mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

Our next stop after the Chiloé Archipelago came with a delightful surprise… Valdivia, a city built at the confluence of rivers and shrouded in constant rain, is a unique blend of lush greenery and coastal charm. Its proximity to the Pacific Ocean brings a favourite guest – sea lions! These playful creatures have made the city’s fish market their home base, often climbing onto the stalls to steal fish. The daily squabbles between sea lions and fishmongers are a hilarious spectacle. I spent hours watching their antics, but dared not get too close.

Sea lions are the most regular patrons of Valdivia’s fish market—and they dine for free!

As we journeyed northward, we encountered numerous lakes, each more breathtaking than the last. My favourite was Lake Corazón, shaped like a heart and a true testament to Chile’s rain-fed beauty. The verdant landscapes, teeming with water, are a paradise for nature lovers. As an aficionado of thermal springs, I had marked the Termas Geométricas in Panguipulli as a must-visit destination. The ticket isn’t cheap (48 €), but for a true enthusiast, it’s undeniably worth it! Nestled amidst giant ferns, these outdoor baths feature over ten pools with temperatures reaching up to 45°C (113°F). The architecture – redwood walkways and natural stone – perfectly blends with the surroundings. Under a light drizzle, I luxuriated in waters at my ideal temperature of 43°C (109°F), emerging soaked and euphoric. I returned to the van, where Elias was waiting for me, ready to continue our journey.

The Termas Geométricas may be pricey, but for hot spring enthusiasts, they are absolutely worth it!

In the days ahead, we would part ways temporarily. Elias had set his sights on an ambitious trek to the Quetrupillán Volcano, while I opted for a more leisurely retreat in the cosmopolitan resort town of Pucón. Nestled beneath the smoking Villarrica Volcano – its summit glowing red at night – the town offered breathtaking views. Though picturesque, I barely had time to enjoy Pucón; Elias called early the next morning, stranded in a violent windstorm and unable to proceed. He returned to the trailhead, where I picked him up. His rescue was successful, and we celebrated my birthday that evening back in Pucón with plenty of food, as always!

Elias’s brief hiking venture into the Villarrica Volcano area had to end abruptly!

After a few days on the road, we arrived in Santiago, the sprawling capital of Chile. With a long to-do list and numerous landmarks to explore, the city quickly made an impression. Its hills, historic buildings adorned with graffiti, lively squares, and parks provided a captivating introduction as we navigated its streets toward our overnight site in an upscale, tranquil neighbourhood. Using this as our base, we explored Santiago by motorcycle and foot. Elias dedicated his time to hunting down spare parts and mechanics, while I wandered the city to get a better sense of its character. I reunited with Valentina, a friend I’d met in Greece through Couchsurfing, who showed us around her city over meals and conversations. We also met Vasilis, a Greek expat we had first encountered in Patagonia.

Santiago’s charm lay not only in its bustling streets, but also in its dramatic backdrop: the Andes, standing guard over the urban landscape!

Among Santiago’s many cultural gems, the Museum of Memory and Human Rights (Museo de la Memoria y los Derechos Humanos) stood out profoundly. Chronicling the human rights atrocities committed during Pinochet’s dictatorship, the museum’s exhibits were as shocking as they were impeccably presented. As someone with years of experience in human rights work, I found it deeply impactful – arguably the best museum of its kind I’ve visited. Another unforgettable visit was to La Chascona, the eccentric home of Chilean Nobel Prize-winning poet Pablo Neruda, built as a love nest for his affair with Matilde Urrutia. The house, brimming with eclectic treasures from Neruda’s travels, exuded a chaotic yet enchanting harmony. If Neruda were alive, I’d ask him to design and decorate my home!

It is estimated that nearly forty thousand people were abducted, brutally tortured, executed, or disappeared during Pinochet’s dictatorship.

Santiago’s cosmopolitan flair extended to its food and culture. I discovered Nepalese momos – my favourite dumplings – attended a wine festival, and stumbled upon the quirky “café con piernas”, where scantily clad baristas serve coffee and lend a sympathetic ear to patrons’ woes. After a week of city life, repairs, and restocking supplies, we were ready to head north.

La Chascona, the residence of Chilean Nobel laureate poet Pablo Neruda, was remarkably eccentric yet tastefully designed.

We reconnected with Noel, a French friend Elias had met during his travels in Africa, for a short journey together. First, we stopped in Santa Maria, where I had spotted an Alaskan Malamute kennel. I adore this particular breed, so this visit was a dream come true for me! The dogs showered me with such love and affection, that I felt warm and fuzzy for a long time afterwards! The following day, we arrived in Valparaíso, a colourful port city by the Pacific, where we explored its steep streets on foot.

My favourite Alaskan Malamute dogs showered me with such love and affection, that I felt warm and fuzzy for a long time afterwards!

Valparaíso, perched on steep hills, is a city like no other. Its signature funiculars, some dating back to the Belle Époque era, transport locals and visitors alike, offering panoramic views of the ocean and hills. The city’s vibrant murals cover entire buildings, creating an open-air gallery that one can spend days admiring and photographing. We also visited its historic cemetery and La Sebastiana, another of Neruda’s homes. Unlike La Chascona, this house was designed to resemble a ship, reflecting Neruda’s love for the sea, and its interior bore his unmistakable artistic touch.

The old funiculars, carrying people up and down the hills of Valparaíso, are the city’s iconic feature.

The next day, we followed the coastal route to explore a few seaside villages and resorts we had heard were beautiful. Our first stop was Viña del Mar, famous for its surfing. There, as well as in the nearby small towns, countless high-rise buildings line the coast, where city dwellers keep their vacation apartments. To be honest, they didn’t impress us much. We much preferred the charming Horcón, a traditional fishing village with wooden houses and sea lions lounging on the beach. It had a more authentic and peaceful vibe. That’s where we said goodbye to Noel after enjoying some empanadas, and each of us continued on our own way.

Horcón is a picturesque, traditional fishing village, featuring wooden houses and sea lions lazily wandering along the beach!

Heading inland, we visited Valle del Encanto, a cactus-filled valley adorned with ancient petroglyphs. The indigenous people who once lived here used these carvings and celestial observations in their rituals, connecting the stars to their spiritual practices. After days of travel, we finally arrived at the Atacama Desert – an iconic milestone and the beginning of a profound exploration…

In Valle del Encanto, the landscape transformed, blanketing us with towering cacti!

This is the third episode of our documentary about our adventures in Chile (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Στην επόμενη στάση μας μετά το Αρχιπέλαγος Chiloé, με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη… Η Valdivia είναι μια πόλη χτισμένη πάνω σε συμβολή ποταμών, όπου βρέχει συνέχεια! Επειδή, όμως, βρίσκεται και πολύ κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, έχει μόνιμες επισκέψεις από τ’ αγαπητά μου θαλάσσια λιοντάρια! Το στέκι τους είναι, φυσικά, η ψαραγορά της πόλης. Ανεβαίνουν πάνω και προσπαθούν να κλέψουν ψάρια! Ως αποτέλεσμα, οι καβγάδες μεταξύ τους, αλλά και με τους ιχθυοπώλες, είναι καθημερινό φαινόμενο κι εξαιρετικά κωμικοί! Πέρασα αρκετή ώρα να χαζεύω τα καμώματά τους, αλλά δεν τόλμησα να τα χαϊδέψω…

Τα θαλάσσια λιοντάρια είναι οι πιο τακτικοί πελάτες της ψαραγοράς στη Valdivia και μάλιστα, τρώνε δωρεάν!

Στον δρόμο προς τον βορρά, επισκεφτήκαμε αρκετές λίμνες. Η αγαπημένη μου ήταν η Λίμνη Corazón (καρδιά), λόγω του σχήματός της. Η Χιλή, χάρη στην τοποθεσία της, δέχεται πάρα πολλή βροχή, οπότε είναι καταπράσινη με άπειρα νερά παντού! Ως λάτρης των θερμών πηγών, είχα ήδη εντοπίσει κάποιες, που μ’ ενδιέφερε πολύ να γνωρίσω. Οι Termas Geométricas βρίσκονται στο Panguipulli και είναι οργανωμένες. Το εισιτήριο δεν είναι φθηνό (στα 48 ευρώ), αλλά για ένα λάτρη, σίγουρα αξίζει! Οι υπαίθριες εγκαταστάσεις είναι στενές και ανηφορικές, με κυρίαρχα υλικά το ξύλο και την πέτρα και χρώμα το κόκκινο, πνιγμένες στις γιγάντιες φτέρες. Υπάρχουν πάνω από δέκα πισίνες, με θερμοκρασίες που φτάνουν μέχρι τους 45 βαθμούς Κελσίου! Κάπως έτσι ανακάλυψα πως η ιδανική θερμοκρασία νερού για ’μένα είναι οι 43 βαθμοί. Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα βουτώντας σε διαφορετικές πισίνες, μέσα στη βροχή. Μουλιασμένη και χαρούμενη, γύρισα στο βανάκι, όπου με περίμενε ο Ηλίας, για να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Οι Termas Geométricas είναι ακριβές, αλλά για τους λάτρεις των θερμών πηγών, αξίζουν!

Τις επόμενες μέρες θα χωριζόμασταν για λίγο, καθώς ο Ηλίας ήθελε να κάνει μια πολύ απαιτητική πεζοπορία στο Ηφαίστειο Quetrupillán. Ο καιρός ήταν ζόρικος, οπότε προτίμησα να μην τον ακολουθήσω και να πάω για διακοπές στο κοσμοπολίτικο θέρετρο Pucón, το οποίο είχε εντυπωσιακή θέα στο Ηφαίστειο Villarrica, που έβγαζε καπνούς και το βράδυ γινόταν κόκκινο! Η πόλη ήταν αρκετά όμορφη, όμως δεν πρόλαβα να την απολαύσω, αφού ο Ηλίας με κάλεσε την επόμενη μέρα το πρωί για βοήθεια… Είχε πέσει σε τρομερή ανεμοθύελλα και δεν μπορούσε να συνεχίσει! Έτσι επέστρεψε στην αφετηρία της πεζοπορίας, απ’ όπου τον περισυνέλεξα. Η διάσωσή του στέφθηκε μ’ επιτυχία κι επιστρέψαμε μαζί στο Pucón, όπου και γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου με πολύ φαγητό, φυσικά!

Ο Ηλίας πήγε για πεζοπορία στην περιοχή του ενεργού Ηφαιστείου Villarrica, αλλά γύρισε άρον άρον!

Μετά από μερικές μέρες στον δρόμο, φτάσαμε στο Santiago, την πρωτεύουσα της Χιλής. Είχαμε αρκετές δουλειές να κάνουμε και αρκετά μέρη να δούμε. Αν και τεράστιο, εκ πρώτης όψεως, το Santiago μου άρεσε αρκετά. Μέχρι να φτάσουμε στο μέρος όπου θα διανυκτερεύαμε τα επόμενα βράδια, περάσαμε από διάφορα σημεία της πόλης. Είδαμε όμορφους λόφους, παλιά κτίρια με graffiti, πλατείες, πάρκα και πολύ κόσμο. Σταθμεύσαμε το βανάκι κάτω από ένα λόφο, σε μια ήσυχη, μεγαλοαστική γειτονιά. Από το ορμητήριό μας αυτό, οργώναμε την πόλη με τον Κακτάκη, αλλά και με τα πόδια. Ο Ηλίας επιδόθηκε στο κυνήγι ανταλλακτικών και συνεργείων, ενώ εγώ τριγυρνούσα στην πόλη, για να τη γνωρίσω καλύτερα. Στο Santiago μένει και μια γνωστή μου, η Valentina, που είχα γνωρίσει παλαιότερα στην Ελλάδα μέσω του Couchsurfing. Κανονίσαμε να συναντηθούμε, να φάμε, να μιλήσουμε και να μας δείξει την πόλη της. Συναντηθήκαμε και με τον Βασίλη, έναν Έλληνα, ο οποίος ζει εκεί και τον είχαμε πρωτογνωρίσει στην Παταγονία!

Το Santiago, αν και μεγάλη πόλη, είναι χτισμένο σ’ εντυπωσιακή τοποθεσία, μπροστά στις Άνδεις!

Το Santiago είναι γεμάτο μουσεία, αξιοθέατα, νόστιμα φαγητά και τις Άνδεις να δεσπόζουν στο τοπίο, όταν σηκώνει κανείς το βλέμμα του! Ξεχωρίσαμε το Μουσείο για τη Μνήμη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Museo de la Memoria y los Derechos Humanos), το οποίο πραγματεύεται τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Τα εκθέματα και οι πληροφορίες ήταν πραγματικά σοκαριστικά και εξιστορημένα με εξαιρετικό και συνάμα ανατριχιαστικό τρόπο. Καθώς είχα εργαστεί για χρόνια στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό το μουσείο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ’μένα και μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο του είδους του, που έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής. Μια επίσκεψη που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε σύντομα, ήταν και στην οικία La Chascona. Την είχε χτίσει ο νομπελίστας, Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda, σαν ερωτική φωλιά, για να στεγάσει τον δεσμό του με την Matilde Urrutia. Η La Chascona είναι χτισμένη με αρκετά αντισυμβατική αρχιτεκτονική και διακοσμημένη με μια πληθώρα αντικειμένων από τα πολλά ταξίδια του Neruda. Παρότι φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους, όλα μαζί φτιάχνουν μια πολύ όμορφη εικόνα και ατμόσφαιρα. Αν ζούσε ακόμα ο Neruda, θα του ζητούσα να διακοσμήσει το σπίτι μου!

Υπολογίζεται ότι σχεδόν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι απήχθησαν, βασανίστηκαν φρικτά, εκτελέστηκαν κι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.

Καθώς το Santiago είναι μια αρκετά πλούσια και πολυεθνική, για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής, μητρόπολη, βρήκα τα αγαπημένα μου και πεντανόστιμα, νεπαλέζικα momos, ενώ πετύχαμε και φεστιβάλ κρασιού. Τυχαία ανακάλυψα τα café con piernas, καφετέριες με ημίγυμνες κοπέλες, που λειτουργούν τα πρωινά και μπορεί να πάει κανείς να πιει τον καφέ του και να πει τον πόνο του στις συμπονετικές αυτές κοπέλες! Μείναμε, περίπου, μια βδομάδα στο Santiago, κάναμε τις επισκευές που έπρεπε και βρήκαμε τ’ ανταλλακτικά που χρειαζόμασταν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε προς τον βορρά.

Η οικία La Chascona του νομπελίστα, Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda ήταν ιδιαίτερα εκκεντρική, αλλά καλαίσθητη.

Ένας Γάλλος, φίλος του Ηλία, ο Noel, με τον οποίο είχε πρωτογνωριστεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αφρική, έτυχε να βρίσκεται στη Χιλή εκείνη την περίοδο, οπότε κανονίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για δυο μέρες. Πρώτα, όμως, κάναμε μια στάση στην κωμόπολη Santa Maria, όπου είχα εντοπίσει ένα εκτροφείο σκυλιών Malamute Αλάσκας. Έχω πάθος με τη συγκεκριμένη ράτσα και η επίσκεψη στο εκτροφείο ήταν ονειρική! Έλαβα τόση αγάπη από τα λατρεμένα μου σκυλιά, που με συντρόφευε για καιρό! Την επόμενη μέρα, φτάσαμε στο Valparaíso, οπού συναντηθήκαμε με τον Noel και οργώσαμε την πόλη με τα πόδια.

Έλαβα τόση αγάπη από τα λατρεμένα μου Malamute Αλάσκας, που με συντρόφευε για καιρό!

Το Valparaíso είναι μια πολύ ιδιαίτερη κι ενδιαφέρουσα πόλη. Καταρχάς είναι χτισμένη σε απότομους λόφους, οπότε είναι γεμάτη τελεφερίκ, που εξυπηρετούν τον κόσμο. Τα περισσότερα από αυτά είναι πολύ παλιά, κάτι που δίνει έναν αέρα Belle Époque στην πόλη. Η μορφολογία του Valparaíso προσφέρει στον επισκέπτη μαγευτικές, πανοραμικές εικόνες, με λόφους και ωκεανό. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα αμέτρητα graffiti, που σκεπάζουν ολόκληρα κτίρια. Τα σχέδια και τα χρώματα είναι πανέμορφα και μπορεί κανείς να περάσει μέρες θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντάς τα. Επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο της πόλης, το οποίο είναι, επίσης, πολύ όμορφο, καθώς και την οικία La Sebastiana του Neruda. Η εν λόγω οικία είναι αρκετά διαφορετική από τη La Chascona στο Santiago, καθώς απαρτίζεται από ένα μόνο κτίριο, το οποίο χτίστηκε έτσι, ώστε να θυμίζει καράβι, αφού ο Neruda λάτρευε τη θάλασσα. Η εσωτερική διακόσμηση, επίσης, έχει ξεκάθαρα τη σφραγίδα του Neruda.

Τα παλιά αυτά τελεφερίκ, που ανεβοκατεβάζουν τον κόσμο στους λόφους του Valparaíso, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Την επόμενη μέρα κινηθήκαμε παραλιακά, για να εξερευνήσουμε μερικά παραθαλάσσια χωριά και θέρετρα, που είχαμε ακούσει ότι είναι όμορφα. Η πρώτη μας στάση ήταν στη Viña del Mar, η οποία είναι διάσημη για το surfing. Εκεί, αλλά και στις γειτονικές κωμοπόλεις, υπάρχουν αμέτρητες πολυκατοικίες, όπου διατηρούν τα εξοχικά τους διαμερίσματα οι πρωτευουσιάνοι. Δε μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, για να είμαστε ειλικρινείς. Το γραφικό Horcón, ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία, μας άρεσε πολύ περισσότερο! Εκεί αποχαιρετιστήκαμε με τον Noel, αφού φάγαμε εμπανάδας και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Το Horcón είναι ένα γραφικό, παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξύλινα σπίτια και θαλάσσια λιοντάρια να σουλατσάρουν στην παραλία!

Υπήρχαν αρκετά αξιοθέατα στην πορεία μας, οπότε σταματήσαμε στη Valle del Encanto, η οποία είναι πνιγμένη στους κάκτους! Εκεί θαυμάσαμε τις ενδιαφέρουσες βραχογραφίες, που χάρασσαν οι ιθαγενείς επί πολλούς αιώνες. Οι ιθαγενείς είχαν, επίσης, διάφορες μεθόδους να παρατηρούν τ’ αστέρια, με βάση τα οποία γίνονταν οι τελετές τους. Ο δρόμος, μετά από μερικές μέρες, μας έβγαλε στην Έρημο Ατακάμα, σημαντικό ορόσημο του ταξιδιού μας και πεδίο βαθιάς εξερεύνησης…

Στη Valle del Encanto, το τοπίο άλλαξε για ’μας και γέμισε κάκτους!

Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

Re-entering Chile, this time from Tierra del Fuego, we had two missions. The first was to secure a spot on a ferry that transports vehicles and passengers from Puerto Natales to Puerto Yungay. This ferry would save us at least 1,000 kilometers of rugged roads (via Argentina, as there are no roads in that part of Chile)! However, the ferry spots were limited, and online, they all appeared to be booked. Near Puerto Natales lies the famous Torres del Paine National Park, which is perhaps the most popular in all of South America. We had attempted to book tickets online (two months in advance), but they were already sold out. So, we decided to go there and find out if we could visit the park for a day.

When we arrived at the famous Torres del Paine National Park, the weather was not favorable, and tickets were outrageously expensive, while they were already sold out two months earlier!

The second mission was a failure, as when we attempted to enter the park, it was pouring down with rain, and tickets were still excessively priced even for a single day. However, the first mission was a triumph, since we managed to secure spots on the ferry to Puerto Yungay. By mid-March, the temperature had dropped significantly, and the rain accompanied us continuously. Meanwhile, I was suffering from a bad cold that had been bothering me since we were at Tierra del Fuego. Thus, spending the next three days on the ferry, staying in our van with the heater on, surrounded by beautiful landscapes and enjoying three meals a day cooked by others, felt like a vacation in paradise!

Exploring the countless fjords of Southern Patagonia by boat was a unique experience we won’t forget anytime soon.

The route from Puerto Natales to Puerto Yungay passed through the fjords of Southern Patagonia and was truly mesmerizing! The only way to see them is by sea, as these places are almost inaccessible by all other means, so we had no regrets about our choice. Elias was impressed by the crew’s maritime skills, as the conditions were truly challenging—nothing like the Mediterranean we were accustomed to. The ferry made an intermediate stop at Puerto Edén, a small inhabited island connected to the outside world only through this ferry route. Elias visited the settlement and was fascinated by the remote atmosphere and the tough living conditions.

Puerto Edén is a settlement in the middle of the fjords of Southern Patagonia, where one feels completely disconnected from the world!

Upon arriving at Puerto Yungay, we stayed for a few days in the area to explore. Just outside the village of Villa O’Higgins is the southernmost point of the famous Carretera Austral, a significant landmark for travelers. What impressed us most, however, was the village of Caleta Tortel. Built around a fjord, a wooden pedestrian walkway extends over the sea, crafted from local timber, as the region is rich in logging. Although the weather was constantly rainy, the scenery was stunning and lush!

The charming village of Caleta Tortel, with its wooden walkway over the sea, enchanted us!

Heading north, we stopped to see the impressive rock formations of the Cavernas de Mármol, a dream destination for many photographers and one of the most important attractions in Chilean Patagonia. These marble formations within General Carrera Lake date back thousands of years. Since I was still unwell, I opted for a boat tour with an organized group, while Elias explored them on his packraft. The formations were magical, as was the way the sunlight reflected off the water and marble. Even a wedding had been held inside one of these formations, with guests watching the ceremony from boats!

Elias was eager to explore the famous Marble Caves of Patagonia on his packraft, and thankfully, the weather cooperated!

Continuing our journey north, we stopped at the Queulat National Park, where we took a beautiful hike to the park’s stunning waterfalls, which form below a glacier! The next day, we arrived once again in Chaitén, a place we had first seen months earlier by our packraft. From there, we took the ferry to the Chiloé Archipelago, specifically the town of Castro, which is located on the largest island of the archipelago. We arrived in the afternoon, so we didn’t see the bustling market and daily life, but the town was beautiful, with hills, charming colorful houses, one of my favorite churches in the trip so far, and an entire neighborhood built on stilts! I really liked Castro, and I think it was the first time during the trip that I said I could live there.

The Chiloé Archipelago is undoubtedly one of the most unique parts of Patagonia, not only geographically but also culturally.

In the following days, we explored the Chiloé Archipelago by our van and by small ferries that cross the short distances between the islands. Despite it being Easter, there was nothing special happening on the island, contrary to what one might expect. We camped in several beautiful spots, read about local myths, and I bought a fantastic yarn made from the wool of local sheep. The Chiloé Archipelago is famous for the unique architecture of its wooden churches, built using special techniques. In fact, several of those churches have been declared UNESCO World Heritage sites! They are certainly worth visiting. Our last day in Chiloé was eventful, as a storm had broken out, with heavy rain, closed roads, and fallen trees. We tried the local specialty, curanto, a dish made with shellfish, meat, sausages, potatoes, rice, and more, all traditionally cooked buried in the earth. It’s an interesting dish but quite peculiar for our tastes!

The Chiloé Archipelago is renowned for its intricate wooden churches, many of which have been declared as UNESCO World Heritage sites!

This is the second episode of our documentary about our adventures in Chile (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Ξαναμπαίνοντας για πολλοστή φορά στη Χιλή, από τη Γη του Πυρός τώρα πια, είχαμε δυο αποστολές. Η πρώτη ήταν να κλείσουμε θέση σ’ ένα πλοίο, που μεταφέρει οχήματα κι επιβάτες από το Puerto Natales προς το Puerto Yungay. Με αυτό το πλοίο θα γλιτώναμε τουλάχιστον 1.000 χιλιόμετρα κακοτράχαλων δρόμων (μέσω Αργεντινής, αφού σ’ εκείνο το κομμάτι της Χιλής δεν υπάρχουν δρόμοι)! Οι θέσεις σ’ αυτό το πλοίο, όμως, είναι περιορισμένες και στο διαδίκτυο φαίνονταν όλες κατειλημμένες. Κοντά στο Puerto Natales βρίσκεται το διάσημο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, το δημοφιλέστερο, ίσως, όλης της Νότιας Αμερικής. Και γι’ αυτό είχαμε προσπαθήσει να κλείσουμε εισιτήρια μέσω διαδικτύου (δύο μήνες νωρίτερα), το οποίο ήταν επίσης αδύνατο. Έτσι σκεφτήκαμε να πάμε και να δούμε από κοντά μήπως μπορούσαμε να επισκεφτούμε το πάρκο για μια μέρα.

Όταν βρεθήκαμε στο διάσημο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούσαν, ενώ τα εισιτήρια είναι πανάκριβα και δύο μήνες πριν ήταν ήδη εξαντλημένα!

Η δεύτερη αποστολή απέτυχε, καθώς όταν επιχειρήσαμε να μπούμε στο Εθνικό Πάρκο Torres del Paine, έβρεχε καταρρακτωδώς και τα εισιτήρια ήταν πανάκριβα ακόμα και για μία μέρα. Η πρώτη αποστολή, ωστόσο, ήταν ένας θρίαμβος, αφού καταφέραμε να κλείσουμε θέσεις στο πλοίο για το Puerto Yungay. Ήταν μέσα Μαρτίου πια. Η θερμοκρασία είχε ήδη πέσει αισθητά και η βροχή μας συνόδευε διαρκώς. Εμένα, εν τω μεταξύ, με ταλαιπωρούσε ένα άσχημο κρυολόγημα, που με παίδευε από τη Γη του Πυρός. Έτσι το να περάσουμε τις τρεις επόμενες μέρες μέσα στο πλοίο, μένοντας στο βανάκι μας με το αερόθερμο αναμμένο, όμορφα τοπία γύρω μας και τρία γεύματα την ημέρα μαγειρεμένα από άλλους, ήταν διακοπές στον παράδεισο!

Η εξερεύνηση των αμέτρητων φιόρδ της Νότιας Παταγονίας με καράβι ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, που δε θα την ξεχάσουμε εύκολα!

Η διαδρομή από το Puerto Natales μέχρι το Puerto Yungay περνούσε μέσα από τα φιόρδ της Νότιας Παταγονίας, τα οποία είναι πραγματικά μαγευτικά! Ο μόνος τρόπος να τα δει κανείς είναι δια θαλάσσης, αφού αυτά τα μέρη είναι σχεδόν απροσπέλαστα, οπότε δε μετανιώσαμε καθόλου για την επιλογή μας. Ο Ηλίας ήταν εντυπωσιασμένος με τις ναυτικές δεξιότητες του πληρώματος, καθώς οι συνθήκες ήταν πραγματικά ζόρικες, καμιά σχέση με τη Μεσόγειο, που είχαμε συνηθίσει εμείς. Το πλοίο έκανε μια ενδιάμεση στάση στο Puerto Edén, σ’ ένα κατοικημένο νησάκι, που συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο μέσω αυτής της γραμμής. Ο Ηλίας το επισκέφθηκε και του άρεσε πολύ. Οι συνθήκες διαβίωσης, ωστόσο, είναι αρκετά δύσκολες.

Το Puerto Edén είναι ένας οικισμός στη μέση των φιόρδ της Νότιας Παταγονίας, όπου αισθάνεται κανείς αποκομμένος από τον κόσμο!

Φτάνοντας στο Puerto Yungay, μείναμε για λίγες μέρες στην περιοχή προκειμένου να την εξερευνήσουμε. Λίγο έξω από την κωμόπολη Villa O’Higgins βρίσκεται το νότιο άκρο του διάσημου δρόμου Carretera Austral, σημαντικό ορόσημο για τους ταξιδιώτες. Πιο πολύ μας εντυπωσίασε το χωριουδάκι Caleta Tortel. Γύρω από ένα φιόρδ, πάνω από το νερό της θάλασσας, εκτείνεται ένας πεζόδρομος, ο οποίος είναι κατασκευασμένος από ξύλα της περιοχής, που είναι αρκετά πλούσια λόγω της υλοτομίας. Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, καθώς έβρεχε διαρκώς. Το τοπίο, όμως, ήταν πανέμορφο και καταπράσινο!

Το πανέμορφο χωριουδάκι Caleta Tortel, με τον ξύλινο πεζόδρομο πάνω από το νερό της θάλασσας, μας μάγεψε!

Κατευθυνόμενοι πλέον προς τα βόρεια, κάναμε μια στάση προκειμένου να δούμε τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς βράχων Cavernas de Mármol, που αποτελούν όνειρο για πολλούς φωτογράφους και είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της χιλιανής Παταγονίας. Πρόκειται για σχηματισμούς από μάρμαρο μέσα στη Λίμνη General Carrera, οι οποίοι χρονολογούνται πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Καθότι ήμουν ακόμα άρρωστη, προτίμησα να πάω με οργανωμένο γκρουπ πάνω σε βάρκα, ενώ ο Ηλίας πήγε με το καγιάκ του. Οι σχηματισμοί ήταν μαγικοί, όπως μαγικός ήταν και ο τρόπος που το φως του ήλιου αντανακλάτο στο νερό και στα μάρμαρα. Μέχρι και γάμος έχει τελεστεί μέσα σε έναν από τους σχηματισμούς αυτούς, με τους καλεσμένους να παρακολουθούν το μυστήριο από βαρκάκια!

Ο Ηλίας είχε καημό να εξερευνήσει τα περίφημα Μαρμάρινα Σπήλαια της Παταγονίας με το καγιάκ του κι ευτυχώς, ο καιρός του έκανε τη χάρη!

Συνεχίζοντας την πορεία μας προς τα βόρεια, σταματήσαμε στο Εθνικό Πάρκο Queulat, όπου κάναμε μια πολύ όμορφη πεζοπορία μέχρι τους εντυπωσιακούς καταρράκτες του πάρκου, οι οποίοι σχηματίζονται κάτω από έναν παγετώνα! Την επόμενη μέρα φτάσαμε και πάλι στο Chaitén, που είχαμε πρωτοδεί με το καγιάκ μας λίγους μήνες νωρίτερα. Από εκεί πήραμε το καράβι για το Αρχιπέλαγος Chiloé και συγκεκριμένα την πόλη Castro, η οποία βρίσκεται στο μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους. Φτάσαμε στο Castro το απόγευμα, οπότε δεν είδαμε την κίνηση της αγοράς και της καθημερινότητας. Ήταν, όμως, μια πανέμορφη πόλη με λόφους, γουστόζικα, πολύχρωμα σπίτια, έναν από τους αγαπημένους μου ναούς στο ταξίδι μέχρι στιγμής και μια ολόκληρη γειτονιά χτισμένη πάνω σε πασσάλους! Μου άρεσε πάρα πολύ το Castro και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που είπα ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί.

Το Αρχιπέλαγος Chiloé είναι σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια της Παταγονίας, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και πολιτισμικά.

Τις επόμενες μέρες τριγυρνούσαμε στο Αρχιπέλαγος Chiloé με το βανάκι, αλλά και με τα καραβάκια, που διανύουν τις μικρές αποστάσεις μεταξύ των νησιών. Παρόλο που ήταν Πάσχα, δε συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο στο νησί, όπως θα περίμενε κανείς. Κατασκηνώσαμε σε πολλά όμορφα μέρη, διαβάσαμε τοπικούς μύθους και αγόρασα ένα φανταστικό νήμα από τρίχωμα τοπικών προβάτων. Το Αρχιπέλαγος Chiloé είναι διάσημο για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των ναών του, οι οποίοι είναι χτισμένοι από ξύλο και χρησιμοποιείται ιδιαίτερη τεχνοτροπία. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς έχουν κηρυχτεί ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco! Σίγουρα αξίζει να τους επισκεφτεί κανείς. Η τελευταία μας μέρα στο Chiloé ήταν επεισοδιακή, αφού είχε ξεσπάσει θύελλα, έβρεχε καταρρακτωδώς, είχαν κλείσει δρόμοι στο νησί, ενώ είχαν πέσει και αρκετά δέντρα. Δοκιμάσαμε την τοπική σπεσιαλιτέ κουράντο, με βάση τα οστρακοειδή, αλλά και κρέας, λουκάνικα, πατάτες, ρύζι και άλλα, τα οποία μαγειρεύονται παραδοσιακά θαμμένα στη γη. Είναι ενδιαφέρον πιάτο, αλλά αρκετά περίεργο για τα γούστα μας!

Το Αρχιπέλαγος Chiloé φημίζεται για τους περίτεχνους, ξύλινους ναούς του και μάλιστα, αρκετοί από αυτούς έχουν κηρυχτεί ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco!

Αυτό είναι το δεύτερο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Χιλή:

mad nomad: Since there were requests for Angeliki to write a little something about our adventures, she penned the following article. Enjoy!

As soon as we entered Chile, we made our first stop at the Pali Aike National Park. Said park has lots of inactive volcanoes, as well as impressive formations with fanciful names such as “The Devil’s Adobe”. There are also caves with a lot of information on the daily lives of the indigenous people who used to live there back in the day. My beloved guanacos were a cornerstone in the indigenous’ lives! We stayed at Pali Aike for a night and then continued our journey towards Punta Arenas, in order to find the tyres that we so urgently needed for the van!

The guanacos that welcomed us to the Pali Aike National Park!

Whilst driving next to the Strait of Magellan, not far from Punta Arenas, we stopped at the abandoned San Gregorio Farm. Said farm was established in 1876 and it is historically significant since it was the first farm as such in the region. Dozens of thousands of sheep were reared here, due to the increased demand for wool at the time. The sight of Punta Arenas reminded us that we hadn’t seen a large city in months; it is, in fact, the largest city at the Strait of Magellan. After a long search around the city’s huge duty free zone, we finally located the tyres that we were after, so we geared up Don Rufus, the way he deserves. We visited a couple of museums, where we learned a lot of interesting information on the indigenous populations of the region, before and after the arrival of the Europeans. The most impressive of all was their ability to survive in such an inhospitable environment. Although it was summer, when we were there, it was very cold and extremely windy! We were told by locals that it snows in winter, but it is less windy at least.

The abandoned San Gregorio Farm, during the era when the demand for wool was high, housed up to 122,000 sheep!

After three days at Punta Arenas, we decided to go on an excursion to the southernmost point that can be reached by road on continental America! Whilst driving next to the Strait of Magellan, we passed by a dog cemetery and other interesting spots, until we reached our destination. We parked at the end of the road and set off for a short hike to the San Isidro Lighthouse, which is continental America’s southernmost large lighthouse. The weather was not ideal, but at such latitudes one cannot ask for much. The landscape, however, made up for it to the max! We camped on the Strait of Magellan and on the following morning we saw a humpback whale not far from us! It was so quiet that we could even hear it!

Camping at the Strait of Magellan, on the southernmost road of continental America!

After visiting continental America’s southernmost point, it was time for insular America… We loaded the vehicles and ourselves on a ferryboat (built in Greece!) at Punta Arenas and two hours later we were setting foot at the uninteresting town of Porvenir in Tierra del Fuego. The atmosphere at the island was special and one really felt like they were at the edge of the world! Tierra del Fuego is shared between Chile and Argentina and we had just started exploring the Chilean part.

Exploring Tierra del Fuego!

Our first stop was Laguna de los Cisnes, in order to see the stromatolites, which were created by microorganisms, mainly cyanobacteria, which were allegedly the first organisms to appear on Earth! There are only 14 places on the planet, where one can see stromatolites as such, so it was a good opportunity to find out what they look like. Next on the list was a colony of king penguins. We couldn’t come as close to them as we did with the Magellanic penguins that we had visited some time earlier. It was the first time, however, that we got to see them and we learned a lot about the way they live; Elias also took some very nice photos of them!

King penguins are a rare sight, but we came across them at a remote corner of Tierra del Fuego!

On the following day, we crossed the border at the nearly-abandoned Bellavista Pass, which may have been the easiest border crossing we did until now! Thus, we were back in Argentina. Until now everything was completely deserted. The Argentinian part of Tierra del Fuego was livelier, though. We spent two nights at Lake Yehuin, which impressed us with its beauty and tranquillity, since there was no wind, a very rare phenomenon in Patagonia! The winds in Tierra del Fuego are so strong that the trees in many parts are always bent!

Lake Yehuin enchanted us with its beauty and tranquility, since it was calm, a rare phenomenon in Patagonia!

We were by now on the homestretch for Ushuaia, our main destination in Tierra del Fuego. That is an important milestone for travellers, since it’s the southernmost city in the world! At Ushuaia we had arranged to meet with the Temperidis family of the “The World Offroad 2” expedition, whom Elias had first met in Asia years earlier. Akis and Vula had been traveling in an Iveco truck with their daughter, Anastasia, over the last six years. When we met with them, they were very close to completing their long journey. We spent a week together, during which we engaged in interesting activities and visited several places at the southern part of Tierra del Fuego.

The big meeting with the team of “The World Offroad 2” expedition!

Ushuaia is a fairly interesting city. Its centre is cute, albeit a little touristy, while it is reminiscent of a European winter resort. Vessels that take tourists to Antarctica depart from Ushuaia; hence its port is quite busy. An important part of the city is its old prison, which was larger than I expected and has now been turned into a museum. In the past, Argentina would send both criminals and dissidents to Ushuaia, the way Great Britain had done with Australia. After exploring the city all together, we headed to a nice wild camping spot with a river and horses, 20 km (12 miles) away from Ushuaia. We stayed there two days and explored the surrounding area. I went hiking with a pack of husky dogs that pull sledges during winter and had an amazing time! Elias and Akis hiked to the Esmeralda Lake, which they really enjoyed!

The beautiful Lake Esmeralda, where Akis and Elias hiked!

It was time to head to the end of the southernmost road in the world! Whilst driving next to the Beagle Channel this time, we were heading east. It was sunny and the landscapes were gorgeous! The end of the world’s southernmost road was nothing special in appearance. It was, however, an important milestone for all of us, which filled us with a sense of fulfilment. We then spent two nights camping next to beautiful rivers, cooking, playing board games and discussing for hours about all those things that determine our strange lives… Upon returning we saw a dead whale that was washed ashore. We also visited the Harberton Farm, which was the first farm at Tierra del Fuego. It was set up by an English family. Despite spending unforgettable moments, it was time to say our goodbyes. This is the fate of travellers after all… Each goes off on their way. Akis, Vula and Anastasia would spend a few more days at Ushuaia, while we had to begin our journey to the north.

Exploring together the world’s southernmost road!

Once back to the Chilean part of Tierra del Fuego, we spent a night at the municipal camping of the small (and weird) town of Cerro Sombrero, which Akis and Vula had mentioned. The camping had brand new facilities of high standards and, surprisingly, it was completely free of charge! On the following day and amidst gale-force winds, we embarked on a boat at Bahía Azul, in order to cross the Strait of Magellan and return to continental America. Seamen in these lands are true heroes and despite the extreme weather conditions, they were able to sail us across safely. We tipped our sombreros to them!

Tierra del Fuego generously offers such magical places for camping!

This is our documentary about our adventures in Tierra del Fuego (with English subtitles):

mad nomad: Αφού υπήρξαν αιτήματα να εξιστορήσει η Αγγελική τις περιπέτειές μας, έγραψε εκείνη το παρακάτω άρθρο. Απολαύστε το!

Μόλις μπήκαμε στη Χιλή, κάναμε την πρώτη μας στάση στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike. Το εν λόγω πάρκο έχει πολλά ανενεργά ηφαίστεια κι εντυπωσιακούς σχηματισμούς με ευφάνταστες ονομασίες, όπως «Το Σπίτι του Διαβόλου». Έχει και σπηλιές με αρκετές πληροφορίες για την καθημερινότητά των ιθαγενών, που ζούσαν εκεί τα παλιά τα χρόνια. Εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή τους έπαιζαν τα αγαπημένα μου γκουανάκο! Μείναμε ένα βράδυ στο Pali Aike κι ύστερα συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Punta Arenas, ώστε να βρούμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν επειγόντως για το βανάκι!

Τα γκουανάκο, που μας υποδέχτηκαν στο Εθνικό Πάρκο Pali Aike!

Οδηγώντας δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, λίγο πριν την Punta Arenas, σταματήσαμε στην εγκαταλειμμένη Φάρμα San Gregorio. Η συγκεκριμένη φάρμα ιδρύθηκε το 1876 κι έχει ιστορική σημασία, καθώς ήταν η πρώτη τέτοια φάρμα στην περιοχή. Εκεί εξέτρεφαν δεκάδες χιλιάδες πρόβατα, λόγω της αυξημένης ζήτησης για μαλλί την εποχή εκείνη. Η εικόνα της Punta Arenas μας θύμισε ότι είχαμε μήνες να συναντήσουμε μεγάλη πόλη˙ είναι εξάλλου η μεγαλύτερη στα Στενά του Μαγγελάνου. Μετά από πολύ ψάξιμο στην τεράστια αφορολόγητη ζώνη της πόλης, εντοπίσαμε τα ελαστικά που χρειαζόμασταν, οπότε «ντύσαμε» τον Δον Ρούφο όπως του αρμόζει. Επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία, όπου μάθαμε πολλές κι ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους ιθαγενείς της περιοχής πριν και μετά την άφιξη των Ευρωπαίων. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ικανότητα διαβίωσής τους σε τόσο αφιλόξενο περιβάλλον. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι, όταν βρισκόμασταν εκεί, έκανε πολύ κρύο και είχε τρομερό αέρα! Όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, τον χειμώνα χιονίζει, αλλά ο αέρας κόβει.

Η εγκαταλειμμένη φάρμα San Gregorio, την εποχή που η ζήτηση για μαλλί ήταν τεράστια, εξέτρεφε έως και 122.000 πρόβατα!

Μετά από τρεις μέρες στην Punta Arenas, αποφασίσαμε να εκδράμουμε έως το νοτιότερο σημείο που φτάνει ο δρόμος στην ηπειρωτική Αμερική! Οδηγώντας πάλι δίπλα στα Στενά του Μαγγελάνου, περάσαμε από νεκροταφείο σκύλων και άλλα ενδιαφέροντα σημεία μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Παρκάραμε στο τέλος του δρόμου και ξεκινήσαμε μια σύντομη πεζοπορία μέχρι τον Φάρο San Isidro, που είναι ο νοτιότερος μεγάλος φάρος της ηπειρωτικής Αμερικής. Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός, αλλά σε τέτοια γεωγραφικά πλάτη δεν μπορούσαμε να έχουμε και μεγάλες απαιτήσεις. Το τοπίο, ωστόσο, μας αποζημίωσε πλήρως! Κατασκηνώσαμε πάνω στα Στενά του Μαγγελάνου και το επόμενο πρωί αντικρίσαμε σε κοντινή απόσταση μια μεγάπτερη φάλαινα! Επικρατούσε τέτοια ησυχία, που μπορούσαμε ακόμα και να την ακούσουμε!

Κατασκηνώνοντας στα Στενά του Μαγγελάνου, στον νοτιότερο δρόμο της ηπειρωτικής Αμερικής!

Αφού επισκεφτήκαμε και το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Αμερικής, σειρά είχε η νησιωτική Αμερική… Φορτώσαμε τα οχήματα και τους εαυτούς μας σε καράβι (ναυπηγημένο στην Ελλάδα!) από την Punta Arenas και δύο ώρες αργότερα κατεβαίναμε στο αδιάφορο Porvenir, στη Γη του Πυρός. Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν ιδιαίτερη και πραγματικά αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου! Τη Γη του Πυρός μοιράζονται η Χιλή και η Αργεντινή και είχαμε μόλις ξεκινήσει την εξερεύνηση του κομματιού της Χιλής.

Εξερευνώντας τη Γη του Πυρός!

Πρώτη μας στάση ήταν η Laguna de los Cisnes, για να δούμε τους στρωματόλιθους, οι οποίοι δημιουργούνται από μικροοργανισμούς, κυρίως κυανοβακτήρια, που πιθανολογείται ότι είναι οι πρώτοι οργανισμοί που εμφανίστηκαν στη Γη! Στρωματόλιθους συναντά κανείς μόνο σε δεκατέσσερα μέρη παγκοσμίως, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δούμε. Σειρά είχε μια αποικία βασιλικών πιγκουίνων, τους οποίους όμως δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε όσο τους μαγγελανικούς, που είχαμε επισκεφτεί λίγο καιρό νωρίτερα. Ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που τους βλέπαμε και μάθαμε πολλά για τη ζωή τους˙ ο Ηλίας τους τράβηξε και πολύ ωραίες φωτογραφίες!

Οι βασιλικοί πιγκουίνοι είναι σπάνιο θέαμα, αλλά τους συναντήσαμε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της Γης του Πυρός!

Την επόμενη μέρα, περάσαμε τα σύνορα από το ξεχασμένο Paso Bellavista, ίσως τα πιο εύκολα σύνορα που περάσαμε μέχρι τώρα! Έτσι ξαναμπήκαμε στην Αργεντινή. Μέχρι τώρα όλα ήταν τελείως έρημα. Το αργεντίνικο κομμάτι της Γης του Πυρός, όμως, είχε περισσότερη ζωή. Περάσαμε δύο βράδια στη Λίμνη Yehuin, η οποία μας εντυπωσίασε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού δεν είχε αέρα, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία! Οι άνεμοι στη Γη του Πυρός είναι τόσο θυελλώδεις, που τα δέντρα σε πολλά σημεία είναι μονίμως γερμένα!

Η Λίμνη Yehuin μας μάγεψε με την ομορφιά και τη γαλήνη της, αφού επικρατούσε νηνεμία, φαινόμενο σπάνιο στην Παταγονία!

Βρισκόμασταν, πλέον, στην τελική ευθεία για τον βασικό προορισμό μας στη Γη του Πυρός, την Ushuaia, η οποία είναι ένα σημαντικό ορόσημο για τους ταξιδιώτες, αφού αποτελεί τη νοτιότερη πόλη του κόσμου! Στην Ushuaia είχαμε ραντεβού με την οικογένεια Τεμπερίδη της αποστολής “The World Offroad 2”, με τους οποίους ο Ηλίας είχε πρωτογνωριστεί στην Ασία πριν πολλά χρόνια. Ο Άκης και η Βούλα ταξίδευαν μ’ ένα φορτηγό Iveco, μαζί με την κόρη τους, Αναστασία, τα τελευταία έξι χρόνια. Όταν τους συναντήσαμε, ήταν αρκετά κοντά στην ολοκλήρωση του μεγάλου οδοιπορικού τους. Περάσαμε μια βδομάδα μαζί, κατά τη διάρκεια της οποία κάναμε όμορφες δραστηριότητες κι επισκεφτήκαμε αρκετά μέρη στο νότιο κομμάτι της Γης του Πυρός.

Η μεγάλη συνάντηση με την ομάδα της αποστολής “The World Offroad 2”!

Η Ushuaia έχει αρκετό ενδιαφέρον σαν πόλη. Το κέντρο της είναι χαριτωμένο, αν και κάπως τουριστικό, ενώ θυμίζει ευρωπαϊκό, χειμερινό θέρετρο. Από την Ushuaia φεύγουν και τα πλοία, που πηγαίνουν τουρίστες στην Ανταρκτική, οπότε το λιμάνι της είχε αρκετή κίνηση. Σημαντικό κομμάτι της πόλης είναι και η παλιά της φυλακή, η οποία είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και πλέον έχει μετατραπεί σε μουσείο. Στο παρελθόν, η Αργεντινή έστελνε κατάδικους και αντιφρονούντες στην Ushuaia, όπως έκανε η Μεγάλη Βρετανία στην Αυστραλία. Αφού εξερευνήσαμε την πόλη όλοι μαζί, κατευθυνθήκαμε προς ένα όμορφο σημείο με ποταμάκι και άλογα, 20 χιλιόμετρα έξω από την Ushuaia, για κατασκήνωση. Μείναμε εκεί δυο μέρες κι εξερευνούσαμε τη γύρω περιοχή. Εγώ πήγα για πεζοπορία με μια αγέλη από σκυλιά χάσκυ, που τον χειμώνα τραβούν έλκηθρα και πέρασα υπέροχα! Ο Ηλίας με τον Άκη πεζοπόρησαν μέχρι τη Λίμνη Esmeralda, που τους άρεσε πολύ!

Η πανέμορφη Λίμνη Esmeralda, στην οποία πεζοπόρησαν ο Άκης με τον Ηλία!

Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο! Οδηγώντας δίπλα στο Κανάλι Beagle αυτήν τη φορά, κατευθυνόμασταν προς τ’ ανατολικά. Είχε λιακάδα και τα τοπία ήταν πανέμορφα! Το τέρμα του νοτιότερου δρόμου στον κόσμο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εμφανισιακά. Ήταν, όμως, ένα σημαντικό ορόσημο για όλους μας, που μας γέμισε με ένα αίσθημα εκπλήρωσης. Στη συνέχεια, περάσαμε δύο βραδιές κατασκηνώνοντας δίπλα σε όμορφα ποταμάκια, μαγειρεύοντας, παίζοντας επιτραπέζια και συζητώντας για ώρες για όλα εκείνα που ρυθμίζουν την παράξενη ζωή μας… Επιστρέφοντας, είδαμε μια νεκρή φάλαινα ξεβρασμένη στην ακτή. Επισκεφτήκαμε τη Φάρμα Harberton, η οποία ήταν η πρώτη φάρμα στη Γη του Πυρός. Την είχε ιδρύσει μια οικογένεια Άγγλων. Αν και περάσαμε αξέχαστες στιγμές, είχε έρθει η ώρα ν’ αποχαιρετήσουμε την παρέα μας. Αυτή είναι η μοίρα των οδοιπόρων… Καθένας παίρνει τον δρόμο του. Ο Άκης με τη Βούλα και την Αναστασία θα περνούσαν λίγες μέρες ακόμα στην Ushuaia, ενώ εμείς έπρεπε να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς τα βόρεια.

Εξερευνώντας όλοι μαζί τον νοτιότερο δρόμο του κόσμου!

Αφότου μπήκαμε ξανά στο χιλιανό κομμάτι της Γης του Πυρός, περάσαμε ένα βράδυ στο δημοτικό κάμπινγκ της μικρής (και περίεργης) πόλης Cerro Sombrero, για το οποίο μας είχαν μιλήσει ο Άκης και η Βούλα. Το κάμπινγκ είχε ολοκαίνουργιες εγκαταστάσεις υψηλών προδιαγραφών και, παραδόξως, ήταν τελείως δωρεάν! Την επόμενη μέρα κι εν μέσω θυελλωδών ανέμων, επιβιβαστήκαμε σε καράβι στην Bahía Azul, για να διασχίσουμε τα Στενά του Μαγγελάνου και να βρεθούμε ξανά στην ηπειρωτική Αμερική. Οι ναυτικοί σε αυτά τα μέρη είναι πραγματικοί ήρωες και παρά τις εξαιρετικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, μας πέρασαν απέναντι με ασφάλεια. Τους βγάζουμε το sombrero μας!

Τέτοια ονειρικά μέρη μας προσέφερε απλόχερα η Γη του Πυρός, για να κατασκηνώνουμε!

Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ μας σχετικά με τις περιπέτειές μας στη Γη του Πυρός: