mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Αφού ανεβήκαμε με τα οχήματά μας μέχρι τα 4.850 μέτρα υψόμετρο, περάσαμε ξανά στην Αργεντινή μέσω του Paso de Jama, που βρίσκεται ψηλά στις Άνδεις, προκειμένου να εξερευνήσουμε το βόρειο κομμάτι της Αργεντινής, το οποίο είχαμε αφήσει για το τέλος. Είχαμε μπει πλέον στην επαρχία Jujuy, η οποία διαφέρει πολύ από την υπόλοιπη Αργεντινή που είχαμε επισκεφτεί. Πρώτη μας στάση ήταν το γραφικό χωριό Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων, χτισμένο με παραδοσιακά υλικά και τεχνοτροπίες. Είχε και μια πολύ όμορφη εκκλησία στην πλατεία. Τα τοπία και οι οικισμοί εδώ έμοιαζαν πολύ με αυτά της γειτονικής Χιλής, που είχαμε επισκεφτεί νωρίτερα.

Αυτός είναι ο ναός του ορεινού χωριού των Άνδεων, Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων.

Στον δρόμο προς την Purmamarca, περάσαμε από τις αχανείς αλυκές Salinas Grandes, όπου το αλάτι σε ορισμένα σημεία ξεπερνά το μισό μέτρο πάχος! Μέχρι στιγμής, ήταν οι πιο μεγάλες αλυκές που είχαμε δει ποτέ! Η περιοχή τριγύρω ήταν τελείως ερημική και για εκατοντάδες χιλιόμετρα δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Υπήρχαν, όμως, αρκετά λάμα και αλπάκα, προς μεγάλη μου ικανοποίηση! Μετά από αρκετό δρόμο, έκαναν την εμφάνιση τους και οι κάκτοι, προς μεγάλη χαρά του Κακτάκη, αλλά και δική μου, καθώς αυτό σήμαινε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας τα πολύ μεγάλα υψόμετρα… για λίγο!

Οι αχανείς αλυκές Salinas Grandes, έχουν στο έδαφός τους αλάτι, που φτάνει μέχρι και το μισό μέτρο βάθος!

Τα τοπία κοντά στην Purmamarca, τον επόμενο προορισμό μας, ήταν μαγικά! Τα βουνά τριγύρω ήταν πολύχρωμα και η βλάστηση είχε πλέον αρχίσει να πυκνώνει. Φτάνοντας στην Purmamarca, τη ματιά μας τράβηξε το Cerro de los Siete Colores, το «Βουνό των Εφτά Χρωμάτων», δηλαδή, που δέσποζε πάνω από την κωμόπολη! Θα συναντούσαμε πολλά τέτοια βουνά στη μετέπειτα πορεία μας. Η Purmamarca, αν και αρκετά τουριστική, είναι πανέμορφη κωμόπολη και σε εκπληκτική τοποθεσία, περιτριγυρισμένη από χρωματιστούς λόφους και βουνά. Τα χρώματα της κωμόπολης δένουν αρμονικά με αυτά της φύσης, ενώ η αρχιτεκτονική είναι ένα όμορφο μείγμα με στοιχεία από τους ιθαγενείς κυρίως, αλλά και από τους αποικιοκράτες. Το πιο ενδιαφέρον αξιοθέατο της Purmamarca είναι αναμφισβήτητα η μεγάλη, υπαίθρια αγορά με χειροτεχνίες. Ήταν γεμάτη πολύχρωμα υφάσματα, αμέτρητα πλεκτά από μαλλί λάμα και αλπάκα, βότανα, ξυλόγλυπτα, φαγητά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Ήταν ευκαιρία ν’ αγοράσω ένα παραδοσιακό ριχτάρι των ιθαγενών.

Αυτή είναι η ορεινή Purmamarca, με το Βουνό των Εφτά Χρωμάτων να δεσπόζει πάνω από την κωμόπολη!

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το Φαράγγι της Humahuaca. Πριν φτάσουμε, όμως, στην ομώνυμη κωμόπολη, κάναμε μια στάση στην Tilcara, όπου έκανα μια πολύ σημαντική ανακάλυψη… Καθώς περιπλανιόμασταν, για να βρούμε το σημείο απ’ όπου ξεκινά μια πεζοπορία στο φαράγγι, εντόπισα μια πινακίδα με την επιγραφή: “Caravana de Llamas”! Φυσικά, έπρεπε να μάθω περισσότερα… Έτσι ανακάλυψα ότι υπήρχε μια μικρή φάρμα με λάμα, αλπάκα και μίξεις των δύο, όπου μπορεί κανείς να τα γνωρίσει, να τα ταΐσει και να κάνει βόλτες μαζί τους! Ο ενθουσιασμός μου χτύπησε κόκκινο και κανόνισα επιτόπου να πάω την επόμενη μέρα για γνωριμία και βόλτα μαζί τους! Ένα συγκεκριμένο λάμα μου τράβηξε την προσοχή, ο Μίσκη, καθώς ήταν ιδιαίτερα καλοθρεμμένος και γούνινος! Η Tilcara έχει, επίσης, ένα ιστορικό φρούριο, το οποίο χτίστηκε τον 11^ο αιώνα μ.Χ., πριν την εποχή των Ίνκας, δηλαδή. Ενδιαφέρον φαινόταν, όμως το μυαλό μου βρισκόταν αλλού…

Εξερευνώντας τους καταρράκτες στο Φαράγγι Garganta del Diablo!

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα πολύ νωρίς από τον ενθουσιασμό μου και φτάσαμε στη φάρμα λίγο πριν την ώρα μας. Ο ξεναγός αρχικά μας μίλησε για τα λάμα, την καταγωγή τους, τη μεταναστευτική τους ιστορία, τη σημασία τους για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς, τα χαρακτηριστικά και τον χαρακτήρα τους. Για τη βόλτα, μας είπε να επιλέξουμε το λάμα που θέλαμε να μας συνοδεύσει. Εγώ, φυσικά, διάλεξα τον Μίσκη, που είχα ξεχωρίσει την προηγούμενη μέρα! Ο ξεναγός μου είπε πως τ’ όνομά του σημαίνει «νόστιμος» στην τοπική γλώσσα quechua των ιθαγενών. Είναι μια μίξη λάμα με αλπάκα και είναι πολύ καλό παιδί! Τον Μίσκη τον ερωτεύτηκα παράφορα και τον σκέφτομαι ακόμα καθημερινά! Στη βόλτα δεν ήταν ο πιο ιδανικός σύντροφος, καθώς είχε συνέχεια το μυαλό του στο φαγητό κι έτσι έπρεπε να τον τραβώ από αυτά που μασουλούσε, προκειμένου να προχωρήσουμε. Ήταν μια μαγευτική εμπειρία, τον χάιδευα συνέχεια και νομίζω ότι με συμπάθησε κι αυτός λιγάκι, αν και τον κάτσιασα, μάλλον! Μόλις επιστρέψαμε στη φάρμα, ο ξεναγός μας έδωσε καλαμπόκι, για να ταΐσουμε τα λάμα κι εκεί έγινε γλέντι μεγάλο! Έκτοτε πάντα κουβαλώ μαζί μου καλαμπόκι, για τα λάμα που συναντάμε στον δρόμο μας.

Στην Tilcara γνώρισα τον αξιολάτρευτο Μίσκη, ένα λάμα με το οποίο έκανα βόλτα στα γύρω βουνά!

Πριν αφήσουμε πίσω μας την Tilcara και τον Μίσκη, περάσαμε από την αγορά της κωμόπολης, για προμήθειες. Ήταν, μάλλον, η πρώτη αμιγώς ιθαγενική αγορά τροφίμων, που είχαμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Είχε όλων των ειδών τα τρόφιμα, πολλά από τα οποία δεν τα είχαμε ξαναδεί! Η επόμενή μας στάση ήταν στο γραφικό χωριουδάκι Uquía, όπου θαυμάσαμε τον όμορφο, παραδοσιακό ναό με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων.

Αυτός είναι ο παραδοσιακός ναός της Uquía με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων!

Η Humahuaca μας υποδέχτηκε πολύχρωμη και ζωντανή! Ως η σημαντικότερη και μεγαλύτερη κωμόπολη του ομώνυμου φαραγγιού, έχει αρκετό τουρισμό, αλλά χαλαρή ατμόσφαιρα. Περιπλανηθήκαμε στα στενά της, επισκεφτήκαμε το Μνημείο της Ανεξαρτησίας, δοκιμάσαμε τοπικές σπεσιαλιτέ και ακούσαμε ζωντανή, παραδοσιακή μουσική. Χρησιμοποιήσαμε την Humahuaca ως ορμητήριο, απ’ όπου εκδράμαμε σε άλλα μέρη του φαραγγιού, όπως το απομακρυσμένο χωριό Iruya και το Serranía de Hornocal, το πολύχρωμο βουνό με τα δεκατέσσερα χρώματα! Εκεί που κατασκηνώναμε, λίγο έξω από την Humahuaca, ένα απόγευμα μας πλησίασε ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν τέσσερεις αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Αναζητούσαν πληροφορίες για μια εξαφανισμένη προβατίνα! Φαίνεται πως είναι και στην Αργεντινή περιζήτητες οι προβατίνες!

Η γραφική κωμόπολη της Humahuaca, μας μάγεψε με τα καλντερίμια της και τη συμπαθητική πλατεία της, που σφύζει από ζωή.

Ήταν ώρα να ξεφύγουμε, για λίγο, από τα υψίπεδα των Άνδεων… Για να φτάσουμε στα πεδινά, επιλέξαμε μια διαδρομή διακοσίων χιλιομέτρων σε στενούς, απότομους χωματόδρομους και υψόμετρο που έφτανε τα 4.700 μέτρα! Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής το οδήγησα με πρώτη ταχύτητα και μέχρι σήμερα παραμένει μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές που έχω οδηγήσει στη ζωή μου! Ο Ηλίας, αντιθέτως, απόλαυσε πολύ την ίδια διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα του. Φτάνοντας στα τροπικά, μας έκαναν ανελέητη επίθεση κάποια μικροσκοπικά έντομα, που εδώ τα λεν χεχένες. Μας ήπιαν το αίμα, κυριολεκτικά! Γεμίσαμε πληγές και ήμασταν παντού πρησμένοι! Αν και φορούσαμε μακριά ρούχα, μας τσίμπησαν όπου είχαμε ακάλυπτο δέρμα, ακόμα και στον λαιμό! Το χειρότερο είναι πως σ’ αυτές τις περιοχές τα έντομα αυτά μεταφέρουν τον δάγκειο πυρετό, αλλά ευτυχώς δεν κολλήσαμε.

Ο Ηλίας έκανε μια διήμερη διαδρομή με το καγιάκ του στον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén!

Τις επόμενες δυο μέρες, ο Ηλίας κατέβηκε με το καγιάκ του τον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén. Μόλις επέστρεψε, ξεκινήσαμε για τη Salta, την πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Το κέντρο της πόλης είναι ιδιαίτερα γραφικό, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα. Η Salta είναι διάσημη για τις peñas της, κέντρα διασκέδασης με ζωντανή, παραδοσιακή μουσική, χορούς και φαγητό. Περάσαμε δυο μέρες στην πόλη κι έπειτα αναχωρήσαμε για το Cafayate.

Η Salta είναι μια πόλη ιδιαίτερα γραφική, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα.

Η διαδρομή από τη Salta έως το Cafayate ήταν από τις πιο μαγικές που είχαμε κάνει στο ταξίδι μέχρι στιγμής! Κοκκινωπά πετρώματα σε σουρεαλιστικούς σχηματισμούς κυριαρχούσαν στο τοπίο. Η περιοχή είναι ηφαιστειογενής, ενώ διαθέτει και πολλούς αμπελώνες. Επισκεφτήκαμε έναν από αυτούς, όπου κάναμε γευσιγνωσία κρασιών και τυριών. Στο Cafayate παρακολουθήσαμε τους εορτασμούς στη μνήμη του εθνικού ήρωα General Martín Miguel de Güemes, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της χώρας, και ειδικά της Βορειοδυτικής Αργεντινής, από τους Ισπανούς. Η γιορτή περιλάμβανε στολισμένα άλογα, παραδοσιακούς χορούς, τοπική μουσική chacarera, παρελάσεις, ομιλίες και μια πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η περιπλάνησή μας στα πεδινά και κινήσαμε ξανά για… τι άλλο; Τα υψίπεδα των Άνδεων και πάλι!

Η αγαπητή μας μουσική chacarera θεωρείται η μουσική των αγροτικών επαρχιών της Βόρειας Αργεντινής.

Αυτό είναι το έβδομο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή: