mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Μόλις μπήκαμε στη Χιλή, κάναμε την πρώτη μας στάση στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike. Το εν λόγω πάρκο έχει πολλά ανενεργά ηφαίστεια κι εντυπωσιακούς σχηματισμούς με ευφάνταστες ονομασίες, όπως «Το Σπίτι του Διαβόλου». Έχει και σπηλιές με αρκετές πληροφορίες για την καθημερινότητά των ιθαγενών, που ζούσαν εκεί τα παλιά τα χρόνια. Εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή τους έπαιζαν τα αγαπημένα μου γκουανάκο! Μείναμε ένα βράδυ στο Pali Aike κι ύστερα συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Punta Arenas, ώστε να βρούμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν επειγόντως για το βανάκι!

Τα γκουανάκο, που μας υποδέχτηκαν στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike!

Οδηγώντας δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, λίγο πριν την Punta Arenas, σταματήσαμε στην εγκαταλειμμένη Φάρμα San Gregorio. Η συγκεκριμένη φάρμα ιδρύθηκε το 1876 κι έχει ιστορική σημασία, καθώς ήταν η πρώτη τέτοια φάρμα στην περιοχή. Εκεί εξέτρεφαν δεκάδες χιλιάδες πρόβατα, λόγω της αυξημένης ζήτησης για μαλλί την εποχή εκείνη. Η εικόνα της Punta Arenas μας θύμισε ότι είχαμε μήνες να συναντήσουμε μεγάλη πόλη˙ είναι εξάλλου η μεγαλύτερη στα Στενά του Μαγγελάνου. Μετά από πολύ ψάξιμο στην τεράστια αφορολόγητη ζώνη της πόλης, εντοπίσαμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν, οπότε «ντύσαμε» τον Δον Ρούφο όπως του αρμόζει. Επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία, όπου μάθαμε πολλές κι ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους ιθαγενείς της περιοχής πριν και μετά την άφιξη των Ευρωπαίων. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ικανότητα διαβίωσής τους σε τόσο αφιλόξενο περιβάλλον. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι, όταν βρισκόμασταν εκεί, έκανε πολύ κρύο και είχε τρομερό αέρα! Όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, τον χειμώνα χιονίζει, αλλά ο αέρας κόβει.

Η εγκαταλειμμένη φάρμα San Gregorio, την εποχή που η ζήτηση για μαλλί ήταν τεράστια, εξέτρεφε έως και 122.000 πρόβατα!

Μετά από τρεις μέρες στην Punta Arenas, αποφασίσαμε να εκδράμουμε έως το νοτιότερο σημείο που φτάνει ο δρόμος στην ηπειρωτική Αμερική! Οδηγώντας πάλι δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, περάσαμε από νεκροταφείο σκύλων και άλλα ενδιαφέροντα σημεία μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Παρκάραμε στο τέλος του δρόμου και ξεκινήσαμε μια σύντομη πεζοπορία μέχρι τον Φάρο San Isidro, που είναι ο νοτιότερος μεγάλος φάρος της ηπειρωτικής Αμερικής. Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός, αλλά σε τέτοια γεωγραφικά πλάτη δεν μπορούσαμε να έχουμε και μεγάλες απαιτήσεις. Το τοπίο, ωστόσο, μας αποζημίωσε πλήρως! Κατασκηνώσαμε πάνω στα Στενά του Μαγγελάνου και το επόμενο πρωί αντικρίσαμε σε κοντινή απόσταση μια μεγάπτερη φάλαινα! Επικρατούσε τέτοια ησυχία, που μπορούσαμε ακόμα και να την ακούσουμε!

Κατασκηνώνοντας στα Στενά του Μαγγελάνου, στον νοτιότερο δρόμο της ηπειρωτικής Αμερικής!

Αφού επισκεφτήκαμε και το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Αμερικής, σειρά είχε η νησιωτική Αμερική… Φορτώσαμε τα οχήματα και τους εαυτούς μας σε καράβι (ναυπηγημένο στην Ελλάδα!) από την Punta Arenas και δύο ώρες αργότερα κατεβαίναμε στο αδιάφορο Porvenir, στη Γη του Πυρός. Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν ιδιαίτερη και πραγματικά αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου! Τη Γη του Πυρός μοιράζονται η Χιλή και η Αργεντινή και είχαμε μόλις ξεκινήσει την εξερεύνηση του κομματιού της Χιλής.

Εξερευνώντας τη Γη του Πυρός!

Πρώτη μας στάση ήταν η Laguna de los Cisnes, για να δούμε τους στρωματόλιθους, οι οποίοι δημιουργούνται από μικροοργανισμούς, κυρίως κυανοβακτήρια, που πιθανολογείται ότι είναι οι πρώτοι οργανισμοί που εμφανίστηκαν στη Γη! Στρωματόλιθους συναντά κανείς μόνο σε δεκατέσσερα μέρη παγκοσμίως, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δούμε. Σειρά είχε μια αποικία βασιλικών πιγκουίνων, τους οποίους όμως δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε όσο τους μαγγελανικούς, που είχαμε επισκεφτεί λίγο καιρό νωρίτερα. Ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που τους βλέπαμε και μάθαμε πολλά για τη ζωή τους˙ ο Ηλίας τους τράβηξε και πολύ ωραίες φωτογραφίες!

Οι βασιλικοί πιγκουίνοι είναι σπάνιο θέαμα, αλλά τους συναντήσαμε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της Γης του Πυρός!

Την επόμενη μέρα, περάσαμε τα σύνορα από το ξεχασμένο Paso Bellavista, ίσως τα πιο εύκολα σύνορα που περάσαμε μέχρι τώρα! Έτσι ξαναμπήκαμε στην Αργεντινή. Μέχρι τώρα όλα ήταν τελείως έρημα. Το αργεντίνικο κομμάτι της Γης του Πυρός, όμως, είχε περισσότερη ζωή. Περάσαμε δύο βράδια στη Λίμνη Yehuin, η οποία μας εντυπωσίασε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού δεν είχε αέρα, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία! Οι άνεμοι στη Γη του Πυρός είναι τόσο θυελλώδεις, που τα δέντρα σε πολλά σημεία είναι μονίμως γερμένα!

Η Λίμνη Yehuin μας μάγεψε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού επικρατούσε νηνεμία, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία!

Βρισκόμασταν, πλέον, στην τελική ευθεία για τον βασικό προορισμό μας στη Γη του Πυρός, την Ushuaia, η οποία είναι ένα σημαντικό ορόσημο για τους ταξιδιώτες, αφού αποτελεί τη νοτιότερη πόλη του κόσμου! Στην Ushuaia είχαμε ραντεβού με την οικογένεια Τεμπερίδη της αποστολής “The World Offroad 2”, με τους οποίους ο Ηλίας είχε πρωτογνωριστεί στην Ασία πριν πολλά χρόνια. Ο Άκης και η Βούλα ταξίδευαν μ’ ένα φορτηγό Iveco, μαζί με την κόρη τους, Αναστασία, τα τελευταία έξι χρόνια. Όταν τους συναντήσαμε, ήταν αρκετά κοντά στην ολοκλήρωση του μεγάλου οδοιπορικού τους. Περάσαμε μια βδομάδα μαζί, κατά τη διάρκεια της οποία κάναμε όμορφες δραστηριότητες κι επισκεφτήκαμε αρκετά μέρη στο νότιο κομμάτι της Γης του Πυρός.

Η μεγάλη συνάντηση με την ομάδα της αποστολής “The World Offroad 2”!

Η Ushuaia έχει αρκετό ενδιαφέρον σαν πόλη. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, αν και κάπως τουριστικό, ενώ θυμίζει ευρωπαϊκό, χειμερινό θέρετρο. Από την Ushuaia φεύγουν και τα πλοία, που πηγαίνουν τουρίστες στην Ανταρκτική, οπότε το λιμάνι της είχε αρκετή κίνηση. Σημαντικό κομμάτι της πόλης είναι και η παλιά της φυλακή, η οποία είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και πλέον έχει μετατραπεί σε μουσείο. Στο παρελθόν, η Αργεντινή έστελνε κατάδικους και αντιφρονούντες στην Ushuaia, όπως έκανε η Μεγάλη Βρετανία στην Αυστραλία. Αφού εξερευνήσαμε την πόλη όλοι μαζί, κατευθυνθήκαμε προς ένα όμορφο σημείο με ποταμάκι και άλογα, 20 χιλιόμετρα έξω από την Ushuaia, για κατασκήνωση. Μείναμε εκεί δυο μέρες κι εξερευνούσαμε τη γύρω περιοχή. Εγώ πήγα για πεζοπορία με μια αγέλη από σκυλιά χάσκυ, που τον χειμώνα τραβούν έλκηθρα και πέρασα υπέροχα! Ο Ηλίας με τον Άκη πεζοπόρησαν μέχρι τη Λίμνη Esmeralda, που τους άρεσε πολύ!

Η πανέμορφη Λίμνη Esmeralda, στην οποία πεζοπόρησαν ο Άκης με τον Ηλία!

Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο! Οδηγώντας δίπλα στο Κανάλι Beagle αυτήν τη φορά, κατευθυνόμασταν προς τ’ ανατολικά. Είχε λιακάδα και τα τοπία ήταν πανέμορφα! Το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εμφανισιακά. Ήταν, όμως, ένα σημαντικό ορόσημο για όλους μας, που μας γέμισε με ένα αίσθημα εκπλήρωσης. Στη συνέχεια, περάσαμε δύο βραδιές κατασκηνώνοντας δίπλα σε όμορφα ποταμάκια, μαγειρεύοντας, παίζοντας επιτραπέζια και συζητώντας για ώρες για όλα εκείνα που ρυθμίζουν την παράξενη ζωή μας… Επιστρέφοντας, είδαμε μια νεκρή φάλαινα ξεβρασμένη στην ακτή. Επισκεφτήκαμε τη Φάρμα Harberton, η οποία ήταν η πρώτη φάρμα στη Γη του Πυρός. Την είχε ιδρύσει μια οικογένεια Άγγλων. Αν και περάσαμε αξέχαστες στιγμές, είχε έρθει η ώρα ν’ αποχαιρετήσουμε την παρέα μας. Αυτή είναι η μοίρα των οδοιπόρων… Καθένας παίρνει τον δρόμο του. Ο Άκης με τη Βούλα και την Αναστασία θα περνούσαν λίγες μέρες ακόμα στην Ushuaia, ενώ εμείς έπρεπε να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς τα βόρεια.

Εξερευνώντας όλοι μαζί τον νοτιότερο δρόμο του κόσμου!

Αφότου μπήκαμε ξανά στο χιλιανό κομμάτι της Γης του Πυρός, περάσαμε ένα βράδυ στο δημοτικό κάμπινγκ της μικρής (και περίεργης) πόλης Cerro Sombrero, για το οποίο μας είχαν μιλήσει ο Άκης και η Βούλα. Το κάμπινγκ είχε ολοκαίνουργιες εγκαταστάσεις υψηλών προδιαγραφών και, παραδόξως, ήταν τελείως δωρεάν! Την επόμενη μέρα κι εν μέσω θυελλωδών ανέμων, επιβιβαστήκαμε σε καράβι στην Bahía Azul, για να διασχίσουμε τα Στενά του Μαγγελάνου και να βρεθούμε ξανά στην ηπειρωτική Αμερική. Οι ναυτικοί σε αυτά τα μέρη είναι πραγματικοί ήρωες και παρά τις εξαιρετικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, μας πέρασαν απέναντι με ασφάλεια. Τους βγάζουμε το sombrero μας!

Τέτοια ονειρικά μέρη μας προσέφερε απλόχερα η Γη του Πυρός, για να κατασκηνώνουμε!

Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Γη του Πυρός: