mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Επιστρέφοντας στην Αργεντινή από τη Χιλή, βάλαμε πλώρη προς τέρμα ανατολικά. Λίγες ώρες πριν βρισκόμασταν στον Ειρηνικό Ωκεανό και δύο μέρες μετά, στον Ατλαντικό! Διανύσαμε πάνω από 1.000 χιλιόμετρα προκειμένου να επισκεφτούμε τη Χερσόνησο Valdés, που φιλοξενεί πολλά θαλάσσια ζωάκια! Στον δρόμο μας ήταν και δύο ουαλικές αποικίες, οπότε σταματήσαμε να τις δούμε. Το Dolavon και το Gaiman, όντως, έχουν αρκετά ουαλικά στοιχεία, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος που έχει πάει στην Ουαλία.

Η ουαλική αποικία του Gaiman, με τον κόκκινο δράκο, που αποτελεί το έμβλημα της Ουαλίας.

Στη συνέχεια, περάσαμε ένα βράδυ στο απομονωμένο Punta Ninfas. Μπορεί να μην είχε ανθρώπους, είχε όμως αμέτρητες θαλάσσιες ελεφαντίνες (οι άντρες τους απουσιάζουν αυτήν την περίοδο). Καταφέραμε να φτάσουμε αρκετά κοντά τους και τις παρατηρούσαμε για ώρα! Πριν μπούμε στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, σταματήσαμε στο Puerto Madryn, μια αρκετά τουριστική πόλη, πάνω στην παραλία. Ήταν περίοδος διακοπών, οπότε είχε πάρα πολύ κόσμο και η παραλία κατακλυζόταν από λουόμενους. Η πόλη δεν είχε κάτι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο ούτε και η παραλία. Είχε, όμως, αρκετά κοντά το Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés, το οποίο μας καλούσε!

Παρατηρούσαμε για ώρα τις θαλάσσιες ελεφαντίνες, που συναντήσαμε στο απομονωμένο Punta Ninfas.

Η Χερσόνησος Valdés είναι τεράστια και περιστοιχίζεται από αχανείς εκτάσεις με ιδιωτικές φάρμες. Την εξερευνήσαμε με τη μοτοσυκλέτα, αφού άσφαλτος δεν υπάρχει πουθενά, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρήσουμε το βανάκι. Σταματήσαμε σε τρία διαφορετικά σημεία. Πρώτα είδαμε τους πιγκουίνους, μετά τα θαλάσσια λιοντάρια και τους θαλάσσιους ελέφαντες και τέλος το χωριό Puerto Pirámides. Στους πιγκουίνους μπορούσε να πάει κανείς αρκετά κοντά κι έτσι περάσαμε αρκετή ώρα παρατηρώντας τους. Είναι πάρα πολύ διασκεδαστικοί! Στο επόμενο σημείο, είδαμε θαλάσσιες ελεφαντίνες με τα μωρά τους και θαλάσσια λιοντάρια με όλο το χαρέμι τους. Παρόλο που ήμασταν σε μεγάλη απόσταση από τα τεκταινόμενα στην παραλία, ενθουσιαστήκαμε με το θέαμα! Ευτυχώς, αργότερα στο ταξίδι είδαμε θαλάσσια λιοντάρια από πολύ κοντά. Τέλος, επισκεφτήκαμε το γραφικό χωριό Puerto Pirámides, που αποτελεί τουριστικό θέρετρο και είναι αρκετά όμορφο. Μου θύμισε λιγάκι το Cabo Polonio στην Ουρουγουάη. Σε όλη τη διαδρομή είδαμε, επίσης, πολλά γκουανάκο!

Θαλάσσιο λιοντάρι με το χαρέμι του, στο Εθνικό Πάρκο της Χερσονήσου Valdés.

Κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τις Άνδεις, με προορισμό το Los Antiguos, που φημίζεται για τα οπωροκηπευτικά του. Κάποτε, αποτελούσε την τελευταία κατοικία για τους ηλικιωμένους της φυλής Tehuelche. Τα κεράσια που αγοράσαμε (θεωρείται η πρωτεύουσα των κερασιών), ήταν, μάλλον, τα νοστιμότερα που έχω φάει ποτέ! Σειρά είχε η επίσκεψη στις λίμνες Lago Posadas και Lago Pueyrredón, οι οποίες συνορεύουν, αλλά έχουν διαφορετικά χρώματα! Τα τοπία ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρχε ψυχή… Υπήρχε, όμως, ανελέητος αέρας!

Παρόλους τους θυελλώδεις ανέμους, ο Ηλίας προτίμησε να φτάσει στη Lago Posada με τη μοτοσυκλέτα του, μέσω μιας εκτός δρόμου διαδρομής (την RP 41), που τον εντυπωσίασε!

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα νότια και προς τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Αργεντινής, οδηγώντας μέσα από αχανείς στέπες. Λίγο πριν φτάσουμε στην κωμόπολη El Chaltén, αντικρίσαμε το εμβληματικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), με τις αιχμηρές του κορυφές να μας καλωσορίζουν. Ήταν ένα μαγευτικό θέαμα, καθώς το είχαμε δει πολλάκις σε φωτογραφίες και βίντεο, όμως από κοντά είχε σίγουρα άλλη χάρη. Αφιερώσαμε αρκετές μέρες στο El Chaltén, καθώς η περιοχή αυτή αποτελεί έναν πεζοπορικό παράδεισο! Εμείς επιλέξαμε μια τριήμερη πεζοπορία, κατά τη διάρκεια της οποίας επισκεφτήκαμε το Όρος Fitz Roy φυσικά, τον Παγετώνα Glaciar Grande, αρκετές λίμνες, μία εκ των οποίων είχε και παγόβουνα μέσα (!), έναν καταρράκτη, αλλά και το Όρος Torre (3.133 μ.). Οι πεζοπορικές διαδρομές ήταν καλά οργανωμένες, με δωρεάν σημεία κατασκήνωσης. Είχε, όμως, πάρα πολύ κόσμο. Όταν επιστρέψαμε στην πόλη μετά από μια τέτοια πεζοπορία, φάγαμε συγκλονιστικά κρέατα… Την μπριζόλα λαιμού, συγκεκριμένα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Αντικρίζοντας από κοντά το θρυλικό Όρος Fitz Roy (3.405 μ.), κατά τη διάρκεια της τριήμερης πεζοπορίας μας!

Μερικές ώρες οδήγησης προς τα νότια βρίσκεται ο άλλος δημοφιλής, τουριστικός προορισμός της αργεντίνικης Παταγονίας, το El Calafate. Η πόλη αυτή είναι διάσημη για τον Παγετώνα Perito Moreno, που ίσως να έχετε δει σε φωτογραφίες. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, έχει ζωή, έχει μαγαζιά και πολύ νόστιμα παγωτά! Περάσαμε τα γενέθλια του Ηλία εκεί και πήγαμε σ’ ένα υπαίθριο φεστιβάλ, που ήταν πολύ ευχάριστο! Γύρω στα 80 χιλιόμετρα μακριά, βρίσκεται το εθνικό πάρκο που φιλοξενεί τον παγετώνα. Περάσαμε μια υπέροχη νύχτα στη Λίμνη Roca, στο εν λόγω πάρκο, προκειμένου να πάμε στον παγετώνα νωρίς την επόμενη μέρα. Υπήρχε κι ένα ακόμη 4×4 εκεί, για τον ίδιο λόγο, και η κοπέλα από εκείνο το 4×4 είδε πούμα! Είναι κάτι πολύ σπάνιο και ζήλεψα αρκετά!

Στην όχθη της Λίμνης Roca περάσαμε μια υπέροχη βραδιά κι εμφανίστηκε πούμα! Δυστυχώς, όμως, εμείς δεν το είδαμε.

Ο Παγετώνας Perito Moreno είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα, που δε χορταίνεις να το κοιτάς! Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο και περάσαμε ώρες να τον θαυμάζουμε. Όπως μάθαμε, έχει το μέγεθος της πόλης του Μπουένος Άιρες, οπότε είναι πραγματικά τεράστιος! Είχαμε την τύχη να δούμε αρκετά παγόβουνα να αποκολλούνται από τον παγετώνα και να πέφτουν με εκκωφαντικό θόρυβο στη λίμνη. Το θέαμα είναι σα να παίζει σε αργή κίνηση! Αφού περάσαμε ώρες θαυμάζοντάς τον, επιστρέψαμε στο El Calafate, όπου είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με μια παρέα Ελλήνων, που έκανε φωτογραφικό ταξίδι στην Αργεντινή και τη Χιλή. Ήταν μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα!

Ο εντυπωσιακός Παγετώνας Perito Moreno, σε αντίθεση με άλλους, όχι απλά δε συρρικνώνεται, αλλά προχωρά κιόλας έως δύο μέτρα κάθε μέρα!

Αφιερώσαμε λίγες μέρες σε αυτήν την περιοχή και συνεχίζοντας νότια, φτάναμε όλο και πιο κοντά στη Γη του Πυρός! Μια ανάσα πιο πριν, βρίσκεται η Παραλία Loyola, όπου το 1911 προσάραξε ένα πλοίο, το Marjory Glen, έπειτα από φωτιά στο αμπάρι του. Το κουφάρι του πλοίου είναι επισκέψιμο και είχε χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικές ασκήσεις από την πολεμική αεροπορία της Αργεντινής, οπότε είναι γεμάτο τρύπες! Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και συνάμα απόκοσμο, όπως και το τοπίο τριγύρω του.

Οι θάλασσες της Παταγονίας είναι γεμάτες ναυάγια, αφού οι θυελλώδεις άνεμοι αποτελούν συχνό φαινόμενο στις περιοχές αυτές. Ένα από τα πάμπολλα ναυάγια είναι και το Marjory Glen, που προσάραξε σ’ αυτήν την παραλία του Νότιου Ατλαντικού το 1911.

Λίγες ώρες δρόμο από το ναυάγιο Marjory Glen βρίσκεται το Cabo Virgenes, που φιλοξενεί μια τεράστια αποικία μαγγελανικών πιγκουίνων! Για να φτάσουμε εκεί, περάσαμε μέσα από πετρελαιοπηγές και φάρμες, ενώ από εκεί ξεκινά και ο εμβληματικός δρόμος Ruta 40, τον οποίο είχαμε οργώσει τους προηγούμενους μήνες. Η αποικία πιγκουίνων είχε πολύ ενδιαφέρον και δράση, ενώ μάθαμε και πολλά πράγματα για το πώς ζουν. Εγώ είχα ντυθεί πιγκουίνος, με την ελπίδα να κάνω φιλίες μαζί τους, αλλά δεν κατάφερα να τους ξεγελάσω…

Η τεράστια αποικία των μαγγελανικών πιγκουίνων, ακριβώς απέναντι από τη Γη του Πυρός, είχε μεγάλο ενδιαφέρον!

Επειδή όλα είχαν πάει πολύ καλά γι’ αρκετό καιρό, στην επιστροφή από το Cabo Virgenes, σκίστηκε από τις πέτρες το ένα λάστιχο του βαν, οπότε η ανάγκη αγοράς καινούριων ελαστικών ήταν, πλέον, επιτακτική! Μπήκαμε ξανά στη Χιλή, για να βρούμε λύση, αλλά και για να εξερευνήσουμε εκείνο το κομμάτι που είχε πολύ ενδιαφέρον, πριν μπούμε στη Γη του Πυρός, το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μας! Αγναντεύαμε για ώρα τα Στενά του Μαγγελάνου και τη Γη του Πυρός απέναντι, με μια αίσθηση επιτυχίας που είχαμε καταφέρει να φτάσουμε σε αυτές τις εσχατιές της γης…

Αυτό είναι το έκτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή: