι έτσι το σημείο ήταν γεμάτο κατασκηνωτές. Ήταν Χριστούγεννα εξάλλου. Πέρα από τη λίμνη, μια ώρα περπάτημα μακριά, υπάρχουν και φυσικές, θερμές πηγές! Περάσαμε αρκετή ώρα μουλιάζοντας και απολαμβάνοντας αυτά που η φύση προσφέρει απλόχερα. Εξερευνήσαμε την περιοχή για λίγες μέρες κι έπειτα επιστρέψαμε στο San Martín de los Andes, προκειμένου να κάνουμε τη διαδρομή Camino de los 7 Lagos.

Η ανταμοιβή μας για τη δύσβατη, εκτός δρόμου διαδρομή ήταν οι Θερμές Πηγές Queñi, ένα ρυάκι με καυτό νερό, που κατέβαινε από το βουνό!

Όπως υποδηλώνει και το όνομα, η Camino de los 7 Lagos είναι μια διαδρομή που περνά από εφτά λίμνες. Η κάθε λίμνη ήταν ωραιότερη από την προηγούμενη! Καθώς ήταν ακόμα περίοδος γιορτών, είχε παντού αρκετό κόσμο και οι ψησταριές είχαν πάρει φωτιά! Μείναμε δύο βράδια στην όχθη του Ποταμού Pichi Traful, όπου γνωρίσαμε ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Βραζιλιάνων overlanders, με τους οποίους παίξαμε επιτραπέζια. Το είχαμε άχτι να παίξουμε επιτραπέζια με πάνω από δύο άτομα! Φεύγοντας, περάσαμε από τη Villa Angostura, όπου λέγεται ότι είχε καταλύσει ο Χίτλερ, όταν διέφυγε από τη Γερμανία. Η πόλη ήταν, επίσης, άκρως γερμανική και τουριστική, είχε όμως και το καλύτερο παγωτό που έχω φάει μέχρι τώρα στο ταξίδι! Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς, πλέον, την οποία περάσαμε στις όχθες της Λίμνης Nahuel Huapi, μια ανάσα από το περίφημο Bariloche.

Η Διαδρομή των Εφτά Λιμνών περνά από πανέμορφα τοπία με γαλαζοπράσινες λίμνες, ποτάμια και χιονισμένα βουνά!

Για να γιορτάσουμε την καινούργια χρονιά, προγραμματίσαμε μια διήμερη εκδρομή με το καγιάκ μας! Κατεβήκαμε τον Río Limay μέχρι τη συμβολή του με τον Río Traful. Ήταν πανέμορφη διαδρομή, που μας επέτρεψε να δούμε την περιοχή από μια άλλη οπτική γωνία. Ήταν, επίσης, η πρώτη μας βόλτα με το καγιάκ στην αμερικανική ήπειρο! Επιστρέφοντας, μείναμε στο Bariloche για λίγες μέρες, προκειμένου να επισκευάσουμε κάποια πράγματα που είχαν χαλάσει στο βαν. Με την ευκαιρία, κάναμε και μερικές βόλτες στην πόλη, στην οποία είχαν μεταναστεύσει αρκετοί Ελβετοί, οπότε θυμίζει πολύ τη χώρα τους. Φάγαμε και τις περίφημες σοκολάτες της πόλης! Το χειμώνα μαζεύει πολύ κόσμο, καθώς έχει χιονοδρομικά κέντρα, αλλά και το καλοκαίρι, που το επισκεφτήκαμε εμείς, είχε κοσμοσυρροή!

Ο πρώτος ποταμός που κατεβήκαμε με το καγιάκ μας ήταν ο μαγευτικός Río Limay!

Λίγο έξω από το Bariloche, υπάρχει μια πολύ ωραία διαδρομή, που ονομάζεται Circuito Chico. Ήταν κι αυτή η διαδρομή εντυπωσιακή, με λίμνες, ποτάμια και δάση. Σταματήσαμε σ’ ένα ζυθοποιείο της αγαπημένης μου τοπικής μπύρας με την ευφάνταστη ονομασία Patagonia, το οποίο βρίσκεται σ’ ένα μικρό παράδεισο! Στην ίδια διαδρομή είναι χτισμένο κι ένα ελβετικό χωριό, το Colonia Suiza, τελείως τουριστικό μεν, πανέμορφο δε. Ένιωσα βαθύτατη νοσταλγία για τα χρόνια που έζησα στην Ελβετία.

Η διαδρομή Circuito Chico φανερώνει τοπία επικής ομορφιάς!

Σειρά στην περιήγηση μας είχε η κωμόπολη El Bolsón, όπου ο Ηλίας είχε κανονίσει να πετάξει με το παραπέντε του. Η πόλη αυτή, αν και δεν την είχα ακουστά, μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, λόγω της τοποθεσίας της σε μια κοιλάδα με ποτάμι και βουνά ολόγυρα, της χαλαρής της ατμόσφαιρας και των πεντανόστιμων empanadas της. Επίσης, ένα δάσος, πάνω στο βουνό από όπου απογειωνόταν ο Ηλίας, έχει μετατραπεί σε ανοιχτή γκαλερί ξυλόγλυπτων. Καλλιτέχνες από διάφορες χώρες, μαζεύτηκαν και φιλοτέχνησαν εξήντα ξυλόγλυπτα πάνω σε κορμούς δέντρων, που σώθηκαν από μια μεγάλη πυρκαγιά, η οποία είχε ξεσπάσει το 1978. Η θέα στο δάσος και στα γύρω βουνά ήταν θεσπέσια!

Έμοιαζε με όνειρο να πετώ με το παραπέντε μου ανάμεσα στα χιονισμένα βουνά της Παταγονίας!

Στη συνέχεια, μπήκαμε στην επαρχία Chubut, η οποία είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη. Πρώτη μας στάση ήταν ο οικισμός Cholila, που έμεινε στην ιστορία, καθώς χρησιμοποιήθηκε ως κρησφύγετο για τέσσερα χρόνια στις αρχές του εικοστού αιώνα από τον Butch Cassidy, ένα διαβόητο κακοποιό των ΗΠΑ. Μπορεί κανείς να δει το αγρόκτημα όπου έμεναν ο Butch Cassidy με άλλα δύο άτομα της συμμορίας του, αλλά κι ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο με την ιστορία του και καθημερινά αντικείμενα από εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Butch Cassidy σκοτώθηκε στη Βολιβία. Ίσως αργότερα ακολουθήσουμε τα ίχνη του κι εκεί πέρα. Ολοκληρώσαμε αυτό το κομμάτι του ταξιδιού στο Εθνικό Πάρκο Los Alerces, με τα εντυπωσιακά δέντρα arrayan, που ξεφλουδίζει ο κορμός τους. Τώρα θα μπούμε για λίγο στη Χιλή, να ανανεώσουμε το χρόνο παραμονής μας στην Αργεντινή, οπότε θα τα πούμε από εκεί!

Κάπου εδώ έβοσκε τα ζώα του και ο διαβόητος κακοποιός Butch Cassidy και κατά κάποια έννοια, τον ζήλεψα!

Αυτό είναι το πέμπτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή: