Χιλή: Από την Παταγονία στην Έρημο Ατακάμα!
mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!
Στην επόμενη στάση μας μετά το Αρχιπέλαγος Chiloé, με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη… Η Valdivia είναι μια πόλη χτισμένη πάνω σε συμβολή ποταμών, όπου βρέχει συνέχεια! Επειδή, όμως, βρίσκεται και πολύ κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, έχει μόνιμες επισκέψεις από τ’ αγαπητά μου θαλάσσια λιοντάρια! Το στέκι τους είναι, φυσικά, η ψαραγορά της πόλης. Ανεβαίνουν πάνω και προσπαθούν να κλέψουν ψάρια! Ως αποτέλεσμα, οι καβγάδες μεταξύ τους, αλλά και με τους ιχθυοπώλες, είναι καθημερινό φαινόμενο κι εξαιρετικά κωμικοί! Πέρασα αρκετή ώρα να χαζεύω τα καμώματά τους, αλλά δεν τόλμησα να τα χαϊδέψω…

Τα θαλάσσια λιοντάρια είναι οι πιο τακτικοί πελάτες της ψαραγοράς στη Valdivia και μάλιστα, τρώνε δωρεάν!
Στον δρόμο προς τον βορρά, επισκεφτήκαμε αρκετές λίμνες. Η αγαπημένη μου ήταν η Λίμνη Corazón (καρδιά), λόγω του σχήματός της. Η Χιλή, χάρη στην τοποθεσία της, δέχεται πάρα πολλή βροχή, οπότε είναι καταπράσινη με άπειρα νερά παντού! Ως λάτρης των θερμών πηγών, είχα ήδη εντοπίσει κάποιες, που μ’ ενδιέφερε πολύ να γνωρίσω. Οι Termas Geométricas βρίσκονται στο Panguipulli και είναι οργανωμένες. Το εισιτήριο δεν είναι φθηνό (στα 48 ευρώ), αλλά για ένα λάτρη, σίγουρα αξίζει! Οι υπαίθριες εγκαταστάσεις είναι στενές και ανηφορικές, με κυρίαρχα υλικά το ξύλο και την πέτρα και χρώμα το κόκκινο, πνιγμένες στις γιγάντιες φτέρες. Υπάρχουν πάνω από δέκα πισίνες, με θερμοκρασίες που φτάνουν μέχρι τους 45 βαθμούς Κελσίου! Κάπως έτσι ανακάλυψα πως η ιδανική θερμοκρασία νερού για ’μένα είναι οι 43 βαθμοί. Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα βουτώντας σε διαφορετικές πισίνες, μέσα στη βροχή. Μουλιασμένη και χαρούμενη, γύρισα στο βανάκι, όπου με περίμενε ο Ηλίας, για να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Τις επόμενες μέρες θα χωριζόμασταν για λίγο, καθώς ο Ηλίας ήθελε να κάνει μια πολύ απαιτητική πεζοπορία στο Ηφαίστειο Quetrupillán. Ο καιρός ήταν ζόρικος, οπότε προτίμησα να μην τον ακολουθήσω και να πάω για διακοπές στο κοσμοπολίτικο θέρετρο Pucón, το οποίο είχε εντυπωσιακή θέα στο Ηφαίστειο Villarrica, που έβγαζε καπνούς και το βράδυ γινόταν κόκκινο! Η πόλη ήταν αρκετά όμορφη, όμως δεν πρόλαβα να την απολαύσω, αφού ο Ηλίας με κάλεσε την επόμενη μέρα το πρωί για βοήθεια… Είχε πέσει σε τρομερή ανεμοθύελλα και δεν μπορούσε να συνεχίσει! Έτσι επέστρεψε στην αφετηρία της πεζοπορίας, απ’ όπου τον περισυνέλεξα. Η διάσωσή του στέφθηκε μ’ επιτυχία κι επιστρέψαμε μαζί στο Pucón, όπου και γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου με πολύ φαγητό, φυσικά!
Μετά από μερικές μέρες στον δρόμο, φτάσαμε στο Santiago, την πρωτεύουσα της Χιλής. Είχαμε αρκετές δουλειές να κάνουμε και αρκετά μέρη να δούμε. Αν και τεράστιο, εκ πρώτης όψεως, το Santiago μου άρεσε αρκετά. Μέχρι να φτάσουμε στο μέρος όπου θα διανυκτερεύαμε τα επόμενα βράδια, περάσαμε από διάφορα σημεία της πόλης. Είδαμε όμορφους λόφους, παλιά κτίρια με graffiti, πλατείες, πάρκα και πολύ κόσμο. Σταθμεύσαμε το βανάκι κάτω από ένα λόφο, σε μια ήσυχη, μεγαλοαστική γειτονιά. Από το ορμητήριό μας αυτό, οργώναμε την πόλη με τον Κακτάκη, αλλά και με τα πόδια. Ο Ηλίας επιδόθηκε στο κυνήγι ανταλλακτικών και συνεργείων, ενώ εγώ τριγυρνούσα στην πόλη, για να τη γνωρίσω καλύτερα. Στο Santiago μένει και μια γνωστή μου, η Valentina, που είχα γνωρίσει παλαιότερα στην Ελλάδα μέσω του Couchsurfing. Κανονίσαμε να συναντηθούμε, να φάμε, να μιλήσουμε και να μας δείξει την πόλη της. Συναντηθήκαμε και με τον Βασίλη, έναν Έλληνα, ο οποίος ζει εκεί και τον είχαμε πρωτογνωρίσει στην Παταγονία!
Το Santiago είναι γεμάτο μουσεία, αξιοθέατα, νόστιμα φαγητά και τις Άνδεις να δεσπόζουν στο τοπίο, όταν σηκώνει κανείς το βλέμμα του! Ξεχωρίσαμε το Μουσείο για τη Μνήμη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Museo de la Memoria y los Derechos Humanos), το οποίο πραγματεύεται τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Τα εκθέματα και οι πληροφορίες ήταν πραγματικά σοκαριστικά και εξιστορημένα με εξαιρετικό και συνάμα ανατριχιαστικό τρόπο. Καθώς είχα εργαστεί για χρόνια στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό το μουσείο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ’μένα και μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο του είδους του, που έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Μια επίσκεψη που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε σύντομα, ήταν και στην οικία La Chascona. Την είχε χτίσει ο νομπελίστας, Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda, σαν ερωτική φωλιά, για να στεγάσει τον δεσμό του με την Matilde Urrutia. Η La Chascona είναι χτισμένη με αρκετά αντισυμβατική αρχιτεκτονική και διακοσμημένη με μια πληθώρα αντικειμένων από τα πολλά ταξίδια του Neruda. Παρότι φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους, όλα μαζί φτιάχνουν μια πολύ όμορφη εικόνα και ατμόσφαιρα. Αν ζούσε ακόμα ο Neruda, θα του ζητούσα να διακοσμήσει το σπίτι μου!

Υπολογίζεται ότι σχεδόν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι απήχθησαν, βασανίστηκαν φρικτά, εκτελέστηκαν κι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.
Καθώς το Santiago είναι μια αρκετά πλούσια και πολυεθνική, για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής, μητρόπολη, βρήκα τα αγαπημένα μου και πεντανόστιμα, νεπαλέζικα momos, ενώ πετύχαμε και φεστιβάλ κρασιού. Τυχαία ανακάλυψα τα café con piernas, καφετέριες με ημίγυμνες κοπέλες, που λειτουργούν τα πρωινά και μπορεί να πάει κανείς να πιει τον καφέ του και να πει τον πόνο του στις συμπονετικές αυτές κοπέλες! Μείναμε, περίπου, μια βδομάδα στο Santiago, κάναμε τις επισκευές που έπρεπε και βρήκαμε τ’ ανταλλακτικά που χρειαζόμασταν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε προς τον βορρά.

Η οικία La Chascona του νομπελίστα, Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda ήταν ιδιαίτερα εκκεντρική, αλλά καλαίσθητη.
Ένας Γάλλος, φίλος του Ηλία, ο Noel, με τον οποίο είχε πρωτογνωριστεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αφρική, έτυχε να βρίσκεται στη Χιλή εκείνη την περίοδο, οπότε κανονίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για δυο μέρες. Πρώτα, όμως, κάναμε μια στάση στην κωμόπολη Santa Maria, όπου είχα εντοπίσει ένα εκτροφείο σκυλιών Malamute Αλάσκας. Έχω πάθος με τη συγκεκριμένη ράτσα και η επίσκεψη στο εκτροφείο ήταν ονειρική! Έλαβα τόση αγάπη από τα λατρεμένα μου σκυλιά, που με συντρόφευε για καιρό! Την επόμενη μέρα, φτάσαμε στο Valparaíso, οπού συναντηθήκαμε με τον Noel και οργώσαμε την πόλη με τα πόδια.
Το Valparaíso είναι μια πολύ ιδιαίτερη κι ενδιαφέρουσα πόλη. Καταρχάς είναι χτισμένη σε απότομους λόφους, οπότε είναι γεμάτη τελεφερίκ, που εξυπηρετούν τον κόσμο. Τα περισσότερα από αυτά είναι πολύ παλιά, κάτι που δίνει έναν αέρα Belle Époque στην πόλη. Η μορφολογία του Valparaíso προσφέρει στον επισκέπτη μαγευτικές, πανοραμικές εικόνες, με λόφους και ωκεανό. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα αμέτρητα graffiti, που σκεπάζουν ολόκληρα κτίρια. Τα σχέδια και τα χρώματα είναι πανέμορφα και μπορεί κανείς να περάσει μέρες θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντάς τα. Επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο της πόλης, το οποίο είναι, επίσης, πολύ όμορφο, καθώς και την οικία La Sebastiana του Neruda. Η εν λόγω οικία είναι αρκετά διαφορετική από τη La Chascona στο Santiago, καθώς απαρτίζεται από ένα μόνο κτίριο, το οποίο χτίστηκε έτσι, ώστε να θυμίζει καράβι, αφού ο Neruda λάτρευε τη θάλασσα. Η εσωτερική διακόσμηση, επίσης, έχει ξεκάθαρα τη σφραγίδα του Neruda.

Τα παλιά αυτά τελεφερίκ, που ανεβοκατεβάζουν τον κόσμο στους λόφους του Valparaíso, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης.
Την επόμενη μέρα κινηθήκαμε παραλιακά, για να εξερευνήσουμε μερικά παραθαλάσσια χωριά και θέρετρα, που είχαμε ακούσει ότι είναι όμορφα. Η πρώτη μας στάση ήταν στη Viña del Mar, η οποία είναι διάσημη για το surfing. Εκεί, αλλά και στις γειτονικές κωμοπόλεις, υπάρχουν αμέτρητες πολυκατοικίες, όπου διατηρούν τα εξοχικά τους διαμερίσματα οι πρωτευουσιάνοι. Δε μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, για να είμαστε ειλικρινείς. Το γραφικό Horcón, ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία, μας άρεσε πολύ περισσότερο! Εκεί αποχαιρετιστήκαμε με τον Noel, αφού φάγαμε εμπανάδας και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Το Horcón είναι ένα γραφικό, παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία!
Υπήρχαν αρκετά αξιοθέατα στην πορεία μας, οπότε σταματήσαμε στη Valle del Encanto, η οποία είναι πνιγμένη στους κάκτους! Εκεί θαυμάσαμε τις ενδιαφέρουσες βραχογραφίες, που χάρασσαν οι ιθαγενείς επί πολλούς αιώνες. Οι ιθαγενείς είχαν, επίσης, διάφορες μεθόδους να παρατηρούν τ’ αστέρια, με βάση τα οποία γίνονταν οι τελετές τους. Ο δρόμος, μετά από μερικές μέρες, μας έβγαλε στην Έρημο Ατακάμα, σημαντικό ορόσημο του ταξιδιού μας και πεδίο βαθιάς εξερεύνησης…
Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή: