mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

After driving our vehicles up to an elevation of 4,850 metres (15,912 ft), we crossed back into Argentina via the Paso de Jama, high in the Andes, to explore the northern part of the country, which we had saved for last. We had now entered the province of Jujuy, a region strikingly different from the rest of Argentina we had visited. Our first stop was the picturesque village of Susques, perched at 3,600 metres (11,811 ft) above sea level, built with traditional materials and techniques. The village square featured a beautiful church, and the landscapes and settlements here bore a strong resemblance to those of neighbouring Chile, which we had explored earlier.

This is the church of the Andean village of Susques, at 3,600 metres (11,811 ft) above sea level.

On the way to Purmamarca, we passed through the vast Salinas Grandes salt flats, where the salt in some areas exceeds half a metre (1.6 ft) in thickness! These were the largest salt flats we had ever seen. The surrounding area was utterly desolate, with no trace of human presence for hundreds of kilometres. However, there were plenty of llamas and alpacas, much to my delight! After a long drive, cacti began to appear, bringing joy to Cactakis and me, as it meant we had left the extreme altitudes behind… for a while at least!

The expansive Salinas Grandes salt flats feature salt deposits up to half a metre (1.6 ft) deep!

The landscapes near Purmamarca, our next destination, were magical! The surrounding mountains were multicolored, and the vegetation had started to thicken. As we arrived in Purmamarca, our eyes were drawn to the Cerro de los Siete Colores (Hill of Seven Colours), which loomed over the town. We would encounter many such mountains later in our journey. Purmamarca, though quite touristy, is a stunning town in an incredible location, surrounded by colorful hills and mountains. The town’s colours harmonise beautifully with nature, and its architecture is a lovely blend of indigenous and colonial influences. The most fascinating attraction in Purmamarca is undoubtedly the large open-air craft market, filled with colourful textiles, countless items woven from llama and alpaca wool, herbs, wood carvings, food, and more! It was the perfect opportunity to buy a traditional indigenous textile.

This is the mountain town of Purmamarca, with the Hill of Seven Colours towering above it.

Next, we headed to the Humahuaca Gorge. Before reaching the town of Humahuaca, we made a stop in Tilcara, where I made a significant discovery… While wandering around to find the starting point of a hike through the gorge, I spotted a sign that read: “Caravana de Llamas”! Naturally, I had to learn more… I discovered a small farm with llamas, alpacas, and hybrids of the two, where visitors could meet, feed, and take walks with them! My excitement skyrocketed, and I immediately arranged to visit the next day for a meet-and-greet and a walk with the llamas! One llama in particular caught my attention—Misky, who was exceptionally well-fed and fluffy! Tilcara also has a historic fortress, built in the 11^th century AD, predating the Inca era. It seemed interesting, but my mind was elsewhere…

Exploring the waterfalls in the Garganta del Diablo (Devil’s Throat) Gorge!

The next day, I woke up early, brimming with excitement, and arrived at the farm just before our scheduled time. The guide first told us about the llamas, their origins, their migratory history, their significance to pre-Columbian cultures, and their characteristics and personalities. For the walk, he asked us to choose the llama we wanted to accompany us. Naturally, I chose Misky, whom I had singled out the day before! The guide told me his name means “tasty” in the local Quechua language. He’s a mix of llama and alpaca and is very well-behaved! I fell head over heels for Misky and still think about him daily! During the walk, he wasn’t the most ideal companion, as he was constantly distracted by food, so I had to keep pulling him away from what he was munching on to keep moving. It was a magical experience—I petted him constantly, and I think he liked me a little too, even though I probably annoyed him! When we returned to the farm, the guide gave us corn to feed the llamas, and it turned into a grand feast! Since then, I always carry corn with me to feed the llamas we encounter on our journey.

In Tilcara, I met the adorable Misky, a llama with whom I hiked through the surrounding mountains!

Before leaving Tilcara and Misky behind, we stopped by the town’s market for supplies. It was probably the first purely indigenous food market we had visited so far. It had all kinds of foodstuff, many of which we had never seen before! Our next stop was the charming little village of Uquía, where we admired the beautiful traditional church with its clay roof and cactus wood beams.

This is the traditional church of Uquía, with its clay roof and cactus wood beams.

Humahuaca welcomed us with vibrant colours and lively energy! As the most important and largest town in the namesake gorge, it has a fair amount of tourism, but a relaxed atmosphere. We wandered through its narrow streets, visited the Monument of Independence, sampled local specialties, and listened to live traditional music. We used Humahuaca as a base to explore other parts of the gorge, such as the remote village of Iruya and the Serranía de Hornocal, the multicoloured mountain with fourteen hues! Where we camped, just outside Humahuaca, one afternoon a car approached us carrying four plain-clothed police officers. They were looking for information about a missing sheep! It seems even in Argentina, sheep are in high demand!

The picturesque town of Humahuaca enchanted us with its cobblestone streets and lively square.

It was time to escape the Andean highlands… for a while at least. To reach the lowlands, we chose a 200-kilometre (124 miles) route along narrow, steep dirt roads, reaching elevations of up to 4,700 metres (15,420 ft)! I drove most of the route in first gear, and to this day, it remains one of the most challenging drives of my life! Elias, on the other hand, thoroughly enjoyed the same route on his motorcycle. As we reached the tropics, we were relentlessly attacked by tiny insects called jejenes. They literally drank our blood! We were covered in bites and swollen everywhere! Even though we wore long clothing, they bit us wherever our skin was exposed, even on our necks! The worst part is that in these areas, these insects can carry dengue fever, but thankfully, we didn’t catch it.

Elias embarked on a two-day kayaking trip down his first subtropical river, the Río Lavayén!

Over the next two days, Elias kayaked down his first subtropical river, the Río Lavayén. Once he returned, we set off for Salta, the capital of the namesake province. The city center is particularly picturesque, with exceptional colonial architecture and a strong cultural and gastronomic identity. Salta is famous for its peñas, entertainment venues with live traditional music, dancing, and food. We spent two days in the city and then departed for Cafayate.

Salta is an exceptionally picturesque city, with stunning colonial architecture and a vibrant cultural and gastronomic identity.

The drive from Salta to Cafayate was one of the most magical we had experienced on our journey so far! Surreal red rock formations dominated the landscape. The region is volcanic and also home to many vineyards. We visited one of them, where we enjoyed a wine and cheese tasting. In Cafayate, we witnessed the celebrations honouring the national hero General Martín Miguel de Güemes, who fought for Argentina’s independence, particularly in the Northwest. The festivities included decorated horses, traditional dances, chacarera music, parades, speeches, and a very joyful atmosphere. This marked the end of our exploration of the lowlands, and we set off once again for… where else? The Andean highlands!

Our favorite local music, the chacarera, is considered the music of the rural provinces of Northern Argentina.

This is the seventh episode of our documentary about our adventures in Argentina (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Αφού ανεβήκαμε με τα οχήματά μας μέχρι τα 4.850 μέτρα υψόμετρο, περάσαμε ξανά στην Αργεντινή μέσω του Paso de Jama, που βρίσκεται ψηλά στις Άνδεις, προκειμένου να εξερευνήσουμε το βόρειο κομμάτι της Αργεντινής, το οποίο είχαμε αφήσει για το τέλος. Είχαμε μπει πλέον στην επαρχία Jujuy, η οποία διαφέρει πολύ από την υπόλοιπη Αργεντινή που είχαμε επισκεφτεί. Πρώτη μας στάση ήταν το γραφικό χωριό Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων, χτισμένο με παραδοσιακά υλικά και τεχνοτροπίες. Είχε και μια πολύ όμορφη εκκλησία στην πλατεία. Τα τοπία και οι οικισμοί εδώ έμοιαζαν πολύ με αυτά της γειτονικής Χιλής, που είχαμε επισκεφτεί νωρίτερα.

Αυτός είναι ο ναός του ορεινού χωριού των Άνδεων, Susques, σε υψόμετρο 3.600 μέτρων.

Στον δρόμο προς την Purmamarca, περάσαμε από τις αχανείς αλυκές Salinas Grandes, όπου το αλάτι σε ορισμένα σημεία ξεπερνά το μισό μέτρο πάχος! Μέχρι στιγμής, ήταν οι πιο μεγάλες αλυκές που είχαμε δει ποτέ! Η περιοχή τριγύρω ήταν τελείως ερημική και για εκατοντάδες χιλιόμετρα δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Υπήρχαν, όμως, αρκετά λάμα και αλπάκα, προς μεγάλη μου ικανοποίηση! Μετά από αρκετό δρόμο, έκαναν την εμφάνιση τους και οι κάκτοι, προς μεγάλη χαρά του Κακτάκη, αλλά και δική μου, καθώς αυτό σήμαινε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας τα πολύ μεγάλα υψόμετρα… για λίγο!

Οι αχανείς αλυκές Salinas Grandes, έχουν στο έδαφός τους αλάτι, που φτάνει μέχρι και το μισό μέτρο βάθος!

Τα τοπία κοντά στην Purmamarca, τον επόμενο προορισμό μας, ήταν μαγικά! Τα βουνά τριγύρω ήταν πολύχρωμα και η βλάστηση είχε πλέον αρχίσει να πυκνώνει. Φτάνοντας στην Purmamarca, τη ματιά μας τράβηξε το Cerro de los Siete Colores, το «Βουνό των Εφτά Χρωμάτων», δηλαδή, που δέσποζε πάνω από την κωμόπολη! Θα συναντούσαμε πολλά τέτοια βουνά στη μετέπειτα πορεία μας. Η Purmamarca, αν και αρκετά τουριστική, είναι πανέμορφη κωμόπολη και σε εκπληκτική τοποθεσία, περιτριγυρισμένη από χρωματιστούς λόφους και βουνά. Τα χρώματα της κωμόπολης δένουν αρμονικά με αυτά της φύσης, ενώ η αρχιτεκτονική είναι ένα όμορφο μείγμα με στοιχεία από τους ιθαγενείς κυρίως, αλλά και από τους αποικιοκράτες. Το πιο ενδιαφέρον αξιοθέατο της Purmamarca είναι αναμφισβήτητα η μεγάλη, υπαίθρια αγορά με χειροτεχνίες. Ήταν γεμάτη πολύχρωμα υφάσματα, αμέτρητα πλεκτά από μαλλί λάμα και αλπάκα, βότανα, ξυλόγλυπτα, φαγητά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Ήταν ευκαιρία ν’ αγοράσω ένα παραδοσιακό ριχτάρι των ιθαγενών.

Αυτή είναι η ορεινή Purmamarca, με το Βουνό των Εφτά Χρωμάτων να δεσπόζει πάνω από την κωμόπολη!

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το Φαράγγι της Humahuaca. Πριν φτάσουμε, όμως, στην ομώνυμη κωμόπολη, κάναμε μια στάση στην Tilcara, όπου έκανα μια πολύ σημαντική ανακάλυψη… Καθώς περιπλανιόμασταν, για να βρούμε το σημείο απ’ όπου ξεκινά μια πεζοπορία στο φαράγγι, εντόπισα μια πινακίδα με την επιγραφή: “Caravana de Llamas”! Φυσικά, έπρεπε να μάθω περισσότερα… Έτσι ανακάλυψα ότι υπήρχε μια μικρή φάρμα με λάμα, αλπάκα και μίξεις των δύο, όπου μπορεί κανείς να τα γνωρίσει, να τα ταΐσει και να κάνει βόλτες μαζί τους! Ο ενθουσιασμός μου χτύπησε κόκκινο και κανόνισα επιτόπου να πάω την επόμενη μέρα για γνωριμία και βόλτα μαζί τους! Ένα συγκεκριμένο λάμα μου τράβηξε την προσοχή, ο Μίσκη, καθώς ήταν ιδιαίτερα καλοθρεμμένος και γούνινος! Η Tilcara έχει, επίσης, ένα ιστορικό φρούριο, το οποίο χτίστηκε τον 11^ο αιώνα μ.Χ., πριν την εποχή των Ίνκας, δηλαδή. Ενδιαφέρον φαινόταν, όμως το μυαλό μου βρισκόταν αλλού…

Εξερευνώντας τους καταρράκτες στο Φαράγγι Garganta del Diablo!

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα πολύ νωρίς από τον ενθουσιασμό μου και φτάσαμε στη φάρμα λίγο πριν την ώρα μας. Ο ξεναγός αρχικά μας μίλησε για τα λάμα, την καταγωγή τους, τη μεταναστευτική τους ιστορία, τη σημασία τους για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς, τα χαρακτηριστικά και τον χαρακτήρα τους. Για τη βόλτα, μας είπε να επιλέξουμε το λάμα που θέλαμε να μας συνοδεύσει. Εγώ, φυσικά, διάλεξα τον Μίσκη, που είχα ξεχωρίσει την προηγούμενη μέρα! Ο ξεναγός μου είπε πως τ’ όνομά του σημαίνει «νόστιμος» στην τοπική γλώσσα quechua των ιθαγενών. Είναι μια μίξη λάμα με αλπάκα και είναι πολύ καλό παιδί! Τον Μίσκη τον ερωτεύτηκα παράφορα και τον σκέφτομαι ακόμα καθημερινά! Στη βόλτα δεν ήταν ο πιο ιδανικός σύντροφος, καθώς είχε συνέχεια το μυαλό του στο φαγητό κι έτσι έπρεπε να τον τραβώ από αυτά που μασουλούσε, προκειμένου να προχωρήσουμε. Ήταν μια μαγευτική εμπειρία, τον χάιδευα συνέχεια και νομίζω ότι με συμπάθησε κι αυτός λιγάκι, αν και τον κάτσιασα, μάλλον! Μόλις επιστρέψαμε στη φάρμα, ο ξεναγός μας έδωσε καλαμπόκι, για να ταΐσουμε τα λάμα κι εκεί έγινε γλέντι μεγάλο! Έκτοτε πάντα κουβαλώ μαζί μου καλαμπόκι, για τα λάμα που συναντάμε στον δρόμο μας.

Στην Tilcara γνώρισα τον αξιολάτρευτο Μίσκη, ένα λάμα με το οποίο έκανα βόλτα στα γύρω βουνά!

Πριν αφήσουμε πίσω μας την Tilcara και τον Μίσκη, περάσαμε από την αγορά της κωμόπολης, για προμήθειες. Ήταν, μάλλον, η πρώτη αμιγώς ιθαγενική αγορά τροφίμων, που είχαμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Είχε όλων των ειδών τα τρόφιμα, πολλά από τα οποία δεν τα είχαμε ξαναδεί! Η επόμενή μας στάση ήταν στο γραφικό χωριουδάκι Uquía, όπου θαυμάσαμε τον όμορφο, παραδοσιακό ναό με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων.

Αυτός είναι ο παραδοσιακός ναός της Uquía με τη στέγη από πηλό και τα δοκάρια από κορμούς κάκτων!

Η Humahuaca μας υποδέχτηκε πολύχρωμη και ζωντανή! Ως η σημαντικότερη και μεγαλύτερη κωμόπολη του ομώνυμου φαραγγιού, έχει αρκετό τουρισμό, αλλά χαλαρή ατμόσφαιρα. Περιπλανηθήκαμε στα στενά της, επισκεφτήκαμε το Μνημείο της Ανεξαρτησίας, δοκιμάσαμε τοπικές σπεσιαλιτέ και ακούσαμε ζωντανή, παραδοσιακή μουσική. Χρησιμοποιήσαμε την Humahuaca ως ορμητήριο, απ’ όπου εκδράμαμε σε άλλα μέρη του φαραγγιού, όπως το απομακρυσμένο χωριό Iruya και το Serranía de Hornocal, το πολύχρωμο βουνό με τα δεκατέσσερα χρώματα! Εκεί που κατασκηνώναμε, λίγο έξω από την Humahuaca, ένα απόγευμα μας πλησίασε ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν τέσσερεις αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Αναζητούσαν πληροφορίες για μια εξαφανισμένη προβατίνα! Φαίνεται πως είναι και στην Αργεντινή περιζήτητες οι προβατίνες!

Η γραφική κωμόπολη της Humahuaca, μας μάγεψε με τα καλντερίμια της και τη συμπαθητική πλατεία της, που σφύζει από ζωή.

Ήταν ώρα να ξεφύγουμε, για λίγο, από τα υψίπεδα των Άνδεων… Για να φτάσουμε στα πεδινά, επιλέξαμε μια διαδρομή διακοσίων χιλιομέτρων σε στενούς, απότομους χωματόδρομους και υψόμετρο που έφτανε τα 4.700 μέτρα! Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής το οδήγησα με πρώτη ταχύτητα και μέχρι σήμερα παραμένει μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές που έχω οδηγήσει στη ζωή μου! Ο Ηλίας, αντιθέτως, απόλαυσε πολύ την ίδια διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα του. Φτάνοντας στα τροπικά, μας έκαναν ανελέητη επίθεση κάποια μικροσκοπικά έντομα, που εδώ τα λεν χεχένες. Μας ήπιαν το αίμα, κυριολεκτικά! Γεμίσαμε πληγές και ήμασταν παντού πρησμένοι! Αν και φορούσαμε μακριά ρούχα, μας τσίμπησαν όπου είχαμε ακάλυπτο δέρμα, ακόμα και στον λαιμό! Το χειρότερο είναι πως σ’ αυτές τις περιοχές τα έντομα αυτά μεταφέρουν τον δάγκειο πυρετό, αλλά ευτυχώς δεν κολλήσαμε.

Ο Ηλίας έκανε μια διήμερη διαδρομή με το καγιάκ του στον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén!

Τις επόμενες δυο μέρες, ο Ηλίας κατέβηκε με το καγιάκ του τον πρώτο του υποτροπικό ποταμό, τον Río Lavayén. Μόλις επέστρεψε, ξεκινήσαμε για τη Salta, την πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Το κέντρο της πόλης είναι ιδιαίτερα γραφικό, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα. Η Salta είναι διάσημη για τις peñas της, κέντρα διασκέδασης με ζωντανή, παραδοσιακή μουσική, χορούς και φαγητό. Περάσαμε δυο μέρες στην πόλη κι έπειτα αναχωρήσαμε για το Cafayate.

Η Salta είναι μια πόλη ιδιαίτερα γραφική, με εξαιρετική, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, ενώ έχει μια έντονη πολιτιστική και γαστριμαργική ταυτότητα.

Η διαδρομή από τη Salta έως το Cafayate ήταν από τις πιο μαγικές που είχαμε κάνει στο ταξίδι μέχρι στιγμής! Κοκκινωπά πετρώματα σε σουρεαλιστικούς σχηματισμούς κυριαρχούσαν στο τοπίο. Η περιοχή είναι ηφαιστειογενής, ενώ διαθέτει και πολλούς αμπελώνες. Επισκεφτήκαμε έναν από αυτούς, όπου κάναμε γευσιγνωσία κρασιών και τυριών. Στο Cafayate παρακολουθήσαμε τους εορτασμούς στη μνήμη του εθνικού ήρωα General Martín Miguel de Güemes, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της χώρας, και ειδικά της Βορειοδυτικής Αργεντινής, από τους Ισπανούς. Η γιορτή περιλάμβανε στολισμένα άλογα, παραδοσιακούς χορούς, τοπική μουσική chacarera, παρελάσεις, ομιλίες και μια πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η περιπλάνησή μας στα πεδινά και κινήσαμε ξανά για… τι άλλο; Τα υψίπεδα των Άνδεων και πάλι!

Η αγαπητή μας μουσική chacarera θεωρείται η μουσική των αγροτικών επαρχιών της Βόρειας Αργεντινής.

Αυτό είναι το έβδομο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στην Αργεντινή: